หลังจากกลับเข้าบ้าน
แล้วมารอรถตู้เพื่อไป
อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ
คันแล้วคันเล่า
ที่รถเต็มและไม่จอดรับ
จนถอดใจและคิดว่า
ต้องไปแท๊กซี่แล้วเสียมั้ง
เกือบสามร้อยบาทเชียวหนา
ระหว่างครุ่นคิดว่า
จะเรียกแท๊กซี่ดีมั้ย
เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง
ชี้มาที่เรา แล้วผู้หญิง
อีกคนหนึ่ง เดินเข้ามาหา

พี่ไปอนุสาวรีย์เปล่าคะ
ไปสิคะ ไปค่ะ
งั้นเดี๋ยวโทร.เรียกรถตู้
ด่วนสามด่านสีม่วงนะคะ
ค่ะ ได้เลยค่ะ ไปด้วยค่ะ

โอ้..พระเจ้า โอ้ โอ้
อารายเนี่ย!!!

จากนั้นเราก็ยืนรอรถตู้
ด้วยกัน
คุยกันบนรถตู้ตลอดทาง
และไปขึ้นบีทีเอส..ด้วยกัน

เธอเป็นคนสะเดา
วันนี้เธอจะต่อบีทีเอสไปตากสิน
พรุ่งนี้เธอจะบินไปสะเดา
ไม่รู้ทำงานอะไร
แต่เธอเดินทางเก่งมาก
บ้านเธออยู่สุขาภิบาล ๕
เธอมักจะถามทุกคนที่ป้าย
ว่าใครจะไปอนุสาวรีย์มั้ยคะ
เพราะเธอรู้ว่า
จุดที่เรารอรถมักจะเต็ม

การคุยกับเธอ
ทำให้ความหงุดหงิดหายหมด
น้ำใจเธองดงาม
โดยเฉพาะกับต้นไม้
กำลังเหี่ยวเฉาแบบฉัน
เมื่อเช้านี้

อ้อ...เธอยังบอกอีกว่า
อยากรู้ว่าถ้าใช้บัตรแรบบิท
ผ่านเข้าออกบีทีเอสเฉยๆ
จะเสียเงินมั้ย
ปรากฎว่า เสียไป ๑๒ บาท
เอาแล้วสิ
คราวที่แล้ว
ฉันผ่านเข้าออกสองครั้ง
ก็เสียไป ๒๔ บาทแล้วสิ
กรรม...#$/%%/^€

ขอบคุณคนดีๆในสังคม
ที่ช่วยทำให้ภารกิจ
ในความรับผิดชอบ
สำเร็จด้วยดี

#ขอบคุณมากๆค่ะ

เชื่อหรือยังคะ
ความดีที่เราทำ
จะตอบคืนกลับเรา
เสมอๆ