หลังจากอยู่บ้านเช่าหลังนั้นก็ได้ เกือบ 2 ปีก็รู้สึกว่าเหมือนเราจะไม่อยากอยู่ที่นี่ อีกใจหนึ่งก็สงสารลูกด้วย การที่ต้องเห็นเขาต้องร้องให้งอแงไปโรงเรียนทุกวันเลย เหมือนเขาไม่ค่อยมีความสุข (เมืองไทยคือบ้านของอิน ใจจริงไม่อยากไปใหน แต่ตอนนี้เรามีลูกใจเราจะคิดถึงลูกเป็นอันดับแรกก่อนเลยค่ะ )

ลูกเขาจะมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับปู่ย่า อีกอย่างบ้านอินอยู่บุรีรัมย์คือการไปบ้านแต่ละครั้งก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเท่าไร่ ถ้าไม่นั่งเครื่องไป กรุงเทพ แล้าต่อรถบัสไป อีก ต้องนั่งสองแถว ไปอีกต่อ (ในกรณีที่ไม่ได้ขับรถไปเองนะคะ) เออ มันหลายขั้นตอนเนอะ การจะไปหาปู่ย่าก็ยิ่งใกลเข้าไปอีก หอบอิรุงตุงนังเหมือนคนบ้าหอบฟาง แต่ก็สนุกดี และก็คิดว่าเราทำอย่างนั้นได้ยังไง แต่ก็ผ่านมาได้ด้วยดี 

ในเมื่อเราเล็งเห็นว่าเราอาจจะย้ายหลังจากที่ปู่ย่ากลับบ้านไปแล้วไม่ถึงปี เราสองคนสามีภรรยาก็ปรึกษาหารือกัน ว่าเราลองไปสู้ชีวิตอยู่ฮังการีสักตั้งดีใหม เพื่อว่าน้องธิดา อาจจะชอบที่นั้น(เขาชอบอยู่แล้วค่ะ เขาชอบอากาศเย็น ชอบหิมะ) เราก็ปรึกษากันก็หลายครั้งมากเพื่อไม่ให้เป็นเหมือนครั้งที่ไปครั้งแรกอีก แฟนก็เห็นว่า เราน่าจะอยู่ได้ เขาก็จะสอนเทนนิสเด็กเหมือนเดิมส่วนอินก็จะเปิดร้านอาหารเล็กๆในเมืองที่เราจะอยู่กัน (Dabas ) ในเมือเราสองคนตกลงกันว่าจะไป ก็จัดการค่ะ ขายทุกอย่างที่ขวางหน้า ในบ้านหลังนั้นบางส่วนก็ให้เพื่อนไป ดีเพื่อนอยู่ในซอยเดียวกัน น่ารักช่วยเหลือตลอด เราขายรถ ขายอุปกรณ์เทนนิส ขายเฟอนิเจอร์ ทุกอย่าง คือ เราจะเอาไปที่เราเอาไปได้เท่านั้น 

เก็บของกับเพื่อน

ของจุกจิกเยอะมากค่ะ ต้องบริจาค

ช่วยกันแกะสติ๊กเกอร์ร้านออก

เหนื่อยนะคะ การย้ายบ้านเพราะเราย้ายกันทุกปีเลยก็ว่าได้ ชีวิตเหมือนอยู่ไม่เป็นที่ไม่รู้ทำไม มันต้องมีเหตุให้ ย้ายตลอดเวลา ก็พยายามคิดในแง่ดีว่า เราย้ายเพื่อไปในที่ที่ดีกว่าเดิมค่ะ  ให้กำลังใจตัวเอง และช่วงที่ขายของให้หมดนั้นเราก็ขายได้หมดจริงๆนะคะ ขายหมดทันเวลาที่เราต้องบินไปกรุงเทพกัน พอขายทุกอย่างเสร็จเพื่อนก็ให้รถมาใช้อีก คือมันเหมือนมีเหตุมีผล ที่คอยทำให้เราไม่ลำบากมากนัก มีคนคอยให้การช่วยเหลือตลอดเวลา เพราะช่วงนั้นอินสวดมนต์ได้หลายเดือนแล้วค่ะ จนทำให้เรามีความคิด ดี ทำดี พูดดี มีความเชื่อมั่นในความดี ในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ก็เลยทำให้เราเจอแต่สิ่งดีๆ มาตลอดค่ะ อินเชื่ออย่างนั้นจนทำให้เราทุกวันนี้เป็นคนปฎิบัติ คือ การสวดมนต์ ภาวนา ก่อนนอน หรือ ภาวนาได้ทั้งวั้น เพื่อให้เราตามดูรู้กายและใจ ของเราตลอดเวลา ทำให้เราไม่ทุกข์มาก มีความสุขกับการใช้ชีวิตมากขึ้น แม้ชีวิตก็ยังไม่ได้ร่ำรวยเหมือนเดิม ยังต้องทำงานหาเช้า เก็บเงินก็ยังไม่ได้เลย เพราะต้องจ่ายหนี้เขาก่อน หนี้หมดเมื่อไรค่อยว่ากัน มันยังไม่ถึงเวลาของเรา อดทนไว้ ขอให้อยู่กับปัจจุบันเท่านั้น อย่าคิดให้ใกลมากนัก

ได้เวลาบินไปกรุงเทพ เพราะเราต้องไปหาตากับยายก่อน โห ตอนนี้แหละคือมัน เยอะ เยอะจริงๆ ค่ะ ลูก 2 สามี 1 กระเป๋าอีก โอย เยอะๆ ลองดูรูปกันนะคะ อินต้องสะพายเป้ ข้างหลังอีกนะคะ กับแฟนคนละใบ

วันเดินทางค่ะ

ถึงกรุงเทพ โอ๊ย มันยิ่งเยอะ ค่ะ กระเป๋าเราจูงลูกสองคนสะพายกระเป๋าเป้ให้แฟน แล้วให้เด็กๆนั่งบนกระเป๋า แล้วเข็นคนละคัน เพราะต้องออกไปหาน้องชายที่มาคอยรับ คือทุลักทุเลมากเราต้องไปรถแทกซี่ 2 คันของเพื่อนน้องชายขนกระเป๋าให้ ส่วนเราไปกับน้องชายเอาของไปไว้ที่บ้านของน้อง สงสารเขานะ กระเป๋ามันหนักยกกว่าจะหมด ต้องวิ่งขึ้นวิ่งลงบันได หลายรอบเลย 

วันรุ่งเช้าก็ไปทำวีซ่าให้ลูกก่อน นั่งแทกซี่เข้าใปในถนนสุขุมวิท เด็กๆตื่นเต้นกันใหญ่ไม่เคยเข้าเมืองกัน ทำเสร็จก็รอรับตอนกลับมาจากบุรีรัมย์แล้ว หลังจากนั้นเราก็หาโรงแรมเช่ากันอยู่ หนึ่งคืน ก่อนที่จะเดินทางไปบุรีรัมย์ โดยขับรถพี่ชายไปกันเอง

ในโรงแรมแถวสะพานควาย

ระหว่างอยู่ที่บุรีรัมย์ บรรยากาศก็ไม่ร้อนมากนัก เด็กๆอยู่กันได้สบายเลย แล้วครั้งนี้อินก็ตั้งใจที่จะทำบุญก่อนเดินทางไปฮังการีด้วย ด้วยการเชิญอาจารย์ที่รู้จักกันมาบรรยายเรื่อง การสวดมนต์ที่ถูกต้องชีวิตเปลี่ยนทุกคน บรรยายเกี่ยวกับธรรมะ การปฎิบัตธรรม แล้วอินก็เป็นเจ้าภาพในการทำอาหารให้กับผู้ทีมาฟังธรรมด้วย การไปบ้านครั้งนี้ก็ตั้งใจ จะทำการขอขมาพ่อกับแม่ด้วย คือ ที่ตั้งใจไว้อินได้ทำทุกอย่างเลย ไม่มีอุปสรรคไดๆ งานทุกอย่างสำเร็จลุล่วงได้ด้วยดี อิ่มเอมบุญมาก 

มีร่ากับคุณตาคุณยาย

คุณพ่อของอินท่านเป็นอัมพฤษ์นะคะ เดินไม่ได้นานแล้ว ก็จะมีพี่สาวกับแม่คอยดูแลอยู่ที่บ้านนี่ก็คือเหตุผลหนึ่งที่ก่อนจะเจอแฟนเราทำงานสร้างบ้านหลังนี้ขึ้นมาเพื่อให้พ่อกับแม่ สบายขึ้น 

บ้านที่อินสร้างให้พ่อกับแม่ค่ะยังไม่เสร็จ 100 เปอเซนต์ค่ะแต่อยู่ได้

ทำอาหารเลี้ยงผู้มาฟังธรรมค่ะ

กำลังทำผัดไทยเลยค่ะ

นี่ก็เป็นความภูมิใจที่เราได้ทำให้พ่อกับแม่ เราอยู่ที่บ้านอาทิตย์กว่าค่ะ เด็กๆ ก็มีความสุขดี ทุกคนมีความสุขดี อวยพรให้เราไปใหนก็เจอแต่คนดีๆ เราก็สาธุเอาเลย เศร้านะที่ต้องไปอยู่ใกลพ่อแม่ิอย่างนี้ แต่ชีวิตต้องดำเนินต่อไป พ่อกับแม่ท่านเข้าใจเรา แค่นี้ก็มีความสุขที่สุดแล้ว

หลังจากอยู่บ้านยายได้สักพักขากลับกรุงเทพก็แวะไปหาพี่สาวที่โคราชค่ะ เพราะระหว่างทางพอดี คือกะจะเจอให้ครบทุกคนก่อนจะเดินทางไปฮังการีค่ะ 

ตั้งหน้าตั้งตากินอึ่งย่างใหญ่เลย

และก็มาจบที่กรุงเทพค่ะ เราอยู่กรุงเทพกันอีก 2 อาทิตย์กันเลยทีเดียว เช่าโรงแรมอยู่แถวคลองตันที่ประจำที่มาพักทุกครั้ง อยู่กันจนเบื่อกันเลยทีเดียว ก็เลยได้พาเด็กๆ ไปเที่ยวสวนสัตว์ บ้าง สวนสนุกบ้าง ไปหาเพื่อนบ้าง คือ เอาให้หมดค่ะ ก่อนบินไปฮังการีจริงๆ 

เที่ยวกรุงเทพกันค่ะ

ตอนนี้ยาวหน่อยนะคะ งั้นพอแค่นี้ก่อนนะคะ แล้วค่อยมาต่อตอนหน้ากันค่ะ จะเป็นยังไงมาดูกันนะคะ ขอบคุณมากค่ะ