ก่อนอื่นบอกเลยว่าชื่อเรื่องมันไม่ได้เกี่ยวกับเนื้อเรื่องเท่าไหร่ ดูปกแล้วเลือกมาเพราะนึกว่ามันเกี่ยวกับพระเจ้าบุเรงนอง พอแกะพลาสติกออก ไม่ใกล้เคียงเลย บุเรงนองเป็นนักแสดงรับเชิญมาก เรื่องจะเกี่ยวกับนางเอกชื่อเอื้องดาวเรียงสาววัยรุ่นไปเที่ยวพม่าแล้วประสบอุบัติเหตุวิญญาณไปเข้าร่างเด็กแรกรุ่นชาวอโยธยาที่ติดตามกองทัพเมืองสองแควไปพม่าแล้วไปอยู่ที่นั่น จนไปรักกับหลานชายพระเจ้าบุเรงนอง คนที่ชนช้างกับพระนเรศวรนั่นแหละ น่าจะมีชื่ออื่นที่เหมาะกว่านี้
เนื้อเรื่องโดยรวมโรแมนติกดราม่าใช้ได้ การเมืองนิดหน่อย แต่ความหนาของเล่มเกือบหกร้อยหน้ามากกว่านิยายไทยทั่วไปอยู่บ้าง อ่านไปแล้วน่าจะตัดลงมาได้เหลือสักสี่ร้อยหน้า มีช่วงต้นๆที่ใส่บางย่อหน้า บางการกล่าวถึง บางตัวละคร ที่ต่อมาแล้วไม่จำเป็นต่อเนื้อเรื่องเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะดัดแปลงเรื่องตอนท้ายเลยเหลือหน้าค้างเติ่งไว้หรือเปล่า อย่างแสดงนิสัยของจันทราเทวี(ทำเอาตะละแม่จันทราของเราร้ายขึ้นมาเลย)ว่าแสร้งดีกับพระสุพรรณกัลยา ปลูกดอกไม้ให้แล้วดอกไม้นั้นมีพิษกับเด็ก ต่อมาไม่ปรากฏว่าจันทราเทวีนิสัยเสียนี่มีบทบาทอะไรอีก แล้วก็ไม่ได้กล่าวถึงลูกพระสุพรรณกัลยาเลย
เจ้าหญิงที่นางเอกไปสอนยิงปืนไฟให้ ต่อมาก็เลือนหายไปอย่างกับไม่มีตัวตน ความสามารถในการยิงปืนไฟของนางเอกที่ฝึกมาหลายปี ก็แทบไม่ได้ใช้จริงจังเท่าไหร่ ขนาดบทของน้องชายพระเอกเราว่ายังตัดทิ้งไปได้เลย แอบไปดูหน้าพระยาจักรีเพื่อ ความอยากรู้แค่นั้น บทโลกปัจจุบันก็ ถ้าวิญญาณไม่ได้กลับมาเลย เราว่ามันตัดให้สั้นกว่านั้นได้
บทหวานของเอื้องกับเจ้าชายเมงจีสวาพระเอกของเรื่องทำได้ดี น่ารัก เเละเป็นเสน่ห์ของเรื่องเลย ตั้งแต่ช่วงต้นจนจบหลายต่อหลายปี ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันจนมาเป็นแฟน เป็นเมียเก็บ(เพราะความจำเป็น) ถึงเอื้องจะมีขนบทั่วไป อย่างนางเอกต้องแปลกจากคนอื่น ต้องกล้าเถียงพระเอก ต้องสวย พระเอกแทบไม่สนใจใครนอกจากนางเอกคนเดียว
ยกเว้นอยู่เรื่องนึงในความเป็นจริงชายในฐานะแบบนั้นน่าจะได้นางเอกเร็วกว่าในเรื่องเกือบปี เพราะเอื้องก็มีใจให้ อ่านตอนแรกงงว่าเขาให้คิดเอาเองหรือเปล่า เพราะมีฉากที่น่าจะมีอะไรกันไปแล้ว แต่อ่านไป อ่านไป อ้าว นี่เพิ่งจะมามีอะไรกันเหรอ พระเอกนิยายจริงๆเลย แฟนจริงๆคงหาได้ยากจะห้ามใจตัวเองได้ขนาดนั้น ในอีกด้านบทบาทพระเอกถึงจะทำให้ดูเป็นนักวางแผน มีหัวคิดอยู่บ้าง แต่บทการทำงานตำแหน่งเจ้าชายมันน้อยไปหน่อย คือมันมีอยู่พอสมควรแหละ แต่การแสดงออกฐานะการเมืองเหมือนถูกนัดจินหน่อง ลูกพี่ลูกน้องแย่งซีน คนอ่านจะรู้สึกเลยว่านัดจินหน่องฉลาดเจ้าเล่ห์มาก แต่อโกจีจานี่งั้นๆ
ทางด้านภาษาน่าประทับใจมากกับการแต่งโคลง กลอน กาพย์แบบต่างๆ ความหมายอาจจะไม่ซึ้งมาก แต่ก็ใช้ได้เลยทีเดียว จะมีข้อติอยู่บ้างกับภาษาการบรรยายที่ส่วนใหญ่ดีมาก แต่ยังติดใช้ ฤา กับ หนา บางจุดที่ตัดทิ้งไปก็ได้ ซึ่งความจริงบรรณาธิการน่าจะช่วยตรงนี้ หลายจุดทีเดียวที่ใช้คำยังไม่ค่อยเหมาะ อ่านไปเลยขัดหูเช่น
เอื้องดาวเรียงเพ่งไปที่แม่น้ำแล้วนึกคำนวณถึงความลึกของมัน
เอ่อ เพ่งแล้วคำนวณได้เลย มองแม่น้ำแล้วกะหรือประมาณความลึกน่าจะดีกว่า
สายน้ำไม่ได้ไหลเชี่ยวกราก หากไหลอ่อยเอื่อย
คือเคยเห็นแต่ไหลเอื่อย กับเอื่อยๆ
อ่อยเอื่อยเคยเห็นแต่ในกลอนที่ทำให้คำลงจังหวะอ่าน
ทำไมเลื่อนงานแต่งไปเป็นหกปีหน้าเล่าเพคะ
ส่วนใหญ่มันจะใช้ในกรณี เดือนหก ปีหน้า ไม่มีใครหรอกพูดว่า เราหมั้นไว้ สองปีหน้าค่อยแต่ง มันน่าจะใช้ อีกหกปี หรือ หกปีข้างหน้า มากกว่า
ความทรงอำนาจแผ่ซ่านทางดวงพระเนตร
อืม ความทรงอำนาจมันน่าจะปรากฎในสายพระเนตร หรือ ดวงเนตรทรงอำนาจ...มากกว่าจะแผ่ซ่านออกมาได้
เด็กคนอื่นล้อแม่น้อย(ชื่อเดิมของนางเอก)ว่า "อีคนไม่มีพ่อไม่มีแม้ อีคนถูกเก็บมาเลี้ยง" อารมณ์เหมือนด่าจอน สโนว่า อีลูกนอกสมรส อ่ะ เจ็บตรงไหน คือมันเป็นทางการเกินไปไหม เด็กบ้านนอกมันไม่ด่ายาวขนาดนั้นหรอก
"อีกำพร้า อีเหลือขอ อีพ่อแม่ทิ้ง" ยังจะเข้าท่ากว่า พี่ชายนางเอกเข้าช่วย เด็กเกเรเลยรุมกระทืบ นางเอกเข้าร่วมวงช่วย คือร่วมวงมันเหมือนร่วมวงที่จะรุมอ่ะ ช่วยก็ช่วยสิ ไม่เห็นต้องร่วมวง เพราะมีนางเอกคนเดียวที่เข้าไปช่วยพี่ชาย นางเอกเสียใจที่พี่ชายมักทะเลาะวิวาทกับเด็กทั่วหมู่บ้านเพราะเธอ คือเล่าจากมุมมองเด็กมันน่าจะใช้คำว่า มีเรื่องหรือทะเลาะเฉยๆ ทะเลาะวิวาทมันดูทางการไปนิด
เรื่องนี้จะเจือจานผลประโยชน์แก่เราได้
คือตัวละครระดับคนธรรมดาพูดกันไม่น่าใช้ภาษายาก เรื่องนี้จะช่วยเราได้ เรื่องนี้จะช่วยให้เราได้ประโยชน์ เจือจานกับผลประโยชน์มันฟังไม่ค่อยเข้ากันเลย
เจ้าหญิงธาตุเทวีกระโดดขึ้นม้า คือเข้าใจว่าจะแสดงความรีบเร่ง แต่เจ้าหญิงองค์นี้สงบเสงี่ยมมาทั้งเรื่อง จำไม่ได้ว่าแกเคยขี่ม้ามาก่อน แถมตามเนื้อเรื่องน่าจะสวมผ้าถุงอยู่ นึกภาพเจ้าหญิงองค์นี้ใส่โจงกระเบนไม่ออกเลย ไม่น่ากระโดดขึ้นไปนั่งป้ายข้างได้ เต็มที่รีบขึ้นม้า หรือเร่งขึ้นม้า ก็น่าจะพอแล้ว
อันนี้เอื้องดาวเรียง ที่เป็นชื่อนางเอก น่ารักดี
ส่วนบทของนัดจินหน่องกับราชาธาตุเทวีช่วงท้ายๆ เรื่องความหลังทำไมพระรองของเราถึงรักเจ้าอาห่างๆที่อายุมากกว่าถึงเจ็ดปี ตอน รุ่นๆเขาคิดว่าพ่อแม้ทิ้งจะฆ่าตัวตาย เจ้านางองค์นี้มาช่วยดึงมีดออกไปจนมีแผลเป็น เอ่อ คนอย่างนัดจินหน่องนี่เป็นไปได้ยากอ่ะ ถ้าจะฆ่าตัวตายด้วยเหตุผลแค่นั้น เขาเป็นหลานแท้ๆของบุเรงนองเลยนะ ถึงจะเป็นตัวประกันก็เหอะ ต่างกับพระนเรศ นั่นพ่อแม่จำต้องให้ไปพม่า อย่างน้อยเจ้าอามีความสามารถการแพทย์ อาจจะให้ตอนนั้นนัดจินหน่องเกิดป่วยหนักเรื้อรังหวิดเสียแขนขาดวงตา อาจจะอยากฆ่าตัวตายอะไรว่าไป เจ้าอาองค์นี้คอยพยาบาล ปลุกปลอบใจให้มีชีวิตอยู่ต่อจนหายไข้ อะไรแบบนั้น เลยรักฝังใจ ดีกว่าอยู่ดีๆเด็กมีปัญหาฆ่าตัวตายอย่างเดียว
ด้านตอนจบค่อนข้างจบได้ดีทีเดียว ไม่เฝือหรือเป็นแบบฉบับจนเกินไป กล้าทำ เรานึกว่านางเอกจะกลายเป็นแม่นากไปบีบคอนางร้ายแล้ว555 บทส่งท้ายก็ดีทำให้คลี่คลายบทของคู่รองไปด้วย มารู้ทีหลังว่าเป็นเรื่องแรกของคนแต่งนับว่าดีใช้ได้เลยนะ ระดับนี้ ถึงไม่สนุกมากแต่ความน่าติดตามสูง เราอ่านจบในสองวันเลยตั้งแต่ซื้อ ซึ่งปกติความหนาระดับนี้อย่างน้อยก็ราวๆ 5 วัน