นางฟอร์จูนาต้าเดินตามรอยไปเรื่อยๆจนไปถึงทางตัน สัตว์บางตัวกลบร่องรอยส่วนใหญ่เอาไว้ได้อย่างฉลาด แต่นางสุนัขจิ้งจอกรู้ดีว่าบริเวณนี้มีสัตว์ป่าอาศัยอยู่ การกลบร่องรอยไม่อาจทำได้โดยสมบูรณ์ เพราะยังมีทั้งกลิ่นและกิ่งไม้หักๆเหลือทิ้งไว้ นางแหวกลงไปตามต้นไม้เตี้ยๆเพื่อหาเบาะแสเพิ่มเติม

“อะไรหายหรือ?”

เสียงนั้นทำให้นางสุนัขจิ้งจอกสะดุ้งด้วยความตกใจ นางหมุนตัวไปรอบๆเพื่อค้นหาเจ้าของเสียง แต่ก็ไม่เห็นสิ่งมีชีวิตใดๆนอกจากป่าที่เงียบสงัด แต่ทันใดนั้นนางฟอร์จูนาต้าก็เห็นหมาจิ้งจอกอีกตัวหนึ่งยืนอยู่ข้างๆนาง

“ข้าถามว่าเจ้าทำอะไรหายหรือ?” เขาทวนคำถาม

นางฟอร์จูนาต้าประเมินผู้มาใหม่อย่างถี่ถ้วน เขาเป็นหมาจิ้งจอกแก่ลำตัวเป็นลายสีเทาและน้ำตาลจางๆ ร่างผอมแกร็นและหลังโกงเล็กน้อย แต่ดวงตานั่นสิที่ทำให้นางขนลุก—ตาที่มีแววประหลาดและเจ้าเล่ห์ เป็นหมาจิ้งจอกเผ่าพันธ์เดียวกับนางที่มีรูปร่างหน้าตาชั่วร้ายที่สุดที่เคยเจอมาเลยทีเดียว

“ข้าไม่ได้ทำอะไรหายหรอก” นางตอบด้วยสุ้มเสียงที่ทำเป็นว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญ “ความจริงข้าเพียงแต่บังเอิญผ่านมาเท่านั้นแหละ”
“งั้นหรือ ข้าก็เหมือนกัน บางทีเราอาจจะช่วยเหลือกันได้นะ” หมาจิ้งจอกชราเสนอ
“ใช่ เราอาจจะช่วยกันได้ ข้าชื่อบีซอมเทล เป็นหมอสัญจร เจ้าล่ะชื่ออะไร?”
“ข้าชื่อแพชโค๊ต ข้ามาจากทางตะวันออกไกลจากที่นี่มาก” เขาตอบ

ฟอร์จูน่าพยักหน้า หมาแก่ตัวนี้เหมือนเสื้อคลุมลายทางจริงๆด้วย

“เอ้อ ข้ามาจาก….เอ้อ ทางตะวันตกเฉียงใต้ ด้วยเหตุนี้เราถึงไม่เคยเจอกันมาก่อน ข้าหิวมาก แพชโค๊ต ข้าคิดว่าเจ้าคงชินกับเส้นทางแถวนี้ เคยเห็นค่ายของพวกสัตว์ป่าแถวๆนี้บ้างไหม พวกเขาเคยให้อาหารข้าแลกกับฝีมือการรักษาพยาบาลที่ให้พวกเขา”

แพชโค๊ตถูท้องแฟบๆของตัวเอง “อืมม์ ข้าก็หิวเหมือนกัน กินหญ้าและน้ำค้างไม่ค่อยมีประโยชน์อะไรนัก ฟังข้านะ บีซอมเทล อาจจะมีประโยชน์นะถ้าเจ้าจะให้ข้าติดตามไปด้วยในฐานะผู้ช่วย เมื่อตอนเช้าข้าผ่านที่แห่งหนึ่ง อาจจะเป็นที่ที่เจ้าพูดถึงเมื่อตะกี๊ก็ได้”

นางฟอร์จูนาต้าหูผึ่งขึ้นมาทันที “เจ้าผ่านมาหรือ? ตรงไหนล่ะ?”

เจ้าหมาจิ้งจอกแปลกหน้ายกมือขึ้นโบก “อ๋อ แถวๆนี้แหละ ข้าไม่ได้แวะเข้าไปเพราะสัตว์พวกนั้นไม่ค่อยต้อนรับข้าด้วยเหตุผลบางอย่าง ฮึ พวกมันคงคิดว่าข้าจะไปขโมยพวกลูกๆของมันละมัง มันดูเป็นที่ที่ซ่อนพวกสัตว์ได้มากโขเชียวนา ข้าคิดว่าข้าคงหามันเจอแน่”

“ข้าไม่ตำหนิพวกมันหรอกนะที่ไม่ต้อนรับเจ้า แพชโค๊ต” นางหมาจิ้งจอกหัวเราะคิกคัก “เจ้าไม่มีอะไรเหมือนลูกหนูท้องนาในกระชังเลยนี่นา”

แพชโค๊ตหงายหัวไปข้างหลังแล้วเปล่งเสียงหัวเราะชั่วร้ายออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่า ดูตัวเองเสียก่อน เจ้าตัวจรจัดแต่งตัวกระรุ่งกระริ่ง พวกสัตว์โง่ๆในป่านั่นต้อง กระโดดหนีเจ้าไปไกลเป็นไมล์ๆเลยละ เรามาร่วมมือกันดีกว่านะ เจ้าคิดว่าไงล่ะ? ถ้าไม่มีข้าจ้างเจ้าก็หาที่ตรงนั้นไม่เจอหรอก”

นางฟอร์จูนาต้ายกมือขึ้นลูบหนวดราวกับกำลังไตร่ตรองข้อเสนอ แล้วในที่สุดนางก็ยื่นอุ้งมือออกมาข้างหน้า

“ตกลง แพชโค๊ต” นางเห็นชอบกับข้อเสนอ “เราต้องร่วมมือกัน จับมือกันหน่อยสิ หมาจิ้งจอก”
“ตกลง จับมือกัน นางหมาจิ้งจอก”

อุ้งมือข้างซ้ายของหมาจิ้งจอกสองตัวประสานกัน พร้อมกับประสานเสียงสูงๆต่ำตามกรรมพิธีของผู้ร้ายว่า

จับมือกัน นับเล็บมือกัน
เจ้าขโมยของข้า ข้าขอยืมของเจ้า
คอยระวังหนวดข้าไว้ให้ดี ระวังหูทั้งสองข้างด้วย
จอมโจรหมาจิ้งจอกไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น

เบน สติคเกิลเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ในแอ่งดิน หลังจากนั้นก็รีบรุดไปรายงานสภาคอริมว่ามาสค์…หรืออีกนัยหนึ่งแพชโค๊ตได้ทำสัญญากับนางฟอร์จูนาต้า หรืออีกนัยหนึ่ง บีซอมเทล เรียบร้อยแล้ว มาสค์จะนำทางพานางฟอร์จูนาต้าเข้าไปในมอสฟลาวเวอร์ก่อนเวลาเย็นในป่าจะย่างกรายมาถึง

ชิบบ์บินผละออกจากขอบหน้าต่างห้องขังในปราสาทโกตีร์ไปในตอนบ่ายแก่ๆ จินจิเวียร์นั่งอยู่บนกองฟางกับสหายเล็กๆของเขา และกำลังอธิบายให้เจ้าสองตัวฟังถึงข่าวจากสภาคอริมที่เจ้าชิบบ์คาบมาบอก

“เขาสั่งมาว่าต่อไปนี้ถ้าพบตัวพังพอนที่หน้าตาเหมือนตัวพังพอน ตัวสะโต๊ทที่เหมือนตัวสะโต๊ท หรือตัววีเซอร์ที่เหมือนตัววีเซอร์ เราต้องไม่หลงเชื่อพวกมัน แต่ถ้าเป็นหมาจิ้งจอกที่เหมือนหมาจิ้งจอกแต่บอกว่าชื่อมาสค์ ซึ่งถูกสภาคอริมส่งมา เราต้องทำตามที่เขาบอกโดยเคร่งครัด อย่างรวดเร็วและไม่ต้องถามอะไร”

เฟอร์ดี้เกาหัวที่มีหนามแหลมๆของมัน “แล้วถ้าเป็นตัวสะโต๊ทที่หน้าตาเหมือนตัววีเซอร์ แต่มีจมูกเหมือนพังพอนแล้วมีหางเหมือนหมาจิ้งจอกล่ะฮะ คุณจินจิเวียร์?”

จินจิเวียร์ผลักมันอย่างหยอกๆจนล้มหงายลงไปบนกองฟาง “ก็ไม่ต้องเชื่อมันสิ ถึงแม้มันจะเป็นเฟอร์ดี้ที่หน้าตาเหมือนกับค๊อกส์และมีขนแบบจินจิเวียร์ก็เถอะ ไอ้เม่นน้อยจอมกวน จุ๊จุ๊ อยู่เงียบๆนะ มีใครกำลังเดินมาทางนี้ ข้าต้องเอาเจ้าซ่อนไว้ในถุงแล้วละ”


ทหารยามวีเซอร์สองตัวเดินผ่านมาตามระเบียงห้องและพูดคุยกันอย่างตื่นเต้น
“พวกที่ออกไปค้นหาเสบียงได้อะไรกลับมาบ้างล่ะ?”
“ไม่ได้อะไรสักอย่าง ทำให้ราชินีผิดหวังมากเลย”
“ข้าคิดอยู่แล้วละว่าต้องเป็นยังงั้น”
“ใช่ แย่ยิ่งกว่านั้นอีกนะ คลัดด์รายงานว่าทหารตัวหนึ่งถูกไอ้เจ้านกอินทรีย์แก่ตัวนั้นโฉบไปกินเสียแล้ว”
“ใครกันล่ะที่ถูกกินน่ะ?”
“เขาเล่ากันว่าเป็นทหารตัวสะโต๊ท”
“ค่อยยังชั่วหน่อยที่ไม่ใช่พวกตัววีเซอร์ของเรา”
“ข้าไม่ชอบขี้หน้าไอ้พวกทหารสะโต๊ทเลย พวกมันเจ้าเล่ห์ที่สุด”
“ใช่แล้ว ไม่เหมือนพวกเราเลยเนอะ ข้าพนันว่าถ้าเจ้านกอินทรีย์นั่นมาโฉบพวกเราไป พวกเราก็คงตลบตะแลงเอาตัวรอดจนได้แหละ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า พูดได้คมคายจัง ตลบตะแลงเอาตัวรอด!”


สายน้ำที่ไหลแรงมองดูเป็นประกายระยิบระยับอยู่ในแสงแดด วันนี้ตลอดทั้งวันสหายทั้งสามเดินเลาะไปตามชายฝั่งเ พื่อมองหาจุดน้ำตื้นๆที่พอจะเดินข้ามไปได้ มาร์ตินแหงนหน้ามองไปทางเทือกเขาซึ่งตอนนี้อยู่ไม่ห่างเท่าไรนัก เขามองเห็นแม้แต่ต้นไม้ใบหญ้าสีเขียวตรงตีนเขา ที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นหินสีเทาดำและสีดำสนิท ซึ่งทอดตัวสูงขึ้นไปทางยอดเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ

กอนฟฟ์ร้องเพลงไปเรื่อยๆขณะลากสายเบ็ดติดตัวไปด้วย

วันที่ท้องฟ้ากระจ่างสดใสเป็นสีน้ำเงิน
เทือกเขาทอดตัวอยู่เบื้องหน้า
เพื่อนร่วมทางที่แสนดีและจริงใจ
ศัตรูตายไปหมดแล้ว
ข้าเฝ้านึกถึงวันข้างหน้า
วันข้างหน้าที่แสนสุข
ตอนที่ข้าได้กลับไปบอกเธอว่า
โคลัมไบน์ เธอคือแม่หวานใจของข้า

ระหว่างที่เดินกันไปเรื่อยๆ เจ้าตุ่นหนุ่มน้อยเที่ยวขุดหาหัวพืชและรากมาเก็บตุนไว้เป็นเสบียง

มาร์ตินมองเห็นทางโค้งข้างหน้าซึ่งลาดสูงขึ้นไป “มาเร็วสหาย ดูเหมือนลำธารตรงช่วงนั้นจะแคบกว่าตรงอื่น อาจจะมีทางให้เราข้ามไปก็ได้”

เขาคาดการณ์ได้ถูกต้อง เลยโค้งนั่นไปเพียงเล็กน้อยมีภาพที่ทำให้พวกเขาตื่นเต้นดีใจ มีเชือกเส้นหนึ่งขึงอยู่ระหว่างสองฟากแม่น้ำ โดยปลายเชือกแต่ละข้างถูกยึดไว้ด้วยหมุดที่ปักลึกลงไปในดิน บนชายฝั่งด้านตรงข้ามมีลำต้นตะไคร้บกสีขาวต้นหนึ่งลอยอยู่ในบริเวณน้ำตื้น กอนฟฟ์ทดสอบความตึงของเส้นเชือกโดยใช้มือดีด

“มันส่งเราข้ามฟากได้” เขาบอกเพื่อน “เห็นบนฝั่งโน่นไหม? เสียดายที่มันไม่ได้อยู่บนฝั่งด้านนี้ แต่ไม่เป็นไรหรอก ถึงจะต้องเปียกกันบ้างเราก็จะใช้เชือกเส้นนี้ข้ามไป”

มีดวงตาสองคู่ที่จ้องพวกเขาแทบไม่กระพริบ มาจากหลังท่อนซุงบนฝั่งตรงข้าม
มาร์ตินตะลุยลงไปในน้ำโดยใช้มือจับเชือกนำทางไว้

“ลงมาเลย ไม่แย่เท่าไหร่หรอก” เขาตะโกนบอกเพื่อน “พยายามเดินทางด้านนี้ของเชือก กระแสน้ำจะได้ไม่พัดเราไป”

ดินนี่และกอนฟฟ์ทำตามมาร์ตินโดยไม่ยากลำบากนัก มือจับเชือกเอาไว้แล้วโหนตัวตามไปเรื่อยๆ เมื่อมาได้ครึ่งทางพวกเขาก็พบว่าน้ำมีความลึกมากขึ้น ตอนนี้ขาของพวกเขาไม่แตะพื้นแม่น้ำแล้ว แต่ก็ยังพยายามรุดหน้าต่อไปโดยยึดเชือกไว้

ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนสั่งมาจากอีกฝั่งหนึ่งว่า “หยุดอยู่ตรงนั้น เจ้าคนแปลกหน้า!”
งูตัวหนึ่งและกิ้งก่าอีกตัวหนึ่งโผล่ออกมาจากหลังต้นตะไคร้บก
“สงสัยจะมีปัญหาเสียแล้วนะ ดิน” กอนฟฟ์กระซิบกระซาบ
แต่มาร์ตินไม่สนใจคำสั่งนั้น เขายังคงโหนตัวเดินหน้าต่อไป

ดินนี่ส่งเสียงแสดงความเป็นมิตรออกไปว่า “สวัสดี พวกเราแค่ข้ามมาเท่านั้นแหละ ไม่ต้องกลัวหรอกนะ”

งูตัวนั้นชูคอขึ้นแลบลิ้นเรียวยาวออกมาแผล็บๆ “ซีสสสสส์ ถ้าไม่จ่ายเงินให้เราก็ข้ามไม่ได้ ข้าคือเดธคอยล์และเพื่อนข้าชื่อวิปสเคล เราเป็นผู้ดูแลท่าข้ามแห่งนี้ ถ้าไม่จ่ายก็ต้องตาย”

กอนฟฟ์ไต่มาจนทันมาร์ติน “ข้าไม่ชอบท่าทางของไอ้สองตัวนี่เลย งูนั่นเป็นงูพิษหรือเปล่า?”

สัญชาตญาณนักรบของมาร์ตินพลุ่งขึ้นมา เขาใช้มือข้างหนึ่งจับเชือกไว้ให้แน่นแล้วใช้มืออีกข้างหนึ่งหยิบดาบหักที่แขวนอยู่ตรงคอออกมา

“ดูรูปร่างหน้าตามันผอมและตัวเล็กเกินกว่าจะเป็นงูพิษนะ” เขาบอกเพื่อน “ส่วนไอ้อีกตัวนั่นก็คงเป็นกิ้งก่าธรรมดาทั่วๆไปแหละ ไว้เป็นหน้าที่ของข้าเอง เดี๋ยวก็รู้”

ตอนนี้ผู้ดูแลท่าข้ามทั้งสองแน่ใจแล้วว่าเจ้านักเดินทางทั้งสามตั้งใจจะข้ามมาแน่

“พวกเจ้ามีอะไรมาแลกเปลี่ยนเป็นค่าข้ามล่ะ?” เจ้ากิ้งก่าร้องถามด้วยเสียงกร้าว
“ข้ามมาเลย ขึ้นมาบนฝั่งแล้วก็เอาของในเป้พวกนั้นออกมากอง เร็วๆเข้า!”
มาร์ตินมีสีหน้าเครียด “ฟังนะ เจ้าทั้งสอง พวกเราไม่กลัวเจ้าหรอก พวกเราเป็นแค่นักเดินทาง ไม่มีสิ่งของมีค่าอะไรติดตัวมา และถ้าจำเป็นเราก็จะสู้ เพราะฉะนั้นขอให้พวกเจ้าถอยไปเสีย”

เจ้างูลดหัวลงวางบนเส้นเชือกพร้อมกับจ้องมองสามสหายอย่างประสงค์ร้าย “ฮิสสสสสส ไอ้พวกโง่ แค่เจอพิษจากเขี้ยวของข้าเพียงทีเดียวเจ้าก็ตายแล้วละ ถ้าไม่มีของมีค่ามาด้วยก็กลับไปเสีย กลับไปหาอะไรมาเป็นค่าผ่านทางเสียก่อน”

มาร์ตินกระชากเส้นเชือกที่เขม็งตึงลงอย่างแรง แล้วปล่อยให้มันดีดกลับด้วยเสียงดังพลัวะ เชือกเส้นนั้นกระเด้งไปข้างหน้าสั่นระริกแล้วฟาดเข้าที่ขากรรไกรล่างของเจ้างูตัวนั้นหลายครั้งก่อนที่จะส่งมันกระเด็นหวือลงไปนอนกองอยู่บนพื้น

“เป็นยังไงบ้างล่ะ นี่แค่ยกแรกเท่านั้นนะ ไอ้ตัวหนอน!” เจ้ากอนฟฟ์หัวเราะก๊าก “ลุกขึ้นยืนตรงๆสิ ถ้าไปถึงฝั่งได้แล้วข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสคมกริชของข้าอีกด้วย ไปเลย ดิน”
เจ้าตัวตุ่นยกอุ้งมือทรงพลังที่ใช้ขุดดินขึ้นโบกไปมา “ข้าจะผูกลำตัวเจ้าให้เป็นโบว์เลย แล้วก็จะช่วยสอนมารยาทดีดีให้เจ้าด้วย”

สหายทั้งสามปีนขึ้นไปบนฝั่งอย่างมุ่งมั่นทั้งๆที่เนื้อตัวเปียกโชกมีน้ำหยดติ๋งๆลงมา มาร์ตินสืบเท้าเข้าไปเผชิญหน้าและแกว่งดาบหักในมือไปด้วย ส่วนกอนฟฟ์ชักกริชออกมาถือไว้แล้วทั้งมันและเจ้าตัวตุ่นก็แยกตัวออกห่างจากกันคนละด้านเป็นรูปก้ามปู เจ้าดินควงเป้ที่บรรจุรากและหัวพืช

ทันทีที่สามสหายขยับใกล้เข้าไปเจ้างูก็สบัดตัวเข้าหามาร์ติน “ฮิสสส เจ้าจะต้องเอากระดูกมาทิ้งไว้บนฝั่งนี้ ไอ้หนู!”