เสาร์แรกของชีวิต Post woman in UK

ห่างหายไปนาน สำหรับการอัพเดทบล็อก กลับมาครั้งนี้ ก็แค่อยากเขียนถึงชีวิตของการทำงาน นั่นคือ Post woman ซึ่งเป็นงานเสริมจากงานหลัก ทำแค่วันเสาร์

หลังจากที่มีเจ้าตัวเล็ก เจ้าหญิงน้อยๆของแม่ งานหลักที่เคยทำ ไม่สามารถจะกลับไปทำได้เต็มที่ งานใหม่งานนี้จึงเป็นอะไรที่ลงตัวที่สุด ณ ตอนนี้

ก่อนที่จะเริ่มทำ เอาเริ่มตั้งแต่บอกคนรอบข้างว่าไปสัมภาษณ์ หลายคนต่างส่ายหัว ว่างานหนักนะ ไหนจะสภาพอากาศ ไหนจะต้องแบกกระเป๋าบรรจุจดหมายหลายกิโล และความยากลำบากของงานต่างๆ นานา แต่เราหาได้ใส่ใจไม่ เพราะชอบงานอะไรที่ลุยๆ อยู่แล้ว

วันแนะนำตัว เป็นไปอย่างมืออาชีพ เราประทับใจมาก ดูบริษัททำงานอย่างมีระบบที่วางไว้ดี สุดยอด และแล้วเสาร์แรกแห่งการทำงานก็มาถึง คือวันที่ 24/04/2010 อ่ะฮ่า เช้าตื่นมาได้โอวัลตินไปแก้ว ขับรถไปถึงที่ทำงาน 8:00น. เพราะเวลาเข้างานคือ 8:45 ก็กะว่าไปก่อนเวลาจะได้เจอผู้จัดการ แล้วต้องส่งเอกสารที่ไปเทรนวันแนะนำตัวให้กับหัวหน้าด้วย ตามที่ได้รับการบอกกล่าวมา

ปรากฏว่า ไปถึงก่อนเวลา เจอผู้จัดการ แนะนำสวัสดี เขาไม่พูดพล่ามทำเพลง ส่งเราต่อไปให้หน้าหน้างาน แล้วหัวหน้างานส่งต่อเราให้กับหัวหน้าสายงานอีกที แล้วหัวหน้าคนนั้นก็ส่งต่อเราให้คนสอนงานอีกที ด้วยเวลาอันรวดเร็วไม่ได้พูดพล่ามทำเพลง ในเวลาไม่ถึงห้านาที เราก็มาทำหน้าเอ๋อๆ อยู่กับคนสอนงานชื่ออเล็กซ์ และชั้นเป็นช่องๆตรงหน้าที่มีไว้เรียงจดหมายตามถนนและบ้านเลขที่

ขอบรรยายรูปร่างลักษณะของอเล็กซ์นิดนึง อาจไม่เกี่ยวกับอะไรทั้งนั้น แต่อยากเขียนเกี่ยวกับรายละเอียดของคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ไม่ว่าจะสั้นหรือยาว แต่ก็เป็นความทรงจำที่ดี ที่เขาถือว่าเป็นครูคนแรกที่สอนงานด้านนี้ให้กับเรา อเล็กซ์ เป็นชายร่างไม่สูงตามมาตรฐานผู้ชายอังกฤษทั่วไป ออกจะท้วมๆนิดๆ ขาว ตาสีฟ้า แต่ตาข้างนึงออกจะเขว แบบว่าไม่ค่อยสามัคคีกัน เพราะงั้นเวลาคุยกับเขา เราต้องพยายามทำตัวสุภาพด้วยการมองตาเขา ซึ่งเป็นมารยาทในการสนทนา แสดงให้เห็นว่าเราใส่ใจกับการสนทนากับผู้พูด และออกจะยากนิดนึงในการคุยกับอเล็กซ์

อเล็กซ์คาดว่าจะอายุน้อยกว่าเรา เพราะเราสามสิบต้นๆ ส่วนเขาน่าจะประมาณ ยี่สิบปลายๆ ซึ่งเราไม่ได้ถามอายุเขา เพราะมันดูจะเป็นการเสียมารยาท น่องอันปูดไปด้วยมัดกล้ามเนื้อซึ่งบ่งบอกถึงประสบการณ์การทำงานที่นี่ได้ดี อ้อ เราลืมเล่าไปหล่ะสิว่าพวกเราต้องปั่นจักรยานส่งจดหมาย พอมองน่องอเล็กซ์ ก็สามารถจิตนาการภาพน่องตัวเองในอนาคตได้รางๆ ว่าคงจะโป่งไม่แพ้กันถ้ายังยึดอาชีพนี้อีกปีสองปี เห็นว่าเขาเป็นพนักงานประจำทำจันทร์ ถึง ศุกร์ และวันเสาร์บ้าง แล้วแต่ว่าหัวหน้าเรียกเข้ามาทำ เขายึดอาชีพนี้มาได้ห้าปีแล้ว และยังไม่มีครอบครัว บุคคลิกของเขาค่อนข้างเป็นเด็กหนุ่มใจดี (หรือเปล่า อันนี้เดี๋ยวจะเล่าต่อไป)

กลับมาเรื่องงาน เขาบอกว่าไม่รู้จะเริ่มสอนยังไง ให้เราดูเขา ถ้าไม่เข้าใจหรืออยากรู้อะไรให้ถาม ซึ่งเราก็ดูตอนเขาเอาจดหมายเรียงใส่ช่องเรียงจดหมาย และหลังจากเสร็จแล้ว ก็หยิบมันออกมาให้ได้ปึกพอถือได้ แล้วมัดด้วยหนังยางสีแดงสองเส้น ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆจนเสร็จ แล้วจัดใส่กระเป๋า ซึ่งใช้กี่ใบ มากน้อย ขึ้นอยู่กับจำนวนของจดหมายที่จะต้องส่งในวันนั้น และด้วยเวลาอันรวดเร็ว ประมาณ 9:00น. เราเตรียมตัวออกเดินทาง กระเป๋าจดหมายที่ต้องส่งทั้งหมด ห้ากระเป๋า เราถือคนละกระเป๋า ส่วนสามใบที่เหลือเอาไปใส่รถตู้ ซึ่งคนขับรถตู้จะเอาพวกมันไปใส่ในตู้สี่เหลี่ยมไม่เล็กไม่ใหญ่ ในเขตที่เราส่งจดหมาย

ก่อนเดินทางหัวหน้าสายงานเอาเสื้อกั๊กสีส้มสะท้อนแสงมีตราสัญลักษณ์ของบริษัท หมวกกันน็อกสำหรับจักรยาน และกุญแจจักรยานประจำตำแหน่ง มายื่นให้ แล้วการส่งจดหมายก็เริ่มขึ้น Angel Road คือเขตถนนที่เราส่งคนต้องไปทำภารกิจ และคาดว่าในอนาคตจะเป็นเขตที่เราต้องรับผิดชอบส่งจดหมายทุกวันเสาร์ด้วยตัวเอง ไม่มีคนสอนงาน

ถนนเส้นนี้ห่างจากที่ทำงานเราไม่มาก ขาไปปั่นลงเนินซะส่วนใหญ่ อากาศของฤดูใบไม้ผลิกำลังสบายๆ ไม่ร้อนและหนาวจนเกินไป เราถือว่าโชคดีที่เริ่มงานในฤดูนี้ เราใส่เสื้อผ้าตัวเอง ยังไม่มีชุดยูนิฟอร์มเนื่องจากสั่งไปแล้ว แต่ยังมาไม่ถึง เสื้อผ้าเราเป็นแบบปกติเรียบร้อยแค่มีเสื้อกั๊กของบริษัทก็ทำงานได้แล้ว เพียงแต่รองเท้าเราใส่รองเท้าบู้ทเดินป่าไป เหตุผลที่ใส่รองเท้าหนักรัดกุมขนาดนั้น ก็เผื่ออะไรๆก็เกิดขึ้นได้ เช่นเดินไปสะดุดอะไรที่ไม่น่าพึงประสงค์ หรือเจอสุนัข และฝนอาจตกได้ เพราะที่อังกฤษเรื่องฝนนี่เป็นอะไรที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ เราก็ใส่เผื่อๆหลายๆกรณีที่อาจเกิดขึ้นได้ พอทำงานไปได้สักพักถึงรู้ว่า กูคิดผิด พูดกับตัวเอง ฮ่าๆๆ

ตอนเริ่มทำงานอเล็กซ์ให้เราดูว่าเขาทำไง เขนจักรยานไปด้วย แล้วก็เริ่มส่ง อันไหนที่ต้องการลายเซ็นต์ผู้รับก็เคาะประตู เคาะแล้วไม่มีคนมาเปิดก็ให้เขียนกระดาษฟอร์ม ว่าเสียใจคุณไม่อยู่บ้านถ้าอยากได้ของที่ส่งถึงคุณให้ไปรับได้ที่สำนักงาน ที่ไหน ว่ากันไป ไม่มีอะไรยาก ดังนั้นคุณอเล็กซ์ก็ให้เราเริ่มของเราเอง แล้วเขาไปอีกทาง แยกกันไป ฉายเดี่ยวได้เลย มีปัญหาให้รออยู่ตรงนั้น เดี๋ยวเขาจะวกกลับมา

สายๆมาหน่อยเริ่มหิวข้าว เงินก็ไม่ได้พกติดตัว น้ำก็ไม่ได้เอามา ขนม ลูกอมก็ไม่มี ตั้งแต่เช้าได้แค่โอวัลตินแก้วเดียว สักพักเท้าเริ่มยกไม่ขึ้นเพราะมันขยาย รองเท้าก็เริ่มกัด เพราะนานๆใส่ที ปวดเท้า แล้วยังจะมาปวดหนักอยากเข้าห้องน้ำสมทบเข้ามาอีก โอยยยยย ทำไมชีวิตกูมันถึงได้อะไรขนาดนี้ฟะ คิดในใจ

นอกจากจะส่งจดหมายตามถนนเส้นนี้แล้ว ตามตอกซอกซอยบริเวณนั้นก็ต้องส่งด้วย แล้วมันขึ้นเนินอ่ะ ชันด้วย เอาเข้าไป ขึ้นเนินลงเนินมันอยู่อย่างนั้นแหล่ะ หิวข้าว ปวดเท้า ปวดอึ สารพัด ประเดประดัง ก็ใช้ความอดทนเป็นที่ตั้ง เวลาผ่านไป 12:30น ภาระกิจเสร็จสิ้น

ยัง ยังไม่จบ พวกเราต้องปั่นจักรยานกลับไปสำนักงาน แล้วทีนี้ขามามันลงเนินหน่ะ แต่ขากลับด้วยสภาพร่างกายที่มีหลายๆอย่างรุมเร้า และด้วยความอ่อนล้า แรงจะปั่นขึ้นเนินมันก็เลยไม่มี แล้วไอ้คุณอเล็กซ์ที่ว่ามันใจดี ตอนนี้มันใจไม่ดีแล้ว เพราะเขาอยากรีบกลับบ้าน ปั่นไปลิ่วๆๆๆ ไม่รอกูเลย เราก็เกรงใจเขาก็ต้องฝืนตัวเองปั่นไล่ตามให้ทัน โหยยยยยย ทรมานอย่างแรง

กลับถึงสำนักงาน จักรยานส่งของจอดเรียงรายเต็ม นั่นหมายความว่าทุกคนเขาเสร็จงานกัน และกลับบ้านกันไปหมดแล้ว เนื่องจากพอเข้าไปข้างในสำนักงาน อย่างกับเมืองร้าง เรามาถึงก็บ่ายโมงแล้ว ถามหาหัวหน้างานเพราะตอนเริ่มงานเราไม่ได้ส่งเอกสารให้หัวหน้า ปรากฏว่าเขากลับกันหมดแล้ว เอาวะ กลับแล้วก็กลับไป กูขอเข้าห้องน้ำก่อนเป็นอันดับแรก ได้นั่งพักขาพักเท้าด้วยไปในตัว แล้วก็ตามด้วยหาอะไรกิน กลับมาถึงบ้านไข้ขึ้นทันตาเห็น กินยาเสร็จขึ้นนอนเลย คิดอยู่ว่าจะทำต่อไปไหวไหม จะทำต่อหรือยังไง แต่ด้วยที่ไม่ท้ออะไรง่ายๆ ก็อยากจะลองอีกสักตั้ง ดังนั้นเสาร์หน้าต้องเตรียมตัวให้ดีกว่านี้




Free TextEditor

Create Date : 02 พฤษภาคม 2553		4 comments
Last Update : 2 พฤษภาคม 2553 21:14:46 น.
Counter : 644 Pageviews.
Share Tweet