จำไม่ได้ว่าหมอพูดอะไรต่อจากนี้อีก และออกไปเมื่อไหร่ ดิฉันนั่งบนเตียงผู้ป่วยที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ คืนที่ 2 แล้วที่อยู่ที่นี่หลังจากป่วยเรื้อรังมาตั้งแต่ปลายเดือนมีนาคม เข้าๆออกรพ.ก็บ่อยครั้ง ด้วยอาการภูมิแพ้และหอบหืด หลังคลอดลูกดิฉันให้นมลูกจนครบ 6 เดือน ไม่ค่อยดูแลตัวเอง ลูกอยู่กับยายที่บ้านนอก ตัวเองก็ทำงานหาเงินอยู่กทม. มีช่วงหนึ่งที่สามีกลับมา แต่ไม่ถึง 3 เดือนก็เลิกรากันไป คราวนี้เลิกกันเด็ดขาดจะไม่ขอกลับคืนให้เหมือนสายน้ำไม่ไหลกลับเวลาไม่หวนคืนต่อกันอีกเลย ดิฉันต้องทำงานอยู่กทม. สลับกับขึ้นไปหาลูกที่ลำพูนเดือนละ 1-2 ครั้ง เป็นอยู่อย่างนี้ตั้งแต่ครบลาคลอด เริ่มป่วยเป็นไข้ไม่สบายตอนลูกได้สองเดือน และมีอาการไอตลอดตั้งแต่นั้น แต่ก็ไม่ได้สนใจ จนสภาพร่างกายมันบอกว่าไม่ไหวแล้ว ดิฉันก็ล้มป่วยและถึงกับต้องนอนโรงพยาบาลอยู่หลายคืนในปลายเดือนมีนาคม 54 ด้วยอาการหอบหืด ภูมิแพ้ และพบจุดที่ปอด แต่หมอตรวจเสมหะแล้วไม่พบวัณโรค หลังจากนั้นดิฉันก็เข้าๆออกๆโรงพยาบาลบ่อยๆ จนล่าสุดตั้งแต่วันที่ 8 มิ.ย.ที่ผ่านมา ดิฉันก็ต้องเข้ารพ.อีกครั้งด้วยอาการวัณโรคที่ปอด ดิฉันหยุดรักษาตัวด้วยอาการวัณโรคตั้งแต่นั้น ทำงานอยู่บ้านติดต่องานและลูกค้าทางโทรศัพท์และอีเมล์ ทำงานไปด้วยกลับไปอยู่บ้านนอกกับลูกด้วย แต่ก็ต้องเข้ารพ.อีกหลายรอบด้วยอาการหอบหืดกำเริบรุนแรง และล่าสุดหมอก็ตรวจพอเนื้องอกที่หลอดลม และตัดชิ้นเนื้อไปตรวจหาเชลมะเร็ง...

มะเร็ง...สิ่งที่บอกว่าดิฉันจะมีชีวิตที่เหลืออย่างทุกข์ทรมานอยู่ในเวลาที่จำกัด อย่างมากก็สองปี อย่างน้อยก็เร็วกว่านั้น น้องมายด์เพิ่งอายุได้ขวบครึ่งเอง เค้าไม่มีพ่อแล้ว เค้ากำลังจะไม่มีแม่อีก แล้วเค้าจะอยู่ได้อย่างไร ยายก็แก่แล้วไม่ได้ทำงาน สวนลำไยสวนมะม่วงยายก็ทำไม่ไหวแล้ว ยายลำบากเลี้ยงดิฉันมาคนนึงแล้ว ตอนนั้นยายยังอายุไม่มากยังมีแรงไหวอยู่ แต่ตอนนี้ยายแก่แล้วจะมีแรงเลี้ยงดูส่งเสียน้องมายด์ได้อย่างไร ดิฉันคิดไปต่างๆนาๆ แต่ก็ได้สติว่า ช้าเร็วคนเราก็ต้องตายกันทั้งนั้น ดิฉันไม่โทษใครที่ต้องตายก่อนวัยอันควร ตั้งสติให้ดี อย่างน้อยดิฉันก็โชคดีที่รู้ว่าจะตายเมื่อไหร่ ยังมีเวลาได้สั่งเสีย ยังมีเวลาได้ทำความดีในช่วงสุดท้ายได้

 ปรัชญาธิเบตกล่าวไว้ว่า “เพราะเราไม่รู้ว่าระหว่างวันพรุ่งนี้กับชาติหน้า อะไรจะมาถึงก่อน เราจึงทำวันนี้ให้ดีและมีค่าที่สุด” เพราะรู้ว่ากำลังจะตาย ทำให้วิตกว่าตลอดชีวิตเราได้ทำความดีอะไรไว้บ้าง ชั่วก็มี ดีก็ทำ แต่สิ่งเดียวที่ระลึกได้ตลอด ว่าตัวเองเป็นลูกที่ดีของแม่ และเป็นแม่ที่ดีของลูก สอนลูกให้ดีเหมือนที่แม่สอนเรา สิ่งไหนที่ตั้งอยู่ในศีลในธรรมจึงควรคิดพูดทำเท่านั้น เพราะมีการเกิด ย่อมมีการตาย ทุกคนเกิดมาก็ต้องตายทุกคน แต่ทุกคนก็กลัวตาย พุทธศาสนาบอกเราว่าคนเรานี้ตายเกิดมานับภพนับชาติไม่ถ้วน ถึงไม่อยากเกิดก็ต้องเกิดเพราะมีกรรมเป็นแดนเกิด ถึงไม่อยากตายก็ต้องตาย เพราะมีเกิดจึงมีตาย พระอาทิตย์ยังขึ้นตอนเช้าทุกวัน ไม่ได้ขึ้นเพราะไก่ขัน แม้จะไม่มีไก่ขันแล้ว พระอาทิตย์ก็ยังขึ้นตรงเวลามาตลอดชั่วนาตาปี เช่นกันถ้าดิฉันตายชีวิตที่เหลือก็ยังต้องอยู่ และดำเนินต่อไปตามกรรมของมันและ เดินหน้าสู่จุดหมายแห่งความตายเช่นเดียวกัน.....

สิ่งแรกในชีวิตที่นึกถึงในวินาทีหลังจากนั้น ดิฉันนึกถึงแม่ ดิฉันโทรไปบอกแม่และให้แม่ตั้งสติ ทุกคนเกิดมาก็ต้องตายกันทั้งนั้น อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด มีสติอยู่กับปัจจุบันดีกว่า สิ่งที่ผ่านมาแล้วมันจบไปแล้ว ผลตรวจมะเร็งก็ยังไม่รู้ คิดไปร้อยแปดก็ไม่ช่วยอะไร ถ้ามันจะเป็นก็เป็น ถ้ามันจะตายก็ตาย แต่ก็ยังแอบนึกในใจอ้วนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ยึดเอาคุณงามความดีที่ได้ประกอบมาตั้งแต่อดีตชาติจนถึงปัจจุบันชาติ ขอยื้อเวลาต่อท่านยมบาล ขอให้ดิฉันมีเวลาอยู่เป็นคนดี เป็นลูกที่ดีของแม่ เป็นแม่ที่ดีของลูก เป็นคนที่ดีของสังคม จะตั้งมั่นอยู่ในศีลในธรรม ได้อยู่ค้ำชูพระพุทธศาสนาตลอดชั่วอายุขัยด้วยเถิด....

เกือบสองวันที่รอผลตรวจชิ้นเนื้อว่าเป็นมะเร็งไหม ดิฉันใช้เวลาระหว่างนั้น นั่งฟังพระธรรมเทศนาสลับกับนั่งสมาธิ พยายามไม่คิดอะไรมาก อยู่กับสภาวะปัจจุบัน ระลึกถึงพระธรรมเทศนาของท่านว.วชิระเมธีที่กล่าวว่า มีชายคนหนึ่งวิ่งหนีเสือจนตกไปที่หน้าผา แต่ก็คว้าเถาว์วัลย์เอาไว้ที่ มองไปที่ก้นหน้าผาก็มีเสืออีกตัวรออยู่ด้วยเช่นกัน แต่ระหว่างที่ติดอยู่กลางหน้าผานั้นมีผลองุ่นอยู่ขึ้นตรงหน้า สิ่งที่ชายคนนั้นควรทำคือ....กินองุ่นตรงหน้านั้นเสีย เสือที่วิ่งตามมาคืออดีต เสือที่รออยู่ก้นเหวคืออนาคต แต่องุ่นที่อยู่ตรงหน้าคือปัจจุบัน และเค้ามีหน้าที่แค่กินองุ่นแล้วรับรู้ความหวานหอมขององุ่นก็พอแล้ว

“ผลการตรวจชิ้นเนื้อแล้ว ไม่เป็นมะเร็ง 100% แต่เป็นเนื้องอก ชนิดที่พบได้น้อยมาก......”   หมอรายงานผลและแจงรายละเอียดกับการรักษา สรุปว่าดิฉันเป็นเนื้องอกที่หลอดลมทำให้เวลาที่หอบหืดกำเริบดิฉันจะมีอาการหายใจหอบเหนื่อยมากกว่าคนเป็นหอบหืดธรรมดา หมอให้รักษาและควบคุมหอบหืดให้ได้ก่อนส่วนเนื้องอกก็รอดูอาการไป โชคดีถ้าควบคุมหอบหืดได้ ดิฉันก็ไม่ต้องทำอะไรกับเนื้องอกนั่นเลย....

เป็นข่าวดีที่สุดที่เคยได้ยินมา ดิฉันรีบแจ้งข่าวนี้ให้แม่กับเจ้านายทราบทันที ทุกคนดีใจมาก แม่แอบไปบนเจ้าแม่จามเทวีอดีตเจ้าเมืองลำพูนเอาไว้ ส่วนดิฉันเองตั้งใจไว้ว่า ออกจากโรงพยาบาลแล้วจะไปปฏิบัติธรรมต่ออีก 7 วัน

ดิฉันได้มีโอกาสไปปฏิบัติธรรมที่สำนักปฏิบัติธรรมวัดพระธาตุศรีจอมทอง จ.เชียงใหม่ โดยท่านหลวงปู่ทอง สิริมังคโล เป็นผู้ที่มีเมตตาเผยแผ่และจัดตั้งการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานในแนวสติปัฏฐาน4 การปฏิบัติธรรมตลอด 7 วัน ทำให้ยกสภาวะจิตของดิฉันให้ระลึกอยู่กับปัจจุบัน แม้จะแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต ตลอดเวลาชั่วชีวิตดิฉันหายใจผิดมาตลอด เพิ่งจะรู้วิธีหายใจที่ถูกก็คราวนี้เอง ธรรมะเป็นยารักษาโรคที่ดีที่สุด ดิฉันไม่เคยหายใจได้สะดวกมากที่สุดมานานเท่าอายุของลูก ลมหายใจที่โล่งเบาสบายนี้ราวกับว่าเป็นลมหายใจแรกของชีวิตใหม่ที่ดิฉันได้รับต่อจากนี้ อาการหอบหืดไม่กำเริบแม้ระหว่างที่ปฏิบัติธรรมฝนจะตกตลอดเวลา ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เจอฝนตกติดต่อกันดิฉันคงต้องไปนอนพ่นยาอยู่รพ.แล้ว ท่านยมบาลใจดีขยายเวลาสัมปทานชีวิตให้อยู่ต่อได้อีก ดิฉันก็ตั้งใจว่าจะใช้เวลานาทีที่เหลือให้มีค่าและไม่ประมาทกับชีวิตอีก

เรื่องของดิฉันที่นำมาเล่าให้ทุกท่านฟังเพียงเพื่อจะเป็นสติเตือนให้ทุกท่านให้ทราบว่า

- ดิฉันและทุกท่านในที่นี้โชคดีมากที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ และโชคดีมากที่เกิดมาในประเทศที่นับถือพุทธศาสนา และโชคดีอีกเช่นกันที่มีศรัทธาได้มีโอกาสศึกษาพระธรรมของพระพุทธเจ้า ที่เป็นยาวิเศษที่สุดรักษาได้ทั้งโรคใจและโรคกาย

- ทุกชีวิตที่มีการเกิด ตั้งอยู่ ย่อมมีแตกดับตายด้วยกันทั้งหมด ไม่ว่าคนที่เรารัก พ่อ แม่ สามี ภรรยา ลูกสุดรัก คนดี คนชั่ว คนที่เรารัก คนที่เราเกลียด หรือแม้แต่ตัวเราเอง ทุกคนย่อมมีเวลาวาระของตัวเองทั้งนั้น หากวันนี้วินาทีนี้ที่คุณยังมีลมหายใจอยู่ มองไปเห็นคนที่รัก ไม่ต้องรอวันแม่ ไม่ต้องรอวันพ่อ ไม่ต้องรอวันเกิด ไม่ต้องรอวันสงกรานต์หรือ เทศกาลไหนๆ อยากแสดงความรัก ความเคารพพ่อแม่หรือคนที่อยู่ตรงหน้า อยากให้เค้ารู้ว่าเรารู้สึกดีแค่ไหน จงบอกเค้า และรีบ “ทำทันที” เพราะบางที “ชาติหน้า” อาจจะมาถึงก่อนวันสำคัญเหล่านั้นที่คุณจะได้แสดงออก

- ชีวิตดิฉันผ่านความยากลำบากมาตั้งแต่เกิด พ่อแม่แยกทาง ครอบครัวยากจน ชีวิตคู่ไม่สมหวัง แถมยังต้องมาเจอกับโรคภัยไข้เจ็บสาระพัด คนที่เราคิดว่าเค้าเป็นเพื่อน แต่ลับหลังเค้ากลับตอกย้ำซ้ำเติมในทุกข์กรรมของเราสิ่งเหล่านั้นไม่ได้กระเทือนจิตใจดิฉันเลยแม้แต่น้อย เพราะดิฉันคิดบวกและอยู่กับปัจจุบัน ถ้าดิฉันอยู่ในครอบครับที่เพียบพร้อมดิฉันคงไม่มีมานะสามารถก่อร่างสร้างตนได้อย่างวันนี้ ถ้าดิฉันเกิดมาสบายดิฉันคงจะไม่เป็นคนที่เข้มแข็งและอดทนเท่าวันนี้ ถ้าดิฉันไม่ดีไม่เด่นก็คงไม่มีคนอิจฉานินทาลับหลัง และถ้าดิฉันไม่มีไม่เจ็บป่วย ดิฉันคงไม่มีโอาสได้มาปฏิบัติธรรม ได้รู้แจ้งเห็นจริงในความเป็นไปของชีวิต พาตัวพาใจออกจากความทุกขเวทนาทางกายทางใจได้

- อดีตผ่านไปแล้ว ดีก็ดีมาแล้ว ชั่วก็ชั่วมาแล้ว เรื่องกรรมและอดีตชาติเป็นเรื่องอจินไตย อนาคตก็ยังมาไม่ถึงหรือไกลเกินอสงไขย ขอแค่ใจเราตั้งมั่นอยู่กับปัจจุบัน ทำในวันนี้ปัจจุบันนี้ให้ดีที่สุดราวกับว่าเป็นวันสุดท้ายของชีวิต ปฏิบัติกับคนที่อยู่ตรงหน้าราวกับว่าพรุ่งนี้เราจะไม่ได้เจอเขาแล้ว แล้วคุณจะรู้ว่า เวลาของคุณที่เหลืออยู่มีค่ามากที่สุด และเมื่อวันนี้ดี พรุ่งนี้ก็ย่อมดี

ท้ายที่สุดนี้ กุศลกรรมใดๆที่ดิฉันได้ปฏิบัติธรรม ตั้งแต่อดีตชาติจนถึงปัจจุบัน จงบันดาลให้ทุกท่านและครอบครัว จงมีแต่ความสุขประกอบด้วย อายุ วรรณะ สุขะ พละ คิดหวังสิ่งใดที่ประกอบด้วยกุศลจงสำเร็จด้วยกันทุกท่านเทอญ

Create Date : 20 มิถุนายน 2556
Last Update : 20 มิถุนายน 2556 12:34:10 น.		0 comments
Counter : 2467 Pageviews.
Share Tweet