บทสนทนาของเราดำเนินไปเรื่อยๆ
เกี่ยวกับเทคนิคการเรียน การปรับตัว หนังสือที่ชอบ สังคมเมืองนอกโดยที่เค้าพูดไทยบ้าง อังกฤษบ้าง ปนๆ กันไป

'ถ้ายูอยากพูดเก่ง ไอว่ายูต้องพูดบ่อยๆ'
'โหยย...อายอะ พูดผิดๆ ถูกๆมั่วไป ไม่กล้าพูด' ชั้นตอบแทบจะทันที
'นี่ไอพูดไทยไม่ชัดไอยังกล้าพูดเลย so ยูจะอายทำไม'

'....'
แกเชื่อปะ ประโยคง่ายๆ แต่กลับทำให้ชั้นจุกเบาๆ
นั่นสินะ...เค้าพูดไทยไม่ได้เค้ายังพยายามที่จะพูดเลย

ถึงแม้บางครั้งประโยคที่เค้าพูดจะมีคำแปลกๆ คือวางโครงสร้างแปลกๆ
แต่สิ่งเหล่านั้นก็ไม่ได้ทำให้ชั้นรู้สึกแย่กับเค้า หรือคุยกับเค้าไม่เข้าใจ
กลับอยากช่วยเค้าด้วยซ้ำเพราะรู้ว่าเค้าไม่ถนัดภาษานี้

พอมองย้อนกลับมาที่ตัวเองก็แปลกดีเหมือนกันนะ
ชั้นเอาแต่หนีภาษาที่ตัวเองไม่ถนัด ไม่กล้าพูด เอาแต่คิดว่ากลัวพูดผิด
ทั้งๆ ที่ความจริงพูดผิดก็ไม่ได้เสียหาย ยิ่งมีคนช่วยแก้ให้ยิ่งดีด้วยซ้ำ

ภาษาอังกฤษไม่ใช่ภาษาของเราอยู่แล้ว พูดผิดมันไม่ใช่เรื่องที่แย่ที่แปลกเลย

แล้วชั้นจะอายทำไม?

น่าคิดเหมือนกันนะ....

ปล.ตอนนี้เรากำลังทำเพจอยู่ ยังไงฝากติดตามด้วยนะคะ

https://www.facebook.com/Mybestfriendonly/