สภาคอริมตื่นตกใจกันใหญ่ สกิปเปอร์เดินเข้ามาในบร็อคฮอลล์พร้อมด้วยพังพอนตัวหนึ่ง ก่อนที่เลดี้แอมเบอร์จะทันขึ้นคันธนู หรือเบลล่าจะทันฉวยที่เขี่ยไฟในเตาผิงมาฟาดศัตรู สกิปเปอร์ก็รีบร้องบอกสหายทั้งสองด้วยเสียงอันดังว่า

“ช้าก่อน สหาย พังพอนตัวนี้ที่จริงคือนาก นี่คือมาสค์ น้องชายของข้าเอง”

มาสค์ก้มหัวคำนับจนต่ำแล้วถอดสิ่งที่แปะตาอยู่ออก ดึงเศษเปลือกไม้ที่ช่วยเสริมจมูกให้แหลมขึ้นออกทิ้งไป ถอดฟัน เขี้ยวปลอม และหางปลอมออก
เบลล่าทุบด้านข้างเก้าอี้ที่นั่งอยู่ด้วยอุ้งมืออันหนาหนัก

“มหัศจรรย์จริงๆ เขาเป็นนากจริงๆแหละ ขอต้อนรับสู่บร็อคฮอลล์นะมาสค์”

แม่อธิการเจอร์เมนหาที่ให้มาสค์นั่งแล้วนำอาหารและเครื่องดื่มมาให้ “ท่านคือมาสค์ ข้าอยู่มานานและได้เห็นสิ่งแปลกๆมามากมาย แต่ไม่เคยพบใครที่แปลกประหลาดเหมือนท่านเลย หวังว่าท่านคงอภัยให้ข้าที่พูดเช่นนี้นะ”

มาสค์จับมือกับนางอย่างอบอุ่น “โลกนี้ช่างประหลาด ขออภัยที่พูดเช่นนี้ ข้ายังไม่เคยพบพวกหนูที่น่ารักและเป็นมิตรเช่นท่านและพรรคพวกที่แต่งตัวแปลกๆของท่านมาก่อนเลย”

สกิปเปอร์ตบหลังมาสค์เบาๆ “เพื่อนๆทั้งหลาย ถ้าท่านเห็นมาสค์ในชุดปลอมแปลงต่างๆของเขาแบบที่ข้าเคยเห็น ท่านจะไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย”
“เล่าให้เราฟังหน่อยสิ สกิปเปอร์” โคลัมไบน์เอนตัวมาข้างหน้าอย่างสนอกสนใจ

สกิปเปอร์คว้าแก้วเหล้าของมาสค์มาดื่ม “ข้าคงไม่สามารถเล่าได้ทั้งหมด เอาแค่เรื่องนี้ก็ แล้วกัน เขาเล่นตลกกับข้าตอนที่เดินอยู่ในป่า ข้าเที่ยวมองหาเขาทั้งบนต้นไม้และบนพื้นดิน ฮ่า ปรากฏว่าเจ้าจอมลวงโลกนี่ยืนอยู่ติดกับต้นไม้ต้นหนึ่ง ปลอมเป็นเปลือกไม้เฉยเลย เชื่อไหมล่ะ!”

เจ้าลูกเม่นสไปค์กับโพซี่จับเสื้อของนางสาวโคลัมไบน์เอาไว้แน่นพลางจ้องมองเจ้านากแปลกหน้าด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

“คุณทำอย่างนั้นได้จริงๆหรือครับ คุณมาสค์?”

มาสค์หัวเราะขณะป้อนแอปเปิลให้เจ้าเม่นน้อยทั้งสองตัวละชิ้น “ง่ายจะตาย เพียงแค่มีเปลือกไม้ใหญ่ขนาดตัวและต้นไม้สักต้นเท่านั้นก็พอแล้ว แล้วก็ไปยืนตรงต้นไม้นั่นคิดว่าตัวเองเป็นต้นไม้ เสร็จแล้วก็เป่าเพี้ยง!”
“แล้วคุณทำอะไรได้อีกครับ คุณมาสค์?”
“โอ หมาจิ้งจอก กระรอก เม่นเหมือนพวกเจ้า---ทุกอย่างแหละ ฮ่าฮ่า นากนี่ปลอมยากสักหน่อยเพราะหางของมันมีหน้าตาแปลกๆ”
“ปลอมเป็นนกได้ไหมครับ?” สไปค์ถาม
“เอ้อ รู้แต่เพียงว่าข้ากำลังฝึกอยู่ดีกว่า”
“แล้วพวกพังพอนกับตัวสะโต๊ทเล่าคt?” โพซีเซ้าซี้ต่อ
“ไม่มีปัญหา เป็นพวกที่ปลอมได้ง่ายที่สุด จริงๆแล้วเทคนิคอยู่ที่การศึกษารูปร่างโครงสร้างของมันเท่านั้นแหละ”
เจอร์เมนรู้สึกประทับใจมาก “ท่านหมายความว่าท่านปลอมตัวให้เหมือนพวกตัวสโต๊ท วีเซอร์ หรือแม้แต่หมาจิ้งจอกได้งั้นหรือ?”
มาสค์หลิ่วตาให้ “แน่นอน ซึ่งเป็นเหตุผลที่ทำให้ข้ามาที่นี่”

เงาของแสงแดดตอนบ่ายเริ่มทอดตัวยาวขึ้นเรื่อยๆเหนือพื้นที่ราบ ดินนี่ทอดตามองไปที่เทือกเขาแถบเส้นขอบฟ้าที่อยู่ลิบๆแล้วคาดคะเนรยะทางอย่างหลักแหลม

“พรุ่งนี้เราก็เกือบจะถึงเทือกเขาโน่นแล้วละ มาร์ติน”
นักรบหนุ่มมองไปที่หินใหญ่มหึมานั้น “ใช่แล้ว ดิน แต่ข้ายังคิดไม่ออกเลยว่าเราจะข้ามเทือกเขานั่นไปได้อย่างไร ดูขนาดของมันสิ ทั้งใหญ่และสูงจนแทบจะหายเข้าไปในท้องฟ้า”
“ไม่ต้องวิตกหรอก มาร์ติน” กอนฟฟ์ปลอบ “เราไม่ได้เดินทางกันมาไกลขนาดนี้เพียงเพื่อจะยอมแพ้ไอ้ภูเขาหินเก่าๆนี่ และตอนนี้เราก็ไม่ต้องมาคอยกังวลกับการถูกตามล่าอีกแล้วด้วย ไอ้หงส์ตัวนั้นคงจัดการกับพวกมันไปเรียบร้อยแล้วละ”
ดินนี่ชูจมูกขึ้นไปในอากาศ “ข้าได้กลิ่นน้ำผ่านทางอุ้งเท้าอีกแล้วละ”
“อะไรนะ มีน้ำอีกงั้นหรือ ดิน?” มาร์ตินถาม
“ถูกแล้ว แต่คราวนี้เป็นน้ำที่เคลื่อนไหว ไม่ใช่น้ำนิ่ง”
“ถ้างั้นต้องคอยระวังว่าจะเจอหงส์อีกไหม” กอนฟฟ์เตือน
“ฮู อาร์ ข้าไม่อยากเจอพวกมันอีกแล้ว”

กอนฟฟ์เป็นคนแรกที่เห็นลำน้ำกว้างใหญ่ถึงแม้จะไม่ใหญ่ขนาดที่จะเรียกว่าแม่น้ำได้ หนูจอมขโมยเดินลงไปที่ชายฝั่งแล้วตะโกนออกมาเหมือนท่องอาขยาน

เหนือผืนดินสีทองอร่ามต่ำลงไป
ปีกของเราตีพรึ่บพรั่บ
ตรงบริเวณที่ทั้งลึกและเปียกมีกระแสน้ำ
งูสีฟ้าอีกตัวหนึ่ง

มาร์ตินมองไปทางฝั่งตรงข้าม “น้ำนี่ดูสงบนิ่งดีนะ แต่ก็กว้างเกินกว่าจะข้ามไปได้ คืนนี้เราควรจะพักตั้งค่ายตรงนี้แล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยสำรวจหาจุดที่น่าจะข้ามไปได้ง่าย”

ยามเย็นในฤดูผลิริมฝั่งน้ำดูน่าอภิรมย์ ดินนี่ขุดดินเป็นหลุมกลมๆ มาร์ตินใช้ด้ามดาบที่หักของเขาทำหน้าที่เป็นหินเหล็กไฟจุดไฟกองเล็กๆขึ้นหนึ่งกอง ส่วนกอนฟฟ์ซ่อมสายเบ็ดที่ขาดและในไม่ช้าเขาก็จับปลาตะเพียนได้ตัวหนึ่ง

สามสหายนั่งอยู่รอบกองไฟเฝ้ามองปลาที่ห่อด้วยใบกกสีเขียวย่างอยู่เหนือเปลวไฟ ประกายไฟวูบวาบเข้าไปในนัยน์ตากลมเหมือนกระดุมของดินนี่

“อุ่นดีเนอะ เฮ่อเฮ่อ ข้าชอบอากาศอุ่นๆ”
กอนฟฟ์ใช้ปลายมีดจิ้มดูปลาว่าสุกดีหรือยัง “ใกล้สุกแล้วละ แถมขนมปังปิ้งคนละชิ้น ผักจากริมน้ำ น้ำดื่มจากลำธาร แล้วเราก็เข้านอนกันให้สบาย”

น้ำในลำธารไหลโกรกและลมพัดไปเรื่อยๆไม่หยุดยั้งไปสู่เทือกเขาที่อยู่ห่างออกไปขณะที่สามสหายพักผ่อนอย่างสบายบนพื้นหญ้าที่อ่อนนุ่ม

สปลิตโนสและแบล็คทูธเดินทางไปเรื่อยๆโดยไม่มีจุดหมาย เมื่อขาดสแคทช์ช่วยนำทางพวกมันก็เหมือนคนหลงทาง เมื่อกลางคืนมาถึงทั้งสองพบตัวเองอยู่ในบริเวณที่ราบโล่ง ทั้งหิว เหนื่อยและกระหายน้ำ สปลิตโนสทิ้งตัวลงนอนเบียดตัวเข้าหาต้นหญ้าอย่างง่วงจัด แต่แบล็คทูธกระสับกระส่าย

“ฮะ ข้าไม่นอนในที่โล่งแจ้งแบบนี้อีกแล้ว น่าจะมีถ้ำหรือรูที่ไหนสักแห่งหนึ่งแถวๆนี้ แล้วก็อาหารสักคำด้วย”
“นอนๆลงมาเถอะแล้วก็พยายามหลับพักผ่อนเสีย” สปลิตโนสพึมพำอย่างง่วงๆ “เอ็งนี่เลวพอๆกับเจ้าคลัดด์และสแครทช์เลยนะ นอนซะแล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยสำรวจบริเวณรอบๆนี่ ข้าไม่ยอมย้ายไปไหนอีกแล้วนะ”
แบล็คทูธเดินจากไป “ถ้างั้นเจ้าก็นอนอยู่นี่แล้วกัน ถ้าเจอที่ดีๆข้าจะกลับมาบอก ข้าพนันว่าต้องมีลำธารอยู่แถวๆนี้แหละ ข้าจะไปสำรวจดู”
“ระวังอย่าให้หงส์จับไปกินเสียก่อนล่ะ” แบล็คทูธตะโกนตามหลังพร้อมกับหลับตาลง

แบล็คทูธกลับมาเร็วกว่าที่คาดเอาไว้ มันเต้นรำไปรอบๆและหัวเรากิ๊กกั๊กค่อยๆกับตัวเอง “สปลิตตี้ เฮ้ ตื่นๆ ไอ้ขี้กรน ตื่นๆ! ฮิฮิฮิฮิ ทายสิว่าข้าเจออะไร?”

เจ้าตัวสะโต๊ทบ่นพึมพำเมื่อเพื่อนของมันเขย่าตัวมันให้ตื่นขึ้นมา “กบสองตัวกับดอกแดนดิเลี่ยนหนึ่งดอกน่ะสิ พอแล้ว ข้าอยากหลับเต็มทีแล้ว”
เจ้าพังพอนไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นเอาไว้ได้ “ข้าเจอลำธารกว้างใหญ่ ค่ายพัก กองไฟและอาหาร---แล้วก็หนูสองตัวกับเม่นหนึ่งตัว!!”
สปลิตโนสหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง “เจอที่ไหน?”
“ไม่ไกลจากตรงนี้ เลยด้านนั้นไปหน่อย ฟังนะ ข้าคิดว่าถ้าเราเงียบและเร็วพอเราจะจับพวกมันเป็นเชลยได้”
เจ้าตัวสะโต๊ทกระโดดลุกขึ้น “ดีมาก เจ้าบอกว่ามีอาหารและกองไฟด้วยใช่ไหม?”
“ใช่แล้ว มีปลาย่างไฟครึ่งตัว และมีเป้ที่เต็มไปด้วยเสบียง” แบล็คทูธบรรยาย “เจ้าก็รู้นี่ว่าสัตว์พวกนั้นชอบกินอาหารแบบของมัน”
“เราควรพาพวกมันกลับไปที่โกตีร์”
“ฮิฮิฮิ ใช่แล้ว เจ้านึกวาดภาพสีหน้าของเจ้าคลัดด์ตอนที่เราเดินเข้าไปพร้อมกับเชลยพวกนี้ออกไหม? ราชินีอาจจะเลื่อนยศเราให้เป็นนายพลก็ได้นะ คอยดูสิข้าจะสั่งเจ้าคลัดด์ให้ทำงานสกปรกๆสักสองสามงานเชียว ข้าจะสั่งให้มันวิดพื้นอีกต่างหาก”
“ดีเลย แบล็คกี้ พาข้าไปหาพวกมันหน่อย”

แล้วสหายทั้งสองพร้อมอาวุธครบมือก็ย่องเงียบกริบออกไปที่ชายฝั่งน้ำ ส่วนสามสหายก็ยังนอนหลับอยู่รอบกองไฟ ไม่ได้สำเหนียกแม้แต่น้อยถึงดวงคาที่จ้องมองมาจากริมฝั่งน้ำ