รักเองช้ำเอง

วันนั้นเข้าไปที่ออฟฟิค พยายามหลีกเลี่ยง  ไม่อยากเจอ (ทั้งที่แท้จริงแล้วอยากเจอ อยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง) พยายามหลีกเลี่ยงทุกอย่างไม่เข้าไปไหว้ทักทาย มันเริ่มอาการแบบนี้เมื่อไหร่นะ  จำไม่ได้ว่าอาการไม่อยากเจอ  อึดอัดเวลาเจอหน้า ไม่รู้มันเริ่มเมื่อไหร่ อาจจะเพราะว่ารู้ว่าเรากับเขามันเป็นไปไม่ได้ เจอไปก็ไร้ประโยชน์ โอเคนะ เจอแล้วมีความสุข แต่ความเจ็บปวดมันมากกว่า มากจนเหนื่อยแล้วที่จะทน  จำไม่ได้ว่ามันเริ่มยังไง แต่วันนั้นวันแรก

วันที่หนึ่ง  เจ้โทรมาบอกให้เราเข้าออฟฟิคไปประชุมตอนเย็น  และมีพี่อีกคนเขาอยากคุยงานกับเราให้เราเข้าไปคุยกับพี่อีกคนนั้น  เย็นเลิกงานประจำก็เข้าไปที่ออฟฟิค งานparttime เราเข้าไปถึงเจ้มีประชุมอยู่ เขาคนนั้นแหละที่เป็นคนประชุม ก็เขาเป็นหัวหน้าใหญ่นี่  เราก็เลยเข้าไปคุยกับพี่อีกคน ที่อยากคุยเรื่องงาน  พอคุยเสร็จก็ขึ้นไปรอประชุมที่ห้องประชุม ตอนนี้ไม่เกิดอาการงี่เง่าที่ไม่อยากเจอหรอกนะ  ปกติ  จนกระทั้งนั่งกินกาแฟอยู่กับเลขาพี่อีกคนอยู่  อยู่ก็ได้ยินเสียงเขาคนนั้นคุยกับใครไม่รู้อยู่ข้างหลังเรา กึ้ย.. ทำไงดีวะ  คิดในใจ แต่แล้วน้องเลขาฯ ก็ถามเราว่า

"พี่ ใช่เขาคนนั้นหรือเปล่า" น้องเลขาเพิ่มมาใหม่ไม่รู้จักเขาคนนั้น  เราก็คิดว่าใช่นะ แต่  หันไปมองดูหน่อยเพื่อความมั่นใจ  เอี่ยวตัวไปมองเห็นแต่ช่วงคางลงมา  เฮ้ย! ไช่นี่หว่า รู้สึกเขาจะเห็นแล้วว่าเป็นเรา 

"เออ ใช่" 

"ถ้างั้นพี่ไหว้ก่อนนะ " อ่าว ไอ้นี่แก่หันหน้าไปทางเขาแก่ก็ไหว้เขาก่อนสิฉันหันหลังให้เขาอยู่นะ  ก็ทำตัวงี่เง่าทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเขา  แล้ว  แล้วเขาก็เดินเข้ามา  "ตึก ตึก ตึก" เสียงหัวใจเต็น  แล้วเขาก็เดินผ่านไป 

และตอนเข้าประชุมเขาคนนั้นอีกนั่นแหละเป็นวิทยากรผู้ดำเนินรายการ และด้วยความงี่เง่าของเราอีกแหละคิดเข้าข้างตัวเองว่าขณะที่เขาพูดอยู่นั้นเขามองเราอยู่  พอประชุมเสร็จออกจากห้องประชุม เจอพี่ที่เป็นหลานเขาเราก็ไหว้

"อ้าว พี่สวัสดีคะ" 

"สวัสดีจ๊ะ"

ทำหน้าเครียดเดินออกมาเลยไม่มองใคร มองหาเจ้ไม่เจอก็เลยโทรศัพท์หา  ขณะที่โทรและเดินไปลิฟ์ม เจอเขาคนนั้นกำลังคุยกับใครไม่รู้ (อีกคน) อยู่เขาก็หันมามองเราแบบว่า  สายตาแบบว่า  ทำไม ทำไมมันไม่ทักเราวะ (ตำหนิ)  มั้ง  เราก็ทำตัวงี่เง่าเดินผ่านมาเลยคิดหาเหตุผลที่ว่าเขาติดคุยอยู่ไม่ควรเข้าไปขัดจังหวะเขา (ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนจะยังไงก็ยิ้มสวย และไหว้สวัสดีคะ  ก็จะได้ยินเสียง  "สวัสดีจ๊ะ..."  และยกมือรับไหว้เรา) พร้อมกับสายตาที่ดูเหมือนจะสงสัยเราตลอดเวลา (ไม่รู้ว่าคิดเข้าข้างตัวเองเปล่า  ก็เขาบอกว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ)

มาหยุดรอลิฟ์มอยู่ ขณะเดียวกันก็โทรหาเจ้ใหญ่เลย  'ไม' ไม่รับสักทีวะ '  ลิฟ์มเปิดคนก็แห่เข้าไปเยอะแล้วเราก็ยืนโทรฯ (เหมือนเดิม  พยายามตั้งสติอยู่กับการโทรศัพท์ ไม่รู้ทำใม) และแล้วคราวนี้หนีไม่ได้  งี่เง่าก็ไม่ได้ก็เขาคนนั้นดันเดินเข้าลิฟ์มมา  มายืนข้างเราด้วย แฮะ แฮะ

"สวัสดีคะ"  ยกมือไหว้ แต่ไม่มองหน้า มองแค่อกเขาเท่านั้น

"อื่อ หวัดดีจ๊ะ"  รับไหว้ แล้วก็มองดูเราอยู่ และเดินมายืนอยู่ข้างเรา  เราก็ยังโทรฯ อยู่

เฮ่อ ! ทำไมไม่รับนะ เงยหน้าขึ้น อ่าว ! เจ้ เข้ามาเมื่อไหร่ยืนอยู่หน้าเราเลย

"อ่าวเจ้ เรากำลังโทรหาเจ้อยู่เลย"

"อ่าว นี่เราไม่เห็นเจ้เหรอ  เจ้ก็งงอยู่เจ้ยืนอยุ่กับพี่หลานเขาคนนั้น แต่เราไม่ทักเจ้เลย"

"อ้อ เหรอ  หึ หึ ไม่เห็นเลย" ยิ้มแหย ๆ 

เฮ้อ  มันจะเห็นได้ไง้ ก็ดันไม่เงยหน้ามองใครทั้งนั้นเพราะกลัวสบตากับเขาคนนั้น  ก้มหน้าก้มตาอย่างเดียว  จะไปมองเห็นใครได้ละ  นี่แหละความงี่เง้าของเรา

Create Date : 26 มีนาคม 2552		0 comments
Last Update : 26 มีนาคม 2552 13:26:50 น.
Counter : 488 Pageviews.
Share Tweet