ตอนเช้าๆเค้าจะต้องขึ้นมาหาเราที่เตียงแล้วจะกัดขาเรา(ไม่เจ็บหรอก)เพื่อปลุกเรา(เพราะเค้าหิว)หากเราไม่ลุกหลังจากกัดขาเราไป 2-3 ครั้งเค้าก็จะล้มตัวลงนอนกับเราจนกว่าเราจะตื่น แล้วก็จะกัดขาเราเวลาเราเดิน แต่หลังจากเราให้อาหารเค้าเสร็จ เค้าก็จะเดินตามเราซักพักนึง แล้วเค้าก็จะไป..แม้แต่เราเข้าห้องส้วม เค้าก็ต้องมานอนขวางประตูห้องส้วม เราอาบน้ำ เค้าก็จะมานอนขวางเฝ้าประตูห้องน้ำ เป็นอยู่อย่างนี้ในทุกๆวัน แล้วเราจะไม่ผูกพันธ์หรือรักเค้าอย่างไรไหวไม่อยากจะคิดว่าเค้าจากไปยังไง เพราะเราถอยรถเหยียบเค้าเอง..ตาหลุดออกจากเบ้าเลย..เราไม่กล้าที่จะจับตัวเค้า ก่อนจะมองเค้าได้ต้องทำใจเป็นที่สุด แตะตัวเค้าครั้งแรกหลังจากเค้าตายที่เกิดจากความประมาทของเรา มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวด เหมือนเราฆ่าเพื่อน หรือคนที่เรารักที่สุด เราไม่เคยรู้สึกว่าเค้าเป็นแค่แมว แต่เค้าเป็นมากกว่าแค่ " แมว" ตัวนึง...ขอจบเพียงแค่นี้นะ...ไม่อยากเขียนต่อ..