กระเป๋าธรรมดาใบนี้มีค่า ถึงจะเอาหลุย์ แอร์เมส พราด้ามาแลกก็ไม่ยอม

ใช่ค่ะมันเป็น “กระเป๋า” หนังธรรมดาๆ ราคาถูกๆ แบบเชย แก่ๆ แต่มันมีค่า มีความหมายสำหรับฉันมากมาย วันนี้แม้จะมีใครเอากระเป๋าแบรนด์ดังใบเป็นหมื่นเป็นแสน อย่างหลุย์ส วิตอง แอร์เมส พราด้ามาแลกฉันก็ไม่ยอม ทำไมน่ะหรือคะ ก็เพราะกระเป๋าใบนี้ เป็นของชิ้นสุดท้ายที่ฉันได้จากแม่น่ะสิคะ
ฉันยังจำได้ดี เมื่อปีก่อนตอนที่แม่ซื้อกระเป๋าใบนี้มาให้ฉัน จากตลาดโรงเกลือ ที่ชายแดนปอยเปต แม่บอกซื้อมาฝาก เห็นฉันหิ้วแต่กระเป๋าอะไรก็ไม่รู้ เดี๋ยวก็เปลี่ยนๆ เลยซื้อแบบหนังแท้ดีๆ มาให้จะได้ใช้ได้ทนนาน ฉันรับกระเป๋าจากแม่มาแบบเซ็งๆ แอบบ่นนิด ๆ ด้วยความไม่ชอบ
“ทำไมมันหลายสีจังแม่ กระเป๋าหนังหนักก็หนัก แบบก็แก่จังอ่ะแม่”
แต่พอเห็นแม่ทำหน้าผิดหวัง แถมพ่อที่ไปกับแม่เล่าให้ฟังว่า แม่อุตส่าห์เดินเลือกซื้อให้ตั้งนานทั้งๆ ที่เดินไม่ค่อยไหวเพราะตอนนั้นแม่เริ่มป่วย แขนและขาชาไม่ค่อยมีแรง พอเลือกได้ก็ยังไปต่อราคาอีกเป็นครึ่งชั่วโมง จากใบละ 750 แม่ต่อมาเหลือ 450 ฉันฟังแล้วก็เลยรีบเปลี่ยนสีหน้าบอกแม่ว่า “ไม่เป็นไร ใบที่หนูใช้อยู่มันพังพอดี” แต่ฉันก็พูดไปอย่างนั้นเพราะจริงๆ ฉันเอากระเป๋าใบนี้ทิ้งไว้ก้นตู้ โดยที่ไม่เคยหยิบมาใช้อีกเลย
จนกระทั่งอีก 2 เดือนต่อมา แม่เริ่มป่วยหนัก แขนขาที่ไม่ค่อยมีแรงเริ่มยกไม่ขึ้น เดินไม่ได้ ฉันพาแม่ไปตรวจอีกครั้ง หมอบอก แม่เป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย แม่จะมีชีวิตอยู่ได้แค่ไม่เกิน 4-5 เดือนเท่านั้น ฉัน และทุกคนช็อค แต่เราก็พยายามทำเป็นปกติ บอกให้แม่รู้แค่ว่า เป็นมะเร็ง แต่เราไม่ได้บอกแม่ว่า เป็นระยะไหน จะอยู่ได้แค่ไหน เพราะกลัวแม่ทำใจไม่ได้ แม่เข้มแข็งมากรักษาทุกวิธีเพราะอยากหาย แต่ฉันรู้ดีว่า แม่ไม่หาย แม่เริ่มเจ็บมากขึ้นๆ จนระยะหลังต้องมาอยู่โรงพยาบาล จู่ๆ วันหนึ่งแม่ก็ถามฉันว่า
“ไม่เห็นใช้กระเป๋าที่แม่ซื้อให้เลย ไม่ชอบหรือ”
ฉันแค่พยักหน้าและบอกแม่ว่า “ชอบสิแม่” เท่านั้นเพราะพูดอะไรมากไปกว่านั้นไม่ได้แล้ว น้ำตามันจะไหล วันรุ่งขึ้นฉันก็เปลี่ยนกระเป๋าใหม่ เอาใบที่แม่ซื้อให้สะพายมาหาแม่ และนอกจากกระเป๋าแล้ว ยังมีเสื้อผ้าและพวกกิ๊บ ที่คาดผมที่แม่เคยซื้อให้ฉัน แต่ฉันไม่เคยสนใจไม่เคยเอามาใช้เลยด้วยความรู้สึกว่า ของที่แม่ซื้อมันเชย แก่ ไม่เหมาะกับฉันแต่ ณ ตอนนั้นฉันรื้อเอามาใส่ให้แม่ได้เห็น ได้รับรู้ว่า ฉันชอบ แม่เห็นแม่ก็ยิ้มดีใจที่ลูกเอาของที่ซื้อให้มาใช้ ฉันยังจำได้ดี วันที่แม่เห็นแม่พูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า
“มันใบใหญ่ ใส่ของได้เยอะเหมาะกับแกดี”
แต่ฉันก็สะพายให้แม่เห็นอยู่แค่ 4 เดือนเท่านั้น
ใช่ค่ะ เพราะแม่จากฉันไปแล้ว
วันนี้ถึงฉันยังสะพายกระเป๋าใบนี้อยู่ แต่แม่ก็ไม่เห็นแล้ว
กระเป๋าใบนี้ เป็นของชิ้นสุดท้ายที่แม่ซื้อให้ฉัน
ถึงมันจะไม่มีมูลค่ามากมาย แต่มันมีความหมายและมีคุณค่าทางจิตใจสำหรับฉันมาก....
หลุยส์วิตอง แอร์เมส พราด้า ถ้าไม่ตายเสียก่อน ฉันก็ยังพอมีปัญญาหาซื้อเองได้
แต่กระเป๋าใบนี้ ใบที่แม่ซื้อให้ ฉันจะไปหาที่ไหนได้ล่ะค่ะ


ปล.. เรื่องนี้ฉันตั้งกระทู้ไว้ที่ห้อง โต๊ะเครื่องแป้ง แล้ว

Create Date : 01 ตุลาคม 2554		3 comments
Last Update : 1 ตุลาคม 2554 16:05:39 น.
Counter : 2052 Pageviews.
Share Tweet