CyberGal666 [ ตอน 11 ]

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

Episode XI


TEMASEK ....

เทมาเส็ก... hidden message ที่ธนาเขียนซ่อนไว้ในข้อความที่ทิ้งไว้ให้เรางั้นหรือ.... ไม่น่าเชื่อว่าทุกอย่างที่เราได้รับจะมีความเกี่ยวพันธ์กันได้... อีเมล์ที่มีตัวเลขประหลาดก็ชี้ไปที่ห้องสมุดของสถาบันเทมาเส็ก อีเมล์นี้เราไม่ได้บอกธนา แต่มันก็ทิ้งข้อความก่อนจะหายตัวไปบ่งชี้ถึงชื่อนี้.....

ภายนอกผนังกระจกของร้านกาแฟกลางเมือง ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มอีกครั้งหนึ่ง.. ผู้คนรีบเร่งที่จะเข้าหลบฝนภายในอาคาร ไม่นานนักสายฝนก็เริ่มกระหน่ำลงมาอีกครั้ง ภายในร้านยังเงียบสงบเหมือนเดิม มีเพียงภายในจิตใจของผมที่ว้าวุ่นอยู่กับปริศนาที่เพิ่งค้นพบนี้ ทุกอย่างบ่งชี้ไปถึงสถานที่แห่งหนึ่ง.... ปมของเรื่องอาจต้องได้รับการคลี่คลายด้วยการค้นหาในสถานที่แห่งนั้น...

“กูว่า เราน่าจะลองไปสำรวจที่ห้องสมุดของสถาบันเทมาเส็กหน่อยนะ” คานิซาว่าเสนอพลางจิบกาแฟ “นานๆ จะมีเรื่องราวมาให้แก้ปัญหา... ทำงานประจำเบื่อจะตาย ชีวิตคนเราไม่เห็นมีอะไรเลย ทำงาน กินข้าว นอน เที่ยว ซ้ำๆ ซากๆ มีเรื่องแปลกๆ มาให้คิด.. กูว่าน่าสนุกดีนะ”

จริงสินะ มนุษย์เงินเดือน ทำงานเพื่อนจ่ายค่าเช่า กินอาหารอยู่ไปวันๆ ตื่นนอนก็ทำงาน ชีวิตช่างไร้สีสันเสียนี่กระไร.. “มันก็คงจะต้องไปดูซักหน่อยละวะ สถาบันเทมาเส็กอะไรเนี่ย.. แม้เรื่องทั้งหมดจะไม่มีอะไร.. แต่กูว่า ถ้ามันเกี่ยวกับที่ไอ้ธนามันหายตัวไปเนี่ย มันไม่ใช่เรื่องสนุกๆ แล้วนะ”... ผมบอกคานิซังให้คำนึงถึงธนา เพื่อนที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

“เดี๋ยวกูลอง search ดูเกี่ยวกับ library of Temasek Institute ว่ามีข้อมูลยังไงบ้าง” คานิซังเลื่อนถ้วยกาแฟไปที่ขอบด้านบนของโต๊ะกาแฟ เขาเสียบบัตรสมาร์ตการ์ดเข้าที่ช่องเสียบด้านข้างของโต๊ะกระจกสีดำเข้ม ชั่วครู่บริเวณด้านบนของโต๊ะก็ปรากฏจอสี่เหลี่ยมที่เรืองแสงขึ้น ภาพปุ่มคีบอร์ดแบบสัมผัสสว่างขึ้นด้านล่างของจอสำหรับควบคุม.. แฮ๊งเกอร์หนุ่มใช้นิ้วลากหัวลูกศรไปในช่อง search แล้วก็จัดแจงพิมพ์ข้อความเพื่อหาข้อมูล... ดูเหมือนคอมพิวเตอร์จะอวัยวะส่วนหนึ่งของ hacker อย่างเขาไปซะแล้ว....

ผมขยับตัวเข้าใกล้โต๊ะกระจกสีเข้มเพื่อดูผลการเช็คของเพื่อนนักคอมพ์.. “เจอแล้ว เวปมันหรูว่ะ.. ระบบรักษาความปลอดภัยแน่นหนา มีลิ้งค์ไปที่หน้าห้องสมุดด้วยเว้ย”... คานิซังหันมามองทำท่าตื่นเต้นกับการค้นพบ... “เปิดทุกวันว่ะ ให้บริการแก่สาธารณชน.. งั้นพรุ่งนี้บ่ายๆ เราแวะไปดูกัน เผื่อจะมีอะไรน่าสนใจให้มึงเอามาผูกเรื่องเล่นอีก ดีไม๊” คานิซาว่าหันมายิ้มอย่างมีเลศนัย
“โอเคๆ.. วันนี้แม่งก็ฝนตกอีกแล้ว ไปไหนคงไม่ทันการ..” ผมเสริมพร้อมนัดแนะเวลา

คานิซังดึงบัตรประจำตัวออกจากโต๊ะ หน้าจอดับวูบลงพร้อมจำนวนเครดิตที่แสดงบนหน้าโต๊ะ เขาเก็บบัตรเข้ากระเป๋าพร้อมหยิบโทรศัพท์มือถือสีเงินขึ้นมาตรวจดูตามความเคยชิน... “เท่าที่มึงเล่าเนี่ย อีไซเบอร์เกิลมันรู้ว่ามึงอยู่ที่ไหน ทั้งๆ ที่มึงไม่ได้บอก มึงว่ามันจะรู้ได้ไงวะ” แฮ๊งเกอร์หนุ่มเริ่มชี้ประเด็น
“เออว่ะ.. กูก็ไม่ได้บอกใครนี่หว่ายกเว้นมึง”
“ถ้าไอ้ธนาบอกว่า Keep Offline มันจะหมายถึงแค่ให้มึงไม่ออนไลน์ในเน็ทเฉยๆ หรือมันหมายถึงการใช้เครื่องมือสื่อสารที่ระบุตำแหน่งอย่างมือถือด้วยรึเปล่าวะ” คานิซาว่าทำหน้าครุ่นคิด.... ประเด็นที่มันพูดถึงก็น่าสนใจ ผมไม่ได้นึกถึงเลยว่าไซเบอร์เกิลรู้ได้ยังไงว่าผมไปแถวทองหล่อ.. นอกจากว่าเธอจะแอบสะกดรอยตาม หรือให้ใครคอยดูผมอยู่...

“เดี๋ยวนี้ไปไหนมาไหนมึงก็ใช้บัตรสมาร์ตการ์ดที่เป็นบัตรประชาชน มึงถูกเครื่องแสกนบัตรที่มึงต้องพกพาไปไหนมาไหนทุกวันเวลาที่มึงอยู่ในกรุงเทพฯ แห่งนี้ ถ้าสมมติว่าเป็นแฮกเกอร์ที่เก่งมาก มันคงควบคุมหรือตรวจสอบเวลามึงไปไหนมาไหนได้จากฐานข้อมูลของส่วนกลางว่ะ...” คานิซังชี้นิ้วพร้อมเพ่งสายตามาที่ผม ในแววตานั้นมีความกังวลใจที่เริ่มก่อตั้งเพิ่มขึ้นทุกขณะ....

“เฮ้ย ไอ้ห่า พูดให้กูเสียว.. ยิ่งปอดๆ อยู่.. ไอ้ธนามันก็หายตัวไป มึงว่ากูไปแจ้งความตำรวจไว้ดีไม๊วะ”
“รออีกซักวันสองวันไม๊วะ บางทีมึงกับกูยังไม่ได้คุยกันหลายวัน มึงไม่เห็นไปแจ้งความเลยนี่หว่า”..
“มันคนละกรณีกัน มึงก็เกินไป….” ผมลากเสียงยาวแกมประชดแดกดัน

“พรุ่งนี้ลองไปดูที่ห้องสมุดเทมาเส็กก่อนละกัน.. อีกอย่างคือ เรื่องทั้งหมดนี้เราก็ไม่รู้แน่ว่ามันเรื่องจริงหรือเรื่องที่เราคิดกันไปเอง”......
“มันก็จริง.. เรายังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันนัก นอกจากข้อความลึกลับ อีเมล์ประหลาด และเรื่องแปลกๆ อีกนิดหน่อย”...... ผมจิบกาแฟที่เหลืออยู่น้อยนิดและมองเหม่อออกไปนอกกระจกที่ฝ้าด้วยไอน้ำและมีละอองฝนชะโลมอยู่โดยทั่ว.........


“ว่าแต่ว่า อีแป๋มที่มึงไปเจอในเย็นวันนั้นก่อนเกิดเรื่องเนี่ย ไม่ติดต่อกลับมาอีกเหรอวะ กูว่ามันแปลกๆ อยู่นะ”
“เออว่ะ... ถ้าอีเมล์อันนั้นเป็นของแป๋ม เธอก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาอีกเลยหลังจากวันนั้น.. นอกจากบอกใบ้ให้เราไปหาความลับจากตัวเลข IP ที่อยู่ในอีเมล์นั้น”...

ขณะที่เรากำลังสนทนาเรื่องปริศนาต่างๆ กันอยู่ท่ามกลางสายฝนที่ยาวนานนั้น บางสิ่งบางอย่างก็เข้ามาขัดจังหวะบทสนทนา.... คานิซังชะงักและหันไปมองมือถือPDAสีเงินบางเฉียบของเขาที่กำลังสั่นอยู่บนโต๊ะกระจกสีดำเงา..... เขาค่อยๆ หยิบมันขึ้นมาดูด้วยความฉงน....


You have 1 new MMS มีข้อความภาพใหม่ส่งมาถึงเขา...


เขาทำหน้างุนงง “unknown sender… ใครวะเนี่ย เบอร์ก็ไม่มี กูว่ากูไม่ได้แจกเบอร์ให้ใครแล้วนะ...” แฮกเกอร์เพลบอยยิ้มเล็กๆ เขาดูมีความสุขราวกับเด็กวัยรุ่นได้พบกับแฟนสาว... เขากดปุ่มเปิดข้อความภาพที่ส่งขึ้นมาดู..... ยังไม่ทันที่จะได้ชื่นมื่นกับสิ่งที่ได้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็เริ่มจางหาย สีหน้าคานิซังเริ่มเปลี่ยนไป ใบหน้าเขาซีดลงอย่างเห็นได้ชัด...

“เฮ้ย ใครส่งอะไรมาวะ.... ทำหน้าอย่างกับเห็นผี”.... ผมแซวเพื่อนเล่น... แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ตลกเหมือนครั้งก่อนๆ ซะแล้ว.....
“กูว่า เรื่องที่เราคุยกันวันนี้..... มันคงไม่ใช่แค่สมมติฐานมั่วๆ แล้วว่ะ.....” คานิซาว่ายื่น PDA ของเขามาให้ผมดู .. “มึงดูเองละกัน”.... หน้าตาบอกบุญไม่รับของเขาทำผมเริ่มหวาดหวั่น

ผมเอื้อมไปหยิบมือถือสีเงินของเขามาดูและก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่ปรากฏต่อหน้า.....

“เฮ้ย... คลิ๊ปวีดีโอนี่มัน........ นี่มันห้องไอ้ธนานี่หว่า!!!”... ผมตกตะลึงกับภาพวีดีโอ clip ที่ไม่รู้ว่าใครส่งมาให้... ในภาพเป็นห้องชุดของธนา ดูจากมุมกล้อง มันต้องเป็นเวปแคมที่ติดอยู่ที่บนมอนิเตอร์ที่อยู่บนโต๊ะนั่นแน่ๆ.. แต่มันจะถูกควบคุมได้อย่างไรกัน.. หรือจะเป็นไอ้ธนาที่บงการในเรื่องนี้อยู่.......

ในภาพมีเงาดำๆ เคลื่อนที่ไปมาอยู่นอกเฟรมภาพ ไม่นานนักตัวละครนั้นก็มานั่งที่โต๊ะหน้ากล้อง.... ผมต้องตกใจกับภาพที่ฉายอยู่บนหน้าจอ.. มันคือตัวผมเอง.. มันคือภาพเหตุการณ์เมื่อวานนี้ตอนบ่ายที่ผมเข้าไปค้นหาธนาในห้องของมัน.... ทำไมเราไม่รู้เลยนะว่ากล้องมันทำงานอยู่!!!


“เรื่องนี้มันไม่ธรรมดาซะแล้วสิ ตอนนี้กูคงเข้าร่วมชะตากรรมกับพวกมึงแล้วละ”.... คานิซาว่าควักบุหรี่ออกมาพร้อมหยิบไฟแช๊กและเดินออกไปยืนหน้าร้านอย่างหงุดหงิด...


อ่านต่อฉบับหน้า

Create Date : 31 ตุลาคม 2549 Last Update : 23 ธันวาคม 2549 9:56:53 น. Counter : 597 Pageviews.		13 comments
Share Tweet