ไปเป็นคุณครู

นอกจากงานประจำที่ทำแล้ว บางทีพู่ก็ไปเป็นอาสาสมัครสอนหนังสือ(ฟรี)ให้ตามโรงเรียน เคยไปสอนให้โรงเรียนพิเศษ high school drop off คือแหล่งรวมเด็กเกเรเกตุงทั้งหลายที่เรียนในโรงเรียนธรรมดาไม่ได้ แต่เด็กน่ากลัวอ่ะ ทั้งสักทั้งเจาะหัวกะโหลกไขว้มาเลย ไปสอนครั้งเดียวเข็ด ไม่เอาแล้ว สอนอะไรก็ตั้งหน้าตั้งตาเถียง หลงผิดจริง ๆ เลยตู

ส่วนอีกโรงเรียนที่ไปสอนเป็นโรงเรียนระดับ high school เหมือนกัน แต่เป็นโรงเรียนสำหรับเด็ก(วัยรุ่น)ที่เพิ่งอพยพมาอเมริกา ส่วนมากจะมาจากเอธิโอเปีย โซมาเลีย ส่วนน้อยมาจากเอเชียหรือเมกซิโก เด็กโรงเรียนนี้จะมีปัญหาในเรื่องของภาษาอังกฤษยังไม่แข็งแรงพอที่จะไปเรียนโรงเรียนปกติ หรือบางคนก็อายุมากแล้วแต่เรียนมาน้อย อายุสูงสุดถึง 35 ปีก็มี การที่เขาอายุเยอะแล้วจะไปเรียนรวมกับเด็ก ๆ ในระบบปกติ ก็คงทำให้ตะขิดตะขวงใจ อย่างน้อยรัฐก็ยังจัดให้พวกเขาได้เรียน ได้จบมีวุฒิการศึกษาเพื่อจะได้ทำงานในระดับที่ดีขึ้น แต่ถ้าถามว่ามาตรฐานความรู้ที่เด็กโรงเรียนนี้มีจะเท่ากับโรงเรียนปกติมั้ย คงไม่ได้

ตอนแรก ๆ ที่สมัครจะสอนหนังสือให้เมื่อประมาณปีที่แล้ว โรงเรียนถามถนัดสอนวิชาอะไร จะบอกว่าไม่ถนัดเลยสักวิชาก็กลัวโดนถีบกระเด็นออกมาซะก่อน ตอนนู้นเลยเลือกเลข กับ ESL (English as Second Language) อยู่เมืองไทยน่ะเรียนไม่เก่งหรอก เลขน่ะระดับบ๊วยของห้องเลย แต่มาอยู่นี่บ๊วยเมืองไทยก็กลายเป็นเทพคณิตศาสตร์ไปได้ (ความโง่น่ะเท่าเดิม แต่ฝรั่งนี่เอาเครื่องคิดเลขออกจากมือก็คิดเลขไม่ออกแล้ว)

พู่ได้เจออาจารย์ที่สอนภาษาอังกฤษพู่มาจากสมัย high school ด้วย จำแกไม่ได้หรอก ตอนที่โรงเรียนแนะนำให้รู้จักกัน แหม่มคนนี้แกมองพู่แล้วถามว่า
"เคยเรียน COMO ใช่มั้ย"
"ใช่ค่ะ" อึ้ง...นึกไม่ออก ว่าแกรู้ได้ไง
"ใช่สมศรี(นามสมมติ)ที่มาจาก Thailand หรือเปล่า"
"ใช่ค่ะ"
อาจารย์ก็ยิ้ม พู่ก็เพ่งตาบอดไปเลย ใครอ่ะ??? มาถึงบางอ้อตอนเขาแนะนำนามสกุล เพราะตอนเรียนเรียกแกแต่ Mrs. Hall เลยจำไม่ได้ว่าอาจารย์ตัวเองชื่อ Sandra Hall อาจารย์แก่ไปมากเลยผมขาวหมดหัวแล้ว เกษียณจากโรงเรียนเดิมแล้วอาสาสมัครมาสอนที่นี่ วิญญาณความเป็นครูของแกคงฝังลึกแล้ว

เรื่องการจำคนไม่ได้เนี่ย นั่นคือปกติเลยสำหรับพู่ บ่อยครั้งที่เพื่อนมาทักแต่พู่จำไม่ได้ แต่ไม่เคยทำให้ใครเก้อนะ มาทักพู่ก็คุยตอบหัวเราะเอิ้กอ้ากไปตามเรื่อง พอเขาคล้อยหลังไป จะสะกิดถามเพื่อนที่อยู่ด้วยกันบ่อย ๆ "เฮ้ยแก...คนนั้นใครอ่ะ"

มาเข้าเรื่องการสอนปีนี้ดีกว่า โรงเรียนเขามี Health Class เพิ่มขึ้น เข้าทางเลย เลยบริการชุมชนเรื่องที่พู่รู้ดีกว่า พู่ไปสอนเรื่องเดียวเรื่องความดันโลหิตสูง เพราะคนแอฟริกันจะเป็นกันมาก หลักการสอนของพู่มีไม่กี่ข้อหรอก
1. พูดช้า ๆ ชัด ๆ
2. หลีกเลี่ยงศัพท์ทางการแพทย์ทั้งหมด ใช้ภาษาแบบบ้าน ๆ (อย่าสร้างความงุนงงให้เด็ก)
3. ใช้อุปกรณ์ประกอบให้เข้าใจแทนการนั่งฟังอย่างเดียว
4. กฏเหล็ก จะไม่เรียกใครตอบตัว ๆ เด็ดขาด เพราะสมัยเรียนโดนอาจารย์เรียกบ่อย เพราะแกรู้ว่าถามทีไรพู่ไม่เคยตอบแกได้เลย ฮึ่ม...แค้นฝังหุ่น

ภายในโรงเรียนที่ไปสอน เป็นทางเดินที่มี locker ตั้งเรียงรายทั้งโรงเรียนเลย ของใครของมันจะสุมเสื้อกันหนาว หนังสือ กระปุกกระเป๋าอะไรก็ตามสะดวก

Mrs. Hall กำลังหันหลังเขียนกระดาน นักเรียนส่วนมากจะเป็นอิสลาม นักเรียนหญิงก็คลุมผ้าปิดหน้ามิดชิด



อุปกรณ์เตรียมไปจากบ้านของครูพู่ กระป๋องนั่นก็เวลาซื้อก๊วยเตี๋ยว ที่นี่ใส่กระป๋องพลาสติกแบบนี้แหล่ะ จับดัดแปลงมาใส่น้ำซะ เข็มนั่นติ๊งต่างให้เป็นหัวใจ เส้นพลาสติกใสอันใหญ่เป็นเส้นเลือดขนาดปกติ เส้นพลาสติกอันเล็กเป็นเส้นเลือดที่ขนาดเล็กลงจากไขมันอุดตัน หรือเล็กลงจากเหตุผลอื่น ๆ



จำลองหัวใจสูบฉีดเลือดในเหตุการณ์ปกติ ความดันปกติก็ออกแรงน้อย



เส้นเลือดตีบก็ต้องออกแรงเพิ่มขึ้น ส่งเวียนให้เด็กลองในห้อง สอนเสร็จคุณครูก็เช็ดน้ำไปด้วย
"นักเรียนทำน้ำหก ทำไมไม่เช็ดคะ??" แหะ..แหะ..นึกในใจ



เครื่องวัดความดัน กะว่าจะเอาใช้สอนส่วนตัว จะเอาไปจากที่ทำงานก็น่าเกลียดเกิน ไปซื้อไว้ใช้ส่วนตัวก็ได้ ใช้สอนเสร็จจะส่งไปให้แม่ตุ๊กตาใช้ที่บ้าน แกเป็นความดันสูงบวกโรคหัวใจอยู่ด้วย เครื่องนี้ก็ประมาณเกือบ $80



ใช้ง่ายมาก เอาใส่ข้อมือแล้วกดปุ่มก็เรียบร้อย อ่านค่ามาให้เสร็จสรรพ อันนี้เป็นค่าความดันของคนขี้เกียจออกกำลังกาย (อย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่าง) พอหมดชั่วโมงก็เปิดวัดความดันให้เด็ก ๆ มีติดกลุ่มความดันค่อนข้างสูงอยู่ 3 คน มีเด็กห้องอื่นมาเข้าคิวขอวัดด้วย ได้เลยค่ะ



อุปกรณ์สุดท้ายของครูพู่ คือผลไม้ไปแจกเด็ก เพราะแนะแกว่าให้งดอาหารเค็ม ๆ ไขมันสูง บลา..บลา..บลา ผักผลไม้ดีที่สุด ว่าแล้วก็เอาแอปเปิ้ลไปกินกันนะคะเด็ก ๆ หอบไป 2 ถุงใหญ่ เหลือกลับมาเท่านี้แหล่ะ ตอนนี้อุปกรณ์นี้นอนแอ้งแม้งอยู่ในตู้เย็น



เลิกสอนออกมา เด็กพักกินข้าวกลางวันกันเสร็จแล้ว เหลืออยู่โต๊ะเดียวนี่แหล่ะ โรงอาหารอยู่กลางโรงเรียนเลย



ผลตอบรับที่ไปสอนก็สนุกดี เด็ก ๆ มีคำถามเยอะแยะเลย คำถามสุขภาพที่ไม่เกี่ยวกับบทเรียนก็เยอะ
"ทำไมพ่อแม่พี่น้องผม ไม่มีใครเป็นโรคหอบหืด ทำไมมีผมเป็นอยู่คนเดียว"
"พระเจ้าลงโทษไง" ขอโทษ...ครูล้อเล่น

"คุณครู...หมอสั่งยาขยายหลอดลมให้ผมใช้พ่นวันละ 2 ครั้ง ผมไม่ใช้หรอก"
"ทำไมหล่ะ"
"เพื่อนผมบอกว่าไม่ดี"
ไม่เชื่อหมอแต่เชื่อเพื่อนนี่นะ

ท้ายชั่วโมงมีใบให้เด็กประเมินการสอน อ่านแล้วดีใจมากเลย ดีใจที่เด็ก ๆ สนุกกับการเรียน โน้ตที่เขียนลายมือภาษาอังกฤษยืกยือ สะกดคำไม่ถูก เขียนเรียงสลับผิดไปมา แต่อ่านแล้วเข้าใจ เด็กขอบคุณและขอให้กลับไปอีก โรงเรียนติดต่อมาให้ไปสอนอีกประมาณ 2 อาทิตย์หน้าหลังจากวันหยุดถือศีลอด คราวหน้าจะไปสอนเด็กเรื่องเลือดไหลไม่หยุดหรือเกล็ดเลือดต่ำ hemophilia

ฮี่...หนุก หนุก สอนหนังสือก็สนุกเหมือนกันนะ

 

Create Date : 21 ตุลาคม 2549		2 comments
Last Update : 29 ตุลาคม 2552 17:08:08 น.
Counter : 1081 Pageviews.
Share Tweet