ผมหายจากการเขียนถึงภาพยนตร์หรือหนังที่ชอบไปเกือบสองปี ใช่ว่าเกือบสองปีที่ผ่านมาไม่มีหนังถูกใจผมสักเรื่อง เพียงแต่คิดว่าไม่ค่อยถนัดเท่าไรที่จะเขียนถึงหนังหากเป็นหนังสือที่ชอบจะเขียนถึงได้ง่ายกว่า หนังเรื่องที่ผมเขียนถึงเมื่อเกือบสองปีก่อนคือเรื่อง กวนมึนโฮ และหนังที่ผมจะเขียนถึงก็เป็นหนังจากค่ายเดียวกันด้วยความบังเอิญ คือเรื่อง “รัก7ปี ดี7หน”

เรื่องนี้เป็นหนังที่สร้างขึ้นเพื่อเฉลิมฉลองครบรอบ 7 ปี ค่ายหนังฟีลกู๊ดอย่างจีทีเอช ที่อยู่คู่คอหนังมาครบ 7 ปีในปีนี้พอดี จากหนังเรื่องแรกของค่ายอย่าง แฟนฉัน ก็มีหนังฟีลกู๊ดออกสู่ตลาดหนังบ้านเราต่อเนื่องมาโดยตลอด สำหรับ รัก7ปี ดี7หน เป็นหนังยาวที่ประกอบด้วยหนังรัก 3 เรื่อง จาก 3 ผู้กำกับ คือ 14 โดย ปวีณ ภูริจิตปัญญา (ห้าแพร่ง), 21/28 โดย อดิสรณ์ ตรีสิริเกษม (รถไฟฟ้ามาหานะเธอ) และ 42.195 โดย จิระ มะลิกุล (15 ค่ำ เดือน 11, มหา’ลัยเหมืองแร่) ผมได้ดูหนังเรื่องนี้จากการลงทะเบียนร่วมสนุกของ ฟอร์ดเฟียสต้า ที่เป็นสปอนเซอร์ให้กับจีทีเอช ก่อนจะฉายในโรงปกติ 26 ก.ค. นี้ และด้วยความที่ประทับใจมากจึงรีบมาเขียนถึง ผมคิดว่าเป็นว่าที่หนังร้อย(กว่า)ล้านอีกเรื่องของค่ายนี้สำหรับปีนี้ได้ไม่ยากเลย (ความเห็นส่วนตัวล้วนๆครับ)

ไม่ต้องห่วงนะครับสำหรับใครที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้ ไม่มีการสปอยล์หนังให้เสียอรรถรส แต่จะมาเขียนยั่วให้อยากชมเสียมากกว่า (ไม่รู้จะยั่วได้แค่ไหน) ในสามเรื่องนั้นผมชอบเรื่อง 21/28 เพราะส่วนตัวชอบการแสดงของซันนี่และคริสเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ประทับใจที่สุดเป็นเรื่อง 42.195 ส่วนเรื่อง 14 ก็ไม่ได้ด้อยกว่าเรื่องอื่นนะครับ เพียงเป็นเรื่องที่ไกลตัวไปหน่อยเพราะเป็นเรื่องความรักในวัย 14 ขวบ ซึ่งผมก็ผ่านจุดนั้นมานานโข ทั้งสามเรื่องทำออกมาได้ดีมากเมื่อเทียบกับเวลาที่ตัวหนังมีให้ในแต่ละเรื่อง นำเสนอเรื่องราวได้กระชับ สื่อสารเข้าใจ และมีหมัดเด็ดของแต่ละเรื่องให้เรารู้สึกไปกับเรื่องราวได้ และภาพในหนังแต่ละฉากนั้นสวยมาก เป็นหนังเรื่องหนึ่งที่ทำให้ฉากธรรมดาเป็นฉากที่สวยได้หลายฉากเลยทีเดียว การเล่นกับแสง เล่นกับอารมณ์ เล่นกับภาพ ทำออกมาได้เนียนตา ในส่วนการแสดงของนักแสดงหลัก เล่นได้เนียนตาทุกคน คู่พระนางทั้งสามคู่ เคมีเข้ากันอย่างน่าประทับใจ แม้กระทั้งคู่สุดท้ายอย่าง สู่ขวัญ และ นิชคุณ ที่ช่วงอายุจะห่างกันแต่การแสดงของทั้งคู่ก็สะกดให้คนดูเชื่อตามได้ไม่ยาก เป็นภาพยนตร์อีกเรื่องของค่ายจีทีเอช ที่ทำให้ผมดูแล้วยิ้มได้ทั้งเรื่อง เพราะผู้กำกับทั้งสามคนทำให้คนดูเข้าถึงเรื่องและอินไปกับมันได้เป็นอย่างดี

แต่ในบรรดาสามเรื่องที่ว่า ผมอยากเขียนถึง 42.195 อีกสักหน่อย แต่สัญญาว่าจะไม่สปอยล์ครับ จากชื่อเรื่องหลายคนที่เป็นนักวิ่ง หรือคนที่เคยอ่าน what I talk about when I talk about running-เล่มวิ่งของเฮียมู น่าจะเดาได้ว่าเรื่องเกี่ยวกับอะไร ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะตัวเลข 42.195 คือระยะทางในการวิ่งมาราธอนนั่นเอง ผมชอบการนำเสนอของเรื่องนี้มาก เส้นเรื่องหลักเป็นเรื่องการเตรียมตัวเพื่อเข้าแข่งการวิ่งมาราธอนประจำปี แต่มีเรื่องราวที่ลึกซึ้งกว่านั้น โปรดติดตามเองในโรงภาพยนตร์ สิ่งที่ผมอยากกล่าวถึงคือว่าตัวหนังทำให้เรารู้สึกตามตัวละครทั้งคู่ เกี่ยวกับความรู้และความรู้สึกของการวิ่งมาราธอน ซึ่งผมรู้สึกกับสิ่งนี้ครั้งแรกตอนอ่านเล่มวิ่งของเฮียมู และเมื่อมาเจอจากเรื่อง 42.195 ผมจะอินมากเพิ่มขึ้น อีกทั้งการนำเสนอของตัวเรื่องคล้ายกับการอ่านนิยายที่ผมชอบ มันก็เลยทำให้มองเห็นภาพที่เคยรู้สึกได้มากขึ้น เมื่อหนังจบ ผมรู้สึกคล้ายมีแรงกระตุ้นให้อยากร่วมแข่งมาราธอนเป็นอย่างมาก มากขึ้นกว่าตอนอ่านหนังสือเล่มวิ่งจบ ประโยคหนึ่งในหนังที่นิชคุณบอกกับสู่ขวัญ เป็นประโยคดังจากนักวิ่งระดับตำนานชาวเชโกสโลวาเกีย-เอมิล ซาโตเปก เร้าอารมณ์เย้ายวนของระยะทางในมาราธอนได้เป็นอย่างดี