Bloggang.com : papermint : อยากหาเรื่องอัปบล๊อก

อยากหาเรื่องอัปบล๊อก

ขอบ่นว่าเบื่อค่ะ

ปกติมินต์พยายามที่จะไม่พูดคำว่า "เบื่อ" บ่อยนัก เพราะรู้สึกว่าอาจจะทำให้คนรอบข้างรำคาญเอาง่ายๆ แต่ช่วงนี้มันแบบสุดๆ แล้วค่ะ

เบื่อแรก หัวหน้างี่เง่า โตเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่ทำตัวไม่สมกับอายุ เอาชนะเรื่องงี่เง่าเป็นเด็กๆ อีโก้สูง ชอบโยนงาน ชอบว๊ากลูกค้า ชอบว๊ากนาย
เพื่อนคนนึงของมินต์บอกว่า แกไม่ได้โดนอะไรมากมายยังบ่นขนาดนี้

ก็เพราะไม่ได้โดนอะไรมากมายนะเซ่ เลยบ่น ทนไม่ได้ มันเสียเส้นสุดๆ เวลาที่เห็นเขาเอาเปรียบเพื่อนร่วมงานคนอื่น เวลาที่เพื่อนนั่งทำงานหัวฟูแล้วเขาพูดออกมาได้หน้าด่านๆ ว่า ว่างจัง เวลาที่เขาเข้างานสายเพราะมัวแต่ไปอิ๊อ๊ะกับแฟน ที่สำคัญ เวลาที่เขาก้าวก่ายงานของพี่อีกคนซึ่งไม่ใช่หน้าที่เขาเลยสักนิด

มีคนใหม่มา ไม่ยอมสอนงาน ให้เขานั่งเฉยๆ เขาเองก็เบื่อ จนเราทนไม่ได้ต้องช่วยๆ กันสอนงานเขา พอลูกค้าบริษัทของคนใหม่มา ก็โยนแฟ้มใส่หน้าอิฉัน แล้วคนว่างก็พูดออกมาหน้าตาเฉยว่า มินต์สอนละกัน เออ มันไม่ใช่หน้าที่หัวหน้าเหรอคะ

เวลาเที่ยงตรง ต้องเรียกพวกเราคนใดคนนึงไว้ แล้วหาเรื่องๆงาน(งานไม่ด่วน)บลาๆ เพื่อดึงตัวไว้ถึงเที่ยงครึ่ง (จะเหมือนลงช้าเพราะงาน) เพราะแฟนเขาพักเที่ยงครึ่ง เลยจะลงพร้อมแฟน แล้วไอ้มนุษย์ตัวเล็กอย่างพวกเราก็ต้องเร่งเทอาหารใส่ปากให้ทันบ่ายโมง เอออ เจริญเถอะ

พรุ่งนี้ต้องไปออกจ๊อบตรวจบัญชีลูกค้า แต่กลับไม่ยอมไป พูดว่าเป็นหน้าที่ของสองสาว(เพื่อนอีกสองคน) ทั้งที่จริงๆ เป็นหน้าที่ตัวเอง อะไรคือความรับผิดชอบคะคนว่าง

ส่วนนาย ก็ใจดีเกินมนุษย์ ลูกน้องมาสายครึ่งชมทุกวัน ไม่ว่า ตอนเที่ยงขึ้นบ่ายสองก็ไม่ว่า โดนลูกน้องขึ้นเสียงใส่ก็ไม่ว่า หัวเราะเข้าสู้ แบบ ฉันจะอกแตกตายโว้ย

ตอนนี้เลยกลายเป็น Staff เก่าทุกคน หน้าตาหม่นหมอง ทนรองรับอารมณ์ ผวาว่าวันนี้ใครจะโดนหาเรื่อง

ยังมีอีกมากมาย จนโมโห อยากไปวางระเบิดบ้านหัวหน้า คุณกันไว้กับเพื่อนๆ แล้วนะเนี้ยว่าถ้าเขาลาออก ดิฉันลงทุนเลี้ยงมื้อใหญ่

อย่างนี้ต้องลาออก

เคยมีเพื่อนคนหนึ่งบอกมินต์ว่าการที่เราทนใครสักคนในที่ทำงานแล้วไม่ได้ แล้วจะลาออกตะพึดตะพือ มันเป็นนิสัยของเด็กๆ
แต่มินต์กลับคิดว่า งานมันเป็นสิ่งสำคัญ กินเวลาไปหนึ่งในสามของวันแล้วอะ ถ้าเราต้องมาอึดอัด อดทน มันทำให้เครียด ไม่มีความสุข เผลอๆ จะสมองแตกตายกันง่ายๆ

ถ้าการลืมตาตื่นเพื่อไปทำงานทุกวัน มันสร้างความกังวลประมาณว่า ฉันจะเจอไรวะ อย่าทนดีกว่า สุขภาพจิตเสีย แล้วเดี๋ยวจะไม่สวยนะคะ
คือถ้าเป็นแค่เพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง ฉันไม่สนอยู่แล้ว แต่นี่หัวหน้า คนที่ต้องโคฯ งานด้วยนะ ไม่ไหวมั้ง

ตอนนี้บอกกับตัวเองว่า ฉันจะทนจนถึงต้นปีหน้า ถ้ามันยังแย่ลงทุกวันอย่างนี้ ออกโลด

ออกแล้วทำไรดีล่ะ

เรียนต่อดีไหม ประสบการณ์ก็ครบตามที่กำหนดแล้ว คำตอบที่ได้คือ ไม่ดีกว่า เพราะยังไม่มีเป้าหมาย ไม่ได้อยากขนาดนั้น ไม่อยากเอาเงินไปถลุงเล่น

หางานใหม่ชัวร์ๆ
ถ้าเป็นบัญชีเหมือนเดิม มันจะมีตรวจสอบบัญชี กับทำบัญชี ซึ่งมินต์ไม่ชอบทั้งสองอย่าง (สาบานไหมว่าแกจบบัญชีมา)
อย่างงานตรวจสอบบัญชี จากที่เคยฝึกงาน และทำงานช่วงสั้นๆ ทำให้รู้ตัวในทันทีว่า ร้อยไม่ชอบ พันไม่ชอบ
ส่วนงานบัญชี มันเดิมๆ ทุกเดือน ไม่แปลกใหม่ ค่าใช้จ่ายตัวนี้ ขายสินค้า ทำต้นทุน ทำภงด ทำเงินเดือน เฮ้อ เจ็ดเดือนมาแล้ว ขนาดเรามีลูกค้าห้าบริษัท มันยังเป็นงานซ้ำซากอยู่ดี

วันก่อนก็คุยกับพี่ติ้น อยู่ดีๆ งานเออีก็ลอยผุดขึ้นมา กรี๊ดกร๊าดน่าสน เป็นงานที่ไม่ต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่ แปลกใหม่ตลอดเวลา(ชัวร์ๆ)
แต่พอฟังพี่ติ้นอธิบายเรื่องหน้าที่และระบบงานชักใจฝ่อ เพราะเรามันดันเรียนมาทางตัวเลขซะ แล้วยังไม่มีประสบการณ์ กลัวคนที่สอนงานจะเบื่อเอา แต่ยังไงเราก็จะพยายามกับงานให้ถึงที่สุด

อีกประเด็น บุคลิกของคนเป็นเออี ข้อแรก น่าเชื่อถึอ โอ้ มินต์สอบตกทันที
เดินหลังตรง แป๊ก
และยังมีอีกหลายข้อที่กังวลเหลือเกิน แต่พี่ติ้นแสนดีก็ให้กำลังใจว่า ทุกอย่างฝึกกันได้

มันก็จริง แต่ยังไงแล้วในที่สุด เราก็ต้องทำงานสักงานอยู่ดี
ทั้งหมดนี้ก็เป็นเรื่องของอนาคต อีกสักพักกกกกกกกก ใหญ่ๆ
ขอบคุณพี่ติ้นที่อธิบายและตอบทุกอย่างเกี่ยวกับงานเออีนะคะ

ขอขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาฟังมินต์บ่นนะคะ
รักๆ คนอ่านที่หลงมา จุ๊บๆ

Create Date : 21 มิถุนายน 2550

Last Update : 21 มิถุนายน 2550 20:31:57 น.

4 comments

Counter : 552 Pageviews.