Bloggang.com : fordnakrub : ผิดที่ไหน ตอนที่ 2

ผิดที่ไหน ตอนที่ 2

เมื่อไม่นานมานี้ผมได้ลงพื้นทีไปทำงานเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อมชุมชนที่อบต.แห่งหนึ่งและก็ต้องแปลกใจเมื่อพบกำนันอายุเพียง 26 ปี โอ้พระเจ้าเค้าเก่งนะทำยังไงถึงได้ใจคนทั้งตำบล สืบถามไปมาก็พบว่าพ่อและปู่ของเค้าก็เป็นกำนันเก่าทั้งนั้น แน่นอนว่าการสืบทอดอำนาจนี้ก็จะดำเนินต่อไป มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่การปกครองระดับรากหญ้า ปัญหาก็คือเราได้นายกอบต.ที่เป็นลูกของผู้รับเหมาก่อสร้าง ได้อบจ.ที่เป็นลูกหลานของอดีตนักการเมืองระดับชาติ แล้วอำนาจการต่อรองของผมละมันไปไหนละเมื่อไม่ว่าจะเป็นระดับชาติหรือระดับท้องถิ่นก็ยังคงเป็นการเล่นในรูปแบบที่คล้ายกันเพียงแต่จำนวนเงินที่จะเข้ากระเป๋าลดลงเท่านั้น แล้วเราจะแก้ยังไง มันผิดที่ไหน หรือเราจะหมดหนทางที่จะเป็นประชาธิปไตยเต็มใบก็ต้องดูกันไปยาวๆ
ระเบียบวิธีการที่ถือปฏิบัติกันอยู่นั้นถูกต้อง การทำอะไรให้ถูกต้องตามขั้นตอนหรือที่ฝรั่งเค้าเรียก “Doing the Things Right” ดูจะเป็นความสามารถพิเศษของคนที่คิดจะลงเล่นการเมืองไม่ว่าจะระดับใด “ผมมาอย่างสง่างาม มาอย่างถูกต้อง ประชาชนเค้าเลือกผมมา” วลีเด็ดนี้น่าจะยังใช้ได้ไปจนถึงรุ่นเหลน แล้วอะไรละที่ผู้จะลงเล่นการเมืองยังขาด ถ้าให้เหมาะสมที่สุดก็น่าจะเป็นคู่วลีที่ว่า “Doing the Right Things” นั้นคือทำในสิ่งที่ควรจะทำซึ่งสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ตามครรลองครองธรรม เช่นไม่ซื้อเสียง ไม่ทุจริตคอร์รัปชั่นงบประมาณ ไม่รับค่าน้ำร้อน น้ำชาและไม่….. อะไรอีกหลายต่อหลายอย่างที่ผิดจากการดำเนินชีวิตตามหลังของศาสนาพุทธ น่าแปลกใจที่ทั้งเค้าและพวกเราต่างก็อ้างตนเองว่าเป็นชาวพุทธเป็นสาวกของตถาคตเจ้า แต่กลับเห็นเรื่องพวกนี้ว่าเป็นปกติ
“ท่านครับพอดีขึ้นไปทางเหนือมาเลยซื้อตู้ไม้สักมาฝาก โอ้แม่เจ้า คนรับใช้เปิดลิ้นชักตู้เพื่อจะทำความสะอาดแทบจะเป็นลม เงินทั้งนั้น”
“มันทำกันมานานแล้วชั่งเถอะ เค้ามีอำนาจ เป็นนายกอบต. เป็นอธิบดี เป็นรัฐมนตรี เป็น….ฯลฯ ชาวบ้านอย่างเราจะทำอะไรเค้าได้ ไปยุ่งก็เหมือนกับแกว่งเท้าหาเสี้ยน”
“มึงลองคิดดู นี่แค่ปลัดนะโว้ย ยังมีเงินเป็นร้อยล้าน ถ้าเป็นรัฐมนตรีละ!”
เรื่องเล่าหรือคำพูดพวกนี้เราสามารถพบได้ในชีวิตประจำวัน แล้วระบบศีลธรรมหายไปตั้งแต่เมื่อใด หิริโอตตัปปะปะแอบหนีไปซ่อนตัวอยู่ในซอกหลืบไหน มันชั่งสอดรับกับผลวิจัยของมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยปี 2549-2553 ที่ว่าชาวพุทธกว่า 1 ใน 4 ไม่เคยตักบาตร กว่าครึ่งไม่เคยสวดมนต์ไหว้พระปฏิบัติธรรม และสุดท้ายคือการรักษาศีลข้อ 1 ยากที่สุด เราจึงเห็นพาดหัวหน้าหนึ่งเรื่องฆ่ากันเพื่อแย่งชิงอำนาจของเหล่าบรรดาสจ. สอบต. นายกอบจ. และสส. อยู่เสมอในช่วงเลือกตั้ง ผลวิจัยสะท้อนให้เห็นถึงสภาพจิตใจของคนในปัจจุบันว่าเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร เหมือนตอกย้ำคำพูดที่ว่า "การพัฒนาทางวัตถุจะสวนทางกับการพัฒนาทางจิตใจ" เราเข้าวัดน้อยลง ลูกหลานเราก็ห่างไกลจากศาสนามากขึ้นด้วยเช่นกัน ผมเห็นด้วยอย่างยิ่งกับโครงการโตไปไม่โกงของกทม.ที่ได้มีการจัดทำหลักสูตรเพื่อสอนเด็กเพิ่มเติมใน 5 เรื่องหลักได้แก่ความซื่อสัตย์สุจริต (Honesty and Integrity) การมีจิตสาธารณะ (Greater Good) ความเป็นธรรมทางสังคม (Fairness and Justice) กระทำอย่างรับผิดชอบ (Responsibility and Accountability)และ เป็นอยู่อย่างพอเพียง (Sufficient Living) แต่จะดีกว่าไหมถ้าจิตสำนึกของเด็กที่เกิดขึ้นมาจากการผลักดันของครอบครัว เราปลูกฝังโดยการทำให้เห็นเป็นตัวอย่าง ถ้าเค้าเห็นว่าเราไม่โกงเค้าก็จะไม่โกง การทำให้เห็นย่อมประจักษ์กว่าการพูด การศึกษาช่วยทำให้รู้ว่าอะไรถูกหรือผิดแต่การตัดสินใจจะทำความชั่วหรือไม่มันขึ้นอยู่กับว่า ตัวหิรินั้นถูกบ่มเพาะตั้งแต่เล็กๆและเบ่งบานอยู่ในตัวเขาเหล่านั้นหรือไม่ หรืออาจเป็น โอตัปปะที่คอยย่ำเตือนอยู่ในใจเสมอว่าตัวบาปจะคอยตามติด เพื่อคิดบัญชีแกอยู่ ถ้าทำผิด ดังนั้นครอบครัวและวัดจึงสำคัญมากในการทำให้สังคมเราสามารถเปลี่ยนแปลงกระบวนทัศน์ (Paradigm shift) ที่มองเรื่องความถูกต้องของศีลธรรมมาก่อนวิธีการว่าทำให้ถูกต้องต้องทำอย่างไรเหมือนที่สังคมเราเป็นอยู่ ถึงเวลาแล้วที่เราต้องรู้จักสอนลูกสอนหลานให้คิดตามหลักเหตุผลและกฎธรรมชาติที่ว่า ทำอะไรย่อมได้แบบนั้น ....ถึงเวลาสักทีที่จะต้องช่วยกันตรวจสอบ ปัดกวาด เช็ดถู เป็นหูเป็นตาและกล้าแจ้งเบาะแสการกระทำความผิดของเจ้าหน้าที่รัฐ ถ้าสำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติพินิจแล้วว่าเป็นการกระทำผิดจริง ผู้แจ้งเบาะแสก็ควรได้รับรางวัลที่เหมาะสมและคุ้มค่ากับความเสี่ยงนั้นจะเป็นเงินหรือชื่อเสียงเครื่องราชฯก็ว่ากันไปตามสถานการณ์ อย่างนี้ถึงจะมีผู้กล้าต่อกรกับผู้มีอำนาจของรัฐ

Create Date : 14 พฤษภาคม 2555

Last Update : 14 พฤษภาคม 2555 16:14:27 น.

0 comments

Counter : 248 Pageviews.