เอาหน่า...ชีวิตมันขำขำ ความรักมันชิวชิว
มีความสุข (ให้มากที่สุด) กับชีวิตดีกว่าน้า...เหอๆ

งิ เมนต์มะออกเรยยยย

ดิฉันว่า...(แนวชอบออกความเห็นเรื่องคนอื่นเป็นนิจ 555 เขาคงรู้ว่าขาเม้าท์) ผู้หญิงสองคนนี้นั้น
1. อาจจะหาตัวเองพบ รู้ว่าอะไรเหมาะกับตัวเอง
2. หรืออาจจะแค่ได้เจอสิ่งใหม่ๆ ที่มาเติมเต็มช่วงโหว่ๆ แหว่งๆ ที่ขาดหายไป

ไม่ผิดที่จะดูใครอีกคนในชีวิต ถ้าเขาดีกับเรา ไม่ได้หวังร้าย ไม่เคยให้ร้ายผู้ชายอีกคน เขาแค่พิสูจน์ตัวเขาเองว่าเขาดีพอ(และเขาบอกว่าเขาจริงใจรักเรานะ ไม่ใช่ทั้งหมดคิดไปเอง ฮา) เราก็แค่ใช้เวลาพิสูจน์ เพียงแต่ต้องไม่เปรียบเทียบคนสองคน (ซึ่งทำได้ยากมากสำหรับผู้หญิง) แต่ถ้าจะเปรียบเทียบกับบรรทัดฐานในใจของตัวเองบ้างก็ไม่เห็นเป็นไร ถ้าอยู่กับคนๆ หนึ่งแล้วสบายใจ ทำให้ชีวิตทุกวันมีความสุข คิดว่านั่นคือรักจริงๆ

ถ้ารักแล้วต้องมาทุกข์ ห่วงกังวลว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แสดงว่าเริ่มไม่เป็นสุขแล้ว ในเมื่อทราบสาเหตุของทุกข์ อาตมาขอให้โยมตรองให้แน่ว่าต้องการสิ่งใด และหาวิธีแก้ทุกข์นั้น

เอ๊ะ ลืมตัว เข้าโหมดธรรมะ ฮา

กลับมาๆ

คำว่าแฟน ไม่ใช่คำว่าสามี ถ้าเรารู้ตัวว่าเราซื่อสัตย์กับตนเองก็ให้เดินตามทางนั้นต่อไป ถ้าคนนี้ไม่ใช่และคิดว่าอีกคนทำให้เราเห็นทุกวันมีความสุขโดยไม่ต้องห่วงกับอนาคตมาก(จนเกินไป) ก็ไม่ผิดที่จะลองมองคนใหม่นะคะ

ความสุขที่ตัวเรา ก็ให้มองจากตัวเรา

(เอ...ยังเรื่องเดียวกันมั้ย) ฮา....เอาน่า ชอบเรื่องคนอื่นนี่นา ผ่างๆ

ไปล่ะค่ะ

ความรัก..บางทีเราก้อสับสนกับมัน..บางทีแค่ชอบก้อคิดว่ามันคือความรัก ไม่มีใครคิดแทนใครได้..เค้าจะต้องเรียนรู้และศึกษามันด้วยตัวเค้าเอง บางทีเค้าอาจะเลือกสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดสำหรับเค้า...เมื่อได้เลือกไปแล้ว..ก็เป็นตัวเค้าเองอีกนั่นละที่จะบอกตัวเองได้ว่าที่ตัดสินใจไปนั้น..เค้ามีความสุขหรือไม่?? ((เอชักงงกับตัวเองแหะ))

อันนี้อิฉันมีความเห็นเหมือน นภันตรา-เน็ตตาลีค่ะ

มาป่วนแล้วก็ชิ่ง 555+