“คุยเรื่องอะไรกันเหรอ”

“เรื่องดี” อีกฝ่ายเกริ่นแล้วนั่งลงใกล้เพื่อน “วางแผนไปเที่ยวโขงเจียม ไปด้วยกันนะ”

“โขงเจียมมีอะไรน่าสนใจ”

“เคยได้ยินชื่อผาแต้มไหมล่ะ ที่มีภาพเขียนสียุคโบราณก่อนประวัติศาสตร์ แม่น้ำสองสี แก่งตะนะ น้ำตกสร้อยสวรรค์ โอ๊ย..อีกเยอะแยะจำไม่ไม่ไหว น่าเที่ยวจะตาย”

“จะไปเมื่อไหร่ ไปเช้าเย็นกลับหรือเปล่า”

“ต้องค้าง ไม่ใช่ใกล้ๆนี่ ห่างจากที่นี่ตั้งร้อยกว่ากิโลฯ เห็นพี่ณพบอกว่ามีโปรแกรมจะแวะหลายแห่งด้วย”

“มีที่พักแล้วหรือ”

“เห็นว่าจะไปพักที่อุทธยานผาแต้ม เพื่อนพี่ณพที่เป็นป่าไม้เป็นหัวหน้าอุทธยานฯ อยู่ที่นั่น จะขอให้ช่วยจองบ้านพักให้ เขามีบ้านพักหลายแบบ ราคาก็ไม่แพง”

“จะไปกันเมื่อไหร่”

“เสาร์อาทิตย์ที่จะถึงนี่แหละ อาจจะค้างสักสองคืน วันจันทร์ก็เป็นวันหยุด ไปด้วยกันนะ”

“ใครไปมั่งล่ะ”

“ตอนนี้ที่แน่ๆก็เรา แพตตี้ พี่ณพแล้วก็พี่บ็อบ อาจจะมีคนอื่นไปด้วยอีกสองสามคน แต่ยังไม่แน่ ไปนะพราว ดีกว่านั่งเหงาอยู่บ้าน หยุดตั้งสามสี่วัน"

พราวพรายทำท่าลังเล เธอนึกสนุกอยากไปด้วยเหมือนกัน แต่ที่ลังเลก็เพราะกลัวจะต้องไปเป็นส่วนเกินอีกเหมือนเคย

“คนอื่นที่ว่านั่นใครที่ไหนล่ะ หรือเพื่อนๆพี่ณพตามเคย”

“ก็คงงั้น แต่อาจจะมีผู้หญิงไปด้วยอีกคนสองคน"

“เหรอ”หญิงสาวนิ่งคิด แต่ก็ยังไม่ค่อยแน่ใจนักว่าจะไม่ไปเป็นส่วนเกิน

“แต่ก็ยังไม่แน่ไม่ใช่หรือว่าพวกเขาจะไปด้วย”

“กลัวจะมีแค่เราสองคู่เท่านั้นใช่ไหมล่ะ โธ่เอ๊ย...พราว ทำไมคิดมากจัง เรื่องส่วนกงส่วนเกินอะไรเนี่ย ถึงจะไปกันแค่กลุ่มเราสี่ห้าคน เรากับแพตตี้ก็ไม่ทิ้งพราวหรอกน่า ไม่ต้องห่วง ตกลงไปด้วยกันนะ"

“เอางี้ดีกว่า ถ้ามีคนอื่นไปด้วยอีกสักสองสามคนเราก็จะไป แต่ถ้าไม่มีคนอื่น ก็ไปกันสี่คนเถอะ เราขอตัว”

พราวพรายตอบหลังจากคิดแล้วว่าขี้เกียจไปเป็นส่วนเกิน ให้คนอื่นต้องมาคอยเอาใจกลัวว่าจะเหงา แทนที่จะได้เที่ยวกันอย่างสนุกผ่อนคลายความเครียด กลับจะเครียดหนักขึ้นไปกว่าเดิม ถ้าเธอยอมตกลงคบหากับใครสักคนที่ใครต่อใครแนะนำมาให้ ก็คงไม่ต้องมานั่งคิดมากน้อยอกน้อยใจกับตัวเอง ว่าช่างสิ้นไร้ไม้ตอกเสียเหลือเกิน หาคนรู้ใจเหมือนอมรากับสุนิสาสักคนยังไม่มีปัญญาเลย

แต่แล้วตอนเย็นวันรุ่งขึ้นสุนิสาก็ยิ้มร่าบอกเพื่อนทันทีที่เห็นหน้า

“ตกลงไปด้วยกันนะเราบอกพี่ณพแล้วว่าพราวจะไปด้วย คนกลุ่มนั้นเขายืนยันมาแล้วว่าจะไปกับพวกเรา  ของเขามีสี่คน ชายสามหญิงหนึ่งรวมพวกเราด้วยก็เป็นสิบคน กำลังดี ไม่มากไม่น้อย"

“ทำไมสิบคนล่ะ เพื่อนพี่ณพสี่ รวมพวกเราอีกห้า ไม่ใช่เก้าหรือ"

“.เพื่อนแพตตี้จะไปเที่ยวด้วย”

“ใคร แอ๋วรู้จักไหม”

“รู้จักสิ แพตตี้เคยแนะนำให้รู้จัก สวยเช้งเลยละ เขาเพิ่งหย่ากับสามีเร็วๆนี้เอง คงเครียดมาก เลยอยากไปเที่ยวให้หายเซ็ง”

“พี่ณพจองบ้านได้แล้วหรือ”

“สงสัยจะต้องเปลี่ยนโปรแกรม หลายคนเสนอให้ไปกางเต้นท์นอน ได้บรรยากาศกลางแจ้งเป็นธรรมชาติดี แต่ต้องเอาเต้นท์ไปเอง”

“อ้าว!” พราวพรายอุทาน “หมายความว่าไง? เราต้องต่างคนต่างเอาเต้นท์ไปคนละหลังงั้นหรือ”

“ก็แค่เต้นท์เล็กๆน่ะ นอนได้ไม่เกินสองคน”

“งั้นเราก็ต้องไปหาซื้อล่ะสิ เราไม่มีนี่”

“ไม่ต้องซื้อหรอก พราวนอนกับเราก็ได้ เรามีอยู่แล้วหลังนึง ซื้อไว้ตั้งนานแล้ว ยังไม่เคยได้ใช้สักที”

“แล้วพี่ณพล่ะ”

ความหมายของพราวพรายคือคิดว่าสุนิสากับอรรณพจะนอนเต้นท์เดียวกัน เพราะความสัมพันธ์ของคนทั้งสองไม่ใช่ความลับ เป็นเรื่องที่เพื่อนฝูงและคนทั่วไปรู้กันดี

“ก็คงต้องแยกกันนอน มีคนนอกไปด้วย ไม่ได้มีแต่พวกเราเท่านั้น เราบอกพี่ณพไปแล้ว ให้เขาเอาเต้นท์ไปเอง เราจะนอนกับเพื่อน”

“แพตตี้ล่ะจะนอนยังไง เต้นท์หนึ่งนอนได้แค่สองคนไม่ใช่เหรอ”

พราวพรายยังสงสัยว่าถ้าเธอกับสุนิสานอนด้วยกันอมราจะทำอย่างไร หรือจะยอมนอนคนเดียว

“ไม่ต้องห่วงหรอก แพตตี้คงจะนอนกับเพื่อนคนที่ว่านั่น”

“จะไปกันยังไง ตั้งสิบคนเข้าไปแล้ว”

“พี่ณพขอยืมรถตู้ของเพื่อน รถคันใหญ่นั่งได้สิบกว่าคน” พอนึกได้สุนิสาก็รีบบอกเพื่อนว่า “เออ..พราว เอาชุดว่ายน้ำติดไปด้วยนะ เขาจะไปเล่นน้ำตกกันด้วย”

“ถ้าจะเล่นน้ำตก กางเกงขาสั้นสักตัวก็พอมั้ง” พราวพรายว่า

“แหม..ไม่เชยไปหน่อยหรือ เดี๋ยวนี้ใครๆเขาก็ใส่ชุดว่ายน้ำลงเล่นน้ำตกกันทั้งนั้น จำไม่ได้เหรอว่าเราซื้อชุดว่ายน้ำมาสองสามเดือนแล้ว ยังไม่มีโอกาสได้ใส่ไปว่ายน้ำที่ไหนเลย กะว่าจะได้ใส่ก็ครั้งนี้แหละ พราวก็ใส่เป็นเพื่อนเราหน่อยสิ มีชุดว่ายน้ำสวยๆตั้งสองสามตัวไม่ใช่เหรอ”

พราวพรายส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ เมื่อนึกถึงชุดว่ายน้ำที่เจิดจรัสซื้อส่งมาให้จากอเมริกา ใครจะกล้าใส่ บิกินี่ทั้งนั้น แต่ละตัวก็แสนจะโป๊ เธอเคยลองใส่ดูแล้ว รู้สึกเหมือนแก้ผ้าไม่มีผิด

“ไม่เอาละ เราไม่ชอบเล่นน้ำตก ชอบนั่งมองเฉยๆ ถ้าอยากจะเล่นจริงๆก็เอากางเกงขาสั้นก็ได้ สะดวกดี เชยหน่อยก็ช่างมัน”

เช้าวันนัด คณะที่จะเดินทางไกลมาพร้อมกัน ที่บ้านพักของสุนิสากับพราวพรายครบเกือบหมดแล้ว ยังขาดแต่กลุ่มเพื่อนอรรณพอีกสี่คน พราวพรายมองผู้หญิงที่เดินคู่กับอมรามาที่รถ ที่คนขับติดเครื่องพร้อมอยู่แล้วแต่ตอนนี้ตัวเขาอยู่บนหลังคารถ

“พราว นี่พี่จันทน์ ชื่อจริงจันทนา เป็นเพื่อนรุ่นพี่เรา ที่ไปเรียนที่ออสเตรเลียด้วยกัน”

หญิงสาวยกมือไหว้พร้อมกับยิ้มให้ “สวัสดีค่ะ พี่จันทน์ พี่สวยจังเลย”

“สวัสดีจ้ะพราว ชื่อพราวพรายใช่ไหม? แพตตี้บอกพี่แล้ว ขอเรียกสั้นๆว่าพราวก็แล้วกันนะ”

พราวพรายจ้องมองหญิงสาวที่คงอายุมากกว่าเธอสามสี่ปีไม่วางตา เธอผู้นั้นแต่งกายทันสมัยในเสื้อกางเกงสีหวาน ใบหน้าแป้นๆแบบคนอีสาน ได้รับการตกแต่งอย่างสวยงามด้วยเครื่องสำอางสีเข้ม ปล่อยผมยาวสยายลงมาปรกหน้าปรกตา รูปร่างอวบอัดประเภทเนื้อนมไข่ แต่ค่อนข้างเตี้ยผิวพรรณขาวผ่อง พราวพรายมารู้ภายหลังว่ามารดาของจันทนา เป็นลูกญวนเกิดในเมืองไทย ส่วนบิดาซึ่งเป็นพ่อค้าใหญ่ในจังหวัดอุบลฯ เป็นคนอีสานโดยกำเนิด

“ตอนอายุสิบเก้าพี่จันทน์เคยเป็นนางงามอุบลฯเชียวนา พราว” อมราขยายความให้เพื่อนฟัง

“อ้าว..ไหนแพตตี้บอกว่าไปเรียนเมืองนอกด้วยกัน?”

“ก็ประกวดก่อนไง ตอนจบมอหกน่ะ ปีต่อมาถึงไปเรียนต่อ”

จันทนาเสริมแบบถ่อมตัวว่า “ตอนนั้นพี่ยังเด็ก มีคนมาชวนไปประกวดก็ไปยังงั้นเอง สนุกๆ ไม่นึกว่าจะได้ตำแหน่งหรอก คนสวยๆเยอะแยะ”

สุนิสาเดินออกมาจากบ้านพร้อมเป้ใบย่อมๆ “เอาของไปไว้ในรถกันหรือยัง”

“เออ จริงด้วย”

อมราว่า แล้วเดินไปที่รถเพื่อจะหยิบกระเป๋าเดินทางของตัวเอง จันทนาเดินตามไปด้วย แต่ก็สวนกับชลธิศที่หอบกระเป๋าเดินทางใบย่อมๆสามใบของอมราจันทนาและของเขาเอง ออกมาจากรถเก๋งของอมรา กำลังจะเอาไปใส่บนหลังคารถตู้

“ขอบคุณค่ะพี่บ็อบ” จันทนายิ้มหวานให้ผู้กองหนุ่ม “แหม..ใจดีจัง นึกว่าจะต้องขนกันเองเสียอีก”

“ก็พวกคุณลงจากรถได้ก็มายืนปักหลักคุยกัน ยังกับไม่ได้เจอกันเป็นปี กระป๋งกระเป๋าลืมหมด ผมก็เลยต้องทำหน้าที่สุภาพบุรุษจำเป็นน่ะสิ”

พราวพรายกับสุนิสาถือกระเป๋าเป้ของตัวเอง เข้าไปส่งให้อรรณพที่ยืนคอยอยู่ข้างรถตู้ ให้ช่วยส่งต่อขึ้นไปให้คนขับรถจัดเรียงให้เข้าที่เข้าทาง

หลังจากที่ชลธิศกับอรรณพช่วยส่งกระเป๋าทั้งหมดขึ้นหลังคารถไปแล้ว อมราก็ถามอรรณพว่า “ทำไมป่านนี้เพื่อนพี่ณพยังไม่มาอีกคะ นัดกันไว้กี่โมง”

“หกโมงเช้า แต่ไม่ใช่ที่นี่หรอก นัดกันไว้ที่หน้าค่าย เป็นทางผ่านพอดี”เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาก่อนจะบอกว่า “อีกสิบห้านาทีเอง เสร็จกันหรือยัง ถ้าเรียบร้อยแล้วก็ขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวพวกนั้นจะคอย”

ทุกคนทยอยกันขึ้นรถ อรรณพขึ้นนั่งด้านหน้าคู่กับคนขับ ส่วนคนที่เหลือก็แยกย้ายนั่งกันด้านหลังตามใจชอบ โดยเว้นที่นั่งท้ายรถไว้ทั้งแถวสำหรับเพื่อนของอรรณพ สุนิสาจันทนาและพราวพรายนั่งด้วยกันในแถวแรกหลังคนขับ ส่วนอมรากับชลธิศนั่งแถวถัดไป

ชายหนุ่มต่างชาติสามคนและหญิงสาวผมทองอีกหนึ่งคน ที่สะพายเป้หลังคนละใบ ยืนรออยู่แล้วตรงหน้าค่าย ทันทีที่เห็นคู่อริของเธอที่ยืนอยู่ระหว่างฝรั่งหนุ่มผิวดำคนหนึ่งและผิวขาวอีกคนหนึ่ง พราวพรายก็นึกสะดุ้งอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะความจริงเธอกับเขาก็ไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกันมากมาย ยกเว้นการต่อปากต่อคำอย่างไม่สบอารมณ์กันสองสามครั้ง ที่ทำให้เธอหมั่นไส้แล้วเลยพาลไม่ชอบหน้าเขาขึ้นมาเฉยๆ ซึ่งตอนนี้เธอก็ยังรู้สึกไม่ชอบหน้าเขาอยู่ดี แม้จะเบาบางลงไปบ้างแล้ว ที่ไม่ชอบที่สุดคือท่าทางยโสโอหังของเขา ที่เธอตีความเอาเองว่าเขาดูถูกคนเอเซีย ที่คงจะด้อยพัฒนากว่าคนในประเทศของเขา ความรู้สึกเหล่านี้ทำให้เธอต่อต้านหนุ่มต่างชาติคนนั้นอยู่ในใจโดยไม่รู้ตัว

เนื่องจากค่อนข้างไม่สะดวกที่ผู้มาใหม่ทั้งสี่คน จะเดินเบียดคนที่นั่งกันอยู่ก่อนแล้วเข้าไปถึงที่นั่งแถวสุดท้าย คนในรถทุกคนจึงพร้อมใจกันลงจากรถ เพื่อให้ผู้มาใหม่ทั้งสี่เข้าไปนั่งในแถวที่จัดไว้ให้ อรรณพจึงถือโอกาสนี้แนะนำคนมาใหม่ ให้คนอื่นๆที่ยังไม่เคยรู้จักได้รู้จักกัน ทุกคนรู้จากคำแนะนำของอรรณพ ว่าอีริคหนุ่มผิวขาวผมทองและเฟรดซึ่งเป็นอเมริกันนิโกรหน้าตาดีผิวไม่คล้ำมาก เป็นทหารอเมริกันที่ประจำอยู่ในฐานทัพที่อุบลฯ มีนิคคนเดียวที่ประจำอยู่ในค่ายทหารอเมริกันในเวียตนาม สาวสวยต่างชาติผมสีทองชื่อซูซาน เดินทางจากสหรัฐฯมาเยี่ยมอีริคคู่หมั้นของเธอ และจะอยู่ในเมืองไทยอีกประมาณสองสัปดาห์

“เอ้า..หนุ่มๆทั้งหลายรู้จักคุณสุภาพสตรีสามสี่คนนี่เสียก่อน ยังไม่รู้จักกันไมใช่หรือ ยกเว้นนิคที่รู้จักแอ๋วกับแพตตี้แล้ว แต่คงยังไม่รู้จักสาวสวยสองคนนี่” เขาหมายถึงพราวพรายกับจันทนา “คนนี้ชื่อจันทนา เรียกว่าจันทน์ก็ได้ อีกคนชื่อพราวพราย ถ้ายาวไปก็เรียกแค่พราวก็พอ คนนี้แฟนบ็อบชื่อแพตตี้ นี่แอ๋วแฟนผม”

สามหนุ่มต่างชาติเหลือบมองหญิงสาวทั้งหมด ก้มศีรษะให้เล็กน้อยเป็นเชิงทักทาย แล้วต่างก็มองจันทนาเป็นตาเดียวกัน อย่างสนใจในหน้าตาที่แต่งไว้จนสวยงามและท่าทางกระชดกระช้อย และยิ่งทึ่งมากขึ้นเมื่อพบว่าเธอผู้นั้นพูดภาษาอังกฤษได้อย่างดี

เนื่องจากซูซานสมัครใจจะนั่งกับอีริค ในที่นั่งแถวหลังสุดที่มีเฟรดนั่งอยู่แล้ว นิคจึงต้องย้ายมานั่งแถวเดียวกับชลธิศและอมรา หลังจากจัดที่นั่งกันลงตัวเรียบร้อย รถตู้คันนั้นก็เริ่มออกเดินทางผ่านไปทางอำเภอวารินชำราบ มุ่งหน้าไปอำเภอพิบูลมังสาหาร โดยทางหลวงหมายเลข 217 เพื่อไปตัดเข้าทางหลวงหมายเลข 2222 ที่จะนำไปสู่อำเภอโขงเจียม คนขับซึ่งเป็นคนในพื้นที่และมีความชำนาญเส้นทางเป็นอย่างดี พารถแล่นไปเรื่อยๆไม่รีบร้อน

“เราจะแวะลงชมสถานที่ๆน่าสนใจระหว่างทาง มีหลายแห่งด้วยกัน ”

อรรณพหันมาบอกกล่าวลูกทัวร์ของเขา หลังจากที่รถแล่นไปได้พักหนึ่ง

“เดี๋ยวจะแวะกินข้าวเช้ากันที่พิบูลมังสาหาร มีร้านอาหารใช้ได้หลายร้านติดกับแก่งสะพือ หลายคนอาจจะยังไม่เคยมา ช่วงนี้น้ำลด พวกคุณจะได้เห็นแก่งหินสีดำๆที่โผล่พ้นน้ำขึ้นมา สวยงามมาก เป็นสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญแห่งหนึ่งของอุบลฯ”

“เราจะไปค้างคืนกันที่ไหนคะ พี่ณพ” จันทนาถาม

“อุทธยานผาแต้มที่โขงเจียมไง แต่เราจะแวะเที่ยวที่อื่นก่อน คงไม่มีใครลืมเอาเต้นท์หรือถุงนอนมานะ ถ้าลืมก็ช่วยไม่ได้ คงต้องปล่อยให้นอนตากยุง”

คำสนทนาทั้งหมดนี้เป็นภาษาอังกฤษ เพราะก่อนออกเดินทางอรรณพได้ขอร้องทุกคนเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว ให้ใช้ภาษาอังกฤษขณะที่อยู่ในกลุ่มเพื่อไม่ให้หนุ่มสาวต่างชาติทั้งสี่คน รู้สึกอึดอัดเหมือนถูกกันไว้นอกวง ในเมื่อคนไทยทุกคนในที่นี้พูดภาษาอังกฤษในระดับที่ใช้สื่อสารกันได้อยู่แล้ว

อรรณพพูดภาษาอังกฤษคล่อง เพราะเคยไปรับการฝึกอบรมหลักสูตรทางทหารสั้นๆ ครั้งละสองสามเดือน ในสหรัฐฯและประเทศอื่นๆในแถบเอเซียมาแล้วหลายครั้ง ส่วนชลธิศนั้นแม้จะใช้ภาษาอังกฤษได้ไม่คล่องเท่าอรรณพ แต่ก็สามารถสื่อสารกันได้ ในขณะที่ผู้หญิงทุกคนไม่มีปัญหางานของพวกเธอต้องเกี่ยวข้องกับการใช้ภาษาอังกฤษ เป็นประจำทุกวันอยู่แล้ว

ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถ นิคเหลือบมองด้านหลังของผู้หญิงคนที่เขาเพิ่งรู้ว่าชื่อพราวพราย ที่เมาหมดสติจนเขาต้องช่วยอุ้มขึ้นไปนอนบนเตียง เมื่อประมาณสองเดือนที่ผ่านมา ผู้หญิงหน้าตาประหลาดคนที่เคยมีปากมีเสียงกับเขาสองสามครั้ง ที่ทำท่ารังเกียจเดียดฉันท์ราวกับเขาเป็นศัตรูตัวฉกาจของเธอ ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรให้สักหน่อย ผู้หญิงคนที่ยามเมาก็เอ่ยปากเชิญชวนเขาเป็นแฟนด้วยดื้อๆ

มองแล้วนิคก็นึกย้อนไปถึงคำพูดของอรรณพและชลธิศยามเหล้าเข้าปาก ที่คุยกับเขาถึงพฤติกรรมต่างๆของเธอในแง่ลบ เมื่อไม่กี่วันที่ผ่ านมานี้เอง

“ไปเที่ยวโขงเจียมด้วยกันสิ นิค ผมจะแนะนำให้รู้จักผู้หญิงคนที่เคยเล่าให้ฟัง ตอนนี้ไม่ได้คบใครเป็นพิเศษอยู่ไม่ใช่หรือ ผมหมายถึงในอุบลฯ ส่วนคุณจะคบใครอยู่ที่เวียตนามก็เรื่องของคุณ เราเป็นผู้ชายจะคบผู้หญิงพร้อมกันหลายคนก็ไม่น่าจะมีปัญหา จริงไหม สับหลีกให้ดีๆก็แล้วกัน”

อรรณพพูดอย่างเห็นแก่ตัวแบบผู้ชายไทยแท้บางคน ที่มักจะคิดว่ายิ่งคบผู้หญิงได้หลายคนพร้อมๆกัน ยิ่งแสดงว่าเขาเป็นชายเจ้าเสน่ห์ มีผู้หญิงมากมายมารุมรัก

เมื่อนิคไม่ตอบเพียงแต่ทำหน้ายิ้มๆ อรรณพซึ่งดื่มเข้าไปหลายแก้วจนได้ที่แล้ว ก็ร่ายยาวเรื่องผู้หญิงคนนั้นต่อ

“จำได้ไหมล่ะ ที่ผมเคยเล่าให้ฟังถึงผู้หญิงคนนึงที่อยากให้ลองจีบดูน่ะ แอ๋วเขาขอให้ผมช่วยหาแฟนให้สักคน เขาเป็นเพื่อนแอ๋ว เช่าบ้านอยู่ด้วยกัน อายุไม่เท่าไหร่หรอก อ่อนกว่าแอ๋วด้วยซ้ำ แต่เปรี้ยวน่าดู แต่งหน้าแต่งตายังกับจะไปเล่นละคร กินเหล้าไม่บันยะบันยัง ใครห้ามก็ไม่ฟัง ที่ผมจะแนะนำให้คุณรู้จักก็เพราะท่าทางเขาจะชอบฝรั่ง เห็นคบหาแต่กับพวกฝรั่ง ผมกับบ็อบเคยแนะนำคนไทยให้หลายคนแล้วก็ไม่สนใจสักราย มาจากกรุงเทพฯ ไม่รู้ว่าทางบ้านยอมปล่อยให้มาทำงานไกลขนาดนี้ได้ยังไง สงสัยจะใจแตกจนพ่อแม่เอาไม่อยู่ เลยต้องปล่อยเลยตามเลย”

ชลธิศที่ร่วมวงอยู่ด้วยเสริมอย่างมันปากว่า “ผู้หญิงคนนี้สวยนะ แต่บางครั้งก็ทำเต๊ะฉิบหายเลย ไม่ใช่แค่แอ๋วคนเดียวหรอก แพตตี้ก็เหมือนกันมาเซ้าซี้ให้ผมช่วยหาแฟนให้เพื่อนเขาสักคน กลัวเพื่อนจะเหงา เราก็อุตส่าห์ช่วยสงเคราะห์ พามาแนะนำให้ตั้งหลายคน แม่ก็ไม่เอาสักคน สงสัยจะช่างเลือก รายสุดท้ายนี่ก็เจ้าธนา” เขาหมายถึงนายตำรวจจบใหม่ยศร้อยตำรวจตรีรุ่นน้องของเขา “พอเจอหน้า แม่ก็ทำหน้าตึงคอแข็ง เชิดใส่มันซะยังงั้น เจ้านาเลยเผ่นหนีแทบไม่ทัน ทำท่าเหมือนอยากจะมีแฟน แต่พอเอาเข้าจริงดันทำหยิ่ง”

“นายว่าเขามีอะไรเหลือให้หยิ่งอีกหรือวะบ็อบ ท่าทางแบบนั้นอย่าให้เซดดีกว่า” อรรณพซึ่งหน้าเริ่มแดง เพราะฤทธิ์เหล้าที่ดื่มเข้าไปหลายแก้วแล้ว ตั้งคำถามที่มีความหมายในแง่ลบ

“โธ่ เฮีย เขาก็คงต้องมีดีมั่งสิ ไม่งั้นพวกฝรั่งในฐานทัพจะตามกันแจหรือโดยเฉพาะพวกไอ้มืด”

“พวกไอ้มืดแหละตัวดี ไม่รู้เจอเข้าไปกี่คนแล้ว หนอย..ไม่เลือกจริงนี่หว่า” อรรณพคะนองปากเต็มที่ด้วยฤทธิ์น้ำเมา

นิคนั่งฟังเงียบๆไม่ต่อความยาวสาวความยืด แล้วเมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมวงเหล้าทั้งสอง ชักจะพูดถึงหญิงสาวคนนั้นในแง่ไม่ดีหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ เขาก็เลยต้องตัดบท ด้วยการเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปเป็นเรื่องงานและเรื่องอื่นทั่วๆไป เพราะไม่ใช่วิสัยของเขาที่จะเอาผู้หญิงมาพูดเล่นสนุกปาก ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม เขาอดคิดไม่ได้ว่าเท่าที่ฟังจากชายหนุ่มสองคนนี้ ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นเพื่อนกับแฟนของเขาทั้งคู่ ก็ไม่น่าที่อรรณพกับชลธิศจะพูดถึงเธอในแง่นั้น ถึงเธอจะมีพฤติกรรมแย่ๆแบบนั้นจริงก็ตาม ทั้งอรรณพและชลธิศมีท่าทางไม่ชอบเธอคนนั้นจนเห็นได้ชัด แต่ต่อหน้าเขาเมื่อครู่นี้ก่อนขึ้นรถ เขาก็เห็นคนทั้งสองพูดจาปราศรัยกับเธอด้วยดี นิคยังไม่เข้าใจลักษณะนิสัยของคนไทยบางคน ที่เข้าข่ายสุภาษิตที่ว่า 'ปากปราศรัย น้ำใจเชือดคอ' ที่มักจะเก็บความไม่พอใจหรือไม่ชอบหน้าใครเอาไว้ในใจ จะพูดดีด้วยเสมอให้ตายใจ แต่ลับหลังก็นินทาว่าร้ายจนเสียหายแทบไม่มีชิ้นดี

เขาไม่รู้ว่าสาเหตุที่ไม่ชอบพราวพราย นอกเหนือจากบุคลิกที่แข็งและหน้าหยิ่งๆของเธอแล้ว ผู้ชายทั้งสองคนโดยเฉพาะอรรณพ รู้สึกหมั่นไส้พราวพราย ที่บางครั้งทำสีหน้าเหมือนไม่ชอบใจหรือดูแคลนเขา เขารู้ว่าเธอไม่เห็นด้วยกับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับสุนิสา เธอรู้ว่าเขาแต่งงานแล้ว และคงคิดว่าเขามาหลอกลวงเพื่อนเธอ ความจริงอรรณพระแวงพราวพราย กลัวว่าเธอจะพูดจายุยงสุนิสาให้หันเหไปหาหนุ่มๆโสดๆ ที่ไม่ได้มีลูกมีเมียอีรุงตุงนังเหมือนเขา

ส่วนชลธิศนั้น ตอนที่ได้รับการแนะนำจากอมราให้รู้จักกับพราวพรายใหม่ๆ เขาติดใจในรูปร่างหน้าตาที่สวยงามสะดุดตาของเธอทันที เขาพยายามจีบเธอลับหลังอมรา แต่นอกจากจะไม่เล่นด้วยแล้วหญิงสาวคนนั้นยังเอาเรื่องไปบอกอมรา ทำให้เขากับอมราต้องมีปากมีเสียงกัน ชลธิศไม่รู้ว่าที่พราวพรายต้องบอกอมรา ก็เพราะเขาไม่ยอมรับรู้ว่าเธอไม่เล่นด้วย ยังพยายามตามตื๊อลับหลังเพื่อนของเธอในลักษณะหมาหยอกไก่ไม่เลิกรา พราวพรายจึงจำเป็นต้องเล่าให้อมราฟัง เพื่อให้ห้ามปรามชลธิศให้เลิกพฤติกรรมดังกล่าวเสีย รวมทั้งต้องการจะตัดปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นได้จากความเข้าใจผิดของอมรา

แต่แทนที่จะสำนึกผิด ชลธิศกลับโกรธพราวพราย หาว่าเธอเอาเขาไปประจานให้เสียหาย ทั้งๆที่เขาก็ไม่เคยแยแสสนใจเธอสักหน่อย ด้วยเหตุนี้เขาจึงหมั่นไส้และอาฆาตแค้นเธออยู่เงียบๆ เมื่อมีโอกาสที่จะพูดจาให้เธอเสียหาย เขาก็ไม่รีรอและไม่สนใจด้วย ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเป็นเพียงข่าวลือ

ส่วนนิคนั้นที่ตกลงมาเที่ยวด้วยในครั้งนี้ ก็เพราะเขาไม่เคยได้ออกไปเที่ยวที่ไหนนอกตัวเมืองอุบลฯมาก่อน เขามาที่นี่เดือนละครั้งก็จริงแต่ก็เพียงครั้งละสองสามวัน ซึ่งงานก็เอาเวลาของเขาไปหมด อย่างมากก็ร่วมวงดื่มเหล้ากับเพื่อนทหารอเมริกันด้วยกันในตอนเย็น หรือบางครั้งก็ไปเที่ยวตามประสาผู้ชายกับอรรณพและชลธิศ ซึ่งรู้จักสนิทสนมกันดีพอสมควร เพราะบางครั้งมีงานด้านการข่าวตามชายแดนที่ต้องประสาน หรือแลกเปลี่ยนข้อมูลกัน พอเสร็จงานก็เดินทางกลับที่ตั้งของเขาในเวียตนาม

ครั้งนี้เป็นโอกาสดีที่จะได้เที่ยวชมสถานที่ต่างๆที่น่าสนใจในจังหวัดนี้ เขาจึงตกลงใจร่วมทางมาด้วย ไม่ได้มาเพราะอยากรู้จักผู้หญิงคนที่ว่า แต่เมื่อมาแล้วก็ปรากฏว่า ผู้หญิงคนนั้นกลายเป็นผู้หญิงคนเดียวกันกับคนที่ทำงานอยู่ในออฟฟิศของจอห์น เมื่อนึกถึงคำพูดของอรรณพกับชลธิศ เกี่ยวกับผู้หญิงคนที่ชื่อพราวพราย นิคก็ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ว่าเธอจะทำตัวแย่ขนาดนั้น แม้หน้าจะหงิกปากจะจัดไปหน่อยก็ตาม แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่คิดจะจีบเธอ เธอไม่ใช่ผู้หญิงในสเป็คของเขา

ส่วนพราวพรายนั้นตอนนี้ไม่ได้คิดอะไรแล้ว ไม่สนใจแม้เจ้าแยงกี้จอมยโสคนนั้นจะร่วมทางมาเที่ยวด้วย เพียงแต่ไม่คิดจะโอภาปราศรัยด้วยเท่านั้น เมื่อชะตาไม่ต้องกัน เห็นหน้ากันแล้วเซ็ง ก็ต่างคนต่างอยู่ก็แล้วกัน แต่ความรู้สึกทั้งหมดมีอันต้องเปลี่ยนไปในแง่ลบเพิ่มขึ้น ทันทีที่สุนิสาซึ่งนั่งติดกับเธอ ถือโอกาสตอนที่จันทนาหันไปพูดคุยกับนิคที่นั่งอยู่ข้างหลัง กระซิบกระซาบเล่าเกี่ยวชายหนุ่มคนนั้น

“นิคคนนี้นี่ไง ที่คืนนั้นช่วยพาเราสองคนไปส่งบ้าน”

“คืนไหน?” อีกฝ่ายตามไม่ทัน ไม่รู้ว่าเพื่อนพูดถึงอะไร

“จำไม่ได้หรือ ก็คืนที่ชวนเรากับแพตตี้ไปฉลองอิสรภาพที่วิมานทองไง ที่พราวเมาไม่รู้เรื่องจนนิคต้องช่วยพาไปส่งบ้านน่ะ”

“อ้าว แล้วนายคนนี้มาวุ่นวายกับพวกเราได้ยังไง”

“วุ่นวาย? นี่แน่ะพราว ถ้าคืนนั้นไม่ได้เขาช่วย เรายังไม่รู้เลยว่าจะพาเธอกลับบ้านได้ยังไง คิดดูสิว่าเธอน่ะเมาหลับคาโต๊ะ ฉันทั้งดึงทั้งลากเธอยังไม่ยอมขยับเลย นิคเขาคงเห็นแล้วว่าฉันคงไม่มีปัญญาพาเธอกลับบ้านแน่ เขาเลยเข้ามาช่วย พอออกมานอกบาร์ได้ก็เกิดหาแท็กซี่ไม่ได้สักคันเขาเลยต้องทิ้งเพื่อนขับรถไปส่งเราถึงบ้าน พอถึงบ้านยังต้องอุ้มเธอไปส่งถึงเตียงอีก เขาช่วยขนาดนี้แล้วยังว่าเขาวุ่นวายอีกเหรอ น่าจะขอบใจเขาด้วยซ้ำ...”

สุนิสาพูดยังไม่ทันจบ พราวพรายซึ่งกำลังตกใจร้องขัดขึ้นว่า “อะไรนะ ไอ้เจ้านิคนี่น่ะหรือ ที่ทะเล้นมาอุ้มฉันไปส่งถึงเตียงนอน บ้าหรือเปล่า”

“อ้าว..ถ้าเขาไม่อุ้มแล้วจะให้ทำยังไง เธอยอมเดินเองเสียที่ไหนล่ะ มิหนำซ้ำยังออกปากขอเป็นแฟนกับเขาอีกด้วย จำได้หรือเปล่า”

“บ้า!” พราวพรายทั้งโกรธทั้งอาย หน้าของเธอร้อนผ่าว “พูดบ้าๆ ฉันน่ะหรือจะไปชวนเจ้าคนนี้มาเป็นแฟน แอ๋วอำเราหรือไง รู้หรือเปล่าว่าเรากับเขาน่ะเขม่นหน้ากันจะตาย จำได้ไหมที่เราเคยเล่าให้แอ๋วฟังถึงเจ้าทหารอเมริกันขี้เต๊ะหนวดเฟิ้มยังกับโจร ที่ทะเลาะกับเราน่ะ ก็ไอ้เจ้านิคคนดีของแอ๋วคนนี้แหละ”

“อ้าว..นิคเองน่ะหรือ ที่เคยมีเรื่องกับพราว งั้น...” สุนิสาเองก็ตกใจเหมือนกัน เธอก็เลยหยุดพูด

ก่อนหน้านี้อรรณพบอกเธอว่า เขาจะแนะนำนิคให้จับคู่กับพราวพราย เพราะต่างก็ยังไม่มีแฟน ซึ่งเธอก็เห็นดีเห็นงามด้วย เธอเองก็ชอบอัธยาศัยของนิค เห็นว่าเขาเป็นหนุ่มอเมริกันที่สุภาพ แต่ตอนนี้คงเป็นไปไม่ได้แล้ว เพราะนิคกลายเป็นคู่อริที่เพื่อนเธอไม่ชอบหน้า เคยมีปากเสียงกันมาหลายครั้ง

“งั้นอะไร?” พราวพรายคาดคั้นถามอย่างสงสัย

สุนิสาทำหน้าเจื่อน รู้ว่าถ้าบอกออกไปตามตรงถึงแผนการจับคู่ของอรรณพ เพื่อนของเธอจะต้องโกรธ เพราะพราวพรายจะเป็นเดือดเป็นแค้นทุกครั้ง ถ้ารู้ว่าใครจะจับคู่ให้เธอ ยิ่งเป็นนิคเธอคงจะยิ่งโกรธมากขึ้น

“เปล่า ไม่มีอะไร”

ต่างคนต่างเงียบไปครู่หนึ่ง พราวพรายซึ่งนั่งริมหน้าต่างหันหน้าออกไปนอกรถ รู้สึกทั้งโกรธทั้งอาย สุนิสาบอกว่าเจ้าคนนั้นอุ้มเธอไปส่งถึงเตียงนอน เอ๊ะ!งั้นก็แปลว่าเขาเห็นห้องนอนของเธอหมดแล้วสิ หญิงสาวพยายามคิดทบทวนอย่างรวดเร็ว ถึงสภาพในห้องนอนว่าเป็นอย่างไร เป็นระเบียบร้อยหรือรกรุงรัง แล้วก็รู้สึกโล่งใจ เพราะแน่ใจว่ามันสะอาดเรียบร้อยอยู่ตลอดเวลา ต้องขอบคุณความเข้มงวดกวดขันของมารดา ที่ไม่ยอมให้เธอและพี่สาว ปล่อยห้องส่วนตัวให้เป็นหน้าที่ของคนรับใช้ ตั้งแต่ยังเป็นเด็กมาแล้วที่พี่น้องสองสาวต้องเช็ดถูปัดกวาดห้องนอนของตัวเอง ให้อยู่ในสภาพที่เป็นระเบียบเรียบร้อย สะอาดปราศจากฝุ่นละออง

โล่งใจเรื่องห้องส่วนตัวไปได้เปลาะหนึ่ง หญิงสาวก็กลับไปคิดเรื่องที่สุนิสาบอกว่า เธอเมาเสียจนขอให้เจ้าคนนั้นเป็นแฟนด้วย เธอบ้าขนาดนั้นเชียวหรือ ถ้าเธอทำอย่างนั้นจริง ป่านนี้เจ้านิคนั่นคงหัวเราะเยาะเธอสนุกปากไปแล้ว เธอจะมองหน้าเขาได้อย่างไร ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ แต่ไม่ได้โกรธตัวเอง ไม่ยอมรับความจริงว่าเป็นความผิดของเธอคนเดียว ใครเขาใช้ให้เธอกินเหล้าเมามายจนหมดสติ กลับพาลไปโกรธผู้ชายคนนั้นว่าทำไมเขาจะต้องวุ่นวายมาช่วยอุ้มเธอ 

หรือที่เขามาอาสาให้ความช่วยเหลือ ก็เพื่อจะถือโอกาสแต๊ะอั๋ง พวกฝรั่งน่ะไว้ใจไม่ได้หรอก พวกเขาเห็นเรื่องการถูกเนื้อต้องตัวเพศตรงข้าม เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วไม่ใช่หรือ ที่เธอโกรธมากคือกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดคิดว่าเธอไร้คนสนใจ เสียจนต้องไปชวนเขามาเป็นแฟนน่ะสิ แล้วนับตั้งแต่นาทีนั้น พราวพรายก็อารมณ์เสียหมดสนุก จนนึกอยากกลับบ้าน ไปเข้าห้องปิดประตูอยู่คนเดียวเป็นนางห้อง เหมือนสมัยอยู่กับมารดาขึ้นมาทันที