|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
|
|
|
|
|
28.01
-1- วันนั้นผมร้องไห้เหมือนน้ำตาแทบจะหมดไปจากตัว และแน่นอน คุณก็ปวดร้าวไม่น้อยไปกว่ากัน เมื่อถึงเวลาที่คุณต้องส่งผมไปโรงเรียนวันแรก
มันอาจจะหมายถึงการพรากจากกันครั้งแรก ระหว่างคุณกับผม..และบ้าน
แต่อีกไม่กี่วันต่อมา ผมก็กระตือรือร้นอาบน้ำแต่งตัวเอง กินข้าวแล้วก็รีบหยิบกระเป๋าเดินลิ่วๆ ไปโรงเรียนได้เองโดยที่คุณไม่ต้องบอก
ผมไม่ได้รักเรียนอะไรนักหนา แต่ผมอยากเล่นกับเพื่อนๆในวัยเดียวกันมากกว่า
ยิ่งโต..ดูเหมือนเพื่อนยิ่งจำเป็นมากกว่าบ้าน ใช่เลย..เพื่อนเป็นคนสำคัญของชีวิตในวัยนั้น
-2- เมื่อเวลาผ่านไป วัยหนุ่มสาวคงมีสัญชาตญาณบางอย่างแอบซ่อนอยู่ เพราะในความกลัว ผมก็กล้าที่จะลอง ในอารมณ์ถวิลหาพ่อแม่พี่น้อง หัวใจผมกลับเรียกร้องให้เดินออกไปจากบ้าน ไปค้นหาดินแดนแปลกใหม่ ที่ไหนสักแห่ง
-3- หลังจากโบยบินไปไหนต่อไหนอยู่เรื่อย พูดกันชัดๆก็คือใช้ชีวิตนอกบ้านมากกว่าในบ้าน ผมเกิดความรู้สึกอย่างหนึ่งว่า นอกจากบ้านจะเป็นเหมือนเรือนอนุบาล บ้านน่าจะมีความหมายในการเป็นเรือนตายด้วย เพราะเอาเข้าจริงก็ไม่มีที่ไหนที่ผมจะผูกพัน เท่ากับที่บ้านอีกแล้ว-บ้านคือสถานที่ที่วิเศษที่สุดของผม ผมยังเชื่อว่าสุดปลายสายถนนของการเดินทาง คือการย้อนกลับคืนสู่บ้าน
-4- กรุงเทพ สู่ นิวยอร์ก, 2546 ถึง 2552 ผมเดินทางตามรอยเท้าตัวเองเพียงลำพัง มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่ผมต้องเดินทางไปไกลแสนไกล กิน-นอนท่ามกลางความแปลกหน้าในเมืองใหญ่ เพื่อทำสิ่งที่วาดหวังให้สำเร็จ เช่นเดียวกัน, มันไม่ใช่เรื่องง่าย ที่คุณจะรอคอยอยู่ที่บ้านอย่างโดดเดี่ยว
ไม่ง่าย..แต่เมื่อเลือกแล้วก็ต้องรับผิดชอบและเคารพหัวใจตัวเอง
-5- หลายครั้งเมื่อผมออกจากบ้านไปแล้ว ผมไม่ค่อยคิดถึงคนข้างหลัง จิตใจมันเป็นไปในทิศทางเดียวกับสายตาคือมองไปข้างหน้า การฝ่าฟันไปให้ถึงจุดหมายนั้นเป็นเรื่องน่ายินดี และจะดีกว่านั้นอีก ถ้าผมสามารถเดินกลับมายังจุดเริ่มต้น กลับมาหาคนที่ผมรัก
-6- ในวันที่ต้องเดินทางออกจากบ้าน ผมบอกคุณสั้นๆว่า “ไปแล้วนะ” สำหรับผมกับการเดินทางที่ยิ่งใหญ่ แม้ไม่ต้องเอ่ยปากยืนยันหรือให้คำสัญญา หากคุณก็มั่นใจได้เสมอว่า เมื่อผมสะสางการงานเสร็จสรรพ ผมจะกลับบ้าน
miragery
|
|
| |
โดย: Tristy 29 มกราคม 2552 11:30:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: ภูติ 29 มกราคม 2552 12:31:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: azamiya 29 มกราคม 2552 22:06:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: น้องทวย IP: 117.47.129.73 4 กุมภาพันธ์ 2552 12:42:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: Jay IP: 58.10.128.15 13 กุมภาพันธ์ 2552 16:38:18 น. |
|
|
|
| |
โดย: B Y M Y S e L F IP: 125.24.100.108 15 กุมภาพันธ์ 2552 15:46:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: Robin IP: 123.110.250.236 16 กุมภาพันธ์ 2552 20:31:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: แพรว IP: 203.125.67.37 17 กุมภาพันธ์ 2552 13:53:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: azamiya 2 มีนาคม 2552 22:01:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: แม่ IP: 125.27.179.77 5 เมษายน 2552 17:27:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: peijing 12 เมษายน 2552 15:10:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: จอมมาร IP: 119.42.86.55 20 เมษายน 2552 9:07:31 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
Big Apple, United States
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
"ชอบเดิน.. ไม่ชอบวิ่ง"
วันหนึ่ง.. ผมเริ่มต้นที่จะเดินทาง ผมไม่ได้เลือกว่า ปลายทางคือที่ใด จริงๆแล้ว..บางครั้ง จุดหมายก็ไม่จำเป็นนัก
ก้าวหนึ่ง..ก้าวแรก.. นำผมไปสู่ก้าวถัดไป ถัดไป... ต่อไป... ถัดไป... และนั่นคือก้าวถัดไป
ผมไปถึง ที่ที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน และ มีความสุขกับการเดินทาง ที่ไม่ได้กำหนดเส้นทางเดิน
ตั้งแต่นั้น... ผมไม่เคยเลือกที่ที่จะไป ผมแค่เดินไป... เดินไป... ที่ใดก็ตาม ที่สองขาจะพาผมไป
|
|
|
|
|
|
|
อย่างแรกน่าจะเกิดจากสถานที่ทำงาน
อีกปัจจัยหนึ่งน่าจะเกิดจากการเดินตามสิ่งที่เราคิดไว้
การตัดสินใจอยู่กับที่บ้านหรือเดินออกมา
ช่างยากเย็น ถ้าอยู่ที่บ้าน เราอาจต้องเก็บความฝันของเราไว้เงียบๆ ..ช่างทรมานใจ
แต่การกลับมา ในบางโอกาสก็ไม่ได้รวดเร็ว
เท่าที่ใจต้องการ บางคนอาจจะช้าเกินไป
เพราะเวลาเดินไปเรื่อยๆ