ฟอร์จูนาต้าเดินลึกเข้าไปในมอสฟลาวเวอร์ นางรู้ว่าทซาร์มิน่าคอยเฝ้ามองอยู่ที่หน้าต่างบานสูงในห้องนอน นางสุนัขจิ้งจอกเปลื้องเครื่องแต่งกายดีๆที่ขอยืมมาจากโกตีร์ออกไปแล้ว เหลือเพียงเสื้อคลุมตัวเก่าและถุงยาสมุนไพร นางยืนพิงต้นแอชใหญ่ต้นหนึ่ง คิดว่าตัวเองเหมาะกับงานประเภทต้องใช้เล่ห์เพทุบายนี้มากกว่าการทำใช้กำลังสู้รบ แล้วถมยังมีรางวัลใหญ่เป็นเดิมพันอีกต่างหาก

ทซาร์มิน่าเดินผละจากหน้าต่างไปสั่นกระดิ่งที่อยู่บนโต๊ะ คลัดด์เดินเข้ามาทำความเคารพด้วยโล่ห์และหอกประจำกาย

“มีอะไรหรือขอรับ คุณหญิง?”
“ส่งใครขึ้นมาทำความสอาดห้องนี้หน่อย สกปรกมาก แล้วก็ฝึกซ้อมทหารให้พวกมันกระฉับกระเฉงอยู่ตลอดเวลาด้วย ไม่ใช่มัวแต่มานั่งกินนอนกินจนข้าหมดตัว อ้อ แล้วก็จัดกำลังออกไปค้นหาเสบียงอาหารด้วย ถ้าจะทำลายล้างพวกสัตว์เหล่านั้นได้สำเร็จ เราจำเป็นต้องมีเสบียงอาหารเพียงพอ”
คลัดด์ทำความเคารพอีกครั้งหนึ่ง “ข้าพร้อมจะปฏิบัติตามคำสั่งขอรับ คุณหญิง”

นางพญาแมวป่าเอนกายลงนั่งบนเก้าอี้ตามเดิม ตอนนี้เป็นเวลาที่ต้องเล่นเกมรอเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

โคลัมไบน์นอนแอบอยู่หลังพุ่มไม้พร้อมกับแทะลูกเกาลัดสีเขียวสดไปด้วย นางหนูสาวน้อยอาสาออกมาสังเกตการณ์ด้านนอกของบร็อคฮอลล์อยู่บ่อยๆ พร้อมกับจินตนาการว่าเป็นคนแรกที่ได้เห็นสหายนักแสวงหาทั้งสามเดินทางกลับมา กอนฟฟ์คงจะเดินตะโกนร้องเพลงจนสุดเสียงเข้ามา

ข้ากลับมาแล้วนะ โคลัมไบน์
ใช่แล้ว ชั่วโมงนี้แหละ
ข้าและเพื่อนที่แสนดีของข้า
จะช่วยกันปกปักรักษามอสฟลาวเวอร์

หรือไม่งั้นก็เพลงประเภทสดชื่นรื่นเริงอื่นๆ โคลัมไบน์นอนมองแสงแดดส่องประกายระยิบระยับผ่านลงมาเป็นจุดๆบนใบไม้สีเขียว ฝันถึงเจ้าจอมขโมยของเธอต่อไป

แล้วทันใดนั้นเธอก็เห็นสุนัขจิ้งจอก สุนัขจิ้งจอกตัวนั้นแต่งตัวคล้ายหมอพเนจร เจ้าสุนัขจิ้งจอกหยุดเดินเอาจมูกสอดส่ายดมไปตรงนี้บ้างตรงนั้นบ้าง สำรวจใบไม้ เห็นได้ชัดว่ากำลังค้นหาใครหรืออะไรสักอย่างหนึ่ง

นางสาวโลลัมไบน์เลื่อนตัวออกจากที่ซ่อนอย่างเงียบกริบ เมื่อพ้นสายตาของสุนัขจิ้งจอกแล้วก็รีบวิ่งหน้าตั้งกลับเข้าไปในบร็อคฮอลล์ ทำเสียงเตือนพวกเด็กๆข้างในให้เงียบแล้วเธอก็รีบปิดประตูลั่นดาล ตอนนี้เป็นเวลาอาหารกลางวัน พวกลอมเฮดช์กำลังเสิร์ฟอาหารที่ประกอบด้วยพุดดิ้งลูกเกาลัดกับซอสสมุนไพรตะไคร้บกสูตรของวัด นางหนูสาวตรงเข้าไปหาเบลล่า

“หมาจิ้งจอก หมาจิ้งจอก กำลังมาทางนี้!” เธอพูดอย่างกระหืดกระหอบ
สกิปเปอร์วางมือลงบนไหล่โคลัมไบน์อย่างปลอบโยน “วาว หมาจิ้งจอกมาจากไหนหรือ?”
“ออกมาจากป่าทางตะวันตกเฉียงเหนือ เที่ยวดมหาอะไรก็ไม่รู้ มันคงพบที่อยู่ของเราแน่ถ้าเราหยุดมันไม่ได้”
เลดี้แอมเบอร์ใช้เศษขนมปังเช็ดซ๊อส “หมาจิ้งจอก อืมม์ เธอรู้จักมันไหม โคลัมไบน์?”
“รู้จัก มันคือหมาจิ้งจอกที่ชื่อฟอร์จูนาต้า ถึงแม้มันจะปลอมตัวนิดๆหน่อยๆก็เถอะ แต่ข้าจำมันได้ตอนที่เข้าโจมตีเรา”
“มันสวมเสื้อคลุมกับหมวกฮู๊ด” เบลล่าพูดขัดขึ้น “แล้วก็มีถุงสมุนไพรกับไม้เท้าด้วยใช่ไหม?”
โคลัมไบน์พยักหน้า
“มันคงปลอมตัวเป็นหมอสัญจร ต้องทำให้ผอมๆหน่อยนะ มาสค์”
เจ้านากเงยหน้าขึ้นจากพุดดิ้งที่กำลังกินอยู่ “ท่านมีแผนจะทำอย่างไรกับนางหมาจิ้งจอกล่ะ?”
เลดี้แอมเบอร์เอื้อมไปหยิบธนู “ลูกธนูวิ่งอย่างเร็วไปปักตรงที่เหมาะๆสักแห่งจะแก้ปัญหาให้เราได้”
สกิปเปอร์แตะหนังสะติ๊ก “ไม่งั้นก็หินแหลมๆสักก้อนตรงลำตัว”
มาสค์ลุกขึ้นยืนใช้มือตบพุงตัวเอง “คุณเบลล่า ทำไมไม่ปล่อยให้ผมจัดการตามวิธีของผมล่ะ? มันอาจจะช่วยแผนชิงตัวเชลยของเราก็ได้นะ”
เบลล่าผลักจานอาหารไปให้โคลัมไบน์ “กินอาหารกลางวันเสีย สาวน้อย มาสค์ ช่วยเล่าแผนการของคุณให้พวกเราฟังหน่อย”
มาสค์หันหลังให้ทุกคนแล้วค้นอุปกรณ์สำหรับใช้ปลอมตัว “ปล่อยให้มันเข้ามาจะได้รู้ว่ามันต้องการอะไร แต่อย่าให้มันรู้ว่าข้าเป็นใคร บอกเพียงว่าข้าเป็นสมาชิกใหม่”
เมื่อหันกลับมาอีกครั้งหนึ่ง เขากลายเป็นสมาชิกผู้มาใหม่โดยทันที เขากลายเป็นสุนัขจิ้งจอกชราสีเทาน่าเกลียดที่สุดเท่าที่เคยเห็น

มาสค์เดินหายเข้าไปในห้องทำงานของเบลล่าเพื่อปลอมตัวให้แนบเนียนยิ่งขึ้น “ต้องหาหางที่เหมาะๆ เอาผงสีน้ำตาลละเลงเสื้อคลุมอีกหน่อย ต้องตรวจรายละเอียดต่างๆไม่ให้ผิดพลาด ฮ่า พอเสร็จแล้วมันก็ไม่มีวันดูออกหรอกว่าข้าไม่ใช่พวกเดียวกับมัน”

================================================================

“ใช่แล้ว เราจับพวกเจ้าได้แล้ว อย่าพยายามต่อสู้เลยนะ ไม่งั้นข้าจะเสียบไอ้ตัวตุ่นนี่ซะ!”
มาร์ตินลืมตาตื่น พังพอนและตัวสะโต๊ทกำลังยืนค้ำหัวดินนี่อยู่โดยมีหอกสองด้ามจิ้มอยู่ที่คอหอย กอนที่มาร์ตินจะกระโดดเข้าไปตามสัญชาติญาณของนักรบ กอนฟฟ์ก็ยับยั้งเขาไว้
“ทำตามที่มันบอกนะ เพื่อน มันเข้าถึงตัวเราโดยที่เราไม่รู้ตัวเลย”
สหายทั้งสามนอนนิ่ง ขณะที่เจ้าแบล็คทูธหัวเราะเยาะอย่างพออกพอใจ
“ข้าจะคุมไอ้ตัวตุ่นนี้ไว้เอง สปลิตตี้ ไปค้นเป้ตรงโน้นดูสิว่ามีสายอะไรสักเส้นไหม”
สปลิตโนสเดินออกไปค้นในเป้ “ดีกว่านั้นอีก เพื่อน มีเชือกอยู่ในนี้ ดูสิ”
“เอามานี่เลย แล้วเอาหอกจี้ไอ้เจ้าตุ่นนี่ไว้ ถ้ามันขยับก็แทงมันเลย”

แบล็คทูธเอาเชือกมัดสหายทั้งสามไว้ด้วยกันแล้วดึงปลายทดสอบความแน่นหนาของการมัด เดินไปหยิบหอกมาถือไว้แล้วเดินอาดๆไปรอบนักโทษของมัน

“พวกเจ้าจะต้องได้รับโทษที่แหกกฏของโกตีร์ และทำให้เราต้องตามไล่ล่าแทบเป็นแทบตาย อยู่นิ่งๆนะ!!”
เจ้าสปลิตโนสกำลังเทย่ามเอาของข้างในออกมากอง “ฮิฮิ ดูนี่สิ แอปเปิล ขนมปัง เนยแข็ง อั้มม์ พาย!”

เจ้าแบล็คทูธโยนฟืนลงไปเพิ่มในกองไฟ ยัดอาหารเข้าไปจนเต็มปาก พร้อมกับใช้หอกขู่เชลยเอาไว้ “เฮ้ สปลิตตี้ ตรงนี้สบายจัง” มันกุลีกุจอชักชวน “มาผิงไฟให้อุ่นดีกว่า”
กอนฟฟืหลิ่วตาให้มาร์ตินแล้วกระซิบว่า “ไว้เป็นธุระข้าเอง ข้าจะจัดการกับไอ้โง่สองตัวนี่”
แบล็คทูธกระตุกปลายเชือกอย่างแรง “ห้ามพูดกัน ถ้าพูดกันอีกแม้แต่คำเดียวพวกเจ้าจะต้องเสียใจ ได้ยินไหม?”
กอนฟฟ์ยักไหล่ “ไม่ต้องห่วง กัปตัน พวกเจ้าได้ตัวพวกเราแล้วนี่ แต่กรุณาอย่ากินอาหารจนเกลี้ยงได้ไหม เดี๋ยวเราจะต้องตายเพราะอดอาหาร”

สปลิตโนสโยนแกนแอปเปิลมาให้กอนฟฟ์แล้วหันไปแทะเนยแข็งต่อ “เลิกคร่ำครวญเสียที เจ้าหนู ดูอย่างข้าสิ ข้าได้กินแต่เศษขนมปังกับหญ้ามาหลายวันแล้วก็ยังไม่เห็นตายเลย อืมม์ เนยแข็งนี่อร่อยจัง โอ้โฮ มีเค็กผลไม้ด้วย! ข้าจะกินให้เกลี้ยงเลย”
“แบ่งให้ข้าครึ่งหนึ่ง เจ้าจอมตะกละ” แบล็คทูธใช้ด้ามหอกกระทุ้งสปลิตโนส
“มาหาเอาเองสิ เจ้าท้องป่อง” สปลิตโนสโต้
“ทำไมล่ะ ไอ้หนอนจอมสวาปาม!!”
“อ๊าวส์ ! เอาหอกไปให้ห่างข้านะ ไอ้เหงือกเน่า”
“มันทำสิ่งที่ไม่ดีนะเพื่อน” กอนฟฟ์ส่งเสียงสนับสนุน “เจ้าควรแสดงให้มันเห็นว่าสะโต๊ทเป็นเจ้านายมันนะ”

แบล็คทูธกำลังจะใช้หอกแทงกอนฟฟ์อยู่แล้วเมื่อตอนที่สปลิตโนสใช้ปลายหอกของมันจิ้มเข้าที่ก้นของแบล็คทูธ

มาร์ตินแสดงตัวเข้าข้างแบล็คทูธ “อย่ายอมแพ้มันนะ เจ้าตัวพังพอน เข้าไปจัดการกับมันเลย”
ดินนี่ส่งเสียงสนับสนุนสปลิตโนส “มันชอบทำตัวเป็นนักเลงดีนัก กระโดดเข้าไปจัดการกับมันเลยนะเจ้าตัวสะโต๊ท”

แบล็คทูธใช้ใบหอกฟาดเข้าที่หัวของสปลิตโน๊ส เจ้าตัวสะโต๊ทโต้ตอบด้วยด้วยการแทงพังพอนเข้าที่อุ้งมือ
สหายทั้งสามช่วยกันกระตุ้นให้มันต่อสู้กันต่อไปด้วยการส่งเสียงเชียร์กึกก้อง
“เป็นทีของเจ้าแล้วละ แทงมันเลย!”
“ยังงั้นแหละ จับตัวมันตรึงไว้กับพื้นเลย!”
“กัดคอหอยมันซะเลยสิ!”
“โยนมันเข้าไปในกองไฟเลย เร็วเข้า!”

สัตว์สองตัวต่อสู้กันอย่างดุเดือดด้วยความโกรธไปทั่วบริเวณค่ายพัก กลิ้งไปกลิ้งมารอบๆกองไฟ ตกลงไปในน้ำตื้นๆ โซเซมาสะดุดพวกเชลย ลืมหมดสิ้นทุกสิ่งยกเว้นความต้องการที่จะเอาชนะอีกฝ่ายหนึ่งเท่านั้น

“เกอรรร์ เอานี่ไปเลย! ไอ้หมูสกปรกสะโต๊ท”
“อ๊าร์คคคคค อย่าบังอาจมาผลักข้าอีกนะ ไอ้หน้าตัวเฟอร์เร่!”

แบล็คทูธหกล้มลงและถูกแทงด้วยหอกของสปลิตโนส ตัวสะโต๊ททิ้งหอกลงแล้วผละออกเดินโซซัดโซเซลงไปในบริเวณน้ำตื้น แบล็คทูธลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาคู่ต่อสู้พร้อมเงื้อหอกในมือร่า สปลิตโนสว่ายหนีออกห่างจากฝั่งโดยปราศจากอาวุธ มันชูมือขึ้นสูงเป็นเชิงขอโทษ

“แบล็คกี้ อย่าทำข้าเลยนะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ!”

เจ้าพังพอนเดินโงนเงนลงไปในน้ำพร้อมกับเงื้อหอกในมือขึ้นเพื่อเตรียมขว้างออกไป แล้วทันใดมันก็ล้มลงตายในน้ำตื้นๆนั่น

สปลิตโนสยังคงว่ายห่างออกไปราวกับอยู่ในอาการงงงวย “ข้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ แบล้คกี้ เจ้าเอาเค็กไปครึ่ง---“
และโดยฉับพลันทันใดตัวมันก็จมหายไป! เหลือแต่ร่างไร้ชีวิตของเจ้าแบล็คกี้นอนคว่ำหน้าอยู่ในกระแสน้ำวน
สหายทั้งสามที่ถูกมัดรวมกันไว้กลิ้งตัวขึ้นมองออกไปที่ลำน้ำที่เห็นสปลิตโนสว่ายอยู่แว่บๆเมื่อครู่
“หลุมพรางในน้ำไง เต็มไปด้วยโคลนดูด” กอนฟฟ์บอกเพื่อน “พวกเราเองก็ต้องระวังให้ดีตอนข้ามน้ำนี่”
ดินนี่บิดตัวไปมา “เราต้องช่วยกันคิดว่าจะแก้เชือกนี้ออกได้อย่างไร”
มาร์ตินบิดตัวไปหากอนฟฟ์ “เจ้ามีความคิดดีๆอะไรไหม?”
เจ้าจอมขโมยลอบยิ้มในความมืด “อยู่นิ่งๆ ข้าจะใช้กริชของข้าจัดการเอง ข้าเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าข้าเป็นเจ้าชายแห่งการเอาตัวรอด”
มาร์ตินรู้สึกได้ถึงใบมีดที่กำลังเลื่อยเชือกที่มัดอยู่ “ข้าจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเจ้าบอกข้าเช่นนั้นตอนที่เราอยู่ด้วยกันในห้องขังที่โกตีร์”

เชือกถูกตัดขาดหลุดออกไปด้วยคมมีดของกอนฟฟ์ซึ่งลุกขึ้นยืนเป็นคนแรก
“แล้วท่านก็จำได้ใช่ไหมล่ะว่าตอนนั้นข้าก็ทำได้” กอนฟฟ์แถลง
ดินนี่ลุกขึ้นยืนเหยียดแข้งเหยียดขา “เฮ่อ ข้าคิดว่าเจ้าไม่ชอบโม้เสียอีก”

สามสหายช่วยกันสำรวจความเสียหายในบริเวณที่พัก มาร์ตินโยนเนยแข็งที่แหว่งวิ่นทิ้งไปทางหนึ่ง

“เฮ้อ พวกมันทำลายเสบียงเราหมดเลย” เขาพูดอย่างเซ็งๆ
“อาหารส่วนใหญ่ของเรากลิ้งตามพวกมันลงไปในน้ำ ดูสิ แม้แต่ปลาก็ยังหล่นลงไปในกองไฟเลย” เขาชูเศษปลาที่ยังมีควันกรุ่นให้เพื่อนๆดู
กอนฟฟ์ผลักร่างไร้ชีวิตของแบล้คทูธให้ลอยออกไปในกระแสน้ำ “มันอาจจะแย่กว่านี้ โชคดีที่เรายังมีชีวิตอยู่”
ดินนี่เป่าเถ้าถ่านในกองไฟให้คุขึ้นแล้วโยนเศษไม้และต้นกกแห้งๆลงไป “โฮ่ เฮ่ มาร์ติน เรากำลังจะไปได้ดีแล้วละ ไม่เชื่อก็คอยดูสิ”