นานแล้วนะที่มิวไม่ได้เข้ามาเขียนบล็อก ส่วนมาก็แค่อ่านๆผ่านๆไปเรื่อยๆ ไม่ใช่ไม่ว่างหรอก แต่รู้สึกไม่ค่อยอยากจะทำอะไรเลยนี่สิ.. ช่วงหลังๆมานี้เป็นอะไรนะ แปลกๆ รู้สึกเหมือนแรงบันดาลใจมันลดน้อยหดหายไปหมด แต่ยังมีไฟนะ!! 555 

ยังอยากเข้าหมอเหมือนเดิมค่ะ แต่ดูๆแล้ว โอกาสอาจจะเหลือ 0 แล้วมั้งเนี่ย แต่ก็ดูๆไว้เหมือนเดิมน่ะแหละ รู้สึกว่าตัวเองสตาร์ทได้ช้ากว่าคนอื่นแฮะหรือบางทีถ้าพูดให้ถูก อาจจะเรียกว่าสตาร์ทเร็วและหมดแรงเร็วกว่า ก็คงเหมือนนักวิ่งที่ซ้อมมาได้ไม่พอ อาจจะออกวิ่งก่อนคนอื่น แต่คงเหนื่อยกว่าคนอื่นแน่นอน เพราะคงออกแรงเยอะกว่าแน่ๆ เพราะคงหวังจะชนะ แต่รู้ว่าตัวเองซ้อมมาแค่ไหน และต้องออกแรงพยายามเยอะกว่าคนอื่นที่ซ้อมมาเยอะกว่าแค่ไหน 

เมื่อย้อนกลับไปดูตัวเองตั้งแต่ต้นจนมาถึงปัจจุบันนี้ ไม่รู้ทำไมอนาคตและทุกๆอย่างดูจะดับวูบหายไปเรื่อยๆตามกาลเวลา เมื่อก่อนไม่ใช่คนแบบนี้ซะหน่อย มิวไม่เคยท้อถอยกับอะไรง่ายๆ ไม่เคยทำตัวเหลวไหลใช้ชีวิตไปวันๆ แต่ละวันมิวมีจุดหมาย มีจุดยืน แต่เหมือนยิ่งโตมิวยิ่งแย่แฮะ .. บางทีก็เหมือนลืมไปแล้ว ว่าคนเก่าคนนั้นเค้าเป็นยังไง อยากจะกลับไปเป็นคนเดิมจังเลย 

ตอนนี้เหมือนมิวมีทุกอย่าง มีความรัก ความเข้าใจ มีเงิน มีงาน แต่รู้สึกไม่ค่อยสุขยังไงไม่รู้ อาจจะเพราะยังทำตามฝันไม่สำเร็จ.. จริงๆถ้าเข้าหมอได้มิวก็ถือว่าเป็นความสำเร็จไปอีกขั้นแล้วนะ มิวคงจะภูมิใจในตัวเองมากๆ และคนอื่นๆก็คงเหมือนกัน ตอนนี้มิวไม่ได้รู้สึกว่ามิวอยากจะทำเพื่อใครแล้ว  รู้สึกแค่อยากจะทำเพื่อตัวเอง ให้ตัวเองภูมิใจ ให้ลบความรู้สึกของตัวเองที่ว่า เรามันยังไม่ถึงไหนเลย ดูคนอื่นสิ เค้าไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว ตอนนี้คนที่ดูจะด้อยกว่ามิวทุกคน ทำไมไม่รู้มิวถึงรู้สึกว่าเค้าเก่งกว่ามิวมากเลย  แต่รู้ตัวว่าคงยังพยายามไม่มากพอ คงต้องพยายามให้มันมากกว่านี้มากๆ ถ้าทำเพื่อตัวเองได้แล้ว คนอื่นก็คงดีใจไปกับเรา ^^ ส่วนพวกที่อิจฉาก็ปล่อยเค้าไปเถอะ นินทาลับหลังอะไรก็ช่าง มิวจะถือว่าเพราะมิวได้เดินก้าวมาไกลกว่าเค้าหลายก้าวแล้ว คนพวกนั้นก็เลยได้แค่นินทาอยู่ข้างหลังเท่านั้น.. จริงๆมิวแคร์คนนะ แต่ช่วงหลังๆมานี้รู้สึกจะไม่ค่อยแคร์เท่าไหร่ และดูเหมือนจะเห็นแก่ตัวมากขึ้น  มันแย่จัง ไม่ดีหรอก..

มิวโตแล้ว โตมากแล้วแหละ 20 แล้ว กลางปีนี้ก็ 21 แต่รู้สึกว่าชีวิตยังหยุดอยู่กับที่ .. รู้สึกแย่นะ ยังไงมิวก็คงต้องทำให้ตัวเองรู้สึกว่าชีวิตกำลังเคลื่อนที่ไปข้างหน้าให้ได้ อย่าให้รู้สึกแบบนี้หรือรู้สึกว่ามันกำลังถอยหลังเลย มิวรักทุกๆคนรอบข้างในชีวิตมิวนะ แต่ก็ไม่รู้่ว่าเค้าจะรักมิวมากแค่ไหน บางทีมิวก็อยากมีคนเข้าใจ แบบ มีเพื่อนคิด มีคนสนิทๆที่เข้าใจทุกอย่างในตัวมิวบ้าง  จริงๆมันก็มี แต่บางทีก็รู้สึกว่ามันไม่พอ หรือเพราะมิวคิดทะเยอทะยานมากไป? ไม่หรอก 555 มิวพอใจในสิ่งที่มี พอใจมากๆ แต่รู้สึกว่ามันยังไม่พอเท่านั้นเอง 

มิวสมัครบล็อกแก๊งเมื่อประมาณหนึ่งปีที่แล้ว ที่สมัครเพราะอยากเขียนบล็อก มิวชอบเขียน และมิวก็ชอบเล่า มันถือว่าเป็นศาสตร์อย่างหนึ่งเลยแหละ และแรงบันดาลใจที่ทำให้สมัครและอยากจะเขียนบล็อกอีก ก็เป็นบล็อกเกอร์เด็กคนนึง ซึ่งตอนนี้ก็คงไม่เด็กแล้วแหละ 555 แต่ก็ยังถือว่าเด็ก แต่ว่าความคิดเค้าเกินอายุไปมากเลย มิวชอบมาก ตอนอ่านบล็อกของเค้ามันเหมือนช่วยเป็นแรงผลักดันให้มิวก้าวไปเรื่อยๆเลยแหละ ยิ่งได้คุย ยิ่งรู้สึกว่าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดา แต่พักหลังๆมานี้รู้สึกว่าเค้าจะหยุดนิ่งอยู่กับที่ ความทะเยอทะยานยังคงมี แต่ดูน้อยกว่าเดิมมากเลย อาจจะเพราะเหนื่อยกับหลายๆอย่าง แต่มิวก็ไม่อยากให้เค้าท้อนะ สู้ๆนะคะ .. มิวอยากให้ตัวมิวเป็นแรงผลักดันให้กับเค้าบ้างนะ อยากจะพูดคุย แลกเปลี่ยนความคิด หลายๆอย่าง แต่ตอนนี้มิวเหมือนความคิดไม่ค่อยจะมีเท่าไหร่ 5555 แต่ยังไงมิวก็ยังคงเป็นมิวแหละ มิวรู้ว่าคนเก่าคนนั้นที่มั่นคงต่อจุดมุ่งหมายของตัวเองยังอยู่ คงจะต้องตามเค้ากลับมาเร็วๆ ไม่งั้นอาจจะไม่ทันการ เพราะมิวคนนี้มันไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ ไขว้เขวไปเรื่อย .. กว่าจะถึงจุดที่หวังเอาไว้ อาจจะไกล แต่มิวก็ไม่ท้อหรอก ไม่ว่าคนเก่าหรือคนนี้ มิวก็รู้ว่ามิวจะต้องทำให้ได้

ความผิดพลาดมีไว้ให้เรียนรู้ ไม่ได้มีไว้ให้ทำซ้ำ .. มิวจะไม่กลับไปทำผิดแบบเดิมอีก ถ้าจะโต ก็ขอให้โตไปทั้งความคิดจิตใจและอายุ อยู่แบบนี้คงไม่ดีเท่าไหร่ ^__^

ตอนนี้ดูๆแพทย์และเทคนิคการแพทย์เอาไว้.. คิดเอาไว้ว่าถ้าไม่ติดแพทย์ก็ไปทางเทคนิคการแพทย์แล้วเรียนต่อหมอเอาละกัน อ่อ ลืมเล่าไป วันนั้นตกรถ แต่ในความโชคร้ายยังมีความโชคดี 555 เพราะว่าได้นั่งรถไปกับคุณหมอใจดี .. ตอนแรกไม่รู้หรอก แต่เค้าก็ถามๆว่าเรียนที่ไหนทำอะไร มิวก็บอกว่ามิวรีเกรดอยู่ เกรดไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อยากจะเรียนต่อหมอ เค้าก็บอกว่า เค้าเป็นหมอนะ ทำงานอยู่ที่นี่ๆ แล้วก็คุยกันไปเรื่อย ถึงเรื่องการแพทย์ นู่นนี่ เค้าเล่าให้ฟังว่า ตอนแรกเค้าไม่ติดหมอหรอก แล้วเค้าก็ไปเรียนจิตวิทยา แต่รู้สึกว่า เรียนไปมันไม่ได้อะไรเลย 555 คือก็เข้าใจคนมากขึ้นแต่ไม่ได้อะไรเลย ก็เลยเหมือนมาเข้าหมออีก และก็ติด ตอนนี้เค้าเป็น speciallist สองสาขา จำไม่ได้แล้วว่าสาขาอะไรบ้าง แต่รู้สึกว่าเก่งจัง.. แต่อย่างน้อยเค้าก็ไม่ได้ละความพยายามที่อยากเป็นหมอเลย.. อ่า ตอนที่มิวบอกว่ามิวอาจจะเข้าเทคนิคการแพทย์แล้วต่อหมอเอา ถ้ามันไม่ติดหมอ เค้าก็บอกว่า มีหลายคนที่เป็นลูกศิษย์ ที่เค้าสัมภาษณ์น่ะ ก็เข้าเทคนิคการแพทย์ก่อนแล้วมาต่อหมอเหมือนกัน.. แบบนี้ก็รู้สึกดีขึ้น เทคนิคการแพทย์จริงๆคะแนนแอดของมิวตอนนี้ก็เข้าได้แล้วนะ 555 เสียดาย น่าจะสอบตั้งแต่แรก เค้าเปิดให้สอบตั้งแต่ปีหนึ่ง(มอสี่) แต่ช่วงนั้นไม่ค่อยมีเวลา เลยไม่ได้ไปสอบ แต่นี่เดี๋ยวจะสมัครไปอีก เค้าเปิดรับสมัครอีกทีวันที่ 15 มกราคม หวังว่าคะแนนจะดีขึ้นมากๆ ^__^ เป็นตัวเลือกอีกทางสำหรับการเข้าหมอด้วย คือถ้าเกรดครั้งนี้ยังไม่ถึง อย่างน้อยก็หวังว่าคะแนนแอดจะทำให้ติดหมอได้นะ.. แต่ถ้าไม่ได้ก็เทคนิคการแพทย์ไปก่อนละกันนะจ๊ะ

ช่วงนี้รู้สึกเหนื่อยๆไม่ค่อยสบายด้วย แย่จัง อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย อ่า มิวบริจาคเลือดที่นี่ไม่ได้แหละ T-T เลือดจาง เง้อ ระดับเฮโมโกลบิ้นต่ำกว่าเกณท์(เขียนงี้รึเปล่า? ลืม) และระดับชั้นเหล็กในเลือด(ไม่รู้เค้าเรียกอะไรภาษาไทย) ก็ต่ำกว่าเกณท์อีกด้วย เสียใจ :( อยากบริจาคเลือด แต่ไม่เป็นไร คงบริจาคที่ไทยได้อ้ะ 5555 ค่อยกลับไทยแล้วไปดูอีกที.. อ่า กลางปีนี้มิวกลับไทยแหละ ดีใจ ได้ไปฉลองวันเกิดที่ไทยด้วย >.<

อ่า บล็อกคร้ังนี้ยาวมากเลย 555 เหมือนอัดอั้นตันใจมานานแล้วมาปลดปล่อย เพราะไม่ได้เขียนนานมากกก

ก็ไม่ได้หวังว่าจะมีคนเข้ามาอ่านหรอกนะ แต่ถ้าบังเอิญมีคนผ่านมา ก็ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่อ่านมาจนจบ

มิว :)