ทุกสิ่ง..ย่อมเกิดขึ้นได้เสมอ หลังจากที่เคยบอกพี่แดง..พี่คนบ้านเดียวกันว่าจะไปดูแลพี่เขาหลังการผ่าตัด กระดูกที่งอกอย่างผิดปกติที่ท้ายทอย จนทำให้พี่เขาตัดสินใจว่า..ต้องผ่า... วันเวลาผ่านไป พร้อมๆกับการเงียบหายไปของพี่แดง ประกอบกับที่ฉันวุ่นวายกับการเปิดเทอมของลูก ฉันจึงคิดว่า..พี่เขาคงผ่าตัดผ่านพ้นไปอย่างเรียบร้อย เพราะ พี่แดงเคยบอกว่า หากหมอนัดผ่าตัด ตรงกับวันเปิดเทอมของลูกฉัน เพื่อนพี่แดง จะไปเฝ้าหลังผ่าตัดให้ ฉันจึงวางใจว่า..อย่างน้อยๆพี่แดงก็มีคนดูแล เมื่อวาน..ฉันตั้งใจโทรหาพี่แดง ตั้งใจว่า..จะอวดฝีมือทำใส้อั่ว เพราะรู้ว่าพี่แดง ต้องชอบกิน ถ้าพี่เขาอยากกินฉันก็จะทำให้ จะได้เก็บแช่แข็งไว้อุ่นกินยามที่ ต้องการ ในเวลาที่พี่แดงกำลังพักฟื้นอยู่ที่บ้าน เมื่อโทรไป ฉันถามว่า..พี่ผ่าตัดหรือยัง แล้วเป็นไงบ้าง..พี่แดงตอบว่า..พี่ไม่ได้ผ่า หรอกน้อง ตอนที่นัดหมอว่าจะผ่าน่ะ หมอเขาตรวจร่างกายเพื่อดูความพร้อมของพี่ ครบวงจร แทนที่พี่จะได้ผ่ากระดูก กลับกลายเป็นว่า หมอตรวจเจอมะเร็งเต้านม พี่ก็เลยต้องไปนอนให้หมอเฉือนเต้านมทิ้งไปข้างหนึ่ง แล้วพี่ต้องคอยอีกหกเดือน ให้หมอฉายคีโมให้..แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ กำลังใจพี่ดี มันเพิ่งเป็นขั้นแรกเท่านั้น ฉันก็เลยไม่รู้จะพูดอะไรกับพี่เขาอยู่พักหนึ่ง ใจหายน่ะ..ใจหายแทนอย่างบอก ไม่ถูก..ฉันไม่กล้าพูดเรื่องที่จะทำให้พี่เขาหดหู่ ก็เลยยกเรื่องทำใส้อั่วมาเล่าให้พี่ เขาฟัง หลังจากฟังพี่แดงเล่าถึงอาการอยู่พักใหญ่ พี่แดงบอกว่า อือ..ตอนนี้พี่ก็ ไม่ได้กินเนื้อสัตว์แล้วล่ะ สงสารแต่แฟนพี่ต้องกินอาหารตามพี่ไปด้วย แล้วแขน พี่ก็ไม่ค่อยมีกำลังที่จะทำอาหาร ฉันบอกพี่แดงว่า จะให้ฉันทำใส้อั่วให้สามีพี่แดงกินหรือปล่าว ทำไว้เยอะๆจะได้ เก็บไว้กินได้ทุกเมื่อยามอยาก พี่แดงถามว่า อร่อยหรือปล่าวล่ะ..ฉันตอบว่า ก็ทุกทีที่หนูทำอะไรๆให้พี่กินน่ะ พี่ว่าอร่อยมั๊ยล่ะ..ตกเย็น สามีพี่แดงมารับใส้อั่ว ที่ฉันทำเก็บไว้ จะได้กินไปพลางๆก่อน พี่แดงบอกสามีให้ทิ้งเงินไว้กับฉัน จะได้ทำใส้อั่วให้พี่เขาอีก ที่จริง สามีพี่แดงให้เงินมา 30 เหรียญ ความที่ฉันเห็น ความเหนื่อยยากหลังเลิกงานของพี่เขา ก็ทำให้รับมาทั้งหมดไม่ได้ ฉันรับมาแค่ 20 เหรียญ บอกว่า..พี่เก็บไว้เถอะ เดี๋ยวหนูซื้อเท่าที่จำเป็นทำให้พี่กินละกัน จะออกเงินให้พี่เขาหมด ก็ไม่ไหว เพราะพี่เขาต้องการเยอะ การได้รับรู้เรื่องราวของพี่แดง ทำให้ฉันรู้สึกว่า เรื่องบางเรื่องที่เราควรทำ เรากลับ ไม่ทำ มัวแต่รีรอ หรือหาเหตุผลร้อยแปดมาเป็นข้ออ้างให้ตัวเอง หรือบางทีรอให้ เกิดเรื่องเสียก่อน เราถึงรู้สึกเสียดายขึ้นมาทีหลัง ที่เคยตั้งใจว่า..จะไปช่วยเหลือโรงเรียน ตอนที่รู้ว่างบประมาณถูกตัด และโรงเรียนไม่มีงบจ้างครูผู้ช่วย ครูคนเดียวสอนทุกวิชาและทั้งวัน แค่รู้ฉันก็สงสารครู เพราะครูฝรั่งก็ไม่ได้เงินเดือนมากมาย ตัวฉันเองก็ไม่ได้รวย แต่ก็ไม่ได้ทำงานนอกบ้าน ความอยากช่วยเหลือสังคมมันก็มีอยู่ แต่ไม่รู้ขั้นตอนของมันเท่าไหร่นัก ก็เลยรีรอ หาข้ออ้างสารพัด มาเรียเพื่อนที่รู้จักกันเคยขับรถมาส่งฉันที่บ้าน ตอนที่นั่งรถมาด้วยกัน ฉันก็พูดเรื่องงบประมาณของโรงเรียนให้หล่อนฟัง แทนที่จะเป็นฉันที่ไปช่วยโรงเรียน กลับกลายเป็นมาเรียที่เดินหน้าทำนำไปก่อนฉัน ช่างน่าอายนัก.. วันนี้..เมื่อลูกเลิกเรียน ปรึกษาสามีเรียบร้อย ให้มั่นใจว่าเธอเห็นดี เธอว่า..ไปสิ ดีกว่าอยู่บ้าน ออกไปพบปะผู้คนมั่ง ออกไปใช้สมองให้เป็นประโยชน์เพื่อเด็กๆก็ดี ฟังแล้วแหม่งๆหู..ชอบกล แต่เอาเป็นว่าเธอตั้งใจให้เมียไปช่วยเหลือโรงเรียนก็แล้วกัน ตอนที่ไปรับนิก ฉันเจอครูเก่าของนิกที่เคยสอนชั้นคินเดอร์ เทียบกับเมืองไทยก็คงราวๆอนุบาลสาม ครูชื่อ Mrs. Barba ฉันเดินเข้าไปหาตอนที่เธอกำลังพาเด็กๆ เดินแถวไปหาผู้ปกครอง ฉันถามครูว่า..ครูต้องการผู้ช่วยซักคนมั๊ยคะ?.... ฉันยังไม่ทันจะบอกเหตุและผล ครูบาร์บา รีบบอกฉันว่า โห..ถ้าได้ก็วิเศษ เลยค่ะ ห้องดิฉันอยู่ห้อง 56 นะคะ พรุ่งนี้ฉันมีงานให้คุณทำด้วยล่ะ..ครูบาร์บา ไม่ฟังกันให้จบๆเลย คงกลัวว่าเราจะไม่ทำ ฉันรีบบอกครูว่า..ฉันทำได้แค่ 2 ชั่วโมงครึ่งเท่านั้น ครูบอก จะกี่ชั่วโมง กี่วัน ก็ไม่ว่ากัน ขอแค่ช่วยครูก็ พอใจแล้ว..เป็นอันว่า..พรุ่งนี้ฉันต้องไปช่วยครูบาร์บา ที่ห้องเรียน ตั้งแต่ 8 โมง ถึงสิบโมงครึ่ง จากนั้นก็รับอลีนากลับบ้าน วันไหนถ้าต้องไปช่วยครูห้องอลีนา ฉันก็งดไปช่วยห้องครูบาร์บา การเสียสละ ทำเพื่อสังคม ต้องใช้ความเมตตาและน้ำใจ ที่จะไม่คิดว่า..ตัวเองนั้น ทำงานหนักแล้วไม่ได้ค่าตอบแทน อย่างน้อยๆ ฉันถือว่า ฉันได้ทำเพื่อเด็กๆ และถึงแม้ว่า..จะมีมารทางความรู้สึกเข้ามาทำให้แกว่งๆเขวๆไปบ้าง ในอันที่จะ ทำให้เราละเลิกสิ่งที่ตั้งใจ แต่ทว่ามันคือการฝึกฝนจิตใจทางหนึ่งเหมือนกัน   Create Date : 12 มีนาคม 2551 14 comments Last Update : 12 มีนาคม 2551 9:14:23 น. Counter : 542 Pageviews. Share Tweet

โดย: joblovenuk 12 มีนาคม 2551 10:04:16 น.

ตกลงจะไปช่วยครูใช่ไม๊ ....ก็ดีกว่าอยู่เปล่าๆ เรื่องอาไอ้มินั้น แม่เราบอกแล้วล่ะ ได้ยินว่าพี่แดงนั้นโทรหาทางนี้แล้ว แม่เราได้ข่าวแล้วล่ะ เราไม่ได้ติดต่อแกสองสามวันนี้ก็เลยไม่ได้คุยกัน ก็เห็นแกไม่เปิดด้วย อีกทั้งเครื่องของเรานั้นเน็ทต่ำไม่แรง เขาดึงสัญญาณไปห้องประชุมใหญ่หมด ก็เลยเปิดไม่ได้ แต่เครื่องที่กุ๊กเปิดที่บ้านมันเปิดอยู่นะ เราสั่งมันไว้ ถ้าแกเข้าเอ็ม มันก็จะเห็น ขอให้แกเปิดรอไว้ก่อนซิ่ เดี๋ยวกุ๊กเห็นแกเปิดทิ้งไว้มันก็จะเข้าคุยได้....   โดย: แม่น้องกุ๊ก IP: 210.246.146.129 12 มีนาคม 2551 10:39:30 น.

แม่น้องกุ๊ก ช่วงนี้เวลามันเปลี่ยนด้วยน่ะ เราเลย กินข้าวเย็นเลททุกวัน แล้วก็ไปช่วยครูด้วย ก็เลยเหนื่อยว่ะ เราไม่ได้เปิดใช้มาสามวันละ ถึงเปิดก็เปิดค่อนข้างดึกที่โน่น ก็สายๆ ของแก เปิดมา เราไม่เห็นกุ๊ก เราก็เลยออก ไปนอน พรุ่งนี้เราก็ต้องไปช่วยครูที่ห้อง อลีนา แล้ววันจันทร์ก็ไปอีก ไปทุกวันล่ะแก วันละสองชั่วโมงเศษๆ เว้นแต่วันศุกร์นะ ถ้าแกอยู่บ้าน วันเสาร์เช้า ก็เย็นวันศุกร์ของเรา มาเจอกันตอนนั้นก็ดี   โดย: แม่น้องนิก IP: 216.175.72.151 13 มีนาคม 2551 2:26:51 น.

พี่แมวใจดีเสมอเลยครับ...   โดย: Darth Trowa IP: 58.9.156.217 15 มีนาคม 2551 3:55:03 น.

เอ็มเอ๊ย..ขนาดว่าใจดี ให้ฟรีกับบางเรื่อง มันก็ยังมีคนหมั่นใส้นะเอ็ม ตลกดี นี่แหละที่เรียกว่า มาร   โดย: แม่น้องนิก IP: 216.175.75.111 15 มีนาคม 2551 8:51:15 น.

สวัสดีครับพี่แมว อ้าว....ปิ๊กไปอ่านเม้นท์ของปี้แมว หันเขียนเป๋นกำเมือง เอาเวอร์ชั่นใดดีครับ 5555 สาวหน้อยหน้าต๋าน่าฮักขนาดเลยเน้อครับปี้ ส่วนป้อจายก็คมเข้มดีลอครับ เด็กตี้ฮักดนตรี ส่วนใหญ่โตมาจิตใจ๋อ่อนโยนเน้อครับ อันนี้บ่าว่าเพื่อเข้าข้างตั๋วเก่า เพราะผมก่เล่นดนตรีเหมือนกั๋น ผมบ่าซอบแนวบู๊ครับ ผมซอบแนวบุ๋น อิอิอิ รวด add blog พี่ไว้โตยเน้อครับ   โดย: ก. วรกะปัญญา (กะว่าก๋า ) 15 มีนาคม 2551 10:43:43 น.

เออ....เราเปิดเที่ยงแล้ว..ไม่เห็นแกเปิดเลย   โดย: แม่น้องกุ๊ก IP: 125.25.193.59 15 มีนาคม 2551 12:18:07 น.

น้องก๋า ไอ้ที่อู้ๆมาเนี่ย ดีๆเข้าตั๋วล้วนๆเนาะ เฮาอู้กั๋นเวอชั่นกำเมืองเนาะ พี่ชอบ ไผมีเมียเป๋นคนเมืองก่ไปฝึกกั๋นเอาคนเดียว มีแต่คนฮ้องพี่ๆ ฮู้สึกว่า ตั๋วเก่า ฒ ไปถนัด +++++++++++++ ไอ้แม่น้องกุ๊ก แกก็ดายเนาะ..เที่ยงแกน่ะ สี่ทุ่มเมืองนอก นะโว๊ย ใครจะรอแกเอาจนป่านนั้น ตอนแกออนน่ะ เราหลับฝันเห็นเลขหวย ไปไม่รู้กี่ตั้งแล้วอ่ะ เราบอกเช้าๆ..แกเล่น ตื่นสายทำไมล่ะ อย่าโทษเรานะโว๊ย เราก็เปิดรอแกอยู่ตั้งนาน ไว้พรุ่งนี้ วันอาทิตย์แกน่ะ ตอนเช้า แปดเก้าโมงของแก ก็เป็นทุ่มนึงของเราละ เปิดช่วงนั้นแหละ เจอก็เจอไม่เจอก็แล้วไป อย่าเปิดเที่ยงอีกนะแก เราหลับแล้วตอนนั้น   โดย: แม่น้องนิก IP: 216.244.9.118 15 มีนาคม 2551 21:39:04 น.

ปี้แมวครับ ผมสบายเลยครับ บ่าแพ้ละอองอะหยังสักอย่าง หุหุหุ แล้วก่ม่วนตี้สุด ตอนได้เดินถ่ายต้นไม้ใบหญ้านี่แหละครับ   โดย: กะว่ากี๋ และ สามี (กะว่าก๋า ) 15 มีนาคม 2551 22:00:15 น.

น้องก๋า ฟ้งๆเปิ้นอู้..กะว่ากี๋ และ สามี อ่านไปอ่านมา มาหันคนฮักเมียก่กำนี้ละ ส่วนมาก ปะแต่..คนเมียเผลอ พี่ก่บ่แพ้ละอองเกสรนะ แต่แพ้อาหารทะเล วาสนาบ่มีเจ้า แต่ก่ดีคลอเรสเตอรอลบ่ต้อง สูงเนาะ กิ๋นน้ำพริกต่อไป ต๋ามประสาคนเมือง   โดย: แม่น้องนิก IP: 216.244.9.118 15 มีนาคม 2551 22:28:21 น.

เราเปิดวันเสาร์สายๆนะ รอแกตั้งนานเหมือนกัน แกก็ไม่เห็นเปิด อาทิตย์ไม่ได้เปิด เพราะรีดผ้า อีกทั้งพากันตื่นสายกันทั้งบ้าน   โดย: แม่น้องกุ๊ก IP: 210.246.146.129 17 มีนาคม 2551 9:26:00 น.

เช้าวันจันทร์ ก็เปิดไม่ได้ว่ะ เน็ทมันอ่อนมากเลย เข้าไม่ได้ วันอังคารเราไปอบรมที่อาชีว นะ อบรม 2 วัน เขาส่งเราไปเรียนรู้การทำเวบไซด์ คงไม่ได้เจอแก   โดย: แม่น้องกุ๊ก IP: 210.246.146.129 17 มีนาคม 2551 9:30:46 น.

กับบางคน บางอย่างรอมาตลอดชีวิต และก็บ่เคยได้ทำ การได้ทำในเรื่องที่เคยวาดฝันไว้ วิเศษที่สุดแล้วสำหรับน้อง ปล. ตุ๊ปี้ ก. มาแผวเพ้ก่อนอี้ ฮิ้ววววววววววว   โดย: กากีซ่าส์ 17 มีนาคม 2551 9:58:09 น.

หน่อย อย่างน้อยๆก่ถือว่าได้ทำแล้วเนาะ ดีกว่าบ่ได้ทำ ปล่อยเวลาหื้อผ่านเลยไป อย่างน่าเสียดาย หรือบ่อั้นก่เสียใจ๋แล้ว คิดว่า เฮาน่าจะทำอย่างอั้น อิแม่ฯตึงกล้าจะลงมือทำ ในสิ่งที่คิดฝัน เป๋นเรื่องๆไปนะ ผลจะออกมาอย่างใด ก่เป๋นเรื่องของอนาคต สิ่งสำคัญ คือก๋านกล้าลงมือทำนี่ละเนาะ ++++++++++++ บ่ดีฮ้องเปิ้นว่าตุ๊ปี้ ฮ้องเปิ้นว่า ปี้น้อย เปิ้นยังบ่ ฒ เต้าอปน. ดีเนาะ อปน.โดนยับมาเป๋นนักวิชาก๋าน สมน้ำหน้า   โดย: อิแม่ฯ IP: 216.175.65.208 17 มีนาคม 2551 11:06:14 น.