Bloggang.com : A-Chee : ชีพจรลงเท้าอีกแล้วจ้ะ

ชีพจรลงเท้าอีกแล้วจ้ะ

หลังจากนั่งขี้เกียจสันหลังยาวอยู่ในออฟฟิสได้แค่ห้าอาทิตย์ ก็ถึงเวลาต้องลากกระเป๋าไปสนามบินอีกแล้ว (รอบที่เท่าไรของปีก็ไม่รู้ ขี้เกียจนับไปเรียบร้อย) ว่าจะตีลูกมึน นั่งในออฟฟิสสักเจ็ดอาทิตย์ คุณหัวหน้าก็ทำเป็นถามเปรย ๆ ว่า เมื่อไรหล่อนจะไปเมืองไทย อีกสองสามวันถัดมา อีโทมัสก็ (สั่ง) บอกให้เขียนแผนการเดินทางเผื่อด้วย เออ เขียนก็เขียน

เดินทางคราวนี้พิเศษกว่าคราวอื่นเล็กน้อย ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นจิ๊ด ๆ ในหัวใจ เพราะว่าจะได้เจอตาอ้วนสุดที่รัก

หลังจากที่พลัดพรากจากกันไปตั้งสามอาทิตย์ (นานโค่ดดด) แถมยังได้ใช้สนามบินสุวรรณภูมิอีก โอ๊ย ตื่นเต้น ตื่นเต้น

น้องที่โรงงานเมืองไทยส่งแผนผังสนามบินสุวรรณภูมิมาให้ทางเมล์ ทำยังกะว่าเราจะไปเดินป่าแน่ะ แต่ขอสารภาพว่าดูไปก็งงไป ทำไมสนามบินมันมีหลายชั้นจังฟะ แล้วจะหาตาอ้วนเจอไหมนี่

เราไม่มีความหลังที่ต้องอาลัยอาวรณ์กับสนามบินดอนเมืองเหมือนใครหลาย ๆ คน เดินทางบ่อยจนเห็นสนามบินไม่ว่าสนามบินไหน ๆ ก็เป็นแค่สนามบิน ว่าไปสนามบินดอนเมืองก็คล้าย ๆ ขนส่งสายใต้นั่นแหละ คนเยอะพอ ๆ กันเลย แต่ดีกว่าหน่อยตรงที่ริม ๆ กำแพงไม่เหม็นกลิ่นฉี่

จะรู้สึกเสียดายอยู่นิดหน่อยที่ตรงที่สนามบินย้ายจากดอนเมืองไปตั้งไกล ก็จากดอนเมืองไปบ้านเรามันแค่ยี่สิบนาที แต่คิดอีกทีก็ดีแล้วละ ย้ายไปเสียได้ก็ดี จะได้ไม่ต้องสะดุ้งตื่นกลางดึกตอนเจ็ดสี่เจ็ดบินผ่านหลังคาบ้าน

แอนเนตจองตั๋วแบบ E-ticket ให้ เป็นครั้งแรกเลยที่เราใช้ E-ticket กับการบินไทย เอเยนต์เขียนบอกมาว่าตอนเช็คอินให้ใช้บัตร ROP แทน

อ๊ะ จำได้แล้ว บินด้วยตั๋วแลกไมล์คราวก่อนก็เป็น E-Ticket เหมือนกันนี่นา สะดวกดี แต่ต้องระวังไม่ทำบัตร ROP หล่นหายไปไหน

นอกจาก E-ticket เราก็มีตั๋วรถไฟและรถแท๊กซี่ รอบนี้ครบเลย Plane, Train, Automobile เหมือนหนังเก่าที่ Steve Martin เล่น แต่หวังว่าการเดินทางของเราคงไม่ทุลักทุเลเหมือนในหนัง

เริ่มจากแท๊กซี่ที่โรงงานจ้างมาให้ แท๊กซี่รับจากอพาร์ทเมนไปสถานี Alvesta ตอนสาย ๆ จากนั้นก็จับรถไฟ X2000 ไปลงมัลเม่อ สั่งให้เอเย่นต์ซื้อตั๋วแบบ Just nu เสียด้วย ช่วยบริษัทประหยัดสตางค์ (สงสัยรอบนี้ก็คงต้องนั่งในตู้สัตว์เลี้ยงอีก แต่ไม่เป็นไร นั่งดูหมาดูแมวของชาวบ้านอุ่นเครื่องไปก่อนที่จะไปเล่นกับพุ๊งกี้และหมายักษ์ที่บ้านเรา) ถึงมัลเม่อ ลากกระเป๋าลงไปเปลี่ยนรถ จากมัลเม่อต่อรถไฟอีกทอดข้ามสะพานไปสนามบิน Kastrup ที่โคเปนเฮเกน

ทำไมชีวิตคุณนายมันถึงได้ลำบากแบบนี้ฟะ

รอบนี้คุณนายมิสามารถแบกหามสัมภาระน้ำหนักสี่สิบกิโลขึ้นเขาลงห้วยเพียงลำพังคนเดียวได้ จึงขนเพียงของแต่งสวนเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อเสริมสง่าราศีกระท่อมน้อยปลายนา กลับบ้านเมืองไทยสองสามชิ้น ของที่ลืมไม่ได้โดยเด็ดขาดก็คือเอกสารเรื่องงานและชิ้นส่วนที่ต้องไปเจรจากับซัพพลายเออร์ เบ็ดเสร็จซัดเข้าไปยี่สิบสองกิโล

ตูจะหามลงจากชั้นสามกันอีท่าไหนนี่

ฟังดูคร่าว ๆ ชีวิตของคุณนายก็ดูจะเท่ห์นิ

แต่งตัวเกร๋เป็นนักธุรกิจหญิงในสูทสีดำ (แต่แบกแบ๊คแพ็ค) เดินทางขึ้น ๆ ล่อง ๆ ยุโรปเมืองไทยด้วยชั้นธุรกิจ แต่ในความเป็นจริง แล้วเหนื่อยอิ๊บอ๋ายเลยอ่ะ (เน้น!!!! เหนื่อยอิ๊บอ๋าย) ขึ้น ๆ ลง ๆ เครื่องบินอย่างกับขึ้นรถ ขสมก วัน ๆ ก็เอาแต่ประชุมประชุมประชุม ตารางประชุมงี้แน่นเอี้ยดทุกวัน ทั้งงานหลวงงานราษฏร์ กว่าจะได้กลับโรงแรมก็ดึก ๆ ดื่น ๆ (เพราะมัวแต่ไปนั่งกระดกแก้วในบาร์กับอีโทมัส เหอ เหอ เหอ) กลับถึงโรงแรมก็ต้องนั่งตอบเมล์อีก เดินทางบ่อย ๆ ย้ายโรงแรมไปเรื่อย ๆ ก็เริ่มคุ้นชินกับบรรยากาศห้องพักโรงแรม วันไหนโชคดีได้ค้างคืนที่บ้านตัวเอง ตื่นขึ้นมากลางดึกก็ยังนึกสงสัยว่ากรูนอนอยู่โรงแรมไหนฟะ ทำไมมีเสียงหมาเห่าดั๊งดัง

มองไปรอบ ๆ ตัว อ้าว นี่บ้านตรูเองนี่หว่า แล้วเสียงหมานั่นน่ะคือ เสียงอีหมายักษ์มันเห่าแมว

งานก็หนัก (แบ๊คแพ็คมันหนัก) เดินทางจนหลงเวลา หลงสถานที่ สามีก็ทิ้ง (ไปทำตัวร่าเริงอยู่เมืองไทย หงิง

หงิง

) เงินเดือนก็ไม่ขึ้น

โอ๊ยยย ทำไมชีวิตตรูมันถึงได้ลำบากขนาดนี้

บ่น บ่น บ่น

ทำบ่นไปงั้นแหละ แต่จริง ๆ แล้วดีใจจะตายที่มีงานประจำทำ ก็งานการที่เมืองนอกเมืองนานี่มันหายากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก

กระเป๋าแพ็คเสร็จแล้วนะ ไม่รู้ว่าลืมอะไรบ้างหรือเปล่า เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าต้องทำ Final check อีกที รอบก่อนโน้นลืมโน๊ตบุคอ่ะ

กลับบ้าน (หรืออีกนัยหนึ่งคือไปทำงาน) รอบนี้ขอเอาใจตัวเองด้วยการตีกอล์ฟสองรอบ กับกินอาหารไทยอร่อย ๆ อีกหลาย ๆ มื้อเพื่อเอาแรงเอาไว้ตบตีกับอีพวกสวิดิช เดนนิช นอร์วิเจี้ยน และชนชาติต่างด้าวท้าวต่างแดนอื่น ๆ อีกมากมาย ตอนกลับออฟฟิสในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า

กรุงเทพจ๋า A-Chee มาแล้ว คิดถึงจังเลยนะ สิบอกไห่