ความรัก... ความเป็นห่วง... ความคิดถึง...

ไม่ทันจะได้อัพบล็อกมาโอมานเลย ก็ต้องมาอัพบล็อกนี้ก่อนซะแล้ว



เรามาถึงโอมานตั้งแต่วันอาทิตย์ที่ผ่านมาค่ะ ^_^


เมื่อกี้โทรไปหาแม่ (กะจะวีนว่าทำไมไม่ยอมออนเฟซบุ๊คเลย อุตส่าห์ซื้อไอแพดให้แม่เล่น จะได้ใช้คุยกัน) แม่รีบบอกว่า "นี่ ๆๆ แม่มีไรจะเล่าให้ฟังแหละ พออ้อมขึ้นเครื่องไปใช่ป่ะ พ่อนั่งเงียบมาตลอดเลยตอนอยู่บนแท็กซี่ แล้วเนี่ย วันนี้พ่อเค้าเปิดประตูห้องมาบอกแม่ว่า



'ตัว สงสัยเค้าจะเป็นโรคซึมเศร้าอีกแล้วว่ะ คิดถึงไอ้อ้อมมัน นอนไม่หลับ' "



แล้วแม่ก็ตบท้ายว่า
"นี่แม่ไม่เคยเห็นพ่อเป็นแบบนี้เลยนะ เค้าดูเศร้ามากอ่ะ"



ได้ยินถึงแค่นั้น เราน้ำตาคลอเลย เลยบอกแม่ งั้นเดี๋ยวขอวางก่อน โทรหาพ่อแป๊บ พอวางสายจากแม่เสร็จเมื่อกี้เลยโทรไปหาพ่อ

เรา : ทำอารายยยยยยย
พ่อ : อ้อมเหรออออ

ณ จุดนี้คือบอกได้เลยว่าพอพ่อได้ยินเสียงเรา พ่อเสียงสดใส ดีใจขึ้นมาทันที แล้วพ่อก็รีบฟ้องเลย

"อ้อมมมม พ่อเป็นโรคเก่าอีกแล้วว่ะ ซึมเศร้าแน่ ๆ นี่นอนไม่ค่อยหลับเลย ต้องเปิดทีวีเป็นเพื่อน ไม่รู้จะคิดอะไรฟุ้งซ่านมากมาย นอนได้แป๊บ ๆ ตีสามตีสี่ก็ตื่น นี่พ่ออยู่บนรถกำลังไปหาจิตแพทย์"

เราเลยแกล้งแซวบอกว่าทำไมนอนไม่หลับอ่ะ คิดถึงลูกเหรอ อยู่นี่สบายดีไม่มีไรหรอก


พ่อตอบว่า






"ไม่รู้ว่ะ คิดถึงลูก มันห่วงหาอาวรณ์"





.
.
.
ไอ้อ้อมน้ำตาแตกสิคะ








จริง ๆ นะ เราเป็นลูกคนเดียวนี่นา แถมพ่อเราก็แก่มากแล้ว 67 แล้วอ่ะ แม่เรานี่อ่อนกว่าพ่อประมาน 10 ปี ทั้งสองคนแข็งแรงดี แต่ถามว่าเราห่วงเค้ามั้ย ก็ต้องห่วงสิ เป้นเรื่องธรรมดา

อย่างพ่อก็คือเคยเป็นโรคซึมเศร้ามาก่อน พ่อเราได้ยินพ่อบอกว่าโรคซึมเศร้ากลับมานี่คือเราเศร้านะ แบบ ไม่อยากให้เค้านอนไม่หลับ อยากให้เค้าพักผ่อนเยอะ ๆ ไม่อยากให้เค้าเป็นห่วงเลย




รู้อะไรมั้ย ทุกครั้งที่เราสมัครงาน ทุกครั้งที่เราตกรอบนะ เราไม่เคยเสียใจเลย คือเรื่องเหนื่อย เรื่องท้อ มันมีบ้างแหละ เป็นเรื่องปกติ แค่อย่าถอย แต่เรื่องเดียวที่เราเป็นห่วง คือความรู้สึกของพ่อกับแม่

ก่อนจะบอกเค้าว่าตกรอบ เราจะคิดก่อน ว่าจะไปบอกเค้ายังไงดีวะ ว่าตกรอบ อย่างที่เจ็บที่สุดคงเป็นตอนตกไฟนอลกาต้าร์ครั้งก่อน ที่กาต้าร์ให้เรารอผลมาสองเดือน เราเสียน้ำตาแค่หยดเดียว ย้ำ แค่หยดเดียว ส่วนที่เหลือคือนั่งคิดว่าจะบอกพ่อกับแม่ยังไงนะ ไม่อยากให้เค้าคิดว่าเราเสียใจมากมาย ไม่อยากให้เค้าเป็นห่วง คือพ่อแม่อ่ะเนอะ ก็ย่อมอยากเห็นลูกสมหวัง เป็นเรื่องธรรมดา

เราเนี่ยจะห่วงพ่อมากกว่าแม่ ไม่ได้ลำเอียงอะไรนะ แต่เพราะแม่เราเป็นคนที่ดูแลตัวเองได้ รู้จักหาความสุขให้ตัวเอง แต่พ่อนี่จะคนละแบบ คือเป็นคนที่ไม่ค่อยดูแลตัวเอง เอาใจยาก กินแต่อะไรเดิม ๆ ทำงานเสร็จก็กลับบ้านนอนดูทีวี ไม่ค่อยทำอะไร ไม่ค่อยไปไหน










อัพเดท เมื่อกี้โทรไปหาพ่ออีกรอบ พ่อบอก "ทำไมมันเป็นห่วงขนาดนี้นะ นี่พ่อชักไม่อยากให้อ้อมเป็นแอร์แล้วว่ะ พอปิดไฟนะพ่อเอาแล้ว คิดมาก เป็นห่วง คิดนู่นนี่นั่น ต้องเปิดไฟนอน เปิดทีวีเป็นเพื่อน"

พ่อเล่าให้ฟังว่าไปถามหมอ ว่าทำไมนอนไม่หลับ ลูกสาวไปทำงานต่างประเทศ ครั้งก่อน ๆ ลูกสาวไปต่างประเทศ 2-3 เดือน ยังไม่เห็นเป็นไร หมอบอกว่าก็เป็นห่วงลูกสาวมากน่ะสิ ครั้งนี้ลูกสาวไปนานเท่าไหร่ล่ะ พ่อบอกอย่างน้อย ๆ ก็หกเดือนอ่ะ หมอบอก นั่นไง เนี่ย เป็นห่วงมาก



เราเนี่ย นั่งคุยอยู่ในหลืบล็อบบี้โรงแรม คุยไปน้ำตาไหลไป... ถ้าใครเห็นคงงงว่าอินี่ร้องไห้ทำไม แต่ไม่อายใครแล้วจุดนั้น





เฮ้อ...






.
.
.
แย่จัง

ช่างเถอะ

เดี๋ยวจะกลับไปหาแล้วนะ รอหน่อยนะ

Create Date : 15 กรกฎาคม 2557		1 comments
Last Update : 15 กรกฎาคม 2557 20:20:23 น.
Counter : 11290 Pageviews.
Share Tweet