ข้าบดินทร์ : วรรณวรรธน์
" จำไว้เจ้าเหม สิ่งที่สำคัญที่สุดของคนเราคือการตอบแทนบุญคุณ บุญของพ่อและเจ้าที่ได้เกิดมาบนผืนแผ่นดินนี้ แผ่นดินอุดมสมบูรณ์กว่าที่ใดๆ ให้ข้าวให้น้ำเฝ้าหล่อเลี้ยงเจ้าจนเติบใหญ่ ไม่มีที่ใดที่พ่อรักและห่วงเท่าที่นี้ ถึงวันนี้เจ้าจะกลายเป็นคนไร้ค่า เป็นแค่ตะพุ่นหญ้าช้าง แต่ใช่ว่าแผ่นดินจะไม่รองรับฝ่าตีนของเจ้า หรือไม่ให้ข้าวให้น้ำเจ้ากิน หากวันหน้ามีชีวิตต่อไป จงทำตัวเป็นธุลีที่มีค่าของผืนแผ่นดิน อย่าได้ดำรงตนเป็นอันธพาลจัญไรให้บ้านเมืองเดือดร้อนเพราะตัวเจ้า หากเป็นเช่นนั้นวิญญาณของพ่อจะไม่ให้อภัยเจ้าไปชั่วชีวิต "
---------------------------------------------------------------
ประทับใจเรื่องนี้มาก สุดยอดจริงๆ นิยายของวรรณวรรธน์ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลย เรื่องนี้เต็มอิ่ม เพราะความหลากหลาย ทั้งประเด็น ทั้งอารมณ์ และหวานมาก มากๆ
" ทีแรกมองเพราะคิดว่าเห็นนางฟ้า ต่อเมื่อได้ยินเสียงเจรจาจึงรู้ว่าสองเท้าข้ายังอยู่บนผืนดิน "
โอ๊ยยยยยย พี่เหม........
วรรณวรรธน์ คุณทำได้ยังไง
ทำไมพี่เหมกับเจ้าลำดวนถึงได้หวานเช่นนี้
หวานแบบยิ้มจนเมื่อยแก้ม จิกหมอน จิกหนังสือ กรี๊ดๆๆอยู่ในใจ
ชอบมากมาย นิยายสุดประทับใจอีกหนึ่งเรื่อง
------------------------------------------------------------
ถ้าได้ทำเป็นละครจริงๆ ก็กลัวว่าละครจะทำได้ไม่ถึงครึ่งของความดีที่นิยายเรื่องนี้มีอยู่น่ะสิ
Create Date : 11 มิถุนายน 2556 |
|
10 comments |
Last Update : 12 มิถุนายน 2556 8:42:20 น. |
Counter : 1217 Pageviews. |
|
|
|
ขอบคุณสำหรับรีวิวค่ะ