โอ้วจอร์จ อุณหภูมิที่บริเวณพื้นคอนกรีตของเมืองหลวงประเทศสยามตอนบ่ายโมงมันช่างยอดเยี่ยมอะไรเช่นนี้
วันนี้ตอนเช้ามีธุระต้องไปสถานฑูตเมกาเพื่อสัมภาษณ์การทำวีซ่า(ต่อ) โปรดอ่านบล๊อกของวันที่ 22 กพ.
//www.bloggang.com/viewdiary.php?id=mr-biggg&group=2&month=02-2005&date=22 เพื่ออ้างอิงถึงเหตุการณ์
สถานฑูตแกนัดไว้ 10.30น. ไอ้เราก็ตรงต่อเวลาซะเหลือกำลัง ไปถึงพอดีเป๊ะ นึกว่าคงสัมภาษณ์แล้วกลับเลย ที่ไหนได้ มีคนนั่งรออยู่แล้วประมาณ50คน โอ้ว แม่เจ้า.. ในบัตรคิวเขียนไว้ชัดเจนว่า "มึงรอไปอีกชม.ครึ่งนะ" อ้าว ไรว้า แล้วนัดทำไมเนี่ย ไม่บอกให้มาเช้าๆ หน่อย ก็ไม่เป็นไร ยังดีกว่าคราวก่อนที่ยืนข้างนอก ถ้าเป็นช่วงนี้คงละลายติดพื้นแน่ๆ..
นั่งรอไปเรื่อยๆ จน ติ้งต่อย ถึงตาตูแล้วเฟ้ย.. เดินไปถึงช่อง เจอฝรั่ง
-- ซาหวัดดีคร้าบ (พยายามทำสำเนียงฝรั่งไปด้วยนะ)
++ สวัสดีครับ
--- ทามมาย คูนหยากไปอะเมริก่า
++ อ๋อครับ พอดีมีพี่สาว มีครอบครัวอยู่ที่โน่น
-- อ๋อ คูนเขยไปมาแล๊ววว
++ ครับ ไปมาหลายทีแล้วครับ (อ้าว มึงไม่รู้เหรอ)
-- ง้านหวันอั๊งคานมารับวีซ๊าต๊อนเที่ยง
++ อ้าว เสร็จแล้วเหรอครับ
-- หรือมึงอยากอยู่ต๊อ (ฝรั่งคิดในใจ)
แล้วทำไม๊ไม่ให้ตูตั้งแต่เดือนกุมภาเลยหว่า ไม่เข้าจาย นั่งรอตั้งนาน คุยกันสามประโยคเสร็จ รายกานหว่า
จังหวะกลับบ้านนี่ ขนาดทำตัวเชื่องช้าแล้วแต่ด้วยอุณหภูมิอันร้อนระอุ ก็เลยเสียเหงื่อไปลิตรกว่า และพลังงานไปสองเมกก้าแคลลอรี่ รอบเอวหายไป1ชั้นกว่า น้ำมันบนหน้าถูกขับออกมาเคลือบรูขุมขนอีกครึ่งลิตร สิวออกมาเริงร่าอีก1เม็ด.. โอ้ว มันร้อนได้สะจายจริงๆ จอร์จ
บทจะง่าย ก็ง่ายเหลือเชื่อ
ยินดีด้วยครับ