Bloggang.com : Mint-Mint555 : ถึงร้าย...ก็รัก...ตอนที่ 9

ถึงร้าย...ก็รัก...ตอนที่ 9

ตอนที่ 9

วันนี้ตัวร้ายทำตัวแปลกจริงๆเลยครับ แค่ผมบอกว่าพลอยโทรปุ๊บแค่นั้นแหล่ะ ตัวร้ายเปิดห้องน้ำรีบมาคว้ามือถือไปเลย ไม่พูดไม่จาขอบคุณอะไรเลย เชอะงอนครับ ผมไม่ได้เป็นคนขี้ระแวงอะไรหรอกนะครับแต่ตัวร้ายก็ทำตัวน่าสงสัยเกินไปมั้ย? ก็คิดดูสิครับพอเอาโทรศัพท์เข้าห้องน้ำไปสักพัก ออกมารีบเปลี่ยนชุดรีบออกไปเลย บอกผมแค่ว่ามีธุระนะ วันนี้กลับดึก บอกผมแค่นี้แล้วก็รีบออกไปเลย เฮ้ออ พอๆๆไม่อยากคิดมาก ไปสนุกกับเพื่อนๆต่อดีกว่า

วันนี้ผมมาทานข้าวกับเพื่อนครับ แต่เพื่อนๆมาต่อกันที่ผับ ชื่อผับอะไรไม่รู้ครับจำไม่ได้ ซาน....ซานต้า ไรเนี่ยแหล่ะครับ (คิคิ) ตอนแรกก็ไม่ค่อยอยากจะมาหรอกครับ แต่..กลับบ้านไปตอนนี้ก็อยู่คนเดียวนี่นา อยู่คุยเล่นสนุกกับเพื่อนๆดีกว่า พักนี้เพื่อนๆยิ่งหาว่าผมติดแฟนอยู่ด้วย

ผมก็นั่งๆคุยเรื่องเฮฮากับ เพื่อนๆผมไปสักพักอ่ะครับ แต่จู่ๆก็รู้สึกเสียวสันหลังวูบ รู้สึกเหมือนมีคนกำลังจ้องมองผมอยู่ ผมเลยลองมองดูรอบๆเลยเห็นว่ามีผู้ชายคนนึงครับ หน้าตาดีเลยทีเดียวมองมาที่ผม....แล้วพอเค้าเห็นผมกำลังมองเค้าอยู่เหมือน กันเค้าก็ยกแก้วชูขึ้นนิดๆ แล้วดื่มรวดเดียวเลย แล้วจู่ๆเค้าก็ลุกขึ้นยืนแล้วเรียกเด็กเสริพมาอ่ะครับ พอเด็กเสริพมาแล้วไม่รู้เค้าคุยไรกันเห็นซุบซิบๆแล้วมองมาที่ผมด้วย มองผมทำไมเนี่ย? เหอๆๆ รึผมต้องมาเจอคนประเภท....นี้อีกแล้ว ไม่น่ามาเที่ยวแบบนี้อีกเลย เฮ้อออ

ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แค่ผมเคยมาเที่ยวผับแบบนี้ตอนอยู่ปี1 ตอนที่กำลังแบบอยากรู้อยากลอง พอมาปุ๊บก็มีเหตุการณ์คล้ายๆแบบนี้เลยครับแต่ที่รุนแรงก็คือ พอผมไปเข้าห้องน้ำแล้วไอ้คนที่มองๆผมอยู่นี่สิครับ ก็เข้ามาขอเบอร์ ขอไม่ขอเปล่านะครับยังลวนลามผมด้วยอ่ะ ผมงี้ถึงกับอึ้งไปเลยไม่เคยเจอครับคนประเภทนี้จู่ๆมาขอเบอร์แล้วมาลูบๆไล้ๆ เนี่ย หยึยๆ แต่ตอนนั้นผมก็รอดมาได้แหล่ะครับไม่เป็นไรมากหรอก...พอดีผมพอมีวิชาป้องกัน ตัวอยู่บ้าง ไอ้โรคจิตคนนั้นที่มาลวนลามผมก็เลยมีสภาพที่....ต้องกลับไปนอนหยอดน้ำข้าว ต้มที่บ้านอีกหลายวันเลยทีเดียว...หึหึหึ

“ขอโทษนะครับ โต๊ะนู้นฝากมาให้”พนักงานเสริพที่คุยกะผู้ชายที่มองผมเมื่อกี้ครับ ยื่นดอกกุหลาบดอกนึงแถมมีกระดาษแนบมาด้วย กรรมจริงๆไม่ชอบเลยครับมาทำความรู้จักกันแบบนี้

“เอ่อ...ขอบคุณ ครับ”ผมรับดอกกุหลาบมาจากพนักงานเสริพแล้วก็ชำเลืองมองไปที่ผู้ชายคนนั้น เค้าก็กำลังจ้องผมอยู่เลยครับพอเห็นผมเงยหน้าสบตาเค้าปุ๊บ เขาก็ส่งยิ้มมาให้ผมทันทีเลย โหหหห ผมว่าเค้าหน้าตาดีแล้วนะแต่พอเค้ายิ้มแล้วยิ่งทำให้ดูดีขึ้นไปอีก อิอิ ผมเปล่านอกใจตัวร้ายนะครับ แค่ผมชอบมอง...คนหน้าตาดีแค่นั้นเอง

“อยาก เป็นเพื่อนด้วยครับ เต้”ข้อความที่เขาแนบมากับกุหลาบครับ เขาส่งมาแค่นี้จริงๆครับ ผมนึกว่าจะมีการขอเบอร์อะไรซะอีก ดูๆคงแค่อยากรู้จักเฉยๆ คงไม่มีอะไรหรอกมั้งครับเพราะเค้าก็ไม่ได้ดูน่ากลัวหรือทำหน้าโรคจิตๆเลย

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!

เสียง สาวๆเพื่อนผมครับ ตอนแรกที่เห็นพนักงานเอาดอกไม้มาให้ผม เพื่อนๆผมก็ยังเฉยๆนะครับ แต่แค่เห็นข้อความแล้วก็เห็นว่าคนส่งเป็นใครถึงกับกรี๊ดกันเลยทีเดียว เป็นเอามากจริงๆเพื่อนผม

“อิจฉา ตาร้อนผ่าวๆ กรี๊ดดด ผู้หญิงมีตั้งหลายคน แต่คนได้ดอกไม้กลายเป็นไผ่ไปซะงั้น นี่หล่อนๆๆๆพวกหล่อนไปพิจารณาตัวเองได้แล้วนะ”มาแล้วครับคำจิกกัดของเพื่อน ผม เพื่อนๆสาวของผมชอบพูดเล่นแบบนี้กับผมประจำ แถมบอกผมว่า ที่ผมโดนจิกกัดบ่อยๆเพราะทำให้ผู้หญิงหลายๆคนเกิดปมด้อย โดนแค่นี้มันยังน้อยไป..... แล้วตกลงผมผิดอะไรเนี่ย? ผมเลยโดนคำประเภทนี้จนชินแล้วครับเพราะในมหาลัยผมก็ได้อะไรประมาณนี้บ่อยๆ หรือเรียกง่ายๆว่าโดนจิกกัดจนชาชินแล้ว....

“ทำม้ายยยย ทำไมชั้นไม่เกิดเป็นผู้ชายหน้าสวยบ้างงงงง”มาอีกแล้วครับอีกเสียงหนึ่ง เสียงคร่ำครวญหวนไห้ครับ เพื่อนผมคนนี้ครับเธอชื่อจอยครับ ความใฝ่ฝันสูงสุดของจอยก็คือ อยากเป็นเกย์!? ครับจอยมันเป็นผู้หญิงที่อยากเป็นเกย์ มันคร่ำครวญกับผมทุกวันเลยครับทำมั้ยทำไม? ทำไม?พ่อแม่ไม่คลอดมันออกมาเป็นผู้ชาย ผมหล่ะกลุ้มกับเพื่อนผมคนนี้จริงๆครับ

“ไหนๆคนไหนวะ”เอาแล้วครับเริ่มมีการจับกลุ่มซุบซิบๆแล้วชี้ๆไปที่ผู้ชายคนนั้น แล้วจะไปชี้เค้าทำไมเนี่ย ช่างกล้าจริงๆเพื่อนผม

“กรี๊ดดดด หล่อว่ะ”

“กรี๊ดดดด เห็นแล้วเครียดดดด”

“กรี๊ดดดด ทำใจไม่ได้”

สารพัด สารพันครับ เพื่อนๆสาวของผมจับกลุ่มกรี๊ดกร๊าดชี้ชวนกันดู คิดๆแล้วสงสารผู้ชายคนนั้นจริงๆครับ เหมือนเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ให้เพื่อนๆผมดู แต่พวกคุณๆเค้าไม่หยุดแค่ดูหน่ะสิครับ ดูแล้ววิจารณ์ ดูแล้ววิจารณ์อีกด้วย เหอะๆๆ

ผมก็นั่งกินขนมมองไรไปเรื่อยเปื่อยไม่ ได้สนใจอะไรครับ แต่...เอ๊ะ ทำไมเสียงเพื่อนๆผมถึงหยุดกรี๊ดกร๊าดโหยหวนกันหล่ะเนี่ย ผมเลยมองไปที่กลุ่มสาวๆที่กำลังซุบซิบๆบิดผ้าบิดตัวกระซิบซาบกันอยู่ พวกเธอช่าง...เป็นอะไรที่มหัศจรรย์จริงๆ ผมมองด้วยความสงสัยครับ เพราะไม่เคยเห็นเพื่อนๆผมมีปฏิกิริยาแบบนี้มาก่อนเลย แล้วจอยก็ชี้นิ้วไปที่ข้างหลังผมพร้อมทำหน้าพยักเพยิด เหมือนจอยพยายามจะบอกอะไรผมสักอย่าง...อืม อะไรหว่า?

โอ๊ะ?

ตกใจเลยครับ ผู้ชายคนนั้นนี่เอง มายืนข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?

“หวัดดีครับ นั่งด้วยได้มั้ยครับ”

“เอ่อ...”ผมซึ่งกำลังงงๆอยู่ยังไม่ทันจะพูดอะไรเลยครับ แต่ก็มีเสียงใสๆตัดหน้าตอบกลับไปก่อนแล้วว่า….

“เชิญ ค่ะ ตรงนี้ว่าง”คราวนี้เป็นเพื่อนมิวครับ ที่นั่งข้างๆผม พูดเสร็จมิวก็ลุกขึ้นทันทีแล้วไปนั่งจับกลุ่มกับบรรดาสาวๆอีกสามสี่คน โหหห อะไรจะรู้เห็นเป็นใจกันขนาดนั้น

“ผมเต้ครับ”พอเค้าได้ที่นั่งเสร็จก็แนะนำตัวเลยครับ เหอะๆ ชักจะยังไงๆแล้วนะเนี่ย น่ากลัวอ่ะ

“ไผ่ครับ”

“ถ้าผมขอเป็นเพื่อนจะรังเกียจมั้ยครับ”ถามกันอย่างนี้เลยเหรอ แล้วจะให้ตอบไปว่าไงดีหล่ะเนี่ย?

“ก็ถ้าเป็นเพื่อน ก็ได้ครับ”

“แล้วไม่อยากเป็นเพื่อนกับพวกเราบ้างเหรอคะ?”มาแล้วครับเสียงตัวช่วยของผม อิอิ

“อยาก เป็นสิครับ อยากเป็นเพื่อนกับทุกๆคนนั่นแหล่ะ”พูดไม่พอนะครับมีการส่งยิ้มให้บรรดาสาวๆ ด้วย จะเป็นไงหล่ะครับเพื่อนๆผมแต่ละคน ปฏิกิริยาไวยิ่งกว่าแสง แทบจะกรี๊ดกันเลยทีเดียวแต่สงสัยกลัวเสียภาพพจน์เลยได้แต่ซุบซิบๆคิกคักๆกัน เหอะๆ เป็นเอามากจริงๆครับ อ่อลืมบอกไปครับเพื่อนๆผมดีหมดทุกอย่างครับเสียอย่างเดียวเป็นโรค....แพ้ ความหล่อ

“แล้วมาเที่ยวกันบ่อยมั้ยครับ”หนุ่มหล่อนามว่าเต้หันไปถามเพื่อนๆสาวของผมครับ

“ก็ไม่บ่อยหรอกค่ะ นานๆครั้ง”คราวนี้เป็นเสียงสาวเอ๋ครับ รีบตอบเลยทีเดียว(มันกลัวไม่มีบทหน่ะ)

“อ่อ แล้วเรียนกันที่ไหนครับเนี่ย”

บลาๆๆ ครับ สารพัดคำถามคำตอบระหว่างหนุ่มหล่อเต้กับสาวๆเพื่อนของผม รู้สึกหนุ่มเต้นี่จะดูเป็นที่ถูกอกถูกใจเพื่อนผมมากเลยครับ ก็ดูหน้าเพื่อนผมแต่ละคนสิครับพูดคุยกันด้วยสีหน้าระรื่นกันมากมายเลย เหอะๆ อยากให้แฟนแต่ละคนมาเห็นกันจริงๆ

“แล้วไผ่หล่ะครับ เรียนยากไหม?” ห๊ะอะไรนะ ผมกำลังมองๆคิดไรเพลินๆซะหน่อย ถามอะไรนะ? ผมหันไปทำหน้างงๆใส่เต้

“อะไรนะครับ?”

“เรียนยากมั้ยครับ” เต้ถามผมพร้อมใบหน้ายิ้มๆ บอกได้คำเดียวว่า เต้หล่อมากครับ อิอิ (ผมก็เป็นโรคแพ้ความหล่อเหมือนกัน 5555+)

ตั้งแต่ นั้นครับ ผมก็คุยๆกับเต้ คุยเรื่องทั่วไป สัพเพเหระไปเรื่อย สนุกดีครับคุยๆดูแล้วเต้เป็นคนที่มีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่มากเลย ผมนับถือความคิดของเต้ในหลายๆเรื่องเลยจากที่คุยๆมา คุยกันเพลินเลยครับ แต่ เอ๊ะแล้วตอนนี้มันกี่โมงแล้วเนี่ย ต้องดึกแล้วแน่ๆเลย แล้วมือถือผมมันไปอยู่ไหนหล่ะเนี่ย ผมมีนิสัยเสียอย่างนึงครับชอบลืมมือถือประจำเลย ถ้าไม่ลืมไว้ในรถบ้าง ลืมไว้ที่ห้องบ้าง ก็แบตหมดบ้าง สารพัดเลยครับกับเรื่องมือถือตัวร้ายบ่นผมประจำเวลาติดต่อผมไม่ได้เีนี่ย

เฮ้ยยย!

ตัวร้าย!!

จริง สิ แย่แล้วครับ ลืมสนิทเลย มัวแต่คุยเพลิน ลืมดูเวลา ลืมดูมือถือ อีกอย่างยังไม่ได้บอกตัวร้ายเลยว่าผมจะมาเที่ยวที่นี่แถมยังกลับค่ำอีก โอ๊ยย ตายแน่ๆครับงานนี้

ผมทำหน้าเลิกลั่กๆตบซ้ายตบขวาหามือถือ อยู่ไหนเนี่ยๆ ผมเลยหันไปถามเอ๋ เพราะวันนี้ผมนั่งรถเอ๋มา มือถือผมอาจอยู่ที่รถเอ๋ก็เป็นได้...

“เอ๋ๆ เห็นมือถือไผ่รึเปล่า?”ผมมองหน้าเอ๋อย่างลุ้นๆหวังว่ามันจะอยู่ที่เอ๋

“ไม่เห็นอ่ะ”แป่วเลยครับ แล้วมันไปไหนเนี่ย

“เครื่องนี้รึเปล่าครับ”เต้ยื่นมือถือสุดที่รักมาให้ผม โอยโล่งอกนึกว่ามือถือหายไปซะแล้ว แต่เอ๊ะ เต้ไปเจอมันตรงไหนเนี่ย?

ทำมาหน้าตางงๆส่งให้เต้ไปครับ ประมาณว่าไปเจอที่ไหนเหรอ?

เต้ก็ชี้ๆไปที่พื้นแล้วบอกว่า “เห็นมันตกอยู่แถวๆนี้”

อ่อ สะเพร่าจริงๆครับผมเนี่ย มือถือเครื่องนึงราคาก็แพง ยังจะมาทำตกทำหล่นอีก..

เฮ้ย ย แต่ผมมัวบ่นอะไรเนี่ย ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่มือถือแล้ว มันอยู่ที่ยังไม่ได้โทรบอกตัวเลยนี่นา ผมเลยก้มลงที่มือถือของผม เอ๊ะ ทำไมมันปิดเครื่องหล่ะเนี่ย? จะว่าแบตหมดก็ไม่ใช่เพราะก่อนออกมาพึ่งชาร์ตไปเองนะ ลองเปิดเครื่องดูดีกว่า รึว่าแบตเสื่อม ผมก็คิดไปต่างๆนาๆแหล่ะครับ กลัวครับ กลัวจริงๆ กลัวตัวร้ายอาละวาดครับ เพราะปกติไปไหนมาไหนผมบอกตัวร้ายตลอด มีครั้งนี้ที่ไม่ได้บอก ผมกะว่ามานั่งสักพักนั่งเล่นๆแล้วก็จะกลับ ไม่นึกว่าจะคุยเพลินคุยนานจนลืมเวลาขนาดนี้

โอ๊ยยย กลัวจริงๆ!!

พอผมเปิดมือถือดู อ่าวแบตก็ยังอยู่ แต่ เอ๊ะ ไม่มี มิสคอล เลยเหรอ?

สงสัย ตัวร้ายคงติดธุระอยู่แน่ๆ เพราะปกติต้องโทรเช็กผมตลอดโทรแทบทุกชั่วโมงเลยเวลาที่ผมออกไปไหนมาไหนกับ เพื่อนๆเนี่ย ผมดูเวลาเกือบๆเที่ยงคืน ดึกขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย กลับได้แล้วมั้งเนี่ย ผมเลยหันไปบอกเพื่อนๆผม ว่าผมจะกลับแล้วนะ แล้วก็ถามเพื่อนๆผมว่าจะอยู่ต่อหรือจะกลับด้วยกัน เพื่อนๆผมก็ดีครับ กลับก็กลับ เลยเรียกเช็กบิล

แต่พนักงานเดินมาบอกครับโต๊ะนี้ เคลียร์บิลเรียบร้อยแล้ว พวกผมเลยทำหน้างงๆกันครับ เต้ที่ยืนอยู่ข้างๆโบกมือไล่พนักงานให้ถอยไป แล้วหันมาบอกพวกผมว่า เค้าเป็นคนออกให้เองแหล่ะ โต๊ะนี้เค้าขอจ่ายให้เอง เป็นการฉลองมิตรภาพ ผมก็งงๆครับ แต่ก็ตามใจเขาครับฉลองก็ฉลองสำหรับผมแล้วรู้สึกเฉยๆนะครับที่เต้ทำอย่างนี้ แต่สาวๆเพื่อนผมสิครับกระดี๊กระด๊ากันใหญ่เลยกรี๊ดกร๊าดขอบอกขอบใจเต้กัน ใหญ่เลยครับ.....เหอะๆเป็นกันเอามาจริงๆ.

พวกผมกำลังจะเดินออก นอกร้านแล้วครับ แต่ผมมาคิดๆแล้วคำนวณระยะทางกว่าจะถึงคอนโดแล้วก็คงอีกนาน แวะเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่า ผมเลยบอกเพื่อนๆให้ไปเจอกันที่รถผมขอไปทำธุระส่วนตัวก่อน ...อิอิ

ผม ก็เดินๆไปเรื่อยๆครับ แต่พอใกล้ถึงห้องน้ำแล้ว ได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้ เสียงเหมือนคนคุยกันปลอบกัน....หุหุ.. สงสัยจะเป็นคู่รักจะทะเลาะกันแน่ๆ ผมก็พยายามเดินๆเลี่ยงๆไปพยายามไม่สนใจ

“ทำไมความรักของเรามันต้องเป็นแบบนี้ด้วย”

“ทำไมๆๆ ฮือๆ”

ผู้หญิง คนนั้นทั้งร้องไห้ทั้งพูดประโยคนั้นเลยครับ ฟังแล้วยังเศร้าแทนเลย เสียงเธอน่าสงสารมากๆเลยครับ สงสัยเธอคงทะเลาะกับแฟนมั้งครับ...แต่แฟนของเธอก็ปลอบกันน่าดูเลย...เพราะผม เห็นผู้ชายกอดปลอบผู้หญิงมือก็ลูบหัวผู้หญิงไปด้วยแล้วยังกระซิบปลอบกัน อีก..... อ๊ะ ผมไม่ได้แอบดูนะครับแต่มันเห็นเอ้งงงง

ผมกำลังจะเดินผ่านไปอยู่แล้วแหล่ะครับ

แต่....

แต่ เอ๊ะ! เสียงที่ปลอบผู้หญิงที่กำลังร้องไห้คนนั้น มันคุ้น...คุ้นเหลือเกิน มันคุ้นอย่างมากมาย มันเหมือนเสียงที่ผมรู้จัก เสียงที่ผมคุ้นเคย เสียงที่ผมได้ยินทุกวัน มันเป็นเสียงของ...คนที่ผมรัก

ผมหันกลับไปมองชายหญิงคู่นั้นอย่างช้าๆ ภาวนาในใจขอให้เป็นแค่คนที่มีเสียงเหมือนกันเท่านั้น

“ตัวดี!!! มาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย?”

คำ ภาวนาของผมคงไม่เป็นจริงเสียแล้ว ผมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเลยครับ เมื่อได้ยินเสียงตัวร้ายเรียก ภาพที่ผมเห็นก็คือตัวร้ายกำลังพยุงและกอดผู้หญิงคนนั้นอยู่

ผมกำลังมองดูภาพนั้นด้วยความสับสน มันมึนๆงงๆตื้อๆไปหมดครับ สมองของผมตอนนี้มันคิดอะไรไม่ออกเลย
แล้วก็มีมือเย็นมาแตะที่แขนผมเบาๆ

“ไผ่ครับ เข้าห้องน้ำเสร็จแล้วเหรอ? เพื่อนๆบ่นหากันแย่แล้วครับ” เต้หน่ะเอง ....เต้คงเข้ามาตามผม

ผมหันไปมองเต้ที่กำลังส่งสายตาเป็นคำถามมาให้ผม...ประมาณว่า เกิดอะไรขึ้น?

แล้วผมหันกลับไปมองชายหญิงคู่นั้นอีกครั้ง

แล้วก็ได้เห็นสายตาที่กราดเกรี้ยวของ....คนที่ผมรัก กำลังมองมาที่ผมกับเต้?

“ตัวดี!! ไอ้เหี้ยนี่มันเป็นใคร?”

Create Date : 30 มีนาคม 2552

Last Update : 30 มีนาคม 2552 22:41:57 น.

0 comments

Counter : 143 Pageviews.