ฉันไม่ใช่นางเอก

คุณภูคะ

ขึ้นปีใหม่แล้วนะ หมวยก็ยังคงคิดถึงไม่เลิกรา ทำยังไงดี ทำยังไงดี หลังจากที่เราเลิกติดต่อกันแล้ว หมวยก็วางแผน distract ตัวเองไว้อย่างดีมาก คือ วันรุ่งขึ้น (หลังจากส่งอีแมว) ก็นั่งรถตู้จากอนุสาวรีย์ไปหาเพื่อนที่ปักธงชัยเลย ไปอยู่ที่บ้านเพื่อนสี่วัน ก็ทำให้บรรเทาอาการลงแดงไปได้พอสมควร เพราะนอนก็นอนหน้าเตียงเพื่อน (คล้ายๆคนใช้หน่อยๆ) เลยไม่มีโอกาสได้คิดภาพตัวเองเป็นนางเอกช้ำรักสักเท่าไหร่

หลังจากกลับจากโคราช (ในตอนดึกๆ) ของวันที่ 22 ธันวาคม (เราเลิกคุยกันวันที่ 19 ธันวานะ) เช้าวันที่ 23 ธันวาก็จัดกระเป๋าเดินทางอีกครั้ง และในตอนบ่ายก็เดินทางไปปฏิบัติธรรม คือเมื่อจนปัญญาแล้ว ก็หันหน้าเข้าหาธรรมะเป็นที่พึ่ง เป็นการปฏิบัติธรรมที่เข้มข้นมาก คือนั่งหลับตา ดูเวทนาเป็นเวลาวันละประมาณ 10 ชม. ซึ่งดิฉันก็ยังสามารถนั่งหลับตาและคิดถึงคุณภูได้อีก และได้เยอะด้วย มีอยู่ช่วงหนึ่ง ภาพคุณภู(หน้าตรง) ก็ปรากฏขึ้นแบบชัดเจนมาก ทั้งๆที่หมวยนั่งหลับตานี่แหละ (จำไม่ได้ว่าเป็นหน้ายิ้งหรือเปล่า แต่คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นหน้ายิ้ม)

อยู่ที่ศูนย์ปฏิบัติธรรม 11 คืน ก็สามารถลากยาวความคิดถึงได้ต่อเนื่อง เพียงแต่ไม่ได้มีอารมณ์เศร้าเข้ามาแทรก ก็พอบรรเทาตุ๊กไปได้อยู่ แต่พอออกจากศูนย์ปฏิบัติธรรมกลับมาบ้านนี่สิ ของแท้แล้ว สองคืนแรกที่ได้กลับมานอนบ้าน ก็เริ่มรู้สึกได้ถึงพิษความคิด(ถึง) นอนน้ำตาเอ่อๆ แต่ไม่ถึงกับร้อง (คงได้ฤทธิ์พระธรรมช่วยสกัดกั้นไว้ได้บ้าง)

ถึงวันนี้อาการก็พอเป็นผู้เป็นคนได้อยู่ การปฏิบัติธรรมที่หมวยไปเข้าคอร์สนี้ เขาจะสอนให้นั่งดูเวทนา (ความรู้สึก)ที่เกิดขึ้นกับกายเป็นสำคัญ แต่หมวยเองเคยปฏิบัติด้วยการดูเวทนา (ความรู้สึก)ที่เกิดขึ้นกับใจมาก่อนแล้ว พอเสริมกันก็เลยทำให้เราสามารถดูเวทนาทางใจได้ดียิ่งขึ้นเมื่อมีอะไรมากระทบใจ ที่มานั่งเขียนอยู่นี่ก็เพราะก่อนหน้านี้ รู้สึกว่าเกิดเวทนาทางใจขึ้นค่อนข้างชัดเจนเมื่อคิดถึงคุณภู และเช่นเคย หมวยก็ยังวางอุเบกขาได้ไม่เก่ง จึงขอเลือกเปิดสมุดบันทึก และเขียนมันออกมา

หลังจากออกจากศูนย์ปฏิบัติธรรม หมวยเห็นความจริงใหม่ข้อหนึ่งเกี่ยวกับตัวเอง นั่นก็คือ หมวยมิใช่นางเอก ก่อนหน้านี้ส่วนใหญ่ชอบคิดว่าตัวเองเป็นนางเอก (คิดจริงๆไม่ใช่คิดเล่นๆ) การปฏิบัติธรรมที่หมวยไปเข้าคอร์สมานี้ เป็นการปฏิบัติธรรมตามคำสอนของอาจารย์ชาวอินเดียชื่อ S.N.Goenka และมีอยู่ตอนหนึ่งในช่วงธรรมบรรยาย (หนึ่งทุ่มถึงประมาณสองทุ่มครึ่งของทุกคืน) ที่ท่านจะบรรยายธรรม (เราได้ฟังเสียงพากย์เป็นเวอร์ชั่นภาษาไทยแล้ว)และเล่าเรื่อง(นิทาน)ประกอบ ช่วงนี้เป็นช่วงที่หมวยชอบที่สุดของวัน แต่เป็นช่วงที่เพลิดเพลินแบบทรมานด้วยในเวลาเดียวกัน เพราะจะได้ฟังข้อคิดใหม่ๆจากคุรุ (ซึ่งเป็นผู้มีอารมณ์ขัน)ในเวลาที่ง่วงชะมัดยาด (ตื่นตั้งแต่ตีสี่) และในช่วงหนึ่งของคืนวันหนึ่ง ท่านได้พูดถึงเรื่อง ภาพลักษณ์ของตัวเองที่เราทุกคนสร้างขึ้นมา ภาพลักษณ์นี้มีเอาไว้สำหรับเราคนเดียวไม่พอ เรายังพยายามชวนเชื่อกับคนอื่นๆด้วยว่าภาพลักษณ์นั้นคือเรา ฉัน..ฉัน..ฉัน.. ฉันเป็นอย่างนู้น อย่างนี้ อย่างนั้น และหากมีอะไรมาสั่นคลอนภาพลักษณ์นั้น ฉันจะรู้สึกเป็นทุกข์ (อย่างยิ่ง) สำหรับหมวย หมวยก็ไม่ได้รู้สึกเป็นทุกข์หรอกนะ ที่มารู้ตัวว่า อ้าว..จริงๆฉันไม่ใช่นางเอกนี่นา คือรู้ก็รู้น่ะ ไม่ได้ผิดหวังอะไรที่ไม่ได้เป็นนางเอกอีกแล้ว เหมือนกับประมาณว่า เกิดมาโลกนี้ไม่มีกระจก แล้วใช้มือคลำๆหน้าตัวเองเอา แล้วก็คิดว่า เออ..ฉันนี่ก็สวยไม่เบาเหมือนกันนะ วันนึงมีคนเอากระจกมาให้ส่อง แล้วพอเห็นหน้าตัวเองถึงรู้ว่า อ้าว..ฉันไม่สวย ไม่ได้เป็นนางเอกนี่ หว่า.. ก่อนหน้านี้นี่หมวยจะมีภาพของตัวเอง (ในใจตัวเอง)ว่า เป็นคนดี มีเมตตา ใจกว้าง รักเพื่อนมนุษย์ มีความรับผิดชอบ มีคุณธรรม เก้าลอเก้า แต่ตอนนี้ (ไม่รู้เพราะธรรมะหรือเปล่า) มันเห็นตัวเองชัดขึ้น เห็นว่าเรามีความโกรธ มีความโลภ (ไม่ได้หมายถึงตัวเงินอย่างเดียว หมายถึงความอยากมี อยากได้ อยากเป็นทั้งหมด แต่เงินก็ด้วยนะ) อยู่เยอะแยะไปหมด อะไรก็ฉัน..ฉัน..ฉัน...อย่างนี้ยังไกลคำว่านางเอกอีกเยอะ ว้า..แย่จัง...

ตอนนี้เป็นช่วงเรียนรู้ชีวิตอีกครั้งหนึ่งของหมวย เรียนรู้ชีวิตและทำความรู้จักกับตัวเองไปด้วย เห็นไหมบอกแล้ว ชีวิตเริ่มต้นตอนสี่สิบ (คิดอยู่นานนะเนี่ยกว่าจะเขียนออกมาได้ รู้สึกตัวเลขมันเยอะจังแฮะ)

ยังคงคิดถึงคุณภูทุกวันไม่เลิกรา ไม่ไล่ไม่เลิก (ถ้าไล่แล้วก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเลิกหรือเปล่า ซึ่งถ้าเป็นเช่นนี้เราก็คงไม่ได้คุยกันเสียที แต่ท่านอาจารย์ Goenka (จริงๆก็quoteมาจากพระพุทธเจ้านั่นแหละ) ว่าทุกอย่างเป็นอนิจจัง เกิดขึ้นแล้วดับไป ระหว่างนี้หมวยก็ได้แต่คอยเฝ้าดูจิตใจของตัวเอง ต่อไป..ต่อไป..และต่อไป...

Create Date : 05 มีนาคม 2554 Last Update : 5 มีนาคม 2554 14:02:13 น. Counter : 501 Pageviews.		0 comments
Share Tweet