บ๊าย บาย มาเนาส์

แล้วเรือลำใหญ่ของเราก็กลับเข้าสู่ร่องน้ำอะเมซอนอีกครั้ง
หลังจากขนถ่ายตู้คอนเทนเนอร์ลงเรือเต็มความจุทั้ง 3 ระวาง
พวงอีก 5 ชั้นบน แฮช คัฟเวอร์ (ฝาระวางที่สามารถเลื่อนปิด-เปิดได้)
เรือที่เคยดูสูงใหญ่กลายเป็นอ้วนเตี้ยไปถนัดตา
เนื่องจากอุดมด้วยไขมันที่ทำจากเหล็กกล้าทรงลูกบาศก์
ขนาด 20 ฟุตบ้าง 40 ฟุตบ้าง เกาะกันเป็นแพเหมือนขนมชั้น
รั้งให้เรือลอยต่ำห่างผิวน้ำไม่กี่วา

ผมเดินลัดเลาะจากท้ายระวางที่ 3
ไปตามทางเดินกราบซ้าย มองลงไปยังผิวน้ำเบื้องล่าง
เห็นแม่น้ำอะเมซอนอยู่ใกล้สายตากว่าที่เคย
ขณะที่ด้านหลัง ฉากเมืองมาเนาส์ดูพร่าเลือนขึ้นเรื่อยๆ...

- บนฝั่ง -

1 วันสำหรับเมืองท่าแห่งนี้ คงสั้นนักหากเทียบหน่วยเป็นเวลา
แต่ถ้าวัดค่าเป็นความรู้สึกก็นานพอจะทำให้ความประทับใจ
หยั่งลึกลงไปในความทรงจำของผม
ไม่ใช่เพราะภาพความหรูหราของอาคารสถานที่
หรือวิถีชีวิตอันทันสมัย หากแต่เป็นความเรียบง่าย
และความมีชีวิตชีวาของชาวมาเนาส์

คนที่นี่ นอกจากฟุตบอลแล้ว ก็ยังมีดนตรีที่ใช้เป็นจังหวะเต้น
ของหัวใจ ยืนยันจากบรรยากาศคึกคักในตลาดเมื่อวาน
ที่อบอวลไปด้วยเสียงเพลงละตินเน้นหนักจำพวกเครื่องเคาะสารพัด

“โป๊ง ตะลึ่ง ฉึ่ง โปะ ตึก ตะแล่ก แต๊ก โป้ง ตุ่ม โปะ”
ท่อนโซโลทำนองนี้มีให้ฟังจนหน่ำหู
ถือเป็นเสน่ห์เฉพาะตัวของดนตรีสไตล์ละติน
ที่ใครก็ยากเลียนแบบ

เสียงร้องแม้ไม่ใช่ภาษาไทย แต่ภาษาสากลอย่างดนตรี
ก็ทำให้ผมเข้าถึงความมันส์ได้ไม่มีปัญหา สามารถยักหัว
ยักเอว ยักไหล่ ลามไล่ไปถึงยักย้ายส่ายสะโพกบ้างในบางจังหวะ
จึงไม่ใช่เรื่องแปลก เมื่อเห็นพ่อค้าแม่ค้าหลายคน
ออกลีลาแซมบ้ากันสนุกสนาน อาจด้วยบรรยากาศเช่นนี้กระมัง
ทำให้เราเข้ากันได้ไว ไม่รู้สึกแตกต่างทางเชื้อชาติ ศาสนา
เรียกได้ว่าคล้ายกันมาก

ใช่! ผมกำลังบอกคุณว่า คนบราซิเลี่ยนกับคนไทยคล้ายกันมาก

อย่างน้อยที่สุด ประชากรส่วนใหญ่ของประเทศนี้
และของประเทศไทยก็คือ คนยากจนเหมือนกันอย่างไม่ต้องสงสัย
แม้บราซิลจะเป็นผู้นำทางเศรษฐกิจของอเมริกาใต้
แต่การกระจายรายได้สู่ภาคชนบท และอัตราการว่างงานสูง
ก็ยังเป็นปัญหาหนักอกของประเทศ

ภาพผู้คนคร่ำเคร่งทำมาหากิน ภาพกรรมกรแบกหาม
ภาพขอทานแต่งตัวซอมซ่อ กระทั่งภาพหญิงสาวยืนขายบริการ
ก็มีให้เห็นปนเปไปกับสีสันความทันสมัย
ดูเหมือนความเหลื่อมล้ำทางสังคมได้สร้างภาพขาวดำ
ตัดระหว่าง ความเจริญกับความเสื่อมโทรมไว้เด่นชัด

-บนเรือ -

น้าสรั่งกับพี่เนินนายท้าย ช่วยกันเก็บเชือกหัวเรือ
ที่ปลดออกจากท่าเมื่อครู่ใหญ่เข้ากว้านเรียบร้อยแล้ว
เมื่อวานทั้งคู่ (รวมถึงปากเรือทั้งหมด) ไม่มีเวลาว่าง
ออกไปเปิดหูเปิดตาเหมือนแผนกอื่น
เพราะต้องควบคุมคนงานในการขนถ่ายตู้คอนเทนเนอร์ลงระวาง

งานหลักของปากเรือ นอกจากดูแลสภาพเรือโดยรวมแล้ว
ยังต้องดูแลสินค้าทั้งหมดด้วย แม้งานจะหนักและเหนื่อย
แต่ยามพักพวกเขาก็ได้หยุดยาวเติมพลังกันเต็มที่
และมีค่าดูแลรักษาสินค้าเป็นโบนัสพิเศษให้
นับเป็นการแปลงความไม่สนุกให้เป็นความสุขในกระเป๋าสตางค์
ที่ดีวิธีหนึ่ง

“ไง! เมื่อคืนกลับดึกมั้ย?”
พี่เนินยืนพุงพลุ้ยถามผม ขณะเราร่วมวงจ้องผิวน้ำอะเมซอนด้วยกัน

“ทุ่มเศษ ผมก็กลับแล้วครับ ปล่อยให้ขาเหล้าเค้านั่งกันต่อ”
ผมหมายถึง กุ๊ก พี่อ๊อด หวานและเชษฐ์

“มิน่า อาหารมื้อเช้าเลยเป็นไข่น้ำ”
พี่เนินถึงบางอ้อกับข้อสงสัยของตัวเอง

เพราะทุกครั้งหลังกุ๊กแฮงค์ด้วยฤทธิ์สุรา
ไม่ว่าจะอยู่กลางทะเลหรือเรือเทียบท่า แกมักนิยมทำเมนู
ไข่น้ำ นัยว่าคล่องคอกว่าไส้กรอก ไข่ดาว หรืออาหารเช้าประเภทอื่น
ที่สำคัญน้ำซุปร้อนๆ ช่วยต้อนอาการเมาค้างให้สร่างได้ไวขึ้น
แกจึงใช้มุขนี้หากินจนลูกเรือทุกคนคุ้นลิ้นและชินชา
(แปลว่า เอียนก็ได้ ในความหมายเดียวกัน)

“ไม่ได้ไปเที่ยวมั่งก็แล้วไป”
พี่เนินตัดพ้อเชิงหยอกเย้า

“เอาไว้แก้ตัวเมืองท่าถัดไปก็ได้พี่”
ผมปลอบแกมหยิก

“ซาวันนาห์เนี่ยนะ”
พี่เนินหมายถึง เมืองซาวันนาห์ รัฐจอร์เจีย สหรัฐอเมริกา
ที่หมายต่อไปในอีก 8 วันข้างหน้าของเรา

-บนโลก-

ดวงอาทิตย์ส่งความร้อนลงมา ช่วยบอกให้ผมรู้ว่าเป็นเวลาใกล้เที่ยง
พวกเราจึงเดินตามเสียงท้องร้อง “จ๊อกๆๆ”
กลับไปยังอาคารที่พักท้ายเรือ
ระหว่างนั้นผมมองลงไปยังผิวน้ำเบื้องล่าง
เห็นแม่น้ำอะเมซอนอยู่ใกล้สายตากว่าเมื่อวาน
ขณะที่ด้านหลัง ฉากเมืองมาเนาส์ดูพร่าเลือนขึ้นเรื่อยๆ

แต่ภาพความเหลื่อมล้ำของผู้คน
ทำไมยังคงปรากฏชัดเจน?

Create Date : 06 พฤษภาคม 2552		1 comments
Last Update : 6 พฤษภาคม 2552 17:13:58 น.
Counter : 495 Pageviews.
Share Tweet