เริ่มจากไม่รู้จะใส่อะไรในบล๊อกดี...มีแควนขลับได้(กรุณา)ร้องเรียน ...เอ้ย เรียกร้อง ให้ จขบ มาเล่าชีวิตของตัวเองต่อ...ได้ไงคะ..ไม่ขัดศรัทธาอยู่แล้ว....ต่อค่ะ..ต่อ...บัดนั้น..ผ่างงงงง...เอาเป็นว่า.ไม่เจาะจงแต่เรื่องฟามรักนะจ้ะ แควนขลับจ๋า..ขอเล่าไปเรื่อยๆ แล้วแต่สมองปลากระป๋องจะนึกได้ก็แล้วกัน นานมาแล้ว....ได้ยินใครพูดไม่รู้...บอกว่า...ชีวิตเราแต่ละคน..เหมือนถูกกำหนดทางเดินมาให้...จากใคร ผู้ใด..อะไร..ยังไม่ทราบแน่ชัด...ถึงหากจะมีเฉออกนอกเส้นทางบ้าง..ผลที่สุดก็ยังเหมือนว่า....ได้กลับมาเดินทางของตนเอง ที่ถูกกำหนดมานั้น...อย่างแน่แท้...อ๊ะ..อ๊ะ...และทางที่เราท่าน ถูกกำหนดให้ร่วมเดินด้วยกัน ในวาระสุดท้ายของสังขาร..ก็คือเส้นทางสายที่..มุ่งกลับสู่ธรรมชาตินั่นเอง(เขียนแบบนี้ ดูดีกว่าใช้คำว่า..เส้นทางแห่งความตายตั้งเยอะเนอะ) ไปคุ้ยๆหารูปสมัยโบราณมาได้หลายใบ ...ภาพ 1 ใบ เล่าเรื่องได้มากมายจริงๆนะ...ใช้เวลานั่งดูรูปพร้อมทั้งนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ....ดื่มด่ำกับรสชาติชีวิตในแต่ละสมัยที่เกี่ยวข้องกับรูปภาพเหล่านั้น อยากมาเล่าสู่เพื่อนชาวบล้อกอีกแล้ว..ช่วยอ่านหน่อยนะคะ.. เสียดายที่เครื่องสะแกนไม่อยู่..เลยใช้กล้องถ่ายรูปภาพเหล่านี้มาตัด ต่อ ย่อ เพื่อประกอบเรื่องเล่า.....เป้นช่วงๆเน้อคะ..
ภาพเก่า ๆ แบบนี้ ป้าสายว่า มันมีเสน่ห์นะคะ
ชอบค่ะ อ่านเพลินไปเลยเรา
อ่ะ ๆ ตอนจบ ... แง่วววว.... อย่าดื้อ ซีคะ