Group Blog All Blog
|
ความเป็นแม่ ใช่ว่าใคร ๆ ก็เป็นได้..(6) ฉันได้ยินคำนั้นจากปากแฟนเค้า ก็อึ้งไปนิดนึง แต่ก็เก็บคำถามเอาไว้ในใจ ฉันอยากจะคุยกับแฟนทีหลัง ให้แฟนเค้ากลับไปก่อน ฉันก็อุ้มลูกไปอาบน้ำตามปกติ ฉันอาบน้ำให้ลูกเสร็จ เค้าก็ยังไม่ยอมกลับไป นั่งคุยปรับความเข้าใจกับแฟนในบ้านเรา ฉันก็ใจเย็นพอ ฉันไม่ได้ว่าอะไรเค้าสักคำเดียว ฉันเข้าใจเค้าดี เมื่อแฟนเค้ากลับไปแล้ว "อธิบายมาได้ไหม ขอคำอธิบาย" ฉันเริ่มบทสนทนา "เอ่อ.. โอเค พี่จะเล่าให้ฟัง "... "ที่พี่บอกว่า เค้าอยู่ นครฯ อันนั้นไม่จริง เค้าอยู่ จ.กระบี่นี้แหละ เพราะตอนที่ เราห่างกันไป เทอไปบวชหนิ พี่จะหาแฟนใหม่ที่ไม่ใช่เค้าก็ได้ แต่พี่ไม่อยากเริ่มต้น ใหม่กับใครอีกแล้ว พี่จึงตัดสินใจไปง้อเค้า กลับไปหาลูกพี่" "แล้วปล่อยให้เกิดสถานการณ์แบบนี้เหรอ ถ้าเค้าไม่ตามมาด่า ฉันก็คงไม่รู้สินะ แล้วทำไมตอนแรกที่ถามว่ามีใครไหม ทำไมไม่บอกล่ะ ว่ากลับไปอยู่กับเค้าแล้ว" "พี่รักเทอ และลูก พี่คงทนไม่ได้ถ้าจะปล่อยให้เทอไปเผชิญชีวิตคนเดียว ทั้งที่ในท้องก็เป็นลูกพี่ พี่รักลูกนะ ผู้ชายคนอื่นพี่ไม่รู้ แต่สำหรับพี่ พี่ทิ้งลูกไม่ได้" "โอเค.. แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะ" "เดี๋ยวพี่จะคุยกับเค้าเอง ให้เค้าอยู่ในที่ของเขานะ" "เค้าจะยอมหรอพี่ ดูเค้าโกรธมากนะ" ฉันก็ไม่สบายใจเลยนับตั้งแต่วันนั้น ฉันคิดตลอดว่า มันต้องมาอีกแน่ และมันก็มาจริง ๆ วันนั้น ฉันกำลังแต่งตัวจะออกไปทำงาน เพราะฉันเพิ่งได้งาน เป็นครูภาษาอังกฤษที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งใน จ.กระบี่ เค้าก็เดินจูงมือลูก สองคนมาเลย .. ถือกรรไกรมาด้วย เพราะเค้าทำร้านเสริมสวย "นี่ไง มึงดูซะนะ นี่ไงน้ำหน้าลูกของผัวมึง" พร้อมกับถือกรรไกรตรงมาหา ฉันก็ไม่ได้ตอบไม่ได้ว่าอะไร.. คือพยายามหาโอกาสจะคุยกันดีดี "พี่ฟังนะ.." "กูไม่ใช่พี่มึง" น่านนน... "โอเคงั้นคุยกันดีดีไม่ได้ก็ไม่ต้องคุย" เค้าคว้าแก้วได้ใบนึง ขว้างมาอย่าง รวดเร็ว ฉันหลบทัน โดนเข้าที่อกแฉลบ ๆ ไปที่แขน ในใจอยากจะเดินเข้าไปตบ หน้า แต่หยุดไว้ เพราะแฟนก็กำลังจับตัวเค้าเอาไว้ ไม่ให้ทำร้ายฉัน ก็คิดว่าเค้า คงทรมานมากแล้ว กับการที่ทำอะไรฉันไม่ได้ ถ้าฉันเดินเข้าไปตบอีก ก็ใจร้าย ไปหน่อย แฟนก็บอกให้ฉันออกไปทำงานเลย แต่ฉันอยากเคลียร์ให้จบ ๆ ไปเลย ฉันพยายามตะโกนแข่งกับเค้าให้คุยกันดี ๆ เค้าก็ทะเลาะกันอยู่สองคน พูดแล้ว ก็น่าสมเพช... ฉันก็เลยบอกว่า เถียงกันเสร็จแล้วก็กลับไปก่อนนะพี่.. เข้าห้อง ก่อนละ.... (เหมือนกวนตีนนะ แต่ไม่มีเจตนา..คือรำคาญ) แล้วเค้าก็คุยยังไงกัน ไม่รู้นะ สักพักฝ่ายหญิงก็กลับไป.. ฉันนอนหมดแรงเลย คิดไรไม่ออก.. หลังจากครั้งนั้น ฉันก็ไม่วางใจหรอกว่า เค้าจะไม่มาอีก เค้าต้องมาอีกแน่ และคงต้องการทำร้ายร่างกายฉันให้ได้.. และวันนั้น..แฟนไปธุระเรื่องงานกับ พี่อีกคนหนึ่งที่ กทม. แฟนบอกฉันว่าไปเรื่องงาน แต่คงจะไม่ได้บอกแฟนเค้า.. ลูกกำลังนอนหลับอยู่ในห้อง.. ฉันกำลังนั่งกินข้าวอยู่ในครัว เห็นเงาตะคุ่มๆ เดินเข้ามาในบ้าน ใช่ค่ะ เค้ามาแล้ว มากับลูกทั้งสองคน.. เดินเข้ามาประชิดตัวเลยแต่ไม่ได้ทำร้ายอะไร มายืนด่า.. "นี่นะลูก ดูเอาไว้นะ นี่แหละโฉมหน้ากะหรี่" อีลูกก็ทำหน้าคล้อยตามด้วยนะ "นั่นน่ะสิแม่ ไม่รู้ลูกมันจะเป็นลูกพ่อหรือเปล่า.." แล้วก็พูดอีกสาระพัด สักพักเดียว.. "ไหนเด็กคนนั้น" แล้วก็เปิดประตูเข้าไปหาในห้องนอน "นี่ไง" ชี้ไปที่ลูกชายที่กำลังนอนหลับไม่รู้เรื่อง "นี่สิแม่ นี่แหละ อีเด็กนรก" คุณ ๆ เชื่อฉันไหม ว่าฉันไม่ได้ด่าพวกเค้าแม้แต่คำเดียว รอคอยเมื่อไหร่ จะกลับไปสักที เพราะฉันเชื่อว่าหากฉันด่าหรือทำร้าย มันต้องไปพูดต่อ ว่าพวกมัน โดนทำร้ายอย่างนั้นอย่างนี้ แต่หากฉันไม่ทำอะไร พวกมันนั่นแหละที่ผิด มาหา เรื่องกันถึงในบ้าน.. เมื่อพวกมันด่ากันหนำใจแล้วก็ถามหาผัวตัวเอง ว่าไปไหน "มันไปไหนล่ะ" "อ้าว.. ไปกทม. เค้าไม่บอกหรอ"
|
สมาชิกหมายเลข 3619592
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
||||||||||||
