ประสบการณ์สมัครแอร์ - เงิบ ๆ งาบ ๆ กับ Oman Air

หะโหลววววววววววว

มาสะบัดตัวขี้เกียจออกแล้วอัพบล็อกสักหน่อย

เกริ่นก่อนนิดนึงค่ะ จริง ๆ ตอนแรกที่เราเขียนเรื่องประสบการณ์สมัครแอร์เนี่ยเพราะอยากกลับมาย้อนอ่านตอนหลังว่าเราทำอะไรไปบ้าง มีจุดให้ต้องแก้ ตรงไหนยังไง ซึ่งคือก็พอรู้นะว่าถ้ากูเกิลไรงี้มันก็สามารถเสิร์ชเจอบล็อกเราได้ แต่หลัง ๆ กลายเป็นว่าเวลาไปสมัครแอร์ที่ไหนเริ่มมีคนทักเรา -.- ยิ่งช่วงนี้เราแวะเข้าไปโรงเรียนอาจารย์อุ้มบ่อย จ๊ากกกกกกก มีคนโผล่มาคุยด้วยในเฟซว่าเจอเรามั่งไรมั่ง หลายคนอยู่

ขอบคุณทุก ๆ คนมาก ๆ นะคะที่จำเราได้ บางคนก็มาให้กำลังใจไรงี้ (ระยะหลัง ๆต้องเขียนแบบนี้ตลอดเพราะเราเป็นคนหน้าเหวี่ยงกลัวว่าอาจจะทำหน้าเหวี่ยงไปโดยไม่รู็ตัวแล้วทำให้คนอื่นกลัว T_T) เราอาจจะทำหน้ามึนเหวอ เวลาเพื่อน ๆ ทักไปบ้างก็ขอให้อย่าถือกัน - -;; บอกตรง ๆ ว่าจุดนี้ก็ยังงง ๆ ไม่เคยชินกับการมีคนที่เราไม่รู้จักรู้จักเราและทักเราอ่ะ T_T ดีใจมาก ๆ ที่ได้เจอคนที่มีความฝันเดียวกันนะคะ หลายคนบอกว่าอ่านบล็อกเราแล้วมีกำลังใจสมัครแอร์ เราก็ดีใจที่บล็อกที่เราเขียนได้เป็นกำลังใจให้คนอื่นอีกทอดนึงค่ะ

เข้าเรื่องกันดีกว่าเนาะ

จะบอกว่าตอนแรกเรากะว่าจะไม่อัพประสบการณ์สมัครแอร์แล้วเพราะอายค่ะ 555+ จริง ๆ นะ เราไม่อยากให้คนอื่นคิดว่าแหม่อินี่ อัพบล็อกทีไรตกรอบประจำ มาอัพอีกก็ตกรอบอีก ทำไมตกรอบบ่อยจังวะ เมื่อไหร่เมิงจะได้ (555555+) แต่ก็นะ สุดท้ายก็กลับมาอัพใหม่ ไม่รู้ดิ

เราอยากให้คนที่อ่านบล็อกเรารู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่จะตกรอบแล้วตกรอบเล่า สิ่งสำคัญคือตกรอบแล้วกลับมามองดูตัวเองว่าตกเพราะอะไร อะไรที่พลาดไปก็แก้ไขให้มันถูกซะก็แค่นั้น คนที่สมัครครั้งเดียวแล้วได้เลยก็มีนะ แต่น้อยค่ะ ไม่มีอะไรยากเกินความพยายาม ถึงตอนนี้เรายังไม่รู้ว่าสถิติการตกรอบของเราจะไปหยุดอยู่ที่เท่าไหร่ (ก๊ากกกกก) แต่เราเชื่อนะ ว่าชาตินี้เราคงไม่ตกรอบไปทั้งชาติหรอก ถ้าท้อเท่ากับดูถูกตัวเองว่าไม่มีศักยภาพมากพอนะ

ขอย้อนไปตั้งแต่เดือนที่แล้วเลยเนอะ สายการบินโอมานแอร์มาเปิดจ้า จริง ๆเราไม่ค่อยหวังกับสายการบินนี้เท่าไหร่เพราะหน้าเราไม่ใช่สเปคสายการบินนี้เลยค่ะ คือเราหน้าเล็ก แล้วโอมานแอร์ชอบคนหน้าใหญ่ ๆ เต็ม ๆ ใส่หมวกสวยและหน้าต้องเนียนใสเป็นสำคัญ ซึ่งหน้าเรานี่เนียนมากกกก เนียนโคตรรรรร เนียนเหมือนตูดเด็กโดนสะเก็ดระเบิด แต่ไม่ลองไม่รู้ป้ะ เราไม่เคยสมัครสายนี้มาก่อนด้วย จัดไปค่ะ

ตอนนั้นเรายังอยู่เกาะพะงันอยู่เลย ซื้อตั๋วนกแอร์กลับกรุงเทพเพื่อมาสมัครโอมานแอร์โดยเฉพาะ-_-;; อินเทนซีฟกับอาจารย์อุ้มก็ไม่ได้ไปไม่รู้จะชิวไปไหน

ชุดเดิมตอนไปสมัครกาต้าร์ที่มาเลเซียเบย ฮ่า ๆๆ

เราไปถึงที่โรงเรียนอาจารย์อุ้มตอนเที่ยงนิด ๆ คนเยอะมากจนแอบตกใจ ก็วัดส่วนสูง ชั่งน้ำหนักตรวจเอกสาร ได้เลขแล้วก็รอขึ้นไปสอบภาษาอังกฤษ ซึ่งเราแอบเลวค่ะ คือคนมันเยอะมากใช่ป่ะ เราก็เลยนั่ง mrt กลับบ้านไปรอดูหนัง 2 ชั่วโมงแล้วค่อยกลับมาใหม่ ปรากฏว่ายังไม่ถึงคิว!!! ป๊าดดดดดดด!!! นานมากค่ะ รออีกประมานขั่วโมงนั่นแหละถึงจะได้ขึ้นไปทำข้อสอบภาษาอังกฤษ

นั่งรอขึ้นไปสอบภาษาอังกฤษกันแบบว่า... =_=;; เหน็บกินตูดไปหลายรอบเหมือนกัน 555+

เทสยากนะเราว่า คือเราเป็นพวกโง่แกรมม่าและคำศัพท์ตอนทำเทสเลยต้องอาศัยคอมมอนเซ้นส์เอา ละคอมมอนเซ้นส์เนี่ยก็ไม่รู้ว่าจะถูกหรือผิด 555+ - -... หลังทำเทสเสร็จก็ต้องรอผลเทสอีก 30 นาที ซึ่งขอบอกว่าเป็น 30 นาทีที่รอคอยแบบทรมาณใจพอสมควร ตอนนั้นคิดในใจถ้าไม่ผ่านนะอิแฟนเราต้องด่าเราแน่เลย เพราะแฟนเราอยากเที่ยวทะเลต่อแต่เรางอแงไม่ยอมจะมาสมัครแอร์ให้ได้ 555+ สุดท้ายเราก็ผ่านเทสภาษาอังกฤษค่ะ แท้งก้อดดดดดดดด

หลังจากนั้นก็เป็นส่วนที่เรากลัวมากที่สุดคือสัมภาษณ์กับอาจารย์อุ้ม-_-;;

ระหว่างนั่งรอสัมภาษณ์กับอาจารย์เราก็คุยกับเพื่อน ๆ ที่นั่งข้างๆ ไปด้วยพร้อมกับวางแผนไปด้วย ซึ่งแผนในหัวของเราคือกะว่าเปิดประตูห้องเข้าไปปุ๊บจะเดินตรงไปหาอาจารย์ที่โต๊ะ ไหว้สวย ๆ แล้วถามว่าขอนั่งได้มั้ย

พอถึงเวลาจริงๆ น่ะเหรอ หึ

พี่ staffบอกให้เราเข้าไปในห้องได้...

เราสูดลมหายใจลึกเปิดประตูเขาห้อง ยิ้มกว้างเดินตรงไปที่โต๊ะ กำลังจะยกมือไหว้

อาจารย์อุ้ม:: alright please have a seat

เรา (โอ้ยไม่ไหวละ) :: can i compare myself with a singer?
อาจารย์อุ้ม :: i asked ACTRESS.

5 วิต่อจากนั้น

อาจารย์อุ้ม:: never mind, show me your arms

ไอ้อ้อมเดินคอตกออกมานอกห้อง นาทีนั้นรู้สึกเหมือนโลกถล่ม ณ ตรงนั้นเลย 555+ คือถ้าผ่านนี่ก็บ้าละ กรูตกรอบแน่นอนนนนน ฮือออออออออ

ซึ่งหลังจากสัมภาษณ์ผ่านแล้วทางโรงเรียนจะจัดห้องอีกห้องนึงให้ไปรอผลสัมภาษณ์ซึ่งเราเองก็ยังคงช็อคอยู่ว่าตูตกรอบแน่นอนพันล้านเปอร์เซนต์ เดาว่าหน้าคงเสียพอสมควร คนข้าง ๆ หันมาบอกเรา "เธอๆ ไม่เป็นไรนะ" 555555555+

และตอนที่อาจารย์ประกาศชื่อก็เป็นไปตามคาด ตกรอบจ้าาาาา 5555555+

พอเดินออกมานอกห้องปุ๊บเราถามเพื่อนคนอื่น ๆ ที่ได้สัมภาษณ์กับอาจารย์ว่าอาจารย์ถามว่าไรบ้าง พอเพื่อนถามของเรากลับเท่านั้นล่ะมีแต่คนงงและงง ว่าทำไมเราได้คำถามยากจังวะ เพราะนางอื่น ๆ ได้คำถามแบบ "ชื่อเธอแปลว่าอะไร" “ไหนเล่าเรื่องตลกให้ฟังหน่อย" “ชอบสีอะไร เพราะอะไร"

เราแบบเซ็งว่ะะะะะะ ทำไมกรูโดนคำถามเงิบ ๆ อยู่คนเดียว

จ๊อดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ไม่มีเวลาเงิบนานเพราะเดินออกมาข้างล่างคือเพิ่งรู้ว่าแฟนเรามารอเราที่หน้าโรงเรียนตั้งห้าชั่วโมง สงสารเลย ถ้าวันนั้นใครเห็นฝรั่งหัวทองลงพุงหน้าแบ๊วยืนอยู่หน้าโรงเรียนอาจารย์อุ้มนั่นแฟนเราเองแหละ 55555+ ฮีก็บ่นว่าโทรหาเราไม่ติด ฮ่วย โรงเรียนอาจารย์อุ้มมันมีสัญญาณโทรศัพท์ที่ไหนเล่า แถมพอฮีรู้ว่าเราตกรอบเพราะอะไรมีการโกรธเราอีก คือเรางอแงอยากกลับมาสมัครแอร์ ส่วนฮีอยากลัลล้าต่อที่ทะเลกลับมาแล้วตกรอบ บลา ๆๆๆๆๆๆ แล้วแฟนเราพูดประโยคนึงขึ้นมาเราปริ๊ดมาก เค้าพูดทำนองว่า "ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอถึงอยากได้งานที่มีโอกาสจะได้แค่1%”

เราโกรธอ่ะ พูดแบบนี้ดูถูกตูนี่หว่า ถึงคนมันจะอยากได้อาชีพนี้เยอะแต่บอกว่าเรามีโอกาสจะได้แค่ 1% นี่ดูถูกตูไปหน่อยป้ะแบบเราว่าภาษาอังกฤษเราไม่ได้ห่วย appearance เราไม่ได้แย่ ละเมิงบอกว่า 1%นี่เหมือนเอารองเท้าตบหน้าอ่ะ - -;;

(แต่อย่างว่าแฟนเราเค้าไม่เข้าใจว่าทำไมคนไทยถึงอยากเป็นแอร์กันจัง ไม่เข้าใจ process และอะไรอีกหลาย ๆ อย่าง อันนี้ก็ว่าเค้าไม่ได้แต่โมโหเว้ยยย)

คือจุดนี้ถ้าใครมีแฟนหรือเพื่อนที่กำลังสมัครแอร์อยากเป็นแอร์ บอกตรงนี้เลยนะคะว่าขอร้องเลยว่าอย่ามาตัดกำลังใจกัน คนอยากเป็นแอร์เยอะมาก รู้ว่าคู่แข่งเยอะตัวเราเองหลังตกรอบมาก็ใจเสีย เสียใจบ้างอยู่แล้วไม่มากก็น้อย แต่ถึงกระนั้นตัวเราก็ต้องพยายามให้กำลังใจตัวเอง พยายามไม่คิดมาก เพราะถ้าเราท้อคือจบกัน แต่หลังจากเรากำลังเซ็งๆ เงิบ ๆ ที่เพิ่งตกรอบมาแล้วดันมาได้ยินคนใกล้ตัวพูดแบบนี้บอกเลยว่าคนฟังเสียความรู้สึกนะ คนพูดไม่คิดอะไรแต่คนฟังคิดนะ เพราะไม่ว่าจะเรื่องใดเรื่องไหนก็ตาม เราอยากได้ยินคนที่เรารักเป็นกำลังใจให้เรา ปลอบใจเรา มากกว่ามาพูดทับถมกัน (จะบอกว่าเราเดินสวนกับชายหญิงคู่หนึ่งผู้หญิงคงเพิ่งตกรอบมา เราได้ยินอิตาผู้ชายพูดว่า"กูบอกแล้วว่ามึงไม่ได้หรอกหน้าอย่างมึงเนี่ยนะจะเป็นแอร์ "ได้ยินละแบบ...นี่ถ้าเป็นเพื่อนตรูนะเจอผ่าหมากไปละ พูดจริง ๆ 55555+)

กลับมาที่เรื่องเรากับแฟน แน่นอนว่าเราไม่ปล่อยไว้ เราสวดพ่นใส่รัวยาวเป็นชุดแบบ nonstop 55555+(พ่นตามตัวอักษรสีน้ำเงินด้านบนนี้ล่ะ) ฮีก็เงียบแล้วขอโทษ เราก็เออ คราวหลังถ้าพูดงี้อีกนะ...เจอดีแน่ 555+

ขากลับนั่งใต้ดินมากินผัดซีอิ้วเห็ดสามอย่างตรงสถานีบางซื่ออารมณ์เสียหนักยิ่งกว่าเก่าผัดซีอิ้วบ้าอะไรมีหมูชิ้นเท่าหอยมดอยู่สามชิ้นเซ็งมากกกกกก

แล้วประสบการณ์วอล์คอินโอมานแอร์ของเราก็จบลงด้วยประการละฉะนี้ เตร๊งเตรงงงงงง

บล็อกหน้าจะมาอัพที่ไป jetstar ต่อค่ะ

ปล.จุดนี้ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไปสมัครแอร์ทีไรต้องเจอเรื่องเงิบ ๆ ตลอด คือพอนึกกลับไปมันก็ขำนะ เราย้อนกลับไปอ่านบล็อกตัวเองก็ขำ แต่บับว่าโอ้ย พอเถอะ หนูเงิบหลายรอบแล้ววววว หนูอยากเป็นนางแคว้ ขอปีกหนูที 5555555+

Create Date : 26 ตุลาคม 2556		5 comments
Last Update : 26 ตุลาคม 2556 19:26:50 น.
Counter : 12841 Pageviews.
Share Tweet