ในฝันเรากำลังจะได้บินกลับบ้านหลังจากที่ไปเที่ยวอเมริกา คณะพรรคนำโดยผู้นำกลุ่มชาวอเมริกันนัดแนะพวกเราให้เจอกันที่จุดนัดพบในโรงแรมตอน 8 โมงครึ่ง

เราพร้อมทุกอย่างแล้วแต่คิดว่าคณะพรรคซึ่งประกอบไปด้วยชาวจีนและชาวไทยเสียส่วนใหญ่คงจะเลทแน่เลย เลยทิ้งกระเป๋าไว้ในห้องพักแล้วเดินออกมาดูนุ่นนี่ ปรากฏว่าเมื่อเดินไปถึงล็อบบี้โรงแรมเห็นคนส่วนใหญ่มาพร้อมกันแล้วเราจึงเดินกลับมาเพื่อเอากระเป๋าเดินทาง

แล้วก็พบว่ามีข้าวของส่วนตัวอีกส่วนหนึ่งที่ควรจะแพ็ครวมลงไปในกระเป๋าเดินทาง และแล้วข้าวของเหล่านั้นก็เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆจนเมื่อเรามองดูนาฬิกาอีกที มันผ่านไป 15 นาทีแล้ว และเราควรจะไปปรากฏตัวที่จุดนัดพบได้แล้ว แต่ข้าวของเรานั้นก็ดูเหมือนจะมีให้เก็บอย่างไม่มีวันหมดสิ้น เก็บอย่างไรก็ไม่หมดเสียที

ในใจเรากระวนกระวายกลัวคณะพรรคจะทิ้งเรา จู่ๆพี่สาวและหลานชายก็โผล่เข้ามาในห้อง เราถึงกับงงแล้วถามว่า อ้าวบินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วตัดสินใจฝากข้าวของส่วนที่ยังเก็บไม่หมดไว้กับหลานชาย แล้วก็รีบไปสมทบกับคณะพรรคที่รออยู่

และแล้วหายนะก็บังเกิด ดังที่ได้คาดคิดไว้ มันคือตรูจำทางเดินไปจุดนัดพบไม่ได้ สถานที่ในโรงแรมมันขยายใหญ่ขึ้นกว่าในครั้งแรกมาก และมีทางเข้าออกที่เชื่อมต่อไปยังจุดต่างๆหลายทาง และแน่นอนว่านางสาวเรรวนจำทางอะไรไม่ค่อยได้เหมือนอย่างเคย เกิดอาการสับสนรวนเรและเดินวนไปวนมา เห็นผู้คนมากมายที่เดินอยู่รอบตัวจะเข้าไปถามเขา เราก็ไม่รู้จะถามเขาว่าอย่างไร เพราะสถานที่นั้นมันอธิบายยากว่ามันคือที่ไหน ตัดสินใจเดินมะงุมมะงาหราต่อไป

แล้วก็คิดขึ้นมาได้ว่า LINE หาเพื่อน ดีกว่า (อยู่ต่างบ้านต่างเมืองใช้โทรศัพท์แพงหูฉี่นะ) ผลปรากฏว่าหน้าจอขึ้นมาเป็นภาษาจีนหมดเลย กูอ่านไม่อ๊อก... สรุปเพื่อนก็ช่วยไม่ได้

ยังมีอีกวิธีการหนึ่งนั่นก็คือเรียกรถแท็กซี่ไปสนามบินเอง ซึ่งแพง แต่ก็คิดในใจว่ากรูมีสตางค์ สิ่งที่ยังทำให้พะวักพะวงใจอยู่คือ มันไม่รู้เหนือรู้ใต้ เรียกว่าไม่รู้อะไรเลย จะเรียกแท็กซี่ยังไงก็ยังไม่รู้ และอีกสิ่งหนึ่งก็คือการเดินทางไปพร้อมคณะพรรคมันง่ายกว่า และเราก็ยังไม่หมดความหวังว่าเค้าอาจจะยังรอเราอยู่

เสร็จแล้วก็ตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืดของตีสี่ครึ่ง ซุกตัวเข้าใต้ผ้าห่มอีกครั้ง ดีใจจังที่ตื่น ฮ่วย...

การตีความความฝันในครั้งนี้ก็คือ เมื่อชีวิตผ่านการเดินทางทางโลกที่เต็มไปด้วยผู้คน ความสนุกสนาน ความวุ่นวาย โอกาสและประสบการณ์ ความสำเร็จและความล้มเหลว ความสวยงาม ความเจ็บปวด และความรู้สึกนานา คราวนี้ก็ถึงเวลาเดินทางกลับสู่บ้านแห่งใจ

ท่ามกลางผู้คนมากมายซึ่งส่วนใหญ่ยังเวียนว่ายอยู่กับโลก มีคนกลุ่มหนึ่งที่นัดแนะกันและกำลังจะร่วมเดินทางกลับสู่บ้านแห่งใจ คนที่เราอาจจะปรามาสศักยภาพของเขาไว้ในใจ แต่เขาก็มีความตั้งใจและความพร้อมมากกว่าที่เราคิด มันเป็นหนทางที่ง่ายกว่าสำหรับเราที่จะมีเพื่อนร่วมเดินทาง

แต่เราก็มีข้อจำกัดบางอย่าง เช่น ความเป็นตัวเราที่แสนจะเยอะและเก็บกวาดไม่หมดเสียที ทำให้เรากำลังจะพลาดการร่วมเดินทางกับคนอื่นๆ

เราพะว้าพะวังอยู่ระหว่างทางสองทางนั่นก็คือ ความพยายามที่จะกลับเข้าไปรวมกับกลุ่ม พึ่งพิงสังฆะเพื่อเดินทางกลับสู่บ้านแห่งใจ กับการรวบรวมความกล้าที่จะหยุดการพึ่งพิงกลุ่มและมุ่งหน้าเดินทางกลับบ้านสู่ใจด้วยตัวของเราเอง

ท่ามกลางความกลัวที่จะเดินทางคนเดียว ทั้งๆที่กลัว ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าการเดินทางนั้นจะต้องพบเจออะไรบ้าง จิตใจหวั่นไหวกับการเดินทางไปพบกับสิ่งที่ไม่รู้ แต่ลึกลงไปนั้น เราไม่เคยตั้งคำถามต่อศักยภาพของตัวเองเลย

เรารู้ว่าเราเดินทางกลับสู่บ้านแห่งใจได้ เพียงแค่เราละทิ้งความเป็นตัวเองเสียบ้างและร่วมเดินทางกับคณะให้ทัน หรือไม่ก็ตัดสินใจเดินทางเดี่ยวๆแม้ในใจจะหวาดกลัวกับสิ่งที่เราไม่รู้ที่รออยู่ข้างหน้า

สิ่งสำคัญคือการที่เราเชื่อมั่นว่าวันหนึ่งเราจะกลับถึงบ้านแห่งใจของเราไม่ว่าจะด้วยวิธีการใดๆก็ตาม สูดหายใจเข้าลึกๆและเดินทางต่อไป สู้เค้า ชิสุกะ เฮ่...