อิฉันมีปัญหากับพี่เจ้าของแท็กซี่แถวๆบ้านในหมู่บ้าน ไม่รู้ว่าเป็นปัญหาของใคร ของเค้าหรือของฉัน โปรดช่วยพิจารณา

เริ่มแรกพี่เค้าออกมาล้างรถตอนตีสี่ครึ่งบ้าง ตีห้าครึ่งบ้าง หรือแม้กระทั่ง 6 โมงเช้า แต่ทั้งหมดนั้นฟ้ายังมืดอยู่ เสียง ทั้งเสียงถังน้ำกระแทกพื้น เสียงน้ำฉีดรถดังฟู่ฟ่า เสียงปิดประตูทีละบาน ดังปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง

เราคิดเยอะมากว่าจะบอกพี่เค้ายังไงดี

ในที่สุด เมื่อเสียงในหัวเริ่มเปลี่ยนจาก
“เอาเถอะคนทำมาหากิน” หรือ
“นี่พี่เขาไม่รู้ตัวจริงๆหรือเนี่ยว่าเสียงเค้าดังมากในความมืด”
จนกลายมาเป็น
“เชี่ย กูไม่ไหวแล้ว”
ก็ผ่านมากว่าสองสามเดือน
และแล้วการสื่อสารแบบคนไม่สู้คนอย่างเราก็เริ่มขึ้น

เราเริ่มร่างจดหมายน้อย ขอความเห็นใจพี่เค้าให้เบาเสียงลงหน่อย
ลงท้ายจดหมายด้วยคำว่า จากเพื่อนบ้านผู้ไม่กล้าแสดงตัว
เสร็จแล้วให้เพื่อนที่มาหาเราที่บ้านแอบเดินไปหยอดที่ตู้จดหมายบ้านเขา
สั่งเพื่อนไว้ให้รีบเดินกลับมาที่รถที่เราสตาร์ทรอไว้ก่อนแล้ว แล้วรีบขับหนีออกมาจากหมู่บ้านกัน

ตกเย็นกลับบ้านได้รับจดหมายน้อยตอบคืนมา ว่าขอโทษที่ส่งเสียงรบกวน (เค้ารู้ว่าจดหมายมาจากบ้านไหนได้ไงไอๆๆๆๆๆๆ)

จากนั้นเป็นต้นมา เหมือนพี่เค้าเลิกล้างรถในหมู่บ้านเลย ทำเอาเราอยากกราบแทบอก

เหตุการณ์สงบสุขอยู่ได้ไม่ถึงสองสามเดือน ฉันตื่นมาท่ามกลางความมืดของยามวิกาลก่อนตีห้าอีกแล้ว ด้วยเสียงปั้ก ปั้ก ปั้ก ปั้ก แบบ present continuous tense พี่เค้าไม่ล้างรถแล้ว เค้าใช้ผ้าทุบรถเพื่อปัดเศษใบไม้ออกจากตัวรถก่อนออกรถแทน ตามด้วยเสียง ตู้ม! อันเกิดจากเสียงกระโปรงหน้ารถที่กระแทกปิดลงมา

ดิฉันได้แต่คิดถึงความดีของพี่เขาที่เรายังไม่เคยได้ขอบคุณ อดทน อดทน อดทน และแล้วความอดทนก็มาถึงขีดจำกัด เมื่อตื่นขึ้นตอนเช้ามืดวันหนึ่งด้วยเสียงตู้ม!ราวระเบิดลง

สายวันนั้น ให้ทายว่าอะไรเกิดขึ้น ดิฉันนั่งร่างจดหมายน้อยอีกแล้วค่ะ คราวนี้ลงท้ายด้วยชื่อเสียงเรียงนามและบ้านเลขที ไหนๆเค้าก็รู้ตัวเราแล้วนี่นะ

เหตุการณ์ดีขึ้น และเราก็หอบขนมไปหาพี่เขาเพื่อแนะนำตัวในวันปีใหม่ที่ผ่านมา พร้อมขอบอกขอบใจเค้าที่กรุณาเรา ไปแบบตัวลีบๆ ทั้งเกรงใจทั้งซาบซึ้ง พี่เขาก็ดีมากและบอกว่ามีอะไรให้บอกกันเพราะบ้านใกล้เรือนเคียง ชื่นมื่น.. แต่เหมือนเรายังพยายามหลีกเลี่ยงการปะหน้ากันและกันถ้าเป็นไปได้ มันมีอะไรอยู่ใต้น้ำนะ

กาลเวลาผ่านไป จนเมื่อสองสามเดือนที่ผ่านมา ไม่มีการล้างรถ ไม่มีการใช้เสียงแบบหฤโหดในยามวิกาลอีก แต่ความทุกข์กลับมาเยี่ยมเยือนในรูปแบบของ...

ด้วยความที่รถแท็กซี่มันเก่าหรือยังไงก็ไม่รู้ มันเริ่ม Start ไม่ค่อยติด ทีนี้ก่อนออกรถพี่เค้าเลยต้องสตาร์ทรถแล้วทิ้งไว้นานๆบางทีเกือบครึ่งชั่วโมง แถมมีการเบิ้ลเครื่องเป็นระยะๆด้วย

เอาละซีอิฉัน จะทำยังไงหว่า คือไปร้องทุกข์มาสองรอบแล้วและเขาก็ให้ความร่วมมือแต่โดยดีมาตัลหลอด

ในที่สุดตัดสินใจ.. กบดาน.. เมื่อไหร่ที่พี่เค้าเริ่มสตาร์ทรถ เราก็จะเดินออกไปปิดประตูตรงระเบียงห้องนอน เป็นอย่างนี้เสมอมาได้สองสามเดือนแล้ว

เช้าวันนี้ พี่เค้าเริ่มสตาร์ทรถ เราก็กำลังจะเดินออกไปปิดประตูระเบียงห้องนอน พลันสายตามองเห็นเพื่อนสาวบ้านฝั่งตรงกันข้ามที่กำลังล้างรถอยู่ที่ด้านล่างข้างหลังรถแท็กซี่ของพี่เขา เธอยกคอเสื้อขึ้นมาปิดจมูกทันที และเมื่อพี่เค้าเดินออกจากบ้านเขามาที่รถที่สตาร์ททิ้งไว้ เธอพุ่งเป้า “พี่คะ ดับเครื่องได้ไหม” พร้อมอาการนิ่วหน้า อุดจมูก

เรายืนอยู่ที่ชั้นสองในห้องนอนตัวเองโดยแอบอยู่หลังผ้าม่าน ลุ้นระทึก
....

....
พี่เขาตอบว่า
“ขอโทษที ขอโทษที เหม็นใช่มั้ยล่ะ”
แล้วเค้าก็ไปดับเครื่อง

ง่ายๆ...
.
.
.
อิชั้นมีงง...

ที่ผ่านมาคือไร

ความวุ่นวายใจของเรา
คิดเยอะ....
พี่เค้าทำมาหากิน
เค้าไม่รู้หรอกว่าเรากำลังเดือดร้อน
เนี่ยเรากำลังตัดสินคนอื่นอยู่หรือเปล่านะ
เข้าใจวิถีชีวิตและเหตุผลของคนอื่นหน่อยสิเธอ
เค้าช่วยเรามาตั้งหลายครั้งแล้ว ปัญหานี้อาจจะเป็นอยู่ที่เราไม่ใช่ที่เขา
บลา บลา บลา

วันนี้เห็นเหตุการณ์เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาสดๆ
แค่ “พี่คะ..ดับเครื่องได้ไหม”

เหย... ตกลงปัญหาเรื่องนี้อยู่ที่ใคร
เขาหรือเรา... แหะๆ