ลอนดอนกับความลับในรอยจูบ ,กับความรักที่เป็นไปไม่ได้ และความหวังสุดท้ายก่อนการจากลา

-ว่ากันว่า เค้าคือ มูราคามิ เมืองไทย อนุสรณ์ ติปยานนท์-
.
.
หากใครที่เป็นสาวก เฮียมู เหมือนอย่าง ผม หากท่านยังไม่เคยได้สัมผัสกับงานเขียนของนักเขียนคนนี้ อยากแนะนำให้ลองหามาอ่านดูครับ มีเสียงลือเสียงเล่าอ้างว่าเค้าคือ มูราคามิ เมืองไทย
.
.
ผม เริ่มรู้จักงานเขียนของคุณอนุสรณ์ ก็เนื่องการแนะนำของพี่คนหนึ่งที่สำนักพิมพ์ ด้วยความบังเอิญ ไปที่ร้านแล้วคุยกันถูกคอเรื่อง มูราคามิ จนพี่เค้าแนะนำว่าให้ลองอ่านเล่มนี้ดู ว่ากันว่าเค้าเป็น มูราคามิ เมืองไทยก็ไม่ปาน วันนั้นเลยได้ "8 ½ ริกเตอร์ การเดินทางตามหาหัวใจที่สาบสูญ" ติดมือกลับออกมาจากร้าน แล้วก็จัดการมันทันทีบนรถประจำทาง ก่อนถึงบ้านเสียอีก สิ่งหนึ่งในใจก็บังเกิดขึ้น โอ้ววว น้องชาย เฮียมู นั่นเอง
.
.
หลังจากก็ตามเก็บทุกเล่มของเค้ามาเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็น H2O การแตกตัวของน้ำบนแผ่นกระดาษ หรือ เคหวัตถุ รวมเรื่องสั้นของเค้าที่ได้เข้าชิงซีไรท์ แต่สุดท้าย ผม ก็มาถึงจุดสุดยอดทางตัวหนังสือของอนุสรณ์ กับเล่มนี้เลยครับ "ลอนดอนกับความรักในรอยจูบ"
.
.
เล่มนี้เป็นงานเขียนกึ่งเรื่องเล่าจากตัวของผู้เขียนเอง ซึ่งเป็นเรื่องจริงที่ผสมปนเปอยู่กับสิ่งที่เขียนขึ้นอย่างลงตัว เรื่องราวของสถาปนิกหนุ่มที่ออกผจญภัยอยู่ในอังกฤษ กับงานในครัวและชีวิตเชฟ ที่เล่าเรื่องออกมาได้อย่างลงตัว และน่าติดตาม ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวของการทำอาหารแต่ละจาน แต่ละเมนู การใช้ชีวิตในต่างถิ่นที่มีเสน่ห์ยิ่ง โดยเฉพาะที่ ผม ชอบที่สุดก็ตอนที่ตัวเองของเรื่อง ต้น (ชื่อเล่นจริงจริงของผู้เขียน) ทำอาหารให้เพื่อนในอพาร์ตเมนต์ชิม เป็นอาหารที่เค้าทำเองกับมือ สิ่งที่น่าสนใจอยู่ที่ว่า อาหารหมดทุกวัน แต่ไม่มีฟี้ดแบ็คจากคนชิม จนมาถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่คอมเม้นท์กลับมา แล้วเรื่องราวดีดีอบอุ่นก็เกิดขึ้น
.
.
แต่สิ่งที่เป็นไคลแมกซ์ของเรื่อง เป็น ฮัน จี ฮุน หญิงสาวที่เข้ามามีบทบาทในชีวิตของ ต้น ในมหานครลอนดอน แล้วมิตรภาพที่ไม่ใช่ความรักแบบคนรักก็เกิดขึ้นมา แต่สิ่งที่ทำให้ ผม สั่นสะเทือนก็คือ สิ่งที่ผู้หญิงคนหนึ่งรวบรวมความกล้า เพื่อบอกความในใจกับคนที่เธอรัก แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือการปฏิเสธอย่างนุ่มนวล ด้วยคำว่ามิตรภาพแบบเพื่อนน่าจะเป็นสิ่งที่คงทนกว่า แต่เธอไม่ได้หมดหวังเพียงแค่คำกล่าวปฏิเสธนั้น เธอยังคงมีความหวังให้เค้าตัดสินใจใหม่อีกครั้งหลังกลับจากนิวยอร์ก ... สุดท้ายเธอไม่ได้รับแม้แต่คำตอบใดจากชายหนุ่มคนนั้น เนื่องเพราะเธอจากไปหลังจากวันนั้น ในเหตูการณ์ 911 ที่ตึกเวิลด์เทรดนั่นเอง และสิ่งนั้นก็กลายเป็นสิ่งที่ติดตัว ต้น ตลอดมาหลังจากเหตุการณ์วันนั้น
.
.
-บันทึกของฮันฮีจุน
6 ก.ย. 2001
20: 00 ...นี่เป็นวันแรกที่เรามีความเห็นไม่ตรงกัน
ฉันขอให้เราทั้งคู่คบหากันแบบคนรักแทนความเป็นเพื่อน แต่เขาปฏิเสธ
เขาบอกว่าในเมืองที่เราเป็นคนแปลกหน้าไม่จบสิ้นนั้น
มิตรภาพจะเป็นความสัมพันธ์เดียวที่ยาวนานที่สุด
แต่ฉันไม่เห็นด้วย
เราตกลงกันว่าจะคุยเรื่องนี้กันอีกทีเมื่อฉันกลับจากนิวยอร์กแล้ว
อย่างไรก็ตามฉันรู้สึกว่างเปล่าในจิตใจเหลือเกิน
เขาจะรู้บ้างไหมว่าสำหรับผู้หญิงแล้ว การบอกสิ่งที่อยู่ในใจของเรานั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย...

-“ผมวางสมุดบันทึกนั้นลง หน้าถัดมาเป็นกำหนดเดินทางไปนิวยอร์กของเธอ อันเป็นหน้าสุดท้ายของมันด้วย ผ้าห่มบนเตียงถูกผมลากลงมาที่พื้นอย่างช้าๆ และใช้มันห่มคลุมร่างกายที่นอนขดอยู่บนพื้นนั้น ผมรู้สึกได้ว่าแม้การเคลื่อนไหวเพียงน้อยก็อาจทำความเจ็บปวดให้กับความเปราะบางที่ผมครอบครองอยู่ ผมไม่อยากเคลื่อนไหว ผมไม่อยากขยับกาย ผมไม่อยากเปลี่ยนแปลงสิ่งใดเลย...ในโลกนี้
โดยเฉพาะมิตรภาพของผมกับ...ฮันฮีจุน”
.
.
-บางครั้งการพบใครสักคนบนโลกใบนี้ แม้ไม่ได้รักกัน ก็ทำให้เราสุขใจและระลึกถึงได้ตลอดเวลา-
.
.
แด่รอยจูบแห่งลอนดอน กับความลับที่สะเทือนใจ ผม หลังจากหนังสือปิดลง
-อนุสรณ์ ติปยานนท์-

Create Date : 16 ธันวาคม 2552		4 comments
Last Update : 16 ธันวาคม 2552 20:02:47 น.
Counter : 4365 Pageviews.
Share Tweet