เลดี้แอมเบอร์ไต่สูงขึ้นไปบนต้นเอล์มจนสามารถมองเห็นด้านหลังของพวกทหารตรงกำแพงที่มีใบเสมา เธอใส่ลูกธนูเข้าไปที่คันเชือกแล้วกระซิบสั่งการกระรอกสิบสองตัวที่กำลังโก่งคันธนู

“ยิงสามครั้งให้เร็วที่สุดแล้วถอยออกไป”

ลูกธนูวิ่งตรงไปยังพวกทหารที่กำลังระดมยิงลงมาที่พุ่มไม้ นางทซาร์มิน่าพลาดจากจากการถูกยิงไปได้อย่างหวุดหวิด เพราะเจ้าเบนท์บรัชบังเอิญล้มมาขวางนางเอาไว้ หลังของมันมีธนูสองดอกโผล่ปลายออกมา บนที่เปิดโล่งเช่นนั้นไม่มีที่ให้หลบและนอกจากนั้นทหารจำนวนมากก็ถูกธนูยิงเข้าใส่

ก่อนที่ทหารของนางแมวป่าจะทันเข้าที่กำบังและตอบโต้ พวกกระรอกก็หายตัวไปหมดแล้ว

ล็อค-อา-ล็อคกับโฟร์โมลนั่งอยู่ในที่มิดชิดห่างออกมาจากพุ่มไม้ ทั้งสองกำลังออกแรงดึงเชือกที่ปลายข้างหนึ่งผูกติดอยู่กับกิ่งไม้และพุ่มไม้

“เยอรรร์ เราจะต้องนั่งดึงเชือกนี่ไปอีกนานเท่าไหร่เนี่ย?”
“พักก่อนก็ได้ โฟร์โมล หยุดยิงกันแล้ว”

เลดี้แอมเบอร์และพวกกระรอกกระโดดจากยอดไม้ลงมา

“แผนลวงของท่านได้ผลดี มาร์ติน” เธอเอ่ยปากชม “เราให้บทเรียนที่พวกมันจะไม่มีวันลืมเลย เกือบยิงถูกนางแมวป่าแล้วเชียว ถ้าหมาจิ้งจอกตัวนึงจะไม่ถูกยิงล้มลงมาขวางไว้เสียก่อน”

“แผนดีมาก แต่อย่าลืมว่าเราต้องคิดแผนให้เหนือกว่านางทซาร์มิน่าชั้นหนึ่งเสมอ รับรองว่านางจะต้องกลับมาแก้เผ็ดเราด้วยแผนใหม่ๆอีก นางแมวนั่นเล่ห์เหลี่ยมจัดพอๆกับพวกหนูทะเลทีเดียว ไม่เชื่อก็คอยดูไป” ล็อค-อา-ล็อคเตือน

มาร์ตินชี้ไปที่เจ้าชิบบ์ซึ่งกำลังบินร่อนลงมาจากท้องฟ้า “สายสืบของเรามาแล้ว”
“เอ้อ ฮะแอ้ม ข้าแอบได้ยินคำสั่งของนางแมวป่า”
“มันว่าอย่างไร?”
“เอ้อ ฮารัมป์ ฮะแอ้ม ส่วนใหญ่น่าระคายหู นางให้ทหารเพียงไม่กี่ตัวตรึงอยู่บนหลังคา ส่วนที่เหลือลงมาข้างล่าง”
มาร์ตินชักดาบออกจากฝัก “นั่นอาจแปลว่ามันมีแผนจะออกมาโจมตีเราข้างนอกนี่”
เบลล่าผงกหัว “แต่พวกมันออกมาทางประตูใหญ่ไม่ได้แน่ ข้าลั่นดาลประตูแล้วเอาก้อนหินขวางไว้ด้วยตัวข้าเอง”
“งั้นพวกมันก็อาจจะออกมาทางกำแพงก็ได้” สกิปเปอร์ออกความเห็น “ซึ่งข้าก็พร้อมจะรับมืออยู่แล้ว---นี่เป็นโอกาสดีที่ข้าจะได้ลองใช้ท่อนไม้ของพวกกระต่ายป่า”
“พวกเราก็จะไปคอยที่นั่น ใช้ท่อนไม้ของเรา”
“”ใช่แล้ว พวกเราเคยทำแบบนี้มาก่อนแล้วไม่รู้หรือ”
“ทิ่ม แทง แล้วก็อะไรต่ออะไรอีกเยอะแยะ เป็นส่วนหนึ่งของเกมน่ะ”
ดินนี่โบกกริชในมือให้พรรคพวกเห็น “โฮ่ ฮ่า เราจะอยู่เคียงข้างพวกท่าน ข้าไม่ยอมพลาดแน่ๆ”

มาร์ตินออกคำสั่งว่า “ข้าไม่ต้องการสงครามแบบตั้งมั่นหรือการฆ่าหมู่โดยไม่เลือกหน้าอินทร์หน้าพรหม” เขาพูดอย่างเด็ดขาด “ทำเท่าที่จำเป็นเพื่อป้องกันที่มั่นของเรา ส่งพวกมันถอยกลับไปหลังกำแพงนั่น เลดี้แอมเบอร์ ช่วยสั่งให้พวกกระรอกขึ้นไปประจำการอยู่บนยอดไม้นั่นโดยใช้กิ่งไม้ต่ำๆพวกนั้นเป็นโล่ห์กำบัง แล้วพยายามตรึงพวกพลธนูบนหลังคานั่นไม่ให้โงหัวขึ้นมาได้”


ตัววีเซอร์ที่ชื่อฟูลวิสเกอร์เยี่ยมๆมองๆอยู่แถวประตูที่เปิดออกสู่ลานฝึกทหาร

“ไม่มีใครเลยขอรับ คุณหญิง พวกมันคงคิดว่าทหารของเราส่วนใหญ่ยังอยู่บนหลังคาปราสาท” มันรายงานทซาร์มิน่า
“ดีมาก วิ่งข้ามลานฝึกไปเร็วจี๋ แล้วอย่าทำบันไดหล่นล่ะ”

บร็อคเดินนำหน้าทหารจำนวนมากข้ามลานฝึกไปที่บริเวณกำแพงเพื่อโจมตีศัตรู

“วางบันไดพวกนั้นลงตรงกำแพงแล้วไต่ขึ้นไป” บร็อคออกคำสั่ง

ทหารไต่กำแพงขึ้นไปจนบริเวณยอดกำแพงคราคร่ำไปด้วยทหาร พวกทหารจ้องมองไปตามต้นไม้จนกระทั่งบร็อคซึ่งไต่ขึ้นมาหลังสุดถามด้วยเสียงหอบๆว่า

“เห็นอะไรบ้างไหม?”
“ไม่เห็นใครเลยนี่ กัปตัน”
“งั้นก็ดึงกำแพงขึ้นมาแล้วทอดออกไปด้านนอก”

ทันทีที่ทหารนายสุดท้ายลงถึงพื้นดินด้านนอกกำแพง มาร์ตินก็โผล่ออกมาจากหลังต้นไม้ มีกระต่ายป่าหกตัวพร้อมท่อนไม้ในมือเดินตามหลังมาด้วย บร็อคแสยะยิ้มกว้าง ศัตรูมีจำนวนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“เข้าประจัญบาน!”

พวกนากกรูกันออกมาจากหมู่ต้นไม้เตี้ยด้านหลังของมาร์ตินและกระต่ายป่า จากทางปีกซ้ายและขวา พวกสัตว์ในป่ามอสฟลาวเวอร์กรูเกรียวกันออกมาจากที่ซ่อนและบีบแถวเข้าโอบล้อม ท่อนไม้กับหอกปะทะกันเมื่อทั้งสองฝ่ายเข้าพันตูกันพร้อมเสียงโห่ร้องประกาศศึก

“ฆ่าไอ้พวกสัตว์ในป่าให้หมด!”
“มาร์ตินแห่งมอสฟลาวเวอร์!”

ทาสบนเรือถูกหมาจิ้งจอกตัวหนึ่งแทงล้มลงและเกือบจะถูกแทงซ้ำแล้ว ถ้าสกิปเปอร์ไม่ยิงเจ้าหมาจิ้งจอกตัวนั้นด้วยหนังสติ๊กอย่างแรงจนหอกพลัดหลุดจากมือ ไม้ในมือของกระต่ายป่าทั้งหกทำหน้าที่ล้างผลาญศัตรูได้อย่างฉมัง หอกในมือของทหารโกตีร์สู้ท่อนไม้ซึ่งยาวกว่าไม่ได้ พวกทหารวิ่งหนีพวกนากท่าทางดุร้ายแต่ก็ต้องไปเจอกับพวกสัตว์รู หนู ตุ่นและทาสในเรือ

บร็อคเลือดเข้าตาแล้ว มันต่อสู้อย่างบ้าคลั่งพยายามจะเข้าไปให้ถึงตัวนักรบหนูให้ได้

มาร์ตินเข้าประชิดทหารสโต๊ทตัวหนึ่ง ล่อให้มันก้มลงต่ำแล้วตวัดดาบขึ้นๆลงๆในระดับหัวของมันแบบที่นักรบโบอาร์สอนเอาไว้ เขาหันไปอีกทางหนึ่งแล้วฟันทหารวีเซอร์ตัวหนึ่งล้มลง ทันใดนั้นบร็อคก็เข้าถึงตัวมาร์ตินในระยะประชิดตัวที่ไม่มีโอกาสจะใช้หอก บร็อคกระแทกตัวเข้าใส่มาร์ตินเต็มแรง นักรบหนูล้มลงไปพร้อมกับยกมือขึ้นผลักเจ้าบร็อคจนเสียหลัก กระเด็นไปนอนหงายท้องอยู่บนดิน

เมื่อตั้งหลักได้บร็อคก็คว้าดาบโค้งออกมาแล้วกระโดดเข้าใส่มาร์ตินอีกครั้งโดยกดปลายดาบให้ต่ำลง มาร์ตินกลิ้งตัวหลบไปทางหนึ่งแล้วกระโดดขึ้นยืน ฟันดาบในมือลงสองครั้งติดต่อกันอย่างรวดเร็ว ดาบในมือของเจ้ากัปตันโกตีร์เหลือแต่ด้ามส่วนใบดาบขาดกระเด็นหายไป มันวิ่งถอยหลังไปที่ต้นไม้โดยมีดาบของมาร์ตินจ่อติดอยู่ที่คอหอย

“ถอยกลับไปที่กำแพงเดี๋ยวนี้!” มาร์ตินสั่งเสียงกร้าว

บร็อคประหลาดใจมากเมื่อมาร์ตินลดดาบที่จ่อคอหอยของมันลง มันรีบวิ่งเผ่นไปที่กำแพงพร้อมกับตะโกนดังๆบอกพวกทหารว่า “ถอย ถอย ถอยกลับเข้าไปในโกตีร์!”

สกิปเปอร์เงื้อหลาวในมือเล็งไปที่เจ้าบร็อค แต่มาร์ตินใช้ดาบในมือสกัดเอาไว้
“พอแล้ว ปล่อยพวกมันไปเถอะ”

เหล่าทหารผู้พ่ายแพ้ผลักไสกันอลหม่านแย่งกันไต่กำแพงกลับเข้าไปในโกตีร์เพราะกลัวเจ้านักรบหนูตัวนั้นจะเปลี่ยนใจ

หนูจากลอมเฮดจ์เข้ามาดูแลพวกที่บาดเจ็บ มาร์ติน กอนฟฟ์และสกิปเปอร์ยืนหอบหายใจหนักๆ

“ท่านน่าจะปล่อยให้เราจัดการกับพวกมันให้เสร็จๆไปเลยนะ มาร์ติน”
“อย่าเลย สกิปเปอร์” มาร์ตินตอบอย่างหนักแน่น “ข้าอาจจะยอมทำอย่างนั้นถ้านางแมวป่าอยู่ที่นั่นด้วย”
กอนฟฟ์เก็บกริชสองเล่มเข้าฝัก “ความจริงพวกมันถูกพวกเราไล่ต้อนอยู่แล้ว ทำไมท่านถึงไม่ปล่อยให้เราจัดการกับพวกมันล่ะ ข้าอยากรู้เหตุผล”

มาร์ตินเช็ดดาบของเขากับหญ้าแล้วมองไปรอบๆพื้นดินบริเวณนั้นที่เต็มไปด้วยศพของทั้งสองฝ่าย

“ข้าต้องการแสดงให้พวกมันเห็นว่าเราไม่ใช่ปีศาจที่ชั่วร้าย” เขาอธิบายในที่สุด “เราต่อสู้เพื่อสิ่งที่เราต้องการเท่านั้น ตอนนี้พวกมันรู้แล้วว่าเรามีกำลังพอที่จะเอาสิ่งที่เราต้องการได้ เจ้าไม่สังเกตเห็นหรอกหรือว่าการต่อสู้เริ่มส่งผลกับพวกทหารแล้ว ตอนนี้พวกมันดูเหมือนมีอาหารกินไม่พอเพียง อาหารในห้องเสบียงคงร่อยหรอไปเกือบหมดแล้ว ที่พวกมันจำเป็นต้องออกมาต่อสู้ก็เพราะกลัวนางราชินีแมวป่าของมัน นอกจากนี้ถ้าเมื่อไหร่ที่ข้าเริ่มดำเนินการตามแผนที่บอกไว้ด้วยความช่วยเหลือของพวกนากและทิมบัลลิสโตเพื่อนของข้า โกตีร์ก็จะแตกสลายล่มจมจนเหลือแต่เพียงชื่อไว้สำหรับขู่เด็กให้รีบเข้านอนเท่านั้น"

เบลล่าส่ายหัวอย่างเศร้าใจเมื่อเห็นศพของกระรอกตัวหนึ่งที่เคยเป็นทาสอยู่บนเรือบลัดเวค

“เจ้าทำถูกแล้วละ มาร์ติน” นางบอก “ไม่มีอะไรที่ชั่วร้ายมากไปกว่าการฆ่าฟันกันอีกแล้ว ข้าไม่สนใจหรอกว่าใครจะเรียกมันว่าสงครามหรือสันติภาพ ชีวิตเป็นสิ่งที่มีค่า”

หนูจากลอมเฮดจ์ตัวหนึ่งปาดน้ำตาเมื่อหันมาหาทิมบัลลิสโต “เบลล่าพูดถูกแล้ว”

“ข้าก็คิดเช่นเดียวกันแหละ แต่จะให้มาร์ตินทำอย่างไรได้ล่ะ? เขาจำเป็นต้องนำสันติภาพกลับคืนมาให้พวกเรา โดยการเข่นฆ่านางแมวที่โหดร้ายกระหายเลือดตัวนั้น” ทิมบัลลิสโตตอบอย่างอ่อนโยน

ไม่มีการต่อสู้อีกในวันนั้น ทั้งสองฝ่ายพักรบเพื่อจัดการกับผู้บาดเจ็บ มาร์ตินนั่งคอยดูดวงอาทิตย์อัศดง ขณะที่ทซาร์มิน่าบ่นด่าพวกทหารพร้อมๆกับคิดแผนการใหม่เพื่อชัยชนะต่อไป