จากปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ
วันนี้ลองนั่งนึกตรึกตรองนัยของคำว่า "พอเพียง"
จริงๆ แล้ว คำนี้สามารถนำไปใช้ได้
กับทุกๆ เรื่องราวในชีวิตคนเรา
เพราะหากเรารู้สึกว่า
เรามีสิ่งต่างๆ อยู่พอเพียงและเพียงพอแล้ว
การดิ้นรนแสวงหาหรือไขว่คว้า
มันก็จะลดลงไปด้วย
ความสุขที่เราได้รับมา ก็จะเพียงพอ
ไม่มากเกินไปหรือน้อยเกินไป
จนเกิดสุขมากก็ทุกข์มาก
แต่จะกลายเป็น
ชีวิตและความสุข...
ที่พอเพียงและเพียงพอ
ชีวิตที่ทุกข์หลายๆ ครั้งมาจาก
การไม่รู้จักพอ และไม่รู้จักประมาณตน
รวมทั้งไม่รู้จักตน...ทำให้ไม่รู้จักพอ
คนเราดำรงชีวิตไปตามกระแสสังคม
มองสิ่งรอบนอกจนลืมมองตนเอง
อยากได้...อยากมี....อยากเป็น
และพยายามวิ่งตามไขว่คว้า
เพื่อให้ได้มาไว้ครอบครอง
ยิ่งไม่มีก็ยิ่งอยากได้
พอยิ่งอยากได้ก็ยิ่งพยายามหาหนทาง
สุดท้ายก็เหมือนว่าวิ่งไปหาความทุกข์
มาใส่ตัวเอง...เสียมากกว่า
แต่ถ้าคนเรารู้จักพอ...มีแค่ไหนก็ใช้แค่นั้น
อยู่แบบไหนก็กินแบบนั้น
อาจหามาเพิ่มเพื่อความสุขในชีวิตเล็กๆ น้อยๆ
โดยไม่ต้องไปหยิบยืมหรือดิ้นรนแสวงหา
ให้เกิดทุกข์กายทุกข์ใจ
ชีวิตก็เรียบง่าย...ไม่เหน็ดเหนื่อย
ความสุขอาจบางเบา
แต่มันจะยั่งยืน...ตลอดไป
นี่แหล่ะ...ชีวิตที่พอเพียง...
บางทีความอยาก...
มักทำให้เราไม่รู้จักพอ
ถ้าเราอยากมีความสุข
เราคงต้องลดความอยาก...
โดยเฉพาะความอยาก...
ในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [