| ชีวิตของผมวนเวียนอยู่แต่กับผู้ชายคนนั้น ไม่ว่าจะไลฟ์สไตล์ อารมณ์ ความรู้สึก รสนิยม รวมไปถึงการเขียน ผมยืนยันกับพวกคุณได้เลยนะว่าหลังจากที่ผมได้รู้จักกับผู้ชายคนนั้น หลายสิ่งหลายอย่างภายในผมได้เปลี่ยนไป ไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นสิ่งที่น่ายกย่องสรรเสริญเป็นเพียงความเปลี่ยนแปลงในช่วงวัยหนึ่งของชีวิต มีบางคนจำกัดความผลงานของเขาว่าเป็นงาน Post-Modern ผมอธิบายให้คุณฟังไม่ได้หรอกว่ามันคืออะไร แต่ผมเรียกชีวิตหลังจากที่ได้รู้จักกับผู้ชายคนนี้ว่า Post- Murakami ผมติดตามงานเขียนของมูราคามิมานาน งานทุกเล่มที่ได้รับการแปลล้วนผ่านตาผมแล้วทั้งสิ้นผมยังจำได้ถึงช่วงแรกของชีวิตที่มีมูราคามิเข้ามาเกี่ยวข้อง การจะตามหางานเขาเป็นไปด้วยความยากลำบาก การพบเจอหนังสือของเขาในกระบะลดครึ่งราคา เป็นความสุขที่เจือด้วยความเจ็บปวด หลังจากการมาถึงของสำนักพิมพ์กำมะหยี่งานของมูราคามิก็ไม่ยากที่จะตามหาอีกต่อไปเช่นนั้นผมจึงกลับมาสานสัมพันธ์ใกล้ชิดแนบแน่นกับมูราคามิมากขึ้น รวมเรื่องสั้นเล่มใหม่ของมูราคามิ ลึกลับ.โตเกียว.เรื่องสั้น. ประกอบด้วยเรื่องสั้น 5 เรื่อง ในห้วงเวลาที่ผมอ่านงานเขียนเรื่องสั้นอย่างบ้าคลั่ง หนังสือเล่มนี้จึงถูกจริตเข้าอย่างจัง ก่อนเขียนบทความนี้ผมอ่านจบรอบที่สองอันที่จริงในท้ายเล่มของหนังสือเล่มนี้มีบทความของผมตีพิมพ์เป็นคำตามอยู่ด้วย ที่โตเกียวมีเรื่องลึกลับซ่อนอยู่นะ หลังอ่านจบรอบแรกเพื่อเขียนคำตาม ความรู้สึกหลังอ่านคือชอบ ชอบตามมาตรฐานงานของมูราคามิที่ผมคาดว่าจะได้เจออยู่แล้วแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกรีดร้องในใจเหมือนเช่นเวลาอ่านเรื่องสั้นเจ๋งๆสักเรื่องช่วงเวลาหลังจากเขียนคำตามให้สำนักพิมพ์กำมะหยี่และรอจนกว่าหนังสือจะตีพิมพ์ก็นานพอสมควรผมไม่ได้หวนนึกถึงอีก ไม่มีอะไรตกค้าง จนกระทั่งหนังสือในโควตาผู้เขียนคำตามมาถึงมือผมเปิดอ่านอีกรอบ ด้วยเมื่อเห็นปกและรูปเล่มที่สวยงามยวนใจ เรื่องสั้นทั้ง 5 เรื่องจึงถูกนำกลับมาเล่าใหม่ ราวกับภาพยนตร์รีเมคจากผู้กำกับชื่อดัง อุทานแรกหลังจากอ่านเราต่างท่องไปในความบังเอิญ จบคือ เฮ้ย !! เมื่อเทพแห่งแจ๊สประทับทรงรอบใหม่ เนื้อหาเดิมกลับมีพลังขึ้นมาอย่างน่าประหลาด เรื่องที่สอง อ่าวฮานาเลอิ ตัวละครชุดเดิมจากที่อ่านคราวแรกกลับเล่นบทบาทของตัวเองได้โดดเด่นมากขึ้น ผมมองเห็นสิ่งที่ต้องการบอกเล่าชัดขึ้น ซะจิคุณแม่มือเปียโนที่สูญเสียลูกชายที่อ่าวฮานาเลอิเล่าเรื่องราวของตัวเองใหม่อีกครั้งหากแต่สะกดผมจนแน่นิ่งไม่ไหวติง จนมาถึงครึ่งทาง ผมก็แน่ใจแล้วว่าเรื่องราวที่เหลือต้องมีสิ่งพิเศษรอคอยอยู่เป็นแน่ และ ไม่ว่าแห่งหนไหน ที่น่าจะหาสิ่งนั้นพบ ก็ไม่ทำให้ผิดหวังการตามหาสามีที่หายไปอย่างลึกลับระหว่างโถงบันได้ระหว่างชั้น 24 และ 26 ของแมนชั่นกลางมหานครโตเกียว เป็นเรื่องที่ผมชอบมาก ไม่ว่าจะการดำเนินเรื่อง บุคลิกตัวละคร บทสนทนาที่มีอะไรแฝงอยู่มากมาย ผมประทับใจบทสนทนาของตัวละครที่โถงบันไดอย่างยิ่งยวด จากนั้น จุมเป ชายหนุ่มนักเขียนกับ คิริเอะ หญิงสาวที่เปี่ยมความหมายคนที่สองในชีวิตของเขา บอกเล่าเรื่องราวใน ก้อนหินรูปไตที่ขยับย้ายไปในแต่ละวันอีกรอบเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เรียกได้ว่าชอบที่สุดของหนังสือเล่มนี้หลังจากอ่านรอบที่สอง มีความเป็นมูราคามิอยู่ในทุกๆ บริบทของเรื่อง และในเรื่องนี้ยังมีเรื่องสั้นเกี่ยวกับก้อนหินรูปไตขับขานบอกเล่าคลอไปตลอด อีกทั้งเป็นตัวขับพลังในเรื่องนี้ให้โดดเด่นด้วยความแปลกประหลาดตามแบบฉบับของ มูราคามิ ตอนจบของเรื่องนั้นผมทราบก่อนอยู่แล้ว แต่การจบของเรื่องในครั้งที่สองกลับให้อารมณ์โหยหาและร้าวลึกมากกว่าเดิม มาถึงเรื่องปิดท้ายลิงชินะงะวะ เรื่องราวของหญิงสาวที่ลืมเลือนชื่อและสกุลของตัวเอง มิสึกิ อันโด หรือ มิสึกิ โอซาวะ ที่เป็นชื่อนามสกุลก่อนแต่งงาน เธอลืมชื่อนามสกุลของตัวเองอยู่ทุกบ่อย หากใครเอ่ยถามชื่อนามสกุลอย่างกะทันหัน เธอไม่อาจหยิบยื่นข้อมูลนั้นให้คู่สนทนาได้ ถ้าหากมองอย่างผิวเผิน คงเป็นเพียงเรื่องราวของหญิงความจำเสื่อม ที่เมื่อเวลาพบเจอกับเหตุการณ์ฉุกเฉินจะทำให้ความทรงจำขาดหายไปชั่วครู่ แต่มูราคามิไม่ใจดีกับคุณและผมขนาดนั้นหรอก มันมีเรื่องราวที่คล้ายปมบางอย่างซ่อนอยู่ในอดีตอันไกลโพ้น รอการกลับไปแก้คลายปมนั้น และลิงชินะงะวะก็เป็นตัวละครสำคัญที่จะพาคุณกลับไปสำรวจอดีตพร้อมกับเธอ-ใครนะ อ่อมึสึกิ !! ลึกลับ.โตเกียว.เรื่องสั้น. ก่อความประทับให้ผมมากกว่าเมื่อครั้งอ่านรวมเรื่องสั้นชุดก่อนเรื่องราวทั้ง 5 ถูกบอกเล่าอย่างพิถีพิถัน ซ่อนความลึกลับเอาไว้ในตัวละครแต่ละตัวเกี่ยวโยงถึงความเป็นเมืองใหญ่ที่ซ่อนบางสิ่งบางอย่างเอาไว้มากมายอย่างโตเกียว หากแต่เล่าให้เราฟัง (อ่าน) อย่างเรียบง่ายผ่านเรื่องสั้น หลังจากการอ่านรอบที่สองจบลง ผมกรีดร้องในใจ หล่นรำพึงให้กับผู้ที่กำลังหมายตาจะหยิบหนังสือเล่มนี้ติดมือว่า มันต้องมีเรื่องลึกลับซ่อนอยู่แน่ๆ | 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
เราเพิ่งมาอ่านงานมูราคามิไม่กี่ปีนี้เอง ช่วงที่นอร์วีเจียน วู้ด ดังเป็นพลุ เราก็ยังแค่ได้ยินชื่อ แต่ยังไม่ได้ลองซื้อมาอ่าน แต่พอลองอ่านแกะรอย แกะดาวเท่านั้น ติดงอมเลย ตอนนี้เห็นชื่อมูราคามิ เมื่อไร ไม่ต้องอ่านเรื่องย่อ หรือใดๆ ทั้งสิ้น
ส่วนทั้งห้าเรื่องสั้น ลึกลับ โตเกียว เราชอบเรื่อง 'ไม่ว่าแห่งหนไหน ที่น่าจะหาสิ่งนั้นพบ' เป็นเรื่องประหลายที่จู่ๆ พ่อบ้านคนหนึ่งหายไประหว่างชั้น 24-26 แม้จะเป็นเรื่องไม่หนัก อ่านสบาย ไม่ต้องตีลังกาคิดเหมือนหลายๆ เรื่องของเฮียแก ทั้งเรื่องมีจุดเริ่ม จุดลงท้าย และตัวละครไม่บอบช้ำนัก บางทีเราอาจชอบเรื่องที่ออกแนวสืบสวนหน่อยๆ ก็ได้ เลยชอบเรื่องนี้ค่ะ