แพทย์ประจำบ้านข้ามกาลเวลา

วศิน เดินผลักประตูกระจกกลับเข้ามาในห้องพักแพทย์
ปรับแอร์ให้เย็นขึ้นอีกเล็กน้อยก่อนที่จะเอนหลังลงนอนอย่างเหนื่อยล้า
คืนนี้เป็นคืนที่มีคนไข้เข้ามาเยอะเหลือเกิน
ในฐานะที่เขาเป็นแพทย์ประจำบ้านปี3แผนกอุบัติเหตุ
ซึ่งอาวุโสที่สุดในเวรทำให้เขาต้องรับภาระในการตัดสินใจหลายๆอย่างในคืนนี้
แค่นึกถึงวันพรุ่งนี้ก็เหนื่อยเสียแล้ว
ไม่ได้สิ ต้องรีบพักผ่อนเพื่อที่พรุ่งนี้จะได้ไปราวน์Burn
unitข้างบนและต้องไปราวน์ที่ตึกประกันสังคมที่ห่างออกไป...
งีบไปได้ไม่นานเท่าไหร่ วศินรู้สึกว่าอากาศรอบๆตัวหนักขึ้นชอบกล
ทั้งยังร้อนชื้นอย่างแปลกๆ เขาลืมตาขึ้นในห้องที่มีแสงสลัวๆ
ก่อนจะได้ยินเสียงตะโกนจากนอกห้อง
"คนไข้ฉุกเฉิน!"
ควานหาปาล์มที่อยู่ข้างตัว แล้วพุ่งออกไป ใจคิดไปว่าใครกันนะใช้ตะโกน
ทำไมไม่โฟนเข้ามา ก่อนที่จะดันประตูออกไป.. สัมผัสบอกให้รู้ว่า
ประตูเป็นไม้....
สภาพรอบๆตัวที่วศินเห็นเป็นสภาพอันไม่คุ้นตา โต๊ะ
ม่านกั้นที่ควรจะอยู่ทางซ้าย หายไปไหน
แล้วห้องresusทางด้านขวาล่ะหายไปไหน
ตรงหน้ามีผู้ชายแต่งชุดคล้ายกับเขายืนมองด้วยท่าทางแปลกๆ
แต่แม้จะไม่คุ้นหน้าแต่จิตใต้สำนึกของคนทั้งสองบอกว่าที่ยืนจ้องกันอยู่ต่าง
ก็เป็นหมอกันทั้งคู่
"คนไข้โดนเหล็กขูดชาร์ปแทงที่หน้าอกจากสนามหลวง มีคนพาข้ามเรือมา
ตอนมาถึงยังคลำpulseได้ BP 100/90 แต่ตอนนี้เกือบจะคลำไม่ได้แล้ว"
ชายคนนั้นบอก วศินมองไปยังชายที่นอนอยู่โดยมีแผลสามเหลี่ยมเล็กๆที่หน้าอก
เส้นเลือดที่คอโป่งอย่างชัดเจน
พยาบาลใส่ชุดไม่คุ้นตากำลังแทงเส้นอยู่....เอ๊ะ
แต่ทำไมพยาบาลถึงแทงเส้นได้ นี่เป็นหัตถการของหมอนี่นา
"เลือดออกในเยื่อหุ้มหัวใจ"วศินพูดขึ้น.. "ตามCVTเร็วเข้า ... คุณ.... "
"ปิยะ.. ตอนนี้เราไม่มีเวลาไปตามใครแล้ว และคุณต้องเข้ากับผม.."
"ผมน่ะเหรอ"วศินร้องเสียงหลง ให้แพทย์ประจำบ้านทำการผ่าตัด บ้าบอสิ้นดี
การผ่าตัดthoracotomy เป็นการผ่าตัดที่ทำได้เฉพาะsubboard
CVT-Pericardialologist นี่นา แล้วทำไมหมอคนนี้มาบอกให้เขาเข้าช่วย..
ปิยะมองหน้าวศินก่อนจะตอบ
"ในที่นี้มีแต่เราสองคนเท่านั้นแหละที่ดูเหมือนหมอที่สุด"

****
การผ่าตัดเป็นไปได้ด้วยดีโดยที่วศินเป็นคนช่วยทำตามคำบอกซะเป็นส่วนมาก
หลังจากเอาเลือดออกมาจากช่องหัวใจแล้ว
ก็พอดีกับมีหมออีกสองคนเปิดประตูเข้ามา
และปิยะสะกิดให้เขาออกจากfieldให้หมอทั้งสองคนที่เข้ามาทำต่อ
วศินถอดถุงมือแล้วเดินออกมา
สังเกตไปรอบๆกับสภาพที่คลับคล้ายคลับคลาว่านี่เป็นตึกผู้ป่วยนอกเก่าที่อยู่
ติดถนน..
"ตอนนี้ผมคงจะถามคุณได้แล้วสินะว่าคุณเป็นใครมาจากไหน" ปิยะถาม
จะว่าแปลกก็ได้ แต่ว่าทั้งสองคนใช้เวลากันไม่นาน
ไม่นานสำหรับปิยะ ในการเชื่อว่าคนที่อยู่ตรงหน้ามาจากหลังปีคศ.2000
จากบัตรติดหน้าอกและเครื่องมือ"ต้นปาล์ม"ที่ถ่ายวีดีโอได้และมีตำราแฮริสันท
ั้งเล่มในนั้น
ไม่นานสำหรับวศิน ในการเชื่อว่าตนหลุดเข้าไปอยู่ในโลกยุคก่อนคศ.2000
จากสภาพรพ.ที่เห็นรอบๆ

"นั่นตึกสูติกรรมเก่าใช่ไหม...." วศินชี้ไปทางซ้ายมือขณะเดินตรงไปทางพระรูป
"ฮะฮะ สำหรับคุณอาจจะเรียกอย่างนั้น... คุณรู้จักรึ?"ปิยะถาม
"ผมเกิดที่นั่น.... ชั้นล่างสุด" วศินพูดก่อนจะเงียบไป
"เป็นเด็กรุ่นสุดท้ายก่อนที่จะปิดตึก" เขามองไปทางพระรูปข้างหน้า ....
นี่เป็นความจริงสินะ สมัยของเขา
จากจุดนี้จะมองเห็นหมู่ตึกรอบข้างเต็มไปหมด แต่ตอนนี้ทั้งซ้ายขวา
มีแต่อาคารไม้สองชั้น เบื้องหน้า มีตึกคล้ายๆเดิม
เพียงแต่มีต้นไม้สองต้นที่สูงเด่นดูแปลกตากว่าปกติ
"ผมถามอะไรคุณหน่อยสิ คุณบอกว่าคุณเป็นแพทย์ด้านไหนนะ" ปิยะกล่าว
"ผมเป็นแพทย์ประจำบ้าน สาขาส่งต่อและคัดกรองฉุกเฉิน ปี3"วศินตอบ "
หน้าที่ปกติคือ คัดกรองคนไข้อุบัติเหตุ และส่งเข้าfast
trackให้เร็วที่สุด อย่างเคสเมื่อครู่ ปกติผมต้องส่งเข้าลิฟท์fast track
CVT เฉพาะทางเยื่อหัวใจที่อยู่ตึกตรงข้าม"
*****
ปิยะรู้สึกขัดใจอยู่เล็กๆ เขาเองเป็นinternธรรมดา
ถ้าหากคนตรงหน้านี้มาจากอนาคตจริง ก็ควรจะต้องทำอะไรได้มากๆสิ
และนี่เป็นแพทย์ประจำบ้านปี3...... แต่ว่า ถ้านี่เป็นความจริง
เขาก็ไม่ควรจะไปโทษวศินที่ไม่ได้รู้อะไรด้วย
"แล้วถ้าคุณเจอคนไข้เจ็บหน้าอกมาก" ปิยะถาม
"ส่งเข้าfast track chest pain ระหว่างส่งจะติดECGและอ่านผล
ถ้าหากไม่ใช่MIจะแยกไปอีกทาง"
"ถ้าเจอไส้ติ่งอักเสบ"
"ต้องตามวิสัญญีแพทย์ ตามศัลยแพทย์ทางเดินอาหารมาผ่าตัดส่องกล้อง"
"ต้องตามหมอดมยารึ , กล้อง??กล้องอะไร"ปิยะถามอย่างงงงัน
"อ๋อ สมัยผม การผ่าตัดไส้ติ่งต้องทำด้วยแพทย์เฉพาะทางทางเดินอาหารเท่านั้น
และการผ่าตัดทุกครั้งต้องมีแพทย์วิสัญญีเข้าด้วย"
ปิยะอ้าปากหวออย่างงงงัน ตอนนี้เขาเข้าใจท่าทีของวศินตอนที่เขาบอกให้ไปผ่าตัดแล้ว
"มันเป็นแบบนี้ตอนไหนเนี่ย" ปิยะพูดอย่างงงงัน
จากปีที่เขาเห็นจากบัตรหน้าอก
แสดงว่าวศินเป็นคนสมัยรุ่นลูกหรือหลานของเขาเท่านั้น ในเวลาเท่านี้
หมอหรือinternที่ฝึกในรพ.จะถูกห้ามผ่าไส้ติ่ง
ห้ามผ่าตัดemergencyหลายๆอย่างเชียวหรือ
"เกิดราวๆเมื่อผมอายุ10กว่าขวบ
มีการออกคำสั่งกระทรวงให้การผ่าตัดที่เกินชั้นไขมันทุกชนิดต้องทำโดยศัลยแพท
ย์และต้องมีแพทย์วิสัญญีเสมอ" วศินกล่าว
"หลังจากนั้นก็มีการลดเพดานกำหนดว่าแพทย์จบใหม่จะทำอะไรได้บ้าง"
"งั้นผมถามหน่อยแล้วกันว่าศัลยแพทย์สมัยคุณ ได้รับอนุญาตให้ทำอะไร" ปิยะถาม
วศินทำตาเหม่อเล็กน้อยก่อนจะตอบ " ปกติหน้าที่หลักก็คือ
คอยจัดกล้องและคอยช่วยเครื่องผ่าตัดteleที่บังคับโดยศัลยแพทย์เฉพาะทางจากรพ
.พีนีสซีโน่" ..... "หน้าที่อื่นๆก็ทำการผ่าตัดใหญ่ อย่างเช่นพวกผ่าฝี ไฝ
หรือถ้ามีประสบการณ์มากหน่อยอาจได้ผ่าdrainหนองตามผิวหนัง
แต่นั่นก็ไม่บ่อยนัก
เพราะปกติต้องอยู่ภายใต้การประสานงานของหมอinfectiousด้วย"

ทั้งคู่เงียบงันไปครู่ใหญ่ๆ
"ผมมีแฟนอยู่คนนึง ตอนที่จะกลับมาเรียนต่อก็คงจะแต่งงานกัน ...
ถ้ามีลูกผมก็อยากให้เขาเป็นหมอ... คุณคิดว่าในยุคของคุณ
สาขาไหนที่ไปได้ดีที่สุด"ปิยะถาม
"ถ้าดูตามอายุของคุณ ลูกคุณก็จะเป็นรุ่นพี่ผมอยู่ราวๆสิบกว่าปี
สาขาที่เหมาะในช่วงนั้นก็ต้องเป็นโรคผิวหนัง
แต่ต้องเป็นระดับต่อยอด.."วศินพูด "
หรือถ้ามาแรงที่สุดในตอนนี้ก็ต้องเป็นสาขาวิทยาการส่งต่อผู้ป่วย
หรือreferologist"
"ผมจะจำไว้" ปิยะพูดเบาๆ ตอนนี้เขาคิดว่ากำลังฝันร้ายอะไรสักอย่างนึง

*****************
ปิยะเว้นช่วงสักสิบนาทีก่อนที่จะเปิดประตูห้องเข้าไป วศินหายไปแล้ว
มองในแง่ดีไว้ก่อนว่าเขาคงกลับไปยุคของตนเองด้วยวิธีเดิมอย่างที่มา ....
จะเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า เขาไม่มีทางรู้ได้ .....
เมื่อนึกไปถึงประโยคสุดท้ายที่คุยกันก่อนเดินออกมาจากลาน..

"แล้วทำไม ดูท่าทางอาชีพในยุคคุณน่าจะลำบากขนาดนี้
คุณถึงยังไม่เปลี่ยนอาชีพไปทำอย่างอื่นที่มันดีกว่าล่ะ"

"นั่นไง" วศินพูดขึ้นก่อนที่ทั้งคู่จะหันไปทางเงาที่ตั้งอยู่กลางลาน....
ด้วยใจที่เข้าถึงกัน

แม้จะต่างกาลเวลากันก็ตาม

Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2551 Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2551 0:24:40 น. Counter : 4525 Pageviews.		8 comments
Share Tweet