CyberGal666 [ ตอน 18 ]

ความเดิมจากตอนที่แล้ว



Episode XVIII

“ครับท่าน... คิดว่าอีกไม่นานก็จะได้ข้อมูลเหล่านั้นมาแล้วละครับ” เสียงของนายตำรวจดูตึงเครียด
“สายของเรารายงานว่ากำลังจะตามถึงตัวนายอำพลแล้วครับ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ข้อมูลนั้นเป็นความลับสุดยอดอยู่แล้วครับ ผมรับประกันด้วยชีวิต...”

ตำรวจหนุ่มกดวางโทรศัพท์ก่อนถอนหายใจยาว ผ่านไปเกือบวันแล้วแต่ยังตามตัวอำพลและข้อมูลที่หายไปไม่ได้.. เขาเดินมาที่โต๊ะประชุมซึ่งขณะนี้มีกลุ่มตำรวจหน่วยพิเศษ 8 นายนั่งรอฟังคำสั่งอยู่.. รตอ.ภาคภูมิเดินมายืนที่หน้าจอ LCD ขนาดใหญ่ก่อนจะกดรีโมตไปที่จอภาพเพื่อเปลี่ยนภาพเป็นแผ่นที่เมืองหลวงเขตกลางเมือง..

“ขอให้พวกคุณแบ่งออกเป็นสองทีม ทีมTM1 พวกคุณประสานงานกับตำรวจท้องที่สืบความคืบหน้าการตรวจสแกนตามจุดต่างๆ ตามที่ต้องสงสัย” เขาหันไปดูที่หน้าจอก่อนจะกดรีโมตเปลี่ยนภาพ.. “ส่วนทีม B พวกคุณคอยตรวจการเคลื่อนไหวทางอินเตอร์เน็ทและแหล่งข่าวออนไลน์ ข้อมูลเข้าและออกจากเส้นทางหลักทุกเส้นทาง และประสานกับทาง ICT ขอเชื่อมต่อการเข้าสู่โลกไซเบอร์ของทุก ID ทั่วประเทศ.. ตอนนี้เราให้ทางนั้นสแกนข้อความต้องสงสัยทั้งหมด อะไรน่าสงสัยจะถูกมอนิเตอร์ทันที”...

“ถ้ามีการเคลื่อนไหวจากเป้าหมายเราจะตัดสัญญาณการสื่อสารของจุดต้องสงสัยในทันทีและหน่วยเคลื่อนที่เร็วของเราจะเข้าถึงยังพิกัดนั้นอย่างเร็วที่สุด” นายตำรวจพิเศษหลายคนทำหน้าสงสัยกับความเข้มข้นของการตามจับครั้งนี้... รตอ.ผู้ยืนวางแผนเดินมายืนประชิดที่หัวโต๊ะประชุมก่อนกล่าวสรุป “หวังว่าทุกคนคงจะเข้าใจ นี่เป็นเรื่องสำคัญระดับประเทศ.. ทางเทมาเส็กกดดันมาทางรัฐบาลของเราอย่างหนัก เราต้องปิดคดีนี้ให้ได้เร็วที่สุด หวังว่าทุกคนจะทุ่มเทให้เต็มที่กับภารกิจในครั้งนี้”


.......................................................................

ณ ห้องพักของโรงแรมแห่งหนึ่งย่านขอบเมืองหลวงด้านตะวันออก


“เสียงคุณนี่คุ้นๆ จังเลยนะครับ.. สงสัยจะคล้ายๆ คนที่ผมเคยรู้จัก”
“เรื่องบังเอิญ.. ‘เดจาวู’ มั้งคะ... คลื่นเสียงคนเราบางทีก็ตรงกันได้นะ ยิ่งเสียงผู้หญิงเล็กๆ จะคล้ายๆ กันหลายคน” หญิงสาวผู้มาใหม่เดินมานั่งบนเก้าอี้แต่งตัว

“แนน พักก่อนสิเดินเพิ่งเดินทางมาตั้งไกล...” แป๋มแสดงอาการเป็นห่วงเพื่อน
“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นอยากดูไฟล์ที่ดึงมาจากฐานข้อมูลที่เทมาเส็กน่ะ... เป็นห่วงเธอนะแป๋ม.. พี่เบิ้มด้วย.... เผื่อเราจะรีบแก้ไขปัญหาและจะได้ไม่ต้องหลบซ่อนกันแบบนี้”

หญิงสาวผมสีน้ำตาลหยิบโน๊ตบุ๊คสีดำออกมาตั้งบนโต๊ะ ลักษณะเหมือนเป็นเครื่องที่ผ่านการปรับแต่งมากมายเพราะแม้จะดูสภาพเหมือนผ่านอะไรมามาก แต่ประสิทธิภาพดูเหมือนจะแรงเกินอายุงาน.. เธอจัดแจงเสียบสายไฟต่างๆ เข้าเครื่องก่อนจะเปิดมันขึ้น


“ข้อมูลพวกนี้มันต้องมีตัวดีโค๊ดดิ้ง (decoding) ถึงจะอ่านออก” ผมเสริมข้อมูล
“นั่นแหละคะ ที่สำคัญ..” เธอเริ่มกดเปิดโปรแกรมหน้าตาแปลกๆ ขึ้นมา

“ไหนขอดูไฟล์ที่ได้จากเทมาเส็กหน่อยสิ” แนนหันไปถามแป๋มถึงข้อมูลที่ผมได้หยิบออกมาจากเทมาเส็ก ก่อนที่หล่อนจะดึงการ์ดขนาดจิ๋วออกมาจากโน๊ตบุ๊คสีขาวนั้นและยื่นให้แนน
เธอรับ micro XXD card นั้นมาดูอย่างพินิจ... “นี่หรือคือข้อมูลสำคัญเหล่านั้น”.... เธอต่อมันเข้ากับตัวอ่านการ์ดและเสียบเข้าที่ช่องต่อของคอมพิวเตอร์ส่วนตัวของเธอ... ชั่วอึดใจข้อมูลต่างๆ ก็ถูกเปิดเรียงตัวขึ้นมาเต็มหน้าจอไปหมด....

“เราสองคนตรวจเช็คกันดูคร่าวๆ แล้ว แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหนดี..” ผมเพ่งดูที่หน้าจอสีดำและอธิบายถึงข้อมูลที่แสดงบนจอ
“แป๋มฝากให้แนนช่วยเจาะระบบจากสถาบันนั้นอยู่ด้วยน่ะค่ะ.. คิดว่าแนนคงจะพอมีแนวทางในการคลี่คลายเรื่องนี้อยู่บ้างละคะ” แป๋มหันมาอธิบายให้ผมฟัง... “ใช่ไม๊จ๊ะแนน” เธอหันไปมองเพื่อนที่กำลังวิเคราะห์ภาพบนหน้าจอ....

หล่อนไล่ดูรายชื่อไฟล์ต่างๆ อยู่นานพอสมควรก่อนจะหันมาที่พวกเรา “ดูๆ แล้วมันก็ยังบอกอะไรไม่ได้มากอะนะ”.. เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่กระเป๋าหนังสีดำที่ชั้นวางกระเป๋าก่อนจะเปิดและค้นหาอะไรบางสิ่ง... เธอหยิบซองกระเป๋าหนังใบขนาดกระดาษ A4 ออกมาและรูดซิบหยิบฮาร์ดดิสสีเงินขนาดเล็กออกมา

“สิ่งที่อยู่ในนี้อาจจะพอช่วยได้” แนนเดินมาที่โต๊ะก่อนจะต่อฮาร์ดดิสสีเงินเข้ากับโน๊ตบุ๊คของเธอ
“นี่คือสิ่งที่เธอล้วงมาได้จากเทมาเส็กเหรอแนน” แป๋มหันไปถามเพื่อน
“จะเรียกว่าอย่างนั้นก็ได้มั้ง” สายตาเธอจับจ้องที่หน้าจอก่อนจะเริ่มกดคีบอร์ดใส่ข้อมูลอะไรบางอย่าง

“เราดึงมาทั้งหมดจากฐานข้อมูลอีกเครื่องที่เหมือนจะเชื่อมต่อกับ server ที่เธอบอกแต่ยังไม่ได้เปิดดูก็รีบบินมาเมืองไทยนี่แหละ” ......เธอนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวเก่าโดยขาข้างนึงยกขึ้นมาชันบนเก้าอี้เธอหยิบแว่นกรอบสีดำมาสวนก่อนจะใช้มือขวาเลื่อนเมาส์และคลิ๊กปุ่มต่างๆ “ไม่รู้เทมาเส็กจะตามจับพวกเราเจอไม๊เนี่ย” เธอหยิบถ้วยกาแฟสีดำขึ้นจิบ

“แนนพอจะรู้ไม๊ว่ามันเป็นไฟล์อะไร” ผมเดินเข้ามาสมทบจากข้างหลังและมองไปยังหน้าจอที่ตอนนี้มีตัวหนังสือเรียงรายชื่อไฟล์ต่างๆ ที่ถูก
“เหมือนเป็นชุดไฟล์ข้อมูลของตัวโปรแกรมอะไรซักโปรแกรม แต่ทั้งหมดนี่มันก็มีขนาดที่ใหญ่พอสมควรนะคะ…. พี่ลองดูสิ” เธอหันหน้าจอมาให้ผมดู

“ถ้ามันเป็นโปรแกรมปฏิบัติการ ลองตั้งเครื่องให้อ่านจากฮาร์ดดิสตัวที่แนนต่อเข้าไปใหม่ แล้วเปิดเครื่องใหม่ให้มันบูตจากฮาร์ดดิสตัวนั้นไม๊ อาจจะเปิดโปรแกรมปฏิบัติการตัวนั้นขึ้นมาและอาจจะอ่านไฟล์จากการ์ดตัวเล็กนั่นได้ก็เป็นได้นะ” ผมเสนอไอเดียร์ให้นักคอมพ์ทั้งสองฟัง
“อือ เป็นไปได้นะคะ” แป๋มเสริม “แต่มันอาจมีปัญหากับโน๊ตบุ๊คของแนนก็ได้นะ” เธอหันไปมองเพื่อนที่กำลังวิเคราะห์ที่ข้อมูลอย่างมีสมาธิ

“ฮึ ฮึ” เสียงเธอหัวเราะในลำคอ... “เป็นแนวทางที่น่าสนใจนะ... สมแล้วที่พี่แก้ปริศนาต่างๆ จนไปเอาชิบตัวนี้มาได้” เธอยิ้มที่มุมปากแต่สายตายังจับจ้องอยู่ที่หน้าจอไม่เปลี่ยนแปลง

หญิงสาวเอนหลังพิงพนักและยกมือทั้งสองขึ้นรวบผมที่ยาวเป็นลอนสีน้ำตาลเพื่อบิดคลายกล้ามเนื้อไหล.... “เดี๋ยวจะลองดูนะ... ชั้นก็ยังไม่เคยเห็นข้อมูลนี้เหมือนกัน” เธอยกมือลงวางที่แป้นพิมพ์อีกครั้งก่อนจะเข้าสู่การปรับคำสั่งบางอย่าง.... “เดี๋ยวจะปิดเครื่อง Restart ใหม่ดูนะ... ลองดูว่าจะเป็นยังไง”...... เธอคลิ๊กปุ่มอีกสองสามครั้งก่อนที่หน้าจอจะดับวูบลง และมีไฟกระพริบที่มุมบนซ้ายของจออีกครั้ง....

ไม่นานนักเครื่องก็เริ่มอ่านข้อมูลจากฮาร์ดดิสที่ต่อเพิ่ม.... สิ่งที่แสดงบนหน้าจอเป็นข้อความที่เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน.....หน้าจอปรากฏโลโก้เล็กๆ ที่มุมขวา

Zing OS System

ผมเอนตัวเข้าใกล้ที่หน้าจออย่างสนใจ.... “นี่มันระบบปฏิบัติการของเทมาเส็กนี่น่า”....
ไม่นานนักก็มีกรอบข้อความสีเทาปรากฏขึ้นที่กลางจอสีดำ

Cyber-G.A.L. Backdoor Gateway
Please enter your authorization code : _____________________
Counting down in 60 seconds : [ 59 sec. left ]

“เฮ้ย... นี่มันการเข้าฐานข้อมูลของ..... ใช่ไซเบอร์เกิลรึเปล่า!!!...” ผมตกตะลึงกับกรอบข้อความบนหน้าจอ
“เหมือนมันให้เวลาในการใส่รหัสอีก 60 .. ไม่สิ 58 57 วินาทีแล้ว!!!” แป๋มชี้นิ้วไปที่หน้าจอโน๊ตบุ๊คสีดำของแนน สีหน้าเธอดูตื่นตัวสุดขีด

เวลาค่อยๆ ลดลงไปเรื่อยๆ หญิงสาวที่หน้าจอยังนิ่งและใจเย็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แนน ถ้ามันนับจนหมดแล้วจะยังไงต่อละ.... มันจะล๊อกไปเลยรึเปล่า!!” แป๋มทำท่าร้อนใจเมื่อเห็นเวลาค่อยๆ ลดลงทุกๆ วินาที
แนนเอนหลังพิงเบาะแต่นิ้วมือยังวางอยู่บนแป้นพิมพ์... เวลาค่อยๆ ลดลงจนเหลือไม่ถึง10วินาที.... “คงต้องใส่รหัสแล้วสินะ” แนนยิ้มเล็กๆ และพูดลอยๆ ขึ้นมาในอากาศ..

เธอกดแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็วราวมืออาชีพ.... ก่อนจะใช้นิ้วก้อยขวากระแทกบนปุ่ม enter ที่คีบอร์ด... กรอบหน้าต่างดับวูบลง หน้าจอเปลี่ยนเป็นสีดำมืด... ผมและแป๋มหันหน้ามามองกันสีหน้าของหล่อนดูตกตะลึงกับภาพเห็นการที่เบื้องหน้า.... อิสตรีที่โต๊ะยังคงนิ่ง... ผมเริ่มเกิดความไม่ไว้ในเธอเพิ่มขึ้นทุกขณะ....

ไม่นานนักหน้าจอก็เริ่มมีข้อความสีขาวขึ้นที่ขอบด้านบนของกรอบจอ..... ลักษณะเป็นเหมือนระบบปฏิบัติการที่ควบคุมระบบปฏิบัติการหลักอีกชั้นหนึ่ง หน้าตาเหมือน OS ในยุคต้นๆ

Cyber G.A.L.– Government Alliance Leading System V. [June 1999]
C:\_

“แนนรู้รหัสผ่านพวกนี้ได้ยังไงกัน!” แป๋มทำสีหน้าตกใจ
หญิงสาวผู้มาใหม่ไม่ตอบ เธอกดแป้นพิมพ์อย่างคล่องแคล่ว เพื่อเรียกดูไฟล์ที่อยู่ในการ์ดนั้น.... ข้อมูลที่ปรากฎบนหน้าจอแบ่งแยกออกเป็นหมวดหมู่.. เรื่องต่างๆ เริ่มกระจ่างขึ้น... ข้อมูลถูกเรียงลำดับเป็นกรอบสี่เหลี่ยมสีขาวพื้นหลังสีดำ แบ่งแยกเป็นหัวข้อเรื่องราวต่างๆ... แนนไล่สายตาดูข้อมูลบนจอ ก่อนจะกดปุ่มเพื่อเรียกดูข้อมูลบางอย่าง...

“เยี่ยมจริงๆ.. ข้อมูลครบตามที่คิดไว้ไม่มีผิด” เธอขยับแว่นก่อนจะเลื่อนมือไปที่หน้าจอและพับฝาโน๊ตบุ๊คลงปิด
“ยังไงอะแนน.... ตกลงมันเป็นอะไรกันละ.. ข้อมูลเหล่านี้!!”.... ผมเริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากลกับเหตุการณ์ทั้งหมดนี้
“ชั้นคงต้องเอาข้อมูลนี้กลับลอนดอนแล้วละ.. ขอบคุณมากนะที่ช่วยดึงออกมาให้” เธอพูดอย่างเรียบง่ายและจัดแจงเก็บสัมภาระเข้ากระเป๋าหนังสีดำ

“เฮ้ยแนน!! นี่มันอะไรกันน่ะ..”แป๋มตะโกนถามอย่างตึงเครียด..... หญิงสาวในเชิ๊ตสีขาวยังหันหลังเก็บสัมภาระเข้ากระเป๋าของเธอต่อไปอย่างไม่สนใจใยดี

“เดี๋ยวก่อนสิ พูดกันให้รู้เรื่องก่อน” ผมเอื้อมมือไปดึงแขนที่กำลังจัดเก็บของต่างๆ ของหล่อน.. เธอหยุดนิ่ง แต่สิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้น.... เธอหันมาพร้อมวัตถุสีดำขนาดเล็กที่ดึงออกมาจากกระเป๋าหนังใบเล็กนั้น มันคือปืนและตอนนี้มันกำลังชี้ตรงมาที่ผม....


อ่านต่อฉบับหน้า

Create Date : 20 พฤศจิกายน 2549 Last Update : 23 ธันวาคม 2549 10:04:30 น. Counter : 354 Pageviews.		11 comments
Share Tweet