สัตว์เล็กในป่าใหญ่ - ภาคสาม - บทที่ 9 (อวสาน)

หลายวันต่อมาหลังจากที่เชลยทั้งหมดถูกเนรเทศไปแล้ว ริมฝั่งทะเลสาปในยามเย็นกึกก้องไปด้วยเสียงที่บ่งบอกถึงความหฤหรรษ์ บนต้นไม้ประดับประดาระย้าย้อยไปด้วยโคมไฟซึ่งสะท้อนแสงสีส้ม ชมพูฟ้าและสีทองลงไปบนผิวน้ำที่สงบนิ่ง ดวงดาวมากมายกระพริบวับวับอยู่บนท้องฟ้าเหนือหัวพวกสัตว์ในป่าที่กำลังเต้นรำกันอยู่

มีดอกไม้โปรยปรายกระจายอยู่ทุกหนทุกแห่ง กลิ่นอาหารหอมหวลลอยมาจากกองไฟใหญ่ริมทะเลสาป

มาร์ตินตื่นขึ้นมาทันได้ฟังเสียงเพลงของกอนฟฟ์

"อย่าให้สัตว์โสโครกตัวใดมาออกคำสั่ง

ข้าจะร้องว่าไม่ ไม่ ไม่ใช่ข้า

ข้าไม่มีวันก้มหัวให้ทรราชย์ตนใด

เพื่อนเอ๋ย หนูอย่างข้ารักอิสระ

อิสระเป็นสิ่งมีชีวิตที่แพร่กระจาย

อิสรภาพเป็นสิ่งที่หอมหวาน

จะเต้นรำ ร้องเพลง หรือทำอะไร

พวกเรามีสิทธิทำได้ดั่งใจ

อิสระ อิสระ อิสระ!"

“เฮอรร์ คิดเหมือนกับข้าเลยกอนฟ์เฟน บอกเขาหน่อยสิ คุณนาย”

“กอนฟฟ์ ช่วยข้าเอาจุกขวดไวน์สตรอเบอร์รี่นี่ออกหน่อย มาเดี๋ยวนี้เลย”

“มาแล้วจ้า โคลอมไบน์จ๋า โคลอมไบน์ผู้เป็นทั้งพยาบาลสำหรับพวกนักรบ และแม่หนูสาวน้อยทรงเสน่ห์ มาแล้วจ้า แม่ลูกกวาดเกาลัดของพี่”

เสียงฮากันครืน

ทิมบัลลิสโตคุกเข่าลงบนชายผ้าห่มของมาร์ติน

“เจ้าฟื้นแล้ว แม่อธิการบอกว่าเจ้าจะฟื้นภายในวันนี้แหละ”
มาร์ตินยิ้มพลางฉวยมือเพื่อนเอาไว้ “ไม่ต้องเป็นห่วง ข้ากลับมาแล้ว ข้านอนอย่างนี้มานานเท่าไหร่แล้วน"ี่

ก่อนทิมบัลลิสโตจะมีโอกาสตอบ เฟอร์ดี้กับค็อกส์ก็ถลาเข้ามา

“ฮ่า ท่านตื่นแล้ว ท่านผู้ง่วงงุน” เฟอร์ดี้ล้อ

“คิดดูสิ แกล้งทำเป็นหลับอยู่ได้ทั้งๆที่เขามีงานเลี้ยงกันอยู่” ค็อกส์ต่อว่า

แม่อธิการและเบลล่าเดินเข้ามาพร้อมช่อดอกไม้และถ้วยซุปผักสูตรของพวกสัตว์ในป่า เจอร์เมนเริ่มต้นป้อนซุปให้มาร์ติน

“สวัสดีตอนบ่ายนะ มาร์ติน ไม่ต้องตอบหรอก กินอย่างเดียวพอ พวกเราอยากให้เจ้าหายเป็นปกติโดยเร็วที่สุด”

มาร์ตินทำตามคำสั่งโดยดี ในไม่ช้าพวกสัตว์ในป่าก็มารุมล้อมเขา

“ดูสิ มาร์ตินตื่นแล้ว!!!”

“ต๊ายตาย เขาดูดีจังเนอะ!!”

“น่ารักราวกับพริกไทแน่ะ แถมแข็งแรงพอๆกับเหล้าหมักอีกต่างหาก”

“ฮ่าฮ่า เป็นไงบ้าง ลูกเรือ”

“รู้สึกอย่างไรบ้าง แชมเปี้ยนแห่งมอสฟลาวเวอร์?” เบลล่าหัวเราะอย่างมีความสุข

มาร์ตินมองไปรอบๆยังดวงหน้าที่เป็นมิตรแล้วยิ้มทั้งน้ำตา

“ดีใจที่ยังมีชีวิตอยู่ เบลล่า!”

มีเสียงร้องเชียร์ดังกระหึ่มแล้วก็มีพูดรัวๆหนักๆดังแทรกขึ้นมา “รู้อะไรไหม เพื่อนรัก ระหว่างที่ท่านนอนหลับอยู่ข้าแต่งงานกับโคลอมไบน์ไปเรียบร้อยแล้ว”

“ใช่ กอนฟฟ์เลิกเป็นจอมขโมยแล้วละ ข้าเป็นพยานได้”

“ฮ่าพวกเราช่วยกันหาที่อยู่ให้เขาใหม่ ตอนที่ออกไปลาดตระเวณแถวชายแดนน่ะ อยู่ในป่าเลยละ”

“เป็นโบถส์เก่าๆเล็กๆที่เรียกกันว่าเซ็นต์นิเนียนหรืออะไรคล้ายๆอย่างนี่แหละ มันมาอยู่ตรงนั้นได้อย่างไรไม่มีใครรู้ มันง่อนแง่นผุพังแถมมีต้นไม้ขึ้นปกคลุมหนาแน่น”

“อีกหน่อยกอนฟฟ์ก็คงซ่อมแซมให้ดีเองแหละน่า”

“เฮ้ เพื่อนยาก สังเกตไหมว่าตอนนี้น้ำในทะเลสาปลดระดับลงบ้างแล้ว สกิปเปอร์กับล็อค-อา-ล็อค ไปจัดการกู้เรือวูดด์ชิปป์ขึ้นมาแล้วละ”

“จริงด้วย ก่อนจะหมดฤดูร้อนพวกเราจะใช้เรือนี่ไปขนหินสีแดงมาจากแถวๆบ้านของจินจิเวียร์”

“ได้ยินไหม? เรากำลังจะช่วยกันสร้างวัดหินหลังมหึมา”

“สถานที่กว้างขวางพอที่พวกเราจะอยู่รวมกันได้ทั้งหมด”

“จะสร้างตรงทางแยกไม่ไกลจากบ้านที่กอนฟฟ์จะอยู่กับโคลอมไบน์”

เบลล่าโบกมือเป็นเชิงให้เงียบๆกันหน่อย “พอแล้ว ไปสนุกสนานกันต่อเถอะ มาร์ตินฟังพวกเจ้าเพลินจนหลับไปอีกแล้ว”

ไฟมอดลงแล้วแต่งานฉลองก็ยังคงดำเนินต่อไปบนฝั่งทะเลสาป เสียงสรวลเสเฮฮาที่แสดงถึงความสุขลอยตามลมขึ้นไปในท้องฟ้ายามราตรีของฤดูร้อนแล้วแผ่กระจายสูงขึ้นไปเหนือดวงดาวบนฟากฟ้าซึ่งเป็นที่สิงสถิตย์ของตำนานต่างๆ

================================================================

สัตว์ตัวหนึ่งกำลังเคาะประตูเรือนหลังเล็กตรงป้อมยาม เบลล่าแห่งบร็อคฮอลล์ลุกขึ้นจากเก้าอี้นวมที่ตั้งอยู่ใกล้เตาผิงอย่างช้าๆแล้วเดินข้ามห้องไปที่ธรณีประตู

หนูรูปร่างกำยำล่ำสันตัวหนึ่งยืนตระหง่านเงื้อมตัดกับคืนที่สุกสว่างด้วยดวงดาวเต็มท้องฟ้า เขาเดินเข้ามาในห้องแล้วตรงไปที่หนูตัวกระจ้อยร่อยที่นอนหลับอยู่บนหมอนอิงที่ตั้งอยู่บนท้าวแขนเก้าอี้นวม

“ข้านึกแล้วว่าเขาต้องมาฟังนิทานของท่านที่นี่”

เบลล่าเขม้นตามองหนูร่างกำยำใกล้ๆ “เจ้าคงเป็นกอนฟฟ์ ลูกชายของกอนฟฟ์กับโคลอมไบน์แห่งเซ็นต์นิเนียน ข้าคิดว่าเจ้าตัวเล็กนั่นคงเป็นลูกชายของเจ้า เพราะเขาเหมือนกับปู่ของเขาราวกับแกะ”

หนูหนุ่มหัวเราะ “ใช่แล้วขอรับ ท่านคงต้องสำรวจลูกกวาดเกาลัดและเนยแข็งของท่านแล้วละขอรับ เขาจะวุ่นวายตลอดเวลาที่ยังตื่นอยู่ ไม่มีอะไรพ้นมือเขาไปได้เลย โชคดีที่ตอนนี้เขาหลับแล้ว”

เบลล่าอุ้มลูกหนูตัวน้อยที่หลับสนิทขึ้นมาอย่างทะนุถนอม

“เจ้าตัวโกงน้อยๆ ดูเสื้อของเขาสิมีลูกโอ๊คเต็มไปหมดเลย ไม่รู้ว่าไปเอามาจากไหน เอาละ ข้าจะอุ้มเขาไปส่งให้ที่บ้าน”

ทั้งสองออกเดินไปด้วยกันตามทางเขรอะฝุ่นมุ่งหน้าไปทางทิศใต้ ระหว่างทางเบลล่าพูดด้วยเสียงค่อยๆว่า

“น่าสงสารเขาหลับไปก่อนที่ข้าจะได้เล่าให้เขาฟังถึงคำปฎิญาณที่ยิ่งใหญ่ของมาร์ตินตอนที่เขาวางดาบเพื่อเป็นหนูแห่งเรดวอลล์ หรือพิธีฉลองอันมหัศจรรย์เมื่อเราติดตั้งประตูใหญ่บนกำแพง ตอนนั้นเจ้าเพิ่งเกิดใหม่ๆ โฮ่โฮ่ ฤดูร้อนปีนั้นเราฉลองสองอย่างไปพร้อมๆกันเลย สกิปเปอร์กินอาหารมากมายจนจมน้ำในสระของแม่อธิการ เลดี้แอมเบอร์ต้องกระโดดลงไปงมเขาขึ้นมา พ่อแม่เจ้าเคยเล่าให้ฟังหรือเปล่าล่ะ?”

กอนฟฟ์ซึ่งเป็นบุตรชายของกอนฟฟ์และโคลอมไบน์พยักหน้าพร้อมกับยิ้มในดึกคืนหนึ่งของฤดูร้อน “เล่าขอรับ อย่างน้อยก็ร้อยครั้ง!”

====================================================================

บทอวสาน

วันสุดท้ายของฤดูใบไม้ร่วงทั้งร้อนและสว่างไสวราวกับยังอยู่ในช่วงกลางฤดูร้อน ทะเลสะท้อนเงาของท้องฟ้าสีน้ำเงินใสแจ๋วปราศจากเมฆหมอก นกทะเลซึ่งบินเอื่อยๆอย่างเกียจคร้านขึ้นรับแสงแดดอบอุ่นเหนือหาดทรายร้อนผ่าวส่งเสียงร้องเรียกคู่

กระต่ายป่าสองตัวซึ่งยืนหลบแดดอยู่ในร่มเงาของประตูทางเข้าถ้ำ เฝ้ามองแบดเจอร์ตัวโตที่กำลังเดินโซเซด้วยความเหนื่อยอ่อนตัดชายหาดมุ่งหน้าตรงเข้ามา เขามีรูปร่างสูงใหญ่ท่าทางห้าวหาญ ด้ามคทาสงครามอันมหึมาทำด้วยโลหะที่ถืออย่างสบายๆอยู่ในมือส่งประกายวิบวับสะท้อนเข้าไปในดวงตาคู่ที่มีประกายดุร้ายของเขา

กระต่ายป่าก้าวจากร่มเงาหินออกมาสู่บริเวณที่แสงแดดสาดส่อง ผู้แปลกหน้าหยุดอยู่ตรงหน้ากระต่ายป่าทั้งสองพลางชี้มือไปที่ภูเขา

“ที่นี่เขาเรียกว่าอะไร?” เขาถาม

กระต่ายตัวที่แก่กว่าเป็นผู้ตอบว่า “ซาลามานดาสตรอน ถิ่นพำนักของกิ้งก่าไฟ”

ตัวแบดเจอร์ถอนใจดังสนั่น เขาถอยไปยืนพิงหินก้อนใหญ่ขณะพักคทาไว้บนพื้นทราย

“ข้ารู้สึกราวกับว่าเคยมาที่นี่มาแล้ว” เขาพูดแปลกๆ

กระต่ายป่าตัวเมียควักเสบียงอาหารออกมาจากด้านในประตูถ้ำ

“พักสักครู่ กินอาหารและดื่มน้ำเสียหน่อย ข้าชื่อบรีซ และนี่คือสตาร์บัคพี่ชายของข้า ท่านชื่ออะไร?”

แบดเจอร์ตัวนั้นยิ้มแล้วยกมือขึ้นแตะลายทางบนหัว ซึ่งออกสีเหลืองแทนที่จะเป็นสีขา

“ข้าชื่อซันแฟลชจอมคทา ข้าเป็นบุตรชายของเบลล่าและบาร์คสไตร์ป ข้าเป็นนักเดินทาง”

สตาร์บัคผงกหัวอย่างสมคะเน “การเดินทางของท่านสิ้นสุดลงแล้วละซันแฟลช ท่านคือหลานชายของนักรบโบอาร์และเหลนของลอร์ดบร็อคทรี มีบันทึกจารึกไว้บนกำแพงว่าท่านจะเดินทางมาถึงที่นี่สักวันหนึ่ง”

ซันแฟลชยืดตัวขึ้นและจ้องมองกระต่ายป่าทั้งสองเขม็ง

“จารึกเอาไว้งั้นหรือ? ใครเป็นคนจารึก?”

บรีซยักไหล่ “ก็คงเป็นคนเดียวกับที่จารึกไว้ว่าจะมีกระต่ายมาทำหน้าที่ต่อจากเราอยู่เสมอน่ะแหละ มันเป็นอย่างนี้มานานแล้วละและจะยังคงเป็นเฃ่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ”

กระต่ายป่าทั้งสองยืนอยู่หน้าทางเข้าถ้ำแล้วโค้งคำนับแบดเจอร์ตัวใหญ่ “ยินดีต้อนรับสู่ภูเขาของท่าน ซันแฟลชจอมคทา ท่านลอร์ดแห่งซาลามานดาสตรอน”

ดวงอาทิตย์ซึ่งลอยเคว้งอยู่บนท้องฟ้าเป็นพยาน เมื่อแบดเจอร์หนึ่งตัวและกระต่ายป่าอีกสองตัวเดินหายเข้าไปในถ้ำบนฝั่งทะเลด้วยกัน

อวสาน

===================================================================

แปลจากนิยายเรื่อง The Mossflowers

Create Date : 02 กรกฎาคม 2557 Last Update : 2 กรกฎาคม 2557 19:09:09 น. Counter : 2740 Pageviews.		31 comments
Share Tweet