เมื่อดอกไม้บานยามเครียด
เริ่มกลับมาเรียนอีกครั้งนึง หลังจากที่ตุปัดตุเป๋กับกิจกรรมมานาน
ไม่คิดจะโทษกิจกรรมสักนิด เพราะรู้ตัวว่าเป็นคนชอบทำกิจกกรรม
ทำอะไรทุ่มหมดตัว ทุ่มหมดใจ บ้าเป็นพลัง จนทิ้งเรื่องเรียนก็ว่าได้

ด้วยเพราะเริ่มคิดได้ และเริ่มทำได้ บอกตัวเองว่ากิจกรรมไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต
โอเค~ ตอนที่ทำน่ะมีความสุข สนุก แต่ 'หน้าที่' จริงๆของเราคืออะไร?
คือ..เรียน  ใช่หรือไม่!?

เป็นเรื่องที่บอกตัวเองและบอกสมาชิกในชมรมมาตลอดว่าจะพอแล้วนะ
ไม่ทำแล้ว ไม่เอาแล้ว สุดท้ายก็อดใจไม่ได้สักที
จนมาถึงจุดนึงที่เรียกว่า 'ลูกฮึด' ฮึดเพราะอะไร?

ฮึดเพราะว่าแม่เราก็แก่ตัวมากแล้ว และก็แก่ขึ้นทุกวัน แต่ยังคงต้องทำงานหาเงินให้
ฮึดเพราะว่าเพื่อนในแกงค์สมัยมัธยมทยอยเรียนจบกันเกือบหมดแล้ว รวมถึงคนที่ซิ่วมาพร้อมๆเรา
ฮึดเพราะรำคาญกับคำถามว่าเมื่อไหร่จะเรียนจบ
ฮึดเพราะเบื่อกิจกรรมที่ทำแล้ว คือมันเดิมๆแล้ว ไม่อยากทำต่อ
ฮึดเพราะ....  อืม...เพราะอะไรอีกนะ นึกไม่ออกจริงๆ

กลับมาเรียน ก็เหนื่อยนะ ไม่ได้เข้าเรียนมาเป็นปีเกือบสองปี
แรกๆยังไปเรียนมั่ง ไม่ไปมั่ง อ่านหนังสือไปสอบอย่างเดียว
หลังๆไม่เรียน ไม่สอบ มุ่งทำแต่กิจกรรมอย่างเดียวเลย

กิจกรรมแรกๆก็ร้องเพลงสนุกๆดีหรอก แต่หลังๆกลายเป็นว่ามีเรื่องให้รับผิดชอบมากขึ้น
ปีแรกเป็นสมาชิกธรรมดา ปีที่สองเป็นเหรัญญิก ปีที่สามเป็นรองประธาน ปีนี้ยังเป็นกรรมการ
ดีนะที่ปีนี้เอาชื่อเข้าไปเฉยๆ แต่ไม่ต้องทำอะไรสักเท่าไหร่

นี่ยังมีงานของชมรมอีก จะเรียกให้เราเข้าไปทำทุกที ไม่ได้สำคัญตัวอะไรนะ
ก็ไม่อยากไป อยากเรียนแล้ว เหมือนพวกเขาจะเข้าใจเหตุผล แต่ก็ไม่เข้าใจ
มาบอกว่า...ทุกคนก็เหนื่อยเหมือนกัน(อาจจะกล่าวเหมารวม)
แต่เราคิดว่า เหนื่อยก็หยุดสิ จะทำทำไม มันก็แค่กิจกรรมนักศึกษา

ยอมที่จะออกมาจากชมรม ใจนึงก็ห่วง อยากเข้าไปช่วยเพราะมีปัญหาเยอะ
แต่ใจนึง ชีวิตเรา พวกเขาเหล่านั้นจะช่วยเราได้สักแค่ไหนในยามที่เราลำบาก
เรื่องเรียน เราก็ต้องเรียนเอง สอบเองไม่มีใครช่วย เราต้องทำทุกสิ่งทุกอย่างเองทั้งนั้น
แม้แต่จบไปทำงาน เราก็ต้องหางานเอง เขาก็ไม่ได้ช่วยเราหา

เครียดมากๆๆ คิดมาก ขั้นจิตตก ซึมเศร้า อยู่ดีๆก็อยากร้องไห้ อยู่ดีๆก็อยากอ้วก
ไม่ไหวๆๆๆ เลยตัดใจแบบเด็ดขาดซะ ชมรมไม่เอา เลือกเรียน
จะว่าเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่ตอนนี้ขอเอาตัวเองให้รอดก่อน

ไม่รู้จะหันไปหาใคร ณ ตอนนั้น เลยหาอะไรทำคลายเครียด
พอดีเพิ่งเริ่มเลี้ยงกระบองเพชร ออกไปดูตรงระเบียง ดอกไม้บานแล้ว!
น่ารักมากเลย รู้สึกสบายตา สบายใจ ชื่นฉ่ำหัวใจ
อะไรที่เครียดๆก็ลืมไปชั่วขณะ เหมือนได้รับกำลังใจ เหมือนมันบอกว่า
'โมจิ..เธออย่าลืมสิว่าเธอตั้งใจทำอะไรแล้ว เธอทำมันสำเร็จเสมอ'
ไม่เคยปลูกต้นไม้รอดเลย แม้แต่กระบองเพชรที่เคยเลี้ยงเมื่อนานมาแล้วยังตาย
นี่ถึงกับออกดอกเลยนะ  ภูมิใจในตัวเองมากจริงๆ 55555



ต่อไป..คงจะตั้งใจเรียนเป็นบ้าเป็นหลัง ทำมันให้ดีที่สุด เรียนจบได้ยิ่งดี
ผ่านหมดทุกตัวก็เรียนจบแล้ว~ แต่ถ้าไม่จบ ขอแค่วิชาเอกต้องผ่าน! หนักสุดก็วิจัย,สัมมนา
เพื่อจะได้ย้ายไปอยู่บ้าน ตัววิชาหลักถ้าไม่ผ่านก็เรียนออนไลน์ที่บ้านได้ แนวข้อสอบหน้ารามมีขาย
กลับไปอยู่บ้าน ขายของหน้าบ้านก็ได้ ไว้เรียนจบก็หางานทำ มีใบเบิกทางแล้วนี่
แม่จะได้ไม่ต้องไปทำงานที่มาเลให้คนที่มาเลเอาเปรียบ เพราะค่าใช้จ่ายลดลง จะได้อยู่ด้วยกัน

หวังว่าทุกอย่างคงผ่านไปด้วยดี ฉันมีกำลังใจในการเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
แม้แต่ต้นไม้ยังออกดอกในตอนที่ฉันไร้พลัง คลาสเมทก็ช่วยเติมไฟในการเรียน
เพื่อนก็คอยช่วยให้กำลังใจ แม่ก็ไม่เคยกดดันสักครั้ง

โมจิ เธอทำได้! เธอทำได้แน่ๆ สู้อีกแค่อึดใจเดียว ลูกฮึด ฮึบ!!! Smiley

*********************************************************




Create Date : 25 กรกฎาคม 2557
Last Update : 25 กรกฎาคม 2557 1:23:39 น.
Counter : 760 Pageviews.

1 comments
  
สวยจังงงง..
โดย: nonnoiGiwGiw วันที่: 1 สิงหาคม 2557 เวลา:9:39:16 น.
ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
 *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

โมจิปัง
Location :
เพชรบุรี  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [?]



กรกฏาคม 2557

 
 
1
2
3
4
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
26
27
28
29
30
31