เด็กน้อยไม่ยอมโต
<<
ธันวาคม 2554
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
13 ธันวาคม 2554
 
 
ในที่สุดก็ได้เปิดเทอมแล้ว ดีใจมากจริงๆ

วันนี้เป็นวันที่รอคอยมานานเกือบสองเดือน เพื่อนๆหลายคนดูไม่อยากเปิดเทอม แต่เราแทบจะลงไปดิ้นทุรนทุรายอยู่แล้วที่ไม่ได้เรียนหนังสือ ร้องไห้ไปหลายครั้งมากๆ ที่ต้องเลื่อนเปิดเทอม รู้สึกตัวเองโคตรบ้าเลย แต่มันอยากเรียนหนังสือจริงๆ

เสียดายที่วันนี้วิชาภาษาจีนยังไม่เริ่มเรียนเลย เตรียมตัวเรียนเต็มที่เลยนะเนี่ย แต่ภาษาเวียดนามเรียนเต็มสามชั่วโมง

เทอมนี้เราจะขยันให้เต็มที่ อยากจะให้สมองเต็มไปด้วยเรื่องเรียน จะได้ไม่ต้องเหลือที่ว่างไปคิดเรื่องอื่นอีกแล้ว

แม้ว่าจุดประสงค์หลักที่อยากเปิดเทอมคือการเรียน แต่จุดประสงค์รองก็คือเผื่อเราจะได้คิดถึงคนๆนั้นน้อยลง หวังอย่างนั้นนะ

แต่ก็ยังเจอหน้าเค้าอยู่บ่อยๆ เจอทีไรก็เจ็บทุกที รู้สึกเหมือนเค้าเปลี่ยนไป เราอาจจะคิดไปเอง หวังว่าเราจะคิดไปเอง

เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน

เมื่อเดือนก่อน เรายังคุยกันดีๆอยู่เลย ทำไมอยู่ๆเค้าถึงเปลี่ยนไปนะ

พูดตรงๆก็อยากได้ 4.00 อีก แต่ก็อยากให้เค้ากลับมาเหมือนเดิมด้วย

หรือว่าที่ผ่านมาตลอดสองปี มันจะไม่มีความหมายอะไรกับเค้าเลย หรือว่าเค้าไม่เคยมีความรู้สึกดีๆให้เราเลยจริงๆ หรือว่าเค้าจะมีคนอื่นแล้ว

เราเสียใจนะ ที่เราเคยตัดสินใจทำอะไรที่มันอาจจะทำให้เค้าเจ็บปวด เคยทำตัวเหินห่าง แต่ตอนนั้นมันมีอะไรหลายอย่างประเดประดังเข้ามาจนเรารับไม่ไหว เราเจอกับปัญหาหลายอย่างจริงๆ

เราก็ไม่เคยนึกเลย ว่าอยู่ๆเค้าจะเข้ามามีอิทธิพลต่อชีวิตเราได้มากขนาดนี้ เราอยากจะเลิกสนใจ เลิกชอบเค้าอยู่หลายครั้ง แต่ไม่เคยทำได้สำเร็จเลย

สิ่งต่างๆที่เค้าเคยทำให้เรา เคยดีต่อเรา เรายังคงจดจำได้เสมอ แต่คำพูดที่ทำร้ายจิตใจ เรากลับลืมเลือนไปแทบหมดสิ้น รู้สึกเหมือนว่าเค้าแทบจะไม่เคยทำอะไรไม่ดีต่อเราเลย

เราอยากจะเลิกรักเค้า แล้วใช้หัวใจไปกับการเรียนให้หมดสิ้น

ความรักของเรา มันค่อยๆก่อตัวขึ้นทีละน้อย โดยที่เราไม่รู้ตัว มารู้ตอนนี้ หัวใจของเราก็ยกให้เค้าไปแล้ว

เราอยากจะได้คืน แต่ไม่รู้จะเอากลับคืนมายังไง

บางคนก็แนะนำให้ดูๆไปก่อน(สองปีแล้วเนี่ยนะ) บางคนก็แนะนำว่าให้บอกไปตรงๆ(ไม่กล้าอะ)

เราเองนี่แหละที่ทำให้มันไม่ชัดเจนอยู่อย่างนี้ เพราะตอนนั้นเรายังไม่พร้อมจริงๆ แม้ในวันนี้เราก็ยังไม่แน่ใจว่าเราพร้อมจะเสี่ยงเริ่มต้นกับใครสักคนอีกครั้งหรือยัง เรายังคงกลัวความเจ็บปวดที่มันจะตามมา เราไม่อยากจะเจ็บอีกแล้ว

มีคนบอกว่า ในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกัน ก็คงไม่ได้เจ็บมาก เท่าคนที่เป็นแฟนกันแล้วเลิกกันหรอก

มันก็ไม่แน่นะ ถ้าคนที่เป็นแฟนกันแต่ไม่ได้ผูกพันกันมาก เลิกกันก็อาจจะไม่ได้เจ็บปวดอะไร

แต่เรารู้สึกผูกพันกับเค้ามาก เรารู้สึกว่าถ้าเราอยากจะเล่าอะไรสักอย่างให้ใครฟัง เค้าเป็นคนแรกที่เรานึกถึง และเรารู้สึกสนใจในทุกๆเรื่องที่เค้าเล่าให้เราฟัง ในวันที่เรามีเรื่องดีใจหรือเสียใจ เราก็นึกถึงเค้าเป็นคนแรกเสมอ

เราดีใจมาก ที่เค้านึกถึงเราในวันที่เค้ารู้สึกเครียด ดีใจที่เค้าอยากจะระบายให้เราฟัง

ทำอย่างไร เราจึงจะได้เค้าคนนั้นกลับมา ความสำเร็จของเราที่ผ่านมา เค้าก็มีส่วนอยู่มาก ถ้าไม่มีเค้าคอยช่วยเหลือเรามาตลอด เราก็คงไม่มีวันนี้

เราอยากจะเล่าให้เค้าฟังถึงความสำเร็จของเราในการเรียน อยากจะให้เค้าดีใจกับเรา เพราะเค้าเป็นคนเดียวที่เห็นพัฒนาการของเรามาตั้งแต่แรก

ช่วยกลับมายืนอยู่ข้างๆเรา ให้กำลังใจเรา ปลอบใจเรา เหมือนอย่างที่เคยเป็นได้มั้ย


Create Date : 13 ธันวาคม 2554
Last Update : 13 ธันวาคม 2554 23:22:03 น. 1 comments
Counter : 1025 Pageviews.
Share

 
แล้วทำไมไม่บอกเขาไปล่ะคะ เผื่อจะได้ใจตรงกัน


โดย: bee_บี วันที่: 18 ธันวาคม 2554 เวลา:18:17:15 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 
 

~\MINKU/~
Location :
Philadelphia, Pennsylvania United States

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]

[Add ~\MINKU/~'s blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com pantip.com pantipmarket.com pantown.com