เมื่อตอนน้องชายของฉันใกล้จบ ม.ต้น เขาได้รับการตอบรับจากโรงเรียนม.ปลายว่าเขาสอบได้ ในขณะที่ฉันก็ได้รับการตอบรับจากมหาวิทยาลัยเช่นกันคืนนั้นฉันแอบได้ยินพ่อพูดว่า “ลูกเราทั้งคู่เรียนดีมากนะ แล้วเราจะส่งเสียลูกทั้งคู่ได้อย่างไร เราก็ไม่ค่อยมีเงิน”ทันใดนั้นน้องชายของฉันเดินเข้าไปหาพ่อ แล้วพูดว่า “ผมไม่ต้องการเรียนต่อ ผมอ่านหนังสือมามากพอแล้ว”พ่อเหวี่ยงมือตบแก้มน้องของฉันฉาดใหญ่ “ทำไมถึงคิดโง่ๆอย่างนี้ ต่อให้พ่อต้องไปเป็นขอทานข้างถนน พ่อก็จะส่งแกทั้งคู่เรียนจนจบให้ได้”คืนนั้นทั้งคืน พ่อเดินไปตามบ้านต่างๆทั่วหมู่บ้านเพื่อขอยืมเงิน

วันต่อมาในตอนเช้ามืด น้องชายของฉันได้ออกจากบ้านไปพร้อมกับเสื้อผ้าติดตัวไม่กี่ชิ้น เขาทิ้งข้อความไว้ใต้หมอนของฉันขณะที่ฉันหลับ“พี่ครับ การเข้ามหาวิทยาลัยได้ไม่ใช่ง่ายๆนะผมจะไปหางานทำ แล้วส่งเงินมาให้พี่”ฉันนั่งอยู่บนเตียงอ่านข้อความของน้องชาย ด้วยน้ำตานองหน้าตอนนั้นน้องชายของฉันอายุ 17 ปี ส่วนฉันอายุ 20 ปี

ด้วยเงินที่พ่อยืมมาจากคนในหมู่บ้าน รวมกับเงินที่น้องชายได้รับเป็นค่าจ้างจากการทำงานเป็นกรรมกรที่ไซต์ก่อสร้างฉันจึงเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้จนถึงปี 3วันหนึ่งขณะฉันนั่งอาจหนังสือในห้องพัก เพื่อนร่วมห้องของฉันเข้ามาบอกว่า “มีชาวบ้านมาหาเธอ อยู่ข้างนอกแน่ะ” ฉันเดินออกไป เห็นน้องชายของฉันยืนอยู่ ตัวเปรอะเปื้อนฝุ่นปูนและทรายจากงานก่อสร้างฉันถามเขาว่า “ทำไมไม่บอกเพื่อนพี่ไปว่าเป็นน้องชายของพี่ล่ะ” น้องชายของฉันตอบยิ้มๆว่า “ก็ดูผมสิ สกปรกมอมแมมออกอย่างนี้ เพื่อนๆก็หัวเราะเยาะพี่กันพอดี”ฉันค่อยๆเอื้อมมืออันสั่นเทาไปปัดฝุ่นให้น้องชาย พูดด้วยเสียงเครือๆในลำคอ “พี่ไม่สนใจว่าใครจะพูดอย่างไร เธอเป็นน้องของพี่ ไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไรก็ตาม”

วันที่ฉันพาแฟนหนุ่มมาบ้านครั้งแรก ฉันสังเกตว่าหน้าต่างบ้านที่เคยแตกไปได้ถูกซ่อมเรียบร้อยแล้ว และบ้านสะอาดขึ้นมาก หลังจากที่แฟนฉันกลับไป ฉันพูดกับแม่ว่า “แม่ไม่ต้องเสียเงินเพื่อทำความสะอาดบ้านและซ่อมกระจกเพียงเพราะหนูจะพาแฟนมาที่บ้านหรอกนะคะ” แม่ยิ้มและพูดว่า “แม่ไม่ได้จ้างหรอก น้องชายลูกต่างหาก วันนี้เค้าขอเลิกงานเร็วเพื่อกลับมาทำความสะอาดบ้าน ลูกไม่เห็นมือของน้องเหรอเหรอ น้องโดนกระจกบาดตอนกำลังเปลี่ยนกระจกบานใหม่น่ะ”

ฉันรู้สึกเหมือนถูกเข็มนับร้อยเล่มทิ่มลงกลางใจเมื่อได้เห็นบาดแผลบนมือ ฉันจับมือน้องไว้อย่างเบามือที่สุด “เจ็บมากไหม” ฉันถาม “ไม่เจ็บสักหน่อย พี่ก็รู้นี่ผมทำงานก่อสร้าง วันๆมีหินหล่นใส่เท้าเต็มไปหมด แต่มันไม่ได้ทำให้ผมคิดเลิกทำงานหรอกนะ และน้ำตาไหลอาบหน้าฉันอีกครั้ง

“เพราะพี่เป็นพี่สาวของผมนี่ครับ”

ตอนนั้นน้องชายของฉันอายุ 23 ปี ส่วนฉันอายุ 26 ปีแล้วหลังจากนั้นฉันได้แต่งงาน สามีของฉันได้ขึ้นเป็นประธานของบริษัทของครอบครัว เราทั้งคู่อยากให้น้องชายของฉันรับตำแหน่งผู้จัดการ แต่น้องชายของฉันไม่รับ เขาเข้าทำงานในตำแหน่งพนักงานธรรมดา

วันหนึ่งเขาปีนไปซ่อมสายเคเบิ้ลและตกลงมาเพราะโดนไฟดูด ฉันและสามีไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล น้องชายของฉันขาหักต้องเข้าเฝือก ฉันโกรธมากจึงตวาดน้องไปว่า “ทำไมถึงไม่ยอมรับตำแหน่งผู้จัดการ หา!!! จะได้ไม่ต้องทำงานเสี่ยงๆอย่างนี้ เจ็บเจียนตายอยู่แล้ว ทำไมไม่ยอมฟังพี่บ้าง”คำตอบจากปากน้อง รวมทั้งสีหน้าเคร่งเครียด ยืนยันความคิดเดิมของเขา “พี่ลองคิดถึงพี่เขยสิครับ พี่เขยเพิ่งเป็นประธาน ส่วนผมการศึกษาต่ำ ถ้าผมเป็นผู้จัดการคงจะมีเสียงนินทาว่าร้ายเต็มไปหมด”

น้ำตาปริ่มดวงตาของฉันรวมทั้งสามีของฉันด้วยฉันบอกกับน้องว่า “แต่ที่เธอไม่ได้เรียนต่อก็เพราะพี่” “ทำไมพี่ต้องพูดเรื่องที่ผ่านมาด้วยล่ะครับ” น้องชายจับมือของฉันไว้ตอนนั้นน้องชายของฉันอายุ 26 ปี ส่วนฉันอายุ29 ปีและเมื่อน้องชายของฉันอายุ 30 ปี เขาได้แต่งงานกับผู้หญิงในที่ทำงานเดียวกัน ในงานแต่งงาน ประธานได้ถามน้องชายของฉันว่า “ใครคือคนที่คุณรักที่สุดในชีวิตนี้”น้องชายของฉันตอบอย่างไม่ลังเล “พี่สาวของผมครับ” และเขาก็เล่าเรื่องราวที่แม้แต่ฉันยังจำไม่ได้

ตอนผมอยู่โรงเรียนประถม เราสองคนต้องใช้เวลาถึง 2 ชั่วโมงเพื่อเดินไปโรงเรียน และเดินกลับบ้าน วันหนึ่งหิมะตกหนัก ผมทำถุงมือหายไปข้างหนึ่ง พี่สาวของผมจึงให้ถุงมือของเธอข้างหนึ่ง และเธอใส่ถุงมือข้างเดียวเดินเป็นระยะทางไกล เมื่อถึงบ้าน มือของเธอบวมแดงเพราะอากาศหนาว เธอไม่สามารถจับช้อนทานข้าวได้ด้วยซ้ำ