Bloggang.com : สมาชิกหมายเลข 3619592 - ความเป็นแม่ ใช่ว่าใคร ๆ ก็เป็นได้..(4)

Group Blog

Myblogme

มกราคม 2560

11 มกราคม 2560

ความเป็นแม่ ใช่ว่าใคร ๆ ก็เป็นได้..(4)

All Blog

ความเป็นแม่ ใช่ว่าใคร ๆ ก็เป็นได้..(4)

ฉันอยู่เกสต์เฮ้าส์คนเดียวเกือบทุกคืน วันไหนที่เขาไม่ได้มาเขาก็จะโทรมาคุยด้วย คงจะกลัวว่าฉันจะเครียด แต่ก็ไม่ได้มาเหมือนเคย.. จนกระทั่งท้องใหญ่ได้เกือบ 8 เดือน เขาตัดสินใจลาออกจากงาน เขาบอกฉันว่า จะได้มีเวลาดูแลฉันกับลูก และคิดว่า ค้าขายจะได้เงินทุกวัน และได้เป็นเจ้านายตัวเอง ทางพี่สาวของเขาให้เงินทุนมาก้อนหนึ่ง โดยบอกว่ามีดอกเบี้ยด้วย ฉันกับเขาก็ไม่ว่าอะไร เพราะคิดว่า ยังไงก็ต้องขายได้ เราตกลงใจไปขายเสื้อผ้า ปลอกหมอน ของใช้มือสองที่ตลาดนัดใกล้บ้าน

พี่สาวให้รถกระบะตอนเดียวมาผ่อนต่อ และลงทุนซื้อของให้ขาย ลงทุนทำโครงเหล็กสำหรับต่อเป็นเคาน์เตอร์ และผ้าเต๊นท์สำหรับกางกันฝน ทั้งหมดนี้ เราต้องช่วยกันต่อและขึง และกาง ทุกครั้งที่ขาย ขายเสร็จก็ต้องช่วยกันเก็บโดยทั้งหมดที่ฉันทำคือ ขนเหล็ก ช่วยยกผ้าเต๊นท์ ช่วยยกของ ช่วยจัดของให้น่าซื้อ ช่วยขาย และช่วยเก็บทั้งหมดใหม่อีกครั้ง ทำอยู่อย่างนี้ ฉันเหนื่อยเหมือนกัน แต่จำเป็นต้องทำ มองดูผู้หญิงคนอื่นที่มาเดินซื้อของกรีดกรายไปมา แอบอิจฉาเขาว่าเขาช่างมีชีวิตที่ดี เดินช็อปปิ้งสบาย ๆ มีแฟนหาเงินให้ใช้ ดีจัง แต่คิดได้แค่นั้น ก็หันมามองตัวเอง ..

อืม.. ก็เรามันไม่เอาไหนเอง พ่อแม่ส่งเสียให้เรียนหนังสือ เรียนจบปริญญามาแท้ ๆ แต่เอาตัวไม่รอด ต้องมาลำบากลำบนอย่างนี้ เพราะอารมณ์แท้ ๆ แต่ฉันก็ต้องรับผิดชอบต่อชีวิตที่จะเกิดมา ฉันต้องอยู่กับพ่อของลูก เพื่อลูกเกิดมาจะได้ไม่ลำบาก เพราะการทำมาหาเลี้ยงลูกคนเดียวนั้น หากว่ารายได้ไม่มากพอ ลูกต้องลำบากแน่ อย่างน้อยอยู่กับเขาก็พอได้ช่วยกันทำงาน คิดได้ก็ก้มหน้าก้มตา ทำไป.....

เราขายของกันอยู่แบบนั้นเป็นเดือน ๆ พี่สาวเขาก็ทวงเงินทั้งค่าผ่อนรถที่เราใช้อยู่ ทั้งค่าของที่ลงทุนให้ไปก่อน เราก็ควักเงินให้พี่สาวเขาไป หมื่นนึง หลังจากให้ไปคราวนั้น ก็มาทวงอีก บอกว่า ที่ให้มาครั้งก่อนเป็นเงินกินเปล่า...

โธ่เอ้ย.. อีดอก.. มึงไม่ต้องช่วยกูก็ได้นะ ถ้าทำแบบนี้ แต่ก็แค่คิดในใจล่ะค่ะ เพราะถ้าพูดไปสงสัยคงไม่มีที่ซุกหัวนอน จนท้องใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ใกล้กำหนดคลอดแล้ว ฉันก็ต้องอยู่บ้านญาติแฟนเฉย โดยก็ไม่ได้ออกไปช่วยขายของกับแฟนด้วย สงสารเค้าเหมือนกัน บางทีเขาก็เหมือนสติแตก กลับมาขายของไม่ได้ก็เครียด บ่นไม่อยากอยู่ อย่างนั้นอย่างนี้ ก็นั่งร้องไห้ ปลอบใจกันและกัน

จนครบกำหนดหมอนัดไปตรวจ ตอนนั้น หมอนัดถี่ขึ้น เพราะใกล้จะ 40 สัปดาห์แล้ว รู้สึกว่าจะ 36 หรือ 38 สัปดาห์ ถ้าจำไม่ผิด..ฉันก็ไปหาหมอที่โรงพยาบาลคนเดียว นั่งวินไปคนเดียวตามระเบียบเพราะแฟนไปขายของ หมอคลำท้องดู ก็ไม่พบชีพจรเด็ก และเอาเครื่องวัดชีพจรมาพัน ๆ แปะ ๆ ที่ท้องเรา

Create Date : 11 มกราคม 2560
Last Update : 11 มกราคม 2560 16:05:58 น.
Counter : 537 Pageviews.

2 comments