สวัสดีลาวเมื่อสี่สาวออกเดินทาง

ตอนที่4 ปั่นจักรยาน เที่ยววัด ล่องแม่น้ำโขง ที่หลวงพระบาง

กลับมาต่อสักทีหลังจากทิ้งตอนที่ 3 ไว้นาน เหตุเพราะยังไม่ได้ทำรูปค่ะก็เลยปล่อยยาวไปหน่อย ถึงไหนแล้วน้า อ้อ! หลังจากเราเคลียร์เรื่องห้องหับเรียบร้อยพักนิดหน่อยพวกเราก็เตรียมตัวไปท่องหลวงพระบางกันแล้วค่ะเราถามพนักงานที่เกสต์เฮ้าส์ว่าร้านเช่าจักรยานที่ใกล้ที่พักอยู่แถวไหนพอรู้ที่ก็จัดไปคนละคัน

การเช่าจักรยานที่นี่ไม่ยุ่งยากมากค่ะ แค่จ่ายเงินมัดจำและให้บัตรประชาชนไว้กับทางร้านเท่านี้ก็ได้ไปขี่ให้เพลิดเพลินแล้ว ราคาแต่ละร้านอาจจะแตกต่างกันเล็กน้อยถ้าเป็นจักรยานธรรมดาประมาณ แอลเอ ก็จะถูกหน่อย แต่ถ้าเป็นจักรยานคลาสสิกสวยขึ้นมานิด เก๋ๆ ขึ้นมาหน่อย น่าจะราคาสูงขึ้นมาแต่พวกเราเลือกสะดวกและใกล้ที่พักค่ะ ตอนคืนจะได้ไม่ต้องเดินไกล แม้หลวงพระบางจะเป็นเมืองเล็กๆ แต่มีแผนที่ไว้ก็อุ่นใจกว่า ไม่เสียเวลาด้วยจุดมุ่งหมายแรกของเราคือ “วัดเชียงทอง”

ระหว่างทาง แวะถ่ายแม่น้ำโขง

ให้ความรู้สึกเหมือนต่างประเทศ

วัดเชียงทอง เป็นวัดที่สำคัญของหลวงพระบาง สร้างขึ้นในรัชสมัยพระเจ้าไชยเชษฐาธิราชจุดเด่นคือวัดเชียงทอง สร้างด้วยสถาปัตยกรรมทางศาสนาแบบหลวงพระบางแท้ๆ หลังคาพระอุโบสถที่แอ่นโค้งซ้อนกันอยู่3 ชั้น ลดหลั่นเกือบจรดฐานจนแลดูค่อนข้างเตี้ย ส่วนกลางของหลังคามีเครื่องยอดสีทองซึ่งชาวลาวจะเรียกว่า“ช่อฟ้า” ประกอบด้วย 17 ช่อ(ข้อมูลจาก louangprabang.net)

นอกจากนั้นที่ด้านหลังของพระอุโบสถ (คนลาวเรียกสิม) จะตกแต่งด้วยกระจกชิ้นเล็กๆ ที่ประกอบกันเป็นต้นโพธิ์ขนาดใหญ่ และวิหารรอบๆก็จะตกแต่งด้วยกระจกชิ้นเล็กๆ ร้อยเรียงเป็นนิทานพื้นบ้าน สวยงามแบบเรียบง่ายมากๆ

ข้อเสียของการมาเที่ยววัดมีอย่างเดียวเลยจริงๆ คือ เราถ่ายรูปสถาปัตยกรรมไม่สวยของจริงสวยและสงบกว่าในรูปแน่นอน

อย่างที่บอกว่าเราผิดแผนกันนิดหน่อย ตรงที่การเข้าวัดทุกวัดในหลวงพระบาง (น่าจะทั้งประเทศเลยนะ) ต้องเสียค่าธรรมเนียม ณ วันที่เราเข้าคือ สองหมื่นกีบ (ราวๆ 80 บาท) ซึ่งตอนแรกเราวางแผนไว้เยอะมากว่าจะต้องเข้าทุกวัดแต่เนื่องจากทุกคนจ่ายค่าเสียหายจากตลาดมืดไปเยอะเกินคาด ทำให้เราเริ่มลังเลสุดท้ายเลยตกลงกันว่าจะปั่นจักรยานรอบเมือง ดูบ้านเก่า ถ่ายรูปกัน แวะร้านกาแฟเพราะถ้าเข้าทุกวัด ไม่มีเงินกลับบ้านแน่ๆ (แย่เลย ณ จุดนี้)

แต่แล้ว....เมื่อเราไหว้พระ ถ่ายรูปซึมซับกับความสงบจนได้ที่ ขณะที่กำลังก้าวลงบันได ก็มีพี่คนหนึ่ง เข้ามาเสนอว่า

“นั่งเรือไปไหว้พระฝั่งนู้นมั้ยคิดราคาถูกๆ”

พวกเรามองหน้ากัน เอาแล้วไง ก็เพิ่งคุยกันว่าไม่มีเงินแวะทุกวัดแน่ๆ

“หรือจะนั่งเรือชมแม่น้ำโขงแวะหมู่บ้านทอผ้าก็ได้นะ”

พวกเรายังมองหน้ากันเพื่อตัดสินใจ

“เคยดูสะบายดีหลวงพระบางมั้ยที่อนันดาเล่น อ้ายเป็นคนขับเรือให้นางเอกในหนังนะ”

อุต๊ะ!นี่เราจะได้นั่งเรือกับดาราหนังเหรอเนี่ย สุดท้ายพวกเราคุยกันแล้วว่าค่าเรือน่าจะพอสำหรับทริปนี้อีกอย่างได้ล่องแม่น้ำโขงก็ดีไปอีกแบบ ก็เลยตัดสินใจไปค่ะ อ้ายคนเรือใจดีมากเลยอธิบายให้เราฟังในจุดที่น่าสนใจ หรือจุดที่เราถามแล้วแพลนที่งอกออกมาครั้งนี้ก็คือ “หมู่บ้านทอผ้าและทำกระดาษสา”

ล่องเรือ

คุณป้าทำกระดาษสา

ขยี้ปอที่ตำแหลกแล้ว

ขยี้เสร็จแล้วก็เอามาตาก

ปั่นด้าย

สาวทอผ้า

จริงๆ หมู่บ้านนี้ก็ไม่มีอะไรมากนะเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่เน้นทอผ้าและทำกระดาษสาขาย เราก็ไปดูวิถีชีวิตของคนในหมู่บ้านนี้  ที่ว่าไม่มีอะไรมันก็มีอะไรนะคะที่นี่เราไม่ได้ซื้ออะไรติดมือมา เพราะราคาผ้าทอค่อนข้างแพง

เล่นขายของกันอยู่

พี่หมิวสมัยวัยรุ่น

ได้เวลากลับ ขณะกำลังล่องเรืออยู่สายตาพวกเราหันไปเห็นร้านค้ากลางน้ำ (คือแม่น้ำโขงมันจะมีส่วนดินโผล่มาเป็นที่ว่าง เลยมีคนมาตั้งร้าน) เราถามพี่คนเรือว่าร้านนี้ขายอะไรอ้ายบอกว่าเป็นร้านตำแตง (รอบๆ เค้าก็ปลูกแตงกันนะคะ เก็บมาทำสดๆ เลย) ก็เลยลองถามดูว่าขอแวะได้มั้ย อ้ายบอกว่าได้ ก็เลยได้กินตำแตงกัน อร่อยมากแทบไม่ได้กลิ่นปลาร้าเลย (ปลาร้าเค้าอร่อย) แต่เราไม่กินไก่นะคะเพราะเค้าบอกว่าถ้าจะกินไก่เค้าจะจับเชือดให้ โอ้วววว สงสารก็เลยสั่งต้มยำปลาแทนแต่ต้มยำบ้านเราแซ่บกว่านะ ที่นี่รสชาติจืดๆ เปรี้ยวๆ

สองแสบวิ่งตามไปที่เรือ

แล้วก็โบกมือให้

ชีวิตเด็กๆ ริมน้ำค่ะ 

เล่นน้ำคลายร้อน

หลังจากนั้นก็ขึ้นฝั่งขี่จักรยานกันกลางแดดเปรี้ยง แล้วก็แวะดื่มกาแฟที่ “Joma and Bakery cafe” เป็นร้านฮิตสุดๆ ที่คนไทยไปหลวงพระบางต้องไปลองความจริงเราไม่ค่อยเข้าร้านที่มีคนรีวิวเยอะ แต่ร้านนี้น่านั่งดี ร้อนด้วยก็เลยยอมนั่งค่ะ (เพื่ออยากใช้เน็ตด้วย ลงแดง ฮ่าๆ) เราชอบดื่มกาแฟจึงมักจะขอลองชิมทุกครั้งที่เข้าร้านกาแฟใหม่ๆ เพื่อจัดอันดับของตัวเองสรุปว่ากาแฟที่นี่ ไม่อร่อยแฮะ

เราใช้เวลาที่โจมานานพอสมควรเพราะมีเน็ตและข้างนอกแดงแรงมาก ไม่เหมาะกับการขี่จักรยานแล้วจากนั้นก็ได้เวลากลับห้องค่ะ ตามแพลนที่วางไว้คือ เราจะอาบน้ำกันอีกครั้งเพราะตอนเย็นเราต้องไปขึ้นรถนอนเพื่อเดินทางไปเวียงจันท์ แต่เรายังต้องไปขึ้นพระธาตุพูสีกันก่อนที่เลือกขึ้นตอนเย็นเพราะบนพระธาตุเป็นจุดชมวิวที่มองเห็นหลวงพระบางได้ทั้งเมืองและพระอาทิตย์ตกจะสวยมากๆ แต่พวกเราคิดผิดนิดหน่อย เพราะการเดินขึ้นพระธาตุไม่ง่ายเลย และเสียเหงื่ออีก (คือที่อาบน้ำมาไม่ช่วยอะไรแล้ว)

พระธาตุพูสี

ทิวทัศน์เมืองหลวงพระบาง

พระธาตุพูสี ตั้งอยู่บนยอดเขาสูงราว 150 เมตร มีบันไดขึ้นทั้งหมด 328 ขั้น พูสี มีความหมายว่า ภูเขาของพระฤาษี เสียค่าเข้าชมคือ สองหมื่นกีบ อีกเช่นเคย 

ตอนแรกที่บอกเพื่อนว่าจะขึ้นพระธาตุเราไม่รู้จริงๆ ว่าจะสูงและชัน (ความจริงน่าจะรู้นะ) คือส่วนตัวแล้วมีโฟเบียเล็กๆ เรื่องกลัวบันไดและความชัน ทำให้ตลอดทางต้องเกาะมือเพื่อนไปตลอดเพราะถ้าหยุดเมื่อไรจะขาสั่น เหงื่อแตก และกลัวมาก แต่สุดท้ายด้วยความอนทนอันแรงกล้าก็ฝ่าขึ้นไปชมพระอาทิตย์ตกดินกันได้อย่างปลอดภัยแต่น่าเสียดายเราไม่ได้อยู่จนค่ำเพราะต้องเตรียมตัวไปรอรถตุ๊กตุ๊กที่ร้านเอเจนที่เราซื้อตั๋ว เพื่อเดินทางไป บขส นั่นเองค่ะ

เดินทางกันมาถึงตอนที่ 4 แล้วตอนหน้าก็จบทริปแล้วค่ะ ความจริงที่เวียงจันท์ไม่มีอะไรให้เล่าเท่าไรเพราะใช้เวลาน้อยมาก แต่ขอยกไปตอนหน้านะคะ เพราะตอนสี่นี้ใช้พื้นที่ยาวมากขอบคุณที่ติดตามอ่านกันค่ะ

Create Date : 24 มีนาคม 2557
Last Update : 25 มีนาคม 2557 15:00:18 น.		12 comments
Counter : 3673 Pageviews.
Share Tweet