ทซาร์มิน่าหันกลับมาจากเสมาบนกำแพงเพื่อออกคำสั่งกับพวกทหาร แต่ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย

ในน้ำเบื้องล่างเต็มไปด้วยทหารหมาจิ้งจอก วีเซอร์ พังพอน สโต๊ท และหนูมากมาย ซึ่งบ้างก็ว่ายน้ำอยู่และบ้างก็ลอยคอเกาะบานประตูที่ช่วยกันใช้อาวุธแงะออกมา นอกจากประตูยังมีบานหน้าต่าง โต๊ะ ม้านั่งและอะไรก็ได้ที่ลอยน้ำได้

หลังคาสั่นกราวอีกครั้งหนึ่งเมื่อหินก้อนใหม่ถูกยิงมาตกอีก

บร็อคเดินเข้ามาที่หัวบันไดอย่างซื่อสัตย์จงรักภักดี

“คุณหญิงขอรับ โปรดลงมาข้างล่างเถิดขอรับ ปราสาทกำลังจะพังอยู่แล้ว เร็วเข้าขอรับก่อนที่บันไดจะพังลงมา” มันบอก

ทซาร์มิน่าหันซ้ายหันขวาแล้ววิ่งไปที่ยอดเสมาอีก มองลงไปเบื้องล่างแล้วก็วิ่งกลับมาหาบร็อคอีกครั้งอย่างตื่นเต้น

“เจ้าคอยดูไปก็แล้วกัน เราจะต้องชนะ เป็นเพราะเจ้าจินจิเวียร์ พี่ชายจอมทรยศของข้านั่นแหละ มันจะต้องยังมีชีวิตอยู่แน่ ลำพังเจ้าหนูนั่นตัวเดียวไม่สามารถคิดแผนการแบบนี้ได้หรอก ข้าน่าจะฆ่าพวกมันให้ตายไปเสียตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว” นางแมวป่าพล่ามอย่างโกรธแค้น

ทซาร์มิน่าและบร็อคกระโดดข้ามช่องว่างตรงที่เคยเป็นบันได มุ่งตรงไปยังห้องนอนชั้นบนซึ่งยังอยู่ในสภาพดี โกตีร์สั่นสะเทือนเคลื่อนไหวอย่างใกล้จุดสุดท้ายของมันแล้ว ปราสาททั้งหลังกำลังจะจมหายลงไปในทะเลสาปที่น้ำเอ่อล้นสูงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

บร็อคยกโต๊ะตัวหนึ่งขึ้นมาแล้วหย่อนออกไปทางหน้าต่างซึ่งอยู่ห่างจากน้ำนิดเดียว

“เร็วขอรับ คุณหญิง เรานั่งไปบนโต๊ะตัวนั้นด้วยกันได้!”

บร็อคช่วยส่งทซาร์มิน่าออกไปทางหน้าต่างอย่างทุลักทุเล ขณะที่นางแมวป่าหย่อนตัวลงบนโต๊ะที่หงายเอาท้องขึ้น มันก็แกว่งไกวไปมาอย่างน่ากลัวแต่ก็ยังลอยตัวอยู่ได้

บร็อคปีนขึ้นมาบนขอบหน้าต่าง

“จับไว้ให้มั่นนะขอรับ คุณหญิง ดันโต๊ะเข้ามาใกล้กำแพงหน่อยขอรับ กระผมจะได้ปีนลงไปได้”

ทซาร์มิน่าไม่แยแสกับบร็อคอีกต่อไป นางแมวป่าผลักโต๊ะให้ลอยห่างออกไปจากกำแพงจนบร็อคเอื้อมมาไม่ถึง

“รอกระผมด้วยขอรับ คุณหญิง!”

“อย่าโง่ไปหน่อยเลย บร็อค” เสียงของนางแมวป่าเกือบมีวี่แววกรุณา “เจ้าก็เห็นนี่นาว่าโต๊ะตัวนี้มีที่พอสำหรับราชินีของเจ้าเท่านั้น ถ้าเจ้าขึ้นมาด้วยโต๊ะนี่ก็ต้องจมน้ำแน่”

เจ้ากัปตันเกาหัวแกรกอย่างงงๆพยายามตีความคำพูดของนางราชินี

“อ้าว แล้วกระผมเล่าขอรับ?”

ทซาร์มิน่าดันโต๊ะให้ลอยเลียบกำแพงออกไปไกลยิ่งขึ้น

“เดี๋ยวเจ้าก็หาอะไรได้เองแหละน่า บร็อค ลงไปข้างล่างแล้วจัดกำลังทหารใหม่ ข้าจะออกไปตามหาเจ้าหนูนั่นและเจ้าจินจิเวียร์ อย่าห่วงไปเลย ข้าจะทำให้มันใช้หนี้ให้ข้าที่ข้าต้องสูญเสียโกตีร์ไป”

นางพญาแมวป่าดันโต๊ะให้ลอยไปเรื่อยๆแล้วใช้มือยันให้ลอยไปยังอีกด้านหนึ่งที่ไม่มีพวกสัตว์ในป่า

บร็อคนั่งคุดคู้อย่างหมดอาลัยตายอยากอยู่บนขื่อประตู พยายามคิดว่าอะไรที่ทำให้มันประหลาดใจมากกว่ากัน---การที่ราชินีของมันทิ้งมันเอาไว้ตรงนี้ หรือกระสุนหินก้อนใหญ่ที่ถล่มลงมาบนยอดกำแพงจนพังราบชั่วนิรันดร์



มันเป็นเช้าตรู่ในฤดูร้อนที่เงียบสงบในที่ไกลออกไปทางตะวันออกของป่ามอสฟลาวเวอร์ ลูกเม่นเล็กๆตามจินจิเวียร์และแซนดินกอมม์ออกไปปลูกพืชผลในทุ่งนา สถานที่สงบสุขแห่งนี้กลายเป็นบ้านแห่งที่สองของเด็กๆพวกนี้ไปแล้ว หลังจากเดินทางมาหลบภัย

แม่อธิการเจอร์เมนและโคลัมไบน์นั่งอยู่ด้วยกันฝั่งแม่น้ำ นางหนูสาวน้อยกำลังวุ่นวายอยู่กับการตากรากไม้ให้แห้ง บริเวณนี้เต็มไปด้วยสมุนไพรและพืชพันธ์ที่ใช้เป็นยา แม่อธิการมีถ่านและแผ่นหนังติดตัวมาด้วย ขณะนี้นางกำลังวาดอะไรบางอย่างลงไป

โคลัมไบน์ชำเลืองมองด้วยหางตาและพบว่าแม่อธิการกำลังวาดรูปลอมเฮ็ดจ์
เจอร์เมนเคยวาดภาพอะไรต่ออะไรมากมายเมื่อนานมาแล้ว โดยจะถ่ายทอดความรู้สึกนึกคิดของนางเองลงไปในภาพและเก็บเอาไว้ในย่ามเดินทาง แต่ตั้งแต่เดินทางมาถึงบร็อคฮอลล์นางยังไม่ได้วาดภาพอีกเลย

แม่อธิการชราหยิบต้นอ้อตากแห้งออกมาใช้แทนไม้บันทัด แล้ววาดอะไรขยุกขยิกด้วยก้อนถ่าน ลบตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อย เปลี่ยนรอยเส้นตรงนี้บ้างตรงโน้นบ้าง บางครั้งก็แรเงาและทำเส้นตรงให้เป็นเส้นโค้ง จนในที่สุดก็ปรากฏเป็นภาพตึกใหญ่ออกมา โคลัมไบน์ยิ้มให้แม่อธิการอย่างชื่นชม

“นั่นเป็นบ้านที่ใหญ่มากเลยนะคะ แม่อธิการ”
“เจ้าจะเรียกมันว่าบ้านก็ได้ สาวน้อย ข้านึกถึงบ้านแบบนี้ตั้งแต่ตอนที่เราออกจากลอมเฮดจ์แล้ว”

“ลอมเฮดจ์ที่น่าสงสาร ดิฉันก็กำลังคิดถึงมันอยู่เหมือนกัน ถ้าเรายังอยู่ที่ลอมเฮดจ์ ท่านก็อาจจะสร้างบ้านหลังใหญ่ของท่านที่นั่นได้” โคลัมไบน์ออกความเห็น

“เป็นไปไม่ได้หรอก โคลัมไบน์ แถวลอมเฮดจ์ไม่มีหินก้อนใหญ่พอหรอก”

โคลัมไบน์ละมือจากรากไม้แล้วหันไปพินิจพิจารณาบ้านหลังนั้นด้วยความสนใจที่เพิ่มขึ้น

“งั้นบ้านหลังนี้ก็ไม่ใช่แค่ฝันลมๆแล้งๆสิคะ เราคงสร้างมันขึ้นมาได้จริงๆถ้ามีที่ให้สร้างและอุปกรณ์ก่อสร้างเพียงพอ รวมทั้งผู้ที่จะช่วยลงมือสร้างด้วย”

เจอร์เมนพยักหน้าอย่างตัดสินใจแล้วกางแผ่นหนังออก

“แน่นอน ขอข้าอธิบายหน่อยนะ นี่ไม่ใช่แค่บ้านหลังหนึ่งเท่านั้น ข้าตั้งใจจะสร้างวัดสักวัดหนึ่งสำหรับพวกสัตว์ในป่า ที่ต้องการจะพำนักอยู่ในสถานที่สงบสุข”

“โอ ดีจังเลย เล่าเรื่องวัดนี่ให้ดิฉันฟังหน่อยสิคะ” โคลัมไบน์ขอร้องอย่างตื่นเต้น

แม่อธิการเล่าให้หนูสาวน้อยฟังอย่างเต็มอกเต็มใจ

“เห็นนี่ไหม? นี่คือกำแพงด้านนอก มีป้อมที่ประตูใหญ่ด้วยนะ แล้วก็มีประตูเล็กๆและธรณีประตูใหญ่ด้วย ตึกใหญ่อยู่ตรงนี้—มีหอระฆัง ห้องโถงใหญ่ ครัว ห้องพัก ห้องพยาบาล ห้องเก็บของ ห้องใต้ดินสำหรับเก็บของ…. ข้าคิดเผื่อไว้หมดแล้วละว่าวัดควรจะมีอะไรบ้าง บริเวณพื้นที่รอบๆตึกใหญ่นี้จะมีกำแพงใหญ่กั้นอีกชั้นหนึ่ง เป็นสวนผลไม้และทุ่งนาเพื่อปลูกพืชผัก มีบ่อน้ำ มีทุกอย่างที่จำเป็นเพื่อเลี้ยงวัดให้อยู่ได้ นี่คือความฝันที่จะกลายเป็นจริงได้ถ้าป่ามอสฟลาวเวอร์ได้รับการปลดปล่อย”

โคลัมไบน์จ้องมองแผนผังที่เขียนไว้อย่างดีอย่างอัศจรรย์ใจ “ท่านพูดว่าเกิดขึ้นได้จริงๆหรือคะ?”

“แน่นอน” แม่อธิการชราพยักหน้ารับ “ตอนที่ได้เห็นปราสาทโกตีร์ครั้งแรก ข้าสังเกตเห็นว่าแม้หินที่ตัวปราสาทจะดูขมุกขมอมและมีคราบหินปูนเกาะ แต่มันก็ทำมาจากหินทรายสีแดงที่มีอยู่ดกดื่นทั่วไปในมอสฟลาวเวอร์ เมื่อวานนี้ข้าใช้ท่อนซุงข้ามแม่น้ำมอสไปฝั่งโน้นและได้พบเหมืองแร่หินแห่งหนึ่ง ซึ่งเราอาจตัดหินจากที่เหมืองนั่นมาใช้ได้มากมายโดยไม่มีวันหมด”

“ความฝันที่สวยงาม บางทีสักวันหนึ่ง---“

“แม่อธิการฮะ คุณโคลัมไบน์ ฮะ เร็วๆเข้า เราทำสลัดเนยแข็งกับแอปเปิลไว้ให้แล้ว ค็อกส์บอกว่าถ้าไม่รีบไปเขาจะกินให้หมดเลย”

สไปค์รายงานแทบหายใจหายคอไม่ทันขณะวิ่งเข้ามาพร้อมกับโพซี่ โดยมีแซนดินกอมม์เดินตามหลังมาพร้อมกับมองหนูจากลอมเฮดจ์ทั้งสองอย่างขันๆ

“ท่านควรทำตามที่เขาบอก แม่อธิการ ข้าจะรีบไปตามจินจิเวียร์ก่อนที่เขาจะอดกินสลัดเพราะเจ้าอ้วนค็อกส์จัดการเสียหมด”

แม่อธิการชรายอมให้สไปค์กับโพซี่พยุงตัวขึ้น

“สลัดเนยแข็งกับแอปเปิลเป็นอาหารโปรดของข้า” เธอบอกเจ้าลูกเม่นทั้งสอง “พาข้าไปเลย ข้าจะสั่งสอนเจ้าตัวร้ายค็อกส์เสียหน่อยที่จะมาแย่งสลัดของข้าไป ข้าเคยเล่าให้พวกเจ้าฟังหรือยังว่าเมื่อตอนที่ข้ายังเด็กๆ ข้าเคยกินสลัดเนยแข็งกับแอปเปิลทีเดียวสามจานเลยละ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า แล้วทำไมคุณแม่อธิการถึงไม่อ้วนเหมือนค็อกส์เล่าคะ? เขาบอกว่าเขาจะกินไม่หยุดเลยจนกว่าจะอ้วนเป็นสองเท่าของสกิปเปอร์”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร อ้วนเป็นสองเท่า? โอ้ พระเจ้า ดูตัวเองสิ โพซี่ ตัวเจ้ากลมจนจะระเบิดอยู่แล้ว”

“ฮ่าฮ่าฮ่า โอย หยุดเถอะค่ะ คุณแม่อธิการ จั๊กจี้จริงๆ ฮ่าฮ่าฮิฮิฮิฮิ!”




แปลจากเรื่อง "The Mossflowers"