กว่าจะมาถึงวันนี้ ตอนที่ 1

หลังจากอ่านบล็อก บล็อกหนึ่งแล้วก็มานั่งดูย้อนหลัว เอ้อ นี่เราก็อยู่กับบล็อกนี้มาจะเป็นปีแล้วนะ นานเหมือนกันนะเนี่ย วันนี้ก็เลยจะมาเล่าประวัติตัวเองซะหน่อย (ใครอยากรู้ฟระ ฮ่าๆ - ถึงไม่มีใครอยากรู้ก็จะเขียนค่ะ ^^)

เราเป็นลูกคนเล็กของบ้าน มีพี่สาวหนึ่งคน อายุห่างกัน 4 ปี เราเกิดที่โรงพยาบาลศูนย์อุดรธานี ด้วยความที่แม่เราบอกว่า "ไม่ยอมคลอดกับหมอตำแยเด็ดขาด" ชื่อที่ได้มาก็เพราะพยาบาลช่วยตั้งให้ (ซะอย่างงั้น) ตอนนั้นพ่อไม่อยู่ พ่อไปทำงานเมืองนอก กว่าพ่อจะกลับมา เราก็อายุได้ขวบกว่าๆ ตอนนั้น แม่บอกว่าพอพ่อกลับมา ก็คิดถึงลูก จะเข้าไปอุ้ม แต่เราไม่ให้อุ้ม ร้องไห้ใหญ่เลย เพราะคิดว่าเป็นคนแปลกหน้า ฮาาาาา ตอนช่วงแรกๆอยู่บ้านตา ก็จะมีลูกพี่ลูกน้องที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันหลายคน พอได้เป็นเพื่อนเล่นกัน สนุกมาก ถึงจะชอบแย่งของเล่นกันก็เถอะ ฮ่าๆๆ คุณยายสงสารว่าหลานไม่มีของเล่น ก็เลยทำตุ๊กตาให้ และนั่นเป็นภาพความทรงจำเดียวเกี่ยวกับคุณยายที่เหลืออยู่ คุณยายเอาผ้ามาทำเป็นตุ๊กตา แล้วก็ยัดนุ่นให้ ตั้งชื่อว่า "อีเต่า" พอมีตุ๊กตา ก็มีแต่คนแย่งเล่น แต่เราก็หวงมาก เพราะยายบอกว่าทำให้เรา อิอิ แต่แล้วยายก็เสียชีวิตเมื่อเราได้ 2 ขวบ

หลังจากนั้น พ่อกับแม่ก็พามาอยู่ที่บ้านปัจจุบัน คือ ยายที่เป็นญาติกัน แกไม่มีลูกหลานก็เลยขอหลานมาอยู่ด้วย แล้วแกจะยกบ้านให้ คุณตามีลูก 9 คน แม่เราเป็นคนที่ 5 แม่ก็เลยมาอยู่กับยาย แล้วพอแกเสีย แกก็ยกบ้านกับที่นาให้ ซึ่งคือบ้านหลังปัจจุบัน อยู่ไม่ไกลจากบ้านปู่-ย่า มากนัก แต่ด้วยความที่ไม่สนิท ไม่คุ้นเคย ทำให้เราไม่ค่อยได้ไปบ้านย่าเลย ทั้งๆที่อยู่ใกล้แค่นี้เอง แหะๆ

อายุได้ 3 ขวบ ยังไม่ถึงวัยที่จะต้องเข้าเรียนอนุบาล แต่ด้วยความที่เหงา ไม่มีเพื่อนเล่น เพราะเพื่อนไปโรงเรียนกันหมด ก็เลยบอกแม่ว่าอยากไปโรงเรียน แม่ก็เลยให้ไป เป็นศุนย์เด็กเล็กที่วัดอุปถัมป์ ซึ่งอยู่ซอยหลังบ้านนี่เอง จึงสะดวกเป็นอย่างยิ่ง ไปโรงเรียนไม่เคยร้องไห้ ไม่เคยถูกบังคับ เพราะอยากไปตลอด (แปลกเนอะ โตมานี่ขี้เกียจมาก อิอิ) พอเลิกเรียน ป้าก็จะเดินไปรับ แล้วก็อยู่กับป้าจนกว่าพี่สาวจะกลับจากโรงเรียน ก็จะสนิทกับลุง-ป้ามาก เพราะลูกๆของลุง-ป้า ไม่อยู่ ต้องไปเรียน/ทำงานกันหมด เราก็เลยเป็นหลานรัก ฮรี่ๆ ซึ่งบ้านป้ากับบ้านเราคือจะหันหลังบ้านชนกัน ป้าก็จะบอกเราว่า ถ้าแม่ตี ให้มาร้องไห้ดังๆที่หลังบ้าน ถ้าป้าได้ยินป้าจะมาตีแม่ให้ ฮาาาาา แล้วก็ทำจริงๆนะ พอแม่ดุ ก็จะมานั่งร้องไห้อยู่หลังบ้าน แล้วป้าก็จะมาดุแม่ ว่าทำอะไรหลานแก (น่ารักจริงๆ ป้าเรา ^^)

อายุได้ 5 ขวบ ก็ต้องออกจากศูนย์ เพราะเรียนครบ 2 ปีแล้ว แต่โรงเรียนใหม่ไม่ยอมให้เรียน ป.1 ก็เลยต้องเรียนอนุบาล 2 อีก 1 ปี ก่อนจะได้เรียน ป.1 เรียนป. 1-3 ที่โรงเรียนบ้านหนองวัวซอ (ปัจจุบันคือ โรงเรียนอนุบาลหนองวัวซอ) อ.หนองวัวซอ จังหวัดอุดรธานี แล้วแม่ก็ย้ายให้ไปเรียนที่ โรงเรียนเทศบาล 1 โพธิ์ศรี ที่ อ.เมือง จ.อุดรธานี ในชั้น ป.4 ในช่วงแรก แม่ก็ห่วงว่ายังเด็ก ไม่เคยนั่งรถไปไหนมาไหนเอง ก็เลยให้ไปกับรถรับ-ส่ง ซึ่งเป็นรถสองแถว ซึ่งโรงเรียนเราจะใกล้ที่สุด ก็จะส่งเราก่อน แต่มารับกลับเป็นโรงเรียนสุดท้าย ก็คือประมาณ ห้าโมงเย็นกว่ารถจะมารับ เราก็ไม่มีอะไรทำ ก็ไปนั่งเล่นกับเพื่อนที่เขาเรียนพิเศษต่อตอนเย็น อาจารย์นึกยังไงไม่รู้ เลยให้เราเรียนด้วย แต่เรียนฟรี เย้ๆ ^^ ก็เรียนฆ่าเวลารอรถไป พอขึ้น ป.5 โตขึ้นมาหน่อย ก็เลยให้ไป-กลับเอง ตอนเช้าแม่จะไปส่งขึ้นรถประจำทาง ตอนกลับต้องลงที่ปากซอย แล้วเดินกลับบ้านเอง ป. 5 ก็ขอแม่เรียนพิเศษกับครูประจำชั้น ป. 6 ก็เรียนพิเศษ เสาร์-อาทิตย์ เรียนจนพี่สาวถามว่า ไม่ขี้เกียจหรอ เราก็ไม่รู้นะ ตอนนั้นมันชอบ สนุกดี ก็เรียนไป คราวนี้ก็มาถึงช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญ เพราะโรงเรียนมีถึงชั้น ป.6 ไม่มีมัธยม เอาละ งานนี้ ต้องไปสอบเข้า ต้องไปแข่งขันกับคนอื่นอีกเยอะแยะ จะทำได้มั้ยนะ ต้องติดตามตอนต่อไปค่ะ

Create Date : 20 มีนาคม 2555 Last Update : 20 มีนาคม 2555 0:53:43 น. Counter : 691 Pageviews.		3 comments
Share Tweet