กรกฏาคม 2551

 
 
1
2
4
6
7
8
10
13
14
15
17
18
19
20
21
24
26
30
 
 
All Blog
อยู่บ้านล่ะนอนไม่หลับ..แต่ถ้าเข้าผับหลับได้หลับดี
ถ้าเพื่อนคนไหนมี อาการตาค้างนอนไม่หลับแบบนัท จะลองสูตรนี้ดูก็ได้นะคะ..นัทพยามหาเหตุผล ว่าทำไมเวลาอยู่บ้านถึงนอนไม่หลับ แต่ถ้าไปในผับเมื่อไหร่แล้วล่ะก้อ เป็นต้องหาวแล้วหาวอีก ทั้งที่อุตสาห์บรรจงแต่งหน้าอย่างงาม..กะงานนี้ต้องหาคนมาปิ๊งให้ได้สักคน...แต่มิเคยสมหวัง...โถ ก็ไปนอนน้ำจิ้มไหล ในผับทุกทีครายมันจะมองว๊า...

เดาเอาว่า อาจเป็นเพราะ เวลาอยู่บ้านมันเหงาหัวจายยย..จะกุ๊ย..งั้นมีคู่กับเขาเมื่อไหร่ ก็หายน่ะดิ..อิ..อิ..มีแอบหวัง ที่คิดว่าเป็นอย่างนั้นก็เพราะ ในผับคนแยะจะตาย..แสดงว่าตุ่มอยากนอน(ของเรา) ทำงานเฉพาะเวลามีคนอยู่ข้างๆแยะๆ...เกี่ยวกันมั้ยเนี่ย

อีกสาเหตุหนึ่ง อาจเป็นโรคเมาคน.. เคยได้ยินรึเปล่าคร๊าบ พี่น้อง เพราะจะว่าเมาเหล้าก็ไม่ได้ ก็เดี๊ยน..ดื่มไม่ได้นี่คะ..แบบ..แพ้..ง่ะ(น่าพูดอย่างนี้ไว้ก่อน ฟังดูดี)

เอ..รึว่าเราจะกระจอกจริงๆหว่า เพราะกินแก้วเดียวก็ออกอาการแล้วทุกที..อันดับแรก โลกจะเริ่มหมุน ตามด้วยผื่นแดงๆ ไม่ใช่สวยแบบแก้มแดงนะจ๊ะ แต่จะดู....เมากึ่มมากเลย..ฮ่า..ฮ่า ใครจะคิดว่าเพิ่งแก้วเดียว..จนเพื่อนๆอิจฉา ว่าเมาได้ถูกมาก..ทีมันกระหน่ำกินเท่าไหร่ ก็ไม่ยอมเมา... พอพูดถึงเรื่องเมา เนี่ย อดพูดเรื่องเมารถไม่ได้ นัทเวลาขับรถเองไม่เมา แต่มีคนขับให้ไม่ได้ เรียกว่าวาสนาเป็นได้แค่คนขับรถว่างั้น...ยาแก้เมารถเนี่ยต้องมีติดกระเป๋าตลอดเวลา ยิ่งเวลากลับเมืองไทย ถ้าไปเจอแท๊กซี่ที่แขวน พวงมาลัยไว้ในรถ ต้องขอเปิดกระจกจนสุด ไม่งั้นตายยย... แต่นัทชอบดอกมะลินะ..ชอบมากๆทั้งสวย ทั้งหอม แต่ต้องไม่ใช่เวลาอยู่ในรถ..ที่ประทับใจมากกก...ก็เพราะเคยมีคนบอกว่า นัทเหมือนดอกมะลิ...ว๊ายยยย...กรี๊ด..ถูกใจสุดๆ...แต่ดันมีต่อว่า เพราะต้นมะลิ มันไม่ต้องดูแล ปล่อยทิ้งๆ ขว้างๆ ก็ยังโอเค..อ้าว..ความหมายเปลี่ยนเลย..ทุกวันนี้น่ะเหรอ..เลิกคบไปแล้วค่ะ...ฮ่า..ฮ่า



Create Date : 09 กรกฎาคม 2551
Last Update : 9 กรกฎาคม 2551 23:11:41 น.
Counter : 541 Pageviews.

21 comments
  

คุณนัทเหมือนป้าแอ๊ดเลยค่ะ

เป็นคนแพ้แอลกอฮอร์ค่ะ

ขนาดกินยาธาตุเข้าไปยังแพ้จนในปากบวมเลยค่ะ

นั่งแท็กซี่ครั้งใดเวียนหัวทุกที กับกลิ่นที่เขาเปิดให้ดม
ไม่มีซะยังดีกว่า เฮ้อ คนเราชอบไม่เหมือนกันนะ

ขอบคุณที่ตามไปเรียนการเย็บผ้าในบล็อกป้านะคะ

โดย: ป้าเเอ๊ด (addsiripun ) วันที่: 9 กรกฎาคม 2551 เวลา:23:31:11 น.
  
หวัดดีครับ ตามมาจากบล็อกผมครับ ทีแรกเห็นชื่อคุณ Why England ผมก็นึกถึงหนังสือดัง เรื่อง Why England Slept ที่เขียนโดย John F. Kennedy พอเข้ามาก็เจอเรื่องการนอนไม่หลับ เหอ ๆ อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น แต่คงไม่ใช่เรื่องเดียวกันหรอกนะครับ

ผมนี่ตรงกันข้ามกับคุณนัทเลยครับ ผมเข้าผับแล้วหายง่วงครับ ขนาดช่วงเย็นง่วงมาก กินกาแฟก็แล้ว กินลิโพก็แล้ว ยังไม่หายง่วงเลยครับ แต่พอเข้าผับเท่านั้นแหละ ตาสว่าง คุยจ้อเป็นต่อยหอย ไม่รู้สรรหาอะไรมาคุยได้นักหนา คุยไปก็ดื่มไปไม่รู้จักเมา แต่พอตอนกลับมาถึงบ้านสิครับ แอลกอฮอลเพิ่งออกฤทธิ์ ร่วงไม่เป็นท่าเลยครับ มาชุดไหนก็นอนชุดนั้นแหละครับ เอิ๊ก ๆ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ได้เข้าผับบ่อยหรอกครับ

ว่าแต่รูปที่โปรไฟล์ของคุณนัท ใช่รูปคุณนัทหรือเปล่าครับ ถ้าใช่ละก็ ผมไม่เชื่อหรอกครับว่าคุณนัทยังไม่มีแฟน แล้วต้องไปหาปิ๋งหนุ่มในผับ ผมว่าอย่างในรูปนั้นคงไม่รอดเล็บเหยี่ยวเล็บกามาได้ถึงทุกวันนี้หรอกครับ

เรื่องแท็กซี่กับพวงมาลัยนั้น ผมว่าก็ยังไม่โหดเท่าไหร่นะครับ เมื่อก่อนผมเคยเจอการาบูนเลยครับ เมื่อประมาณ 6-7 ปีที่แล้ว การาบูนใส่รถเป็นที่ยอดฮิตในหมู่แท็กซี่ รถผมเข้าอู่ ต้องอาศัยแท็กซี่ 3 วัน ตอนนั้นแหละครับ ที่ผมเป็นโรคแพ้การาบูนอย่างรุนแรง
โดย: ตู้เพลงฯ (ตู้เพลงคนซน ) วันที่: 9 กรกฎาคม 2551 เวลา:23:49:53 น.
  
คุณ addsiripun
อย่างนี้ถ้าไปเที่ยวด้วยกัน ก็ไม่คนหามเราสิเนอะ..

คุณ ตู้เพลงคนซน

ดีใจจังที่เขียนไว้แยะๆ ชอบ..คราวหลังแวะเข้ามา ถ้าเขียนสั้นกว่านี้ โดนปรับนาจาบอกให้..
โดย: Why England วันที่: 10 กรกฎาคม 2551 เวลา:1:04:23 น.
  
คุณนัท เราไปเที่ยวกันด้วยได้เลย
เพราะแอนน์ไม่ดื่มแอลกอฮอลล์ เข้าผับทีไร ถามหาถั่วกับขนมถุงทุกที ฮ่าๆๆๆ

โดย: yr_naughty_annie วันที่: 10 กรกฎาคม 2551 เวลา:1:53:49 น.
  
จ๊าก..เหมือนกันเลย..ไม่มีอะไรกิน ผับนั้นเราไม่เข้า..
โดย: Why England วันที่: 10 กรกฎาคม 2551 เวลา:4:49:08 น.
  
ไม่ค่อยแพแอลกอฮอล์ค่ะ ทานได้หมด ฮ่าๆๆๆๆ แต่เวลาไป
แด๊นซ์ทีไร ก็ง่วงประจำค่ะ ไม่ต้อง
เมานะค๊าคุณนัท แบบว่า
เลยเวลานอนแล้ว 5555
โดย: Borken วันที่: 10 กรกฎาคม 2551 เวลา:5:21:43 น.
  
อ้าห์ รู้แล้ว

แบบนี้เตรียมมอมนัทได้เยย
โดย: พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง วันที่: 10 กรกฎาคม 2551 เวลา:10:55:25 น.
  
จำได้ว่าเคยไปหลับจริงๆจังๆ
ในผับ ตอนเพื่อนแดนซ์กันสุดฤทธิ์
อยู่ครั้งหนึ่งในชีวิต

ทำให้นึกได้ว่า
แล้วเราจะชมผู้หญิงสักคนว่า
เธอเหมือนดอกอะไรดี...หนอ
โดย: ชรันจ์ วันที่: 10 กรกฎาคม 2551 เวลา:12:34:58 น.
  
วันหลังไปเที่ยวผับ หนูนัทก็อย่าลืมพกที่นอน หมอน ผ้าห่ม ไปด้วยสิ

พูดถึงแท๊กซี่แล้ว ป้าคิดถึงใบเตยที่เค้าชอบเอาไว้หลังรถเนอะ เห็นฮิตกันจัง


โดย: Oops! a daisy วันที่: 10 กรกฎาคม 2551 เวลา:14:06:18 น.
  
คุณ Borken
นอนกี่โมงจ๊ะ ที่รัก...

พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง
คุณ ปฐม นัทก็สั่งแต่น้ำส้มไงฮ้า..อิ.อิ

คุณ ชรันจ์
ครั้งเดียวก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ จริงเปล่า..จะชมว่าดอกอะไรก็ได้ ที่สวยๆหอมๆ แต่ไม่ต้องบอกเหตุผล..ฮ่า..ฮ่า

Oops! a daisy
ผ้าห่มไม่ต้องเลยค่ะ นัทใช้เสื้อโค้ทห่มแทน..ใบเตยหลังรถ ถ้าหอมก็แล้วไป แต่ถ้ากลิ่นเปลี่ยนแบบดอกมะลิ สงสัยจะไม่ไหวค่ะ

โดย: Why England วันที่: 10 กรกฎาคม 2551 เวลา:15:03:54 น.
  
คุณน้องนัทอยู่บ้านล่ะนอนไม่หลับ..แต่ถ้าเข้าผับหลับได้หลับดี แต่คุณพี่เนี้ยอยู่บ้านล่ะนอนไม่หลับ..แต่ถ้าเข้าไปนั่งในรถหล่ะหลับได้หลับดีค่ะ เข้าผับเธคน่ะพี่เลิกเข้าตั้งแต่รู้ว่ามันเสียงดังและมีแสงไฟวูบวาบแสบหูแสบตาค่ะคุณน้อง โปรดอย่าเอ่ยว่าพี่โบราณนะจ๊ะ...เพราะเค้ารู้แล้ว...อิอิ
โดย: payya50 วันที่: 10 กรกฎาคม 2551 เวลา:15:24:16 น.
  
คุณ payya50
นัทหลับยากแต่ตื่นง่ายมาก วันๆได้นอนนิ๊ดเดียว ขอบตาดำเป็นหมีแพนด้าแล้วเนี่ย...
โดย: Why England วันที่: 10 กรกฎาคม 2551 เวลา:15:47:44 น.
  

มาเยี่ยมชม มาทักทายครับ

ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนที่เข้าผับแล้วหลับด้วย เมาคนเหรอครับ? ไม่น่าเชื่อเลย ถ้าอย่างนี้เวลาขึ้นรถไฟใต้ดินในเวลาเร่งด่วนก็ต้องเมาคนด้วยอ่ะสิ

อยู่คนเดียวก็เหงา พอคนเยอะก็เมา งั้นแสดงว่า

เหงา = เมา ใช่ไหมครับ

อิอิ
โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง ) วันที่: 10 กรกฎาคม 2551 เวลา:17:22:14 น.
  
อ้าว ฟ้าเดี่ยวกันเน๊อะ ฝนตกทุกวัน แต่วันนี้ดีหน่อยมีแดดค่ะ..

..อ้าว โรคเดี่ยวกันเน๊อะ โรคนอนไม่หลับนะเราเองก็เป็นอยู่พักหนึ่งไอ้โรคนี้นะ ...อยากจริ๊ง..อยากถีบออกไปไกลๆๆๆ เพราะมันทรมานใจค่ะ แต่ตอนนี้กำลังเข้าที่เข้าทาง นอนเที่ยงคืนได้แล้วค่ะ...

(เดินตามหลังมาจ๊ะ)
โดย: โดดเดี่ยว..แต่ไม่เดียวดาย วันที่: 10 กรกฎาคม 2551 เวลา:17:34:31 น.
  
โอ้..โห..เจอบทสรุปของคุณ อาคุงกล่อง เข้าตอบไม่ถูกเลยแฮะ..แต่น่าคิดนะ..เหงา = เมา อืม..

คุณ โดดเดี่ยว..แต่ไม่เดียวดาย
วันนี้ที่นี่ไม่มีแดด ลมแรงและทำท่าว่าฝนจะถล่มในอีกไม่ช้า..เฮ้อ..ต้องไปห้องสมุดด้วยวันนี้
โดย: Why England วันที่: 10 กรกฎาคม 2551 เวลา:18:46:59 น.
  
How are you today?
โดย: CrackyDong วันที่: 10 กรกฎาคม 2551 เวลา:22:45:37 น.
  
คุณ CrackyDong
นัทสบายดีค่ะ..วันนี้ออกไปห้องสมุด เลยแว๊บ เข้าไปคอสต้า หม่ำอ้วนออกมาเลย..คุณ CrackyDongสบายดีรึเปล่าคะ
โดย: Why England วันที่: 10 กรกฎาคม 2551 เวลา:23:26:25 น.
  
ขอบคุณสำหรับคำอวยพรน่ะครับ

โดย: บันทึกเล่มนั้น วันที่: 10 กรกฎาคม 2551 เวลา:23:28:22 น.
  
ชอบดอกมะลิหรือคะ งั้นมาดมป้ามะลิบ้างก็ได้ อิอิ

โดย: ป้ามะลิกับลุงมะระ วันที่: 10 กรกฎาคม 2551 เวลา:23:42:46 น.
  
ขอบคุณ คุณ บันทึกเล่มนั้น กับคุณป้ามะลิกับลุงมะระ มากๆค่ะที่แวะเข้ามาทักทายกัน มีความสุขมากๆนะคะ
โดย: Why England วันที่: 11 กรกฎาคม 2551 เวลา:0:25:23 น.
  
เขียนได้น่ารักสุดยอดเลย
โดย: นายแมมมอส วันที่: 26 กรกฎาคม 2551 เวลา:15:16:06 น.
ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
 *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

Why England
Location :
กรุงเทพฯ  United Kingdom

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [?]



About me...

Hello, and thank you for visiting my little corner of cyberspace.

I am a food lover, who loves cooking and eating out...I also like antique stuff, and I can spend all day browsing in an antiques shop ..:)

I am normaly an open person and like to make new friends and meet people - however I like to decide how open I want to be, and don't like being pushed to give more personal stuff than I feel like.

I have created http://www.mutita.co.uk and http://www.food-lover.co.uk
so that I can share my passion for food, cooking and travel with you.
It's open to everyone and your participation would be very welcome.
So drop by and have a look – It would be great to see your post's and comments there...:)


Mutita มุทิตา | Create your badge



click here for mutita.co.uk
Google

"Thank you"

♥ ♥ ขอบคุณมากค่ะ ที่แวะเข้ามาทักทายกัน..มีความสุขมากๆ คิดถึงค่ะ ♥ ♥


ได้อย่างละนิดนัทชอบทำอะไรพร้อมกัน หลายๆอย่าง เลยไม่ได้ดีสักอย่าง ความอดทน ความใจเย็นก็มีน้อย ชอบกินเป็นชีวิตจิตใจ แล้วก็น้อยใจเก่งที่สุดในโลก

...สงวนลิขสิทธิ์... ตามพรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2539 ห้ามมิให้นำไปเผยแพร่และอ้างอิง ส่วนหนึ่งส่วนใดหรือทั้งหมดของข้อความ และภาพถ่าย ในสื่อคอมพิวเตอร์แห่งนี้ โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร งานเขียน ภาพถ่าย ทุกชิ้นที่ปรากฏในเวบไซด์แห่งนี้ เป็นลิขสิทธิ์ของเจ้าของผู้สร้างงานนั้นๆแต่เพียงผู้เดียว ดังนั้นย่อมได้รับความคุ้มครองตามพ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 (มาตรา 15) ผู้ละเมิดจะถูกดำเนินคดีตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด