|
Children of the Mind
จิตาวตาร
เนื่องจากเล่มสี่ในภาษาไทยหายากมาก ข้าน้อยไร้ความสามารถจริงๆ จำต้องหาอ่านภาษาอังกฤษแทน ดังนั้นเรื่องก็จะเล่าแบบย่อๆ อาจจะมีหลุดๆพลาดๆไปบ้าง เพราะบางท่อนก็เข้าใจยากจริงๆยิ่งเป็นภาษาอังกฤษ เอาตามความเข้าใจของเราละกัน ไม่แน่ใจว่าจะถูกหมดไหม โดยรวมๆเล่มนี้ไม่ได้แย่นะ ออกจะเท่าตัวแต่ไม่เข้มข้นเท่าสามเล่มแรก อาจจะน่าเบื่ออยู่บ้างที่บทบรรยายเยอะ ย้วยเป็นบางท่อน แต่ก็เข้าใจว่าคนเขียนอยากจะให้รู้จักวัฒนธรรมในที่ต่างๆกัน ที่ชอบคือเก็บประเด็นหลายๆเรื่องตั้งแต่เล่มแรกมาสรุปได้ดี
เริ่มต้นจากท้ายเล่มที่แล้ว ปีเตอร์(ร่างที่เกิดจากความทรงจำของเอนเดอร์ที่คิดว่าปีเตอร์เป็น) มีแนวคิดจะยับยั้งคำสั่งสภาที่ให้ทำลายลูซิตาเนีย จึงพาหวางหมู่ไปยังโลกแห่งลมศักสิทธิ์(โลกญี่ปุ่น) เพื่อลอบบี้นักปรัชญาคนนึงที่เป็นผู้มีอิทธิพลต่อความคิดของพวกสส.ในสภาดาราจักร ให้หันมายับยั้งคำสั่งทำลายลูซิตาเนีย โดยชักแม่น้ำทั้งห้าบวกปรัชญาบางส่วนมาเกลี้ยกล่อม อย่าถามว่าเขาชื่ออะไร เพราะเราก็ไม่ได้จำเหมือนกัน ฮะฮะฮ่า กว่าจะคุยกันได้ก็บรรยายยาวเลยล่ะ(ตอนนี้ผู้เขียนหลุดอยู่หน่อยที่ให้สาวใช้ของนายนี่ชื่อ เก็นจิ ซึ่งความจริงเป็นชื่อผู้ชาย) ชายชาวญี่ปุ่นคิดว่าทั้งสองเป็นเทพบรรพบุรุษที่มาเตือนจึงเกิดศรัทธาและยอมคล้อยตาม เขาติดต่อไปยังคนรู้จักที่อยู่ ณ โลกแห่งหมู่เกาะแปซิฟิก ปีเตอร์กับหวางหมู่ตามไปที่นั่นเพื่อจะพบชายกลางคนที่มีผู้นับถือว่าเป็นเทพในแถบนั้น เขาเชื่อว่าเจนนั้นเป็นเทพที่พวกเขาควรให้การช่วยเหลือ จึงช่วยนำเครื่องคอมพิวเตอร์รุ่นเก่าและฮาร์ดแวร์ต่างๆมาแบ็คอัพระบบบางส่วนของเจนเอาไว้ เพราะสภาดาราจักรได้เริ่มทำความสะอาดระบบด้วยการนำเอาระบบเครือข่ายเดิมลง แล้วเริ่มนำคอมพิวเตอร์และระบบใหม่ที่ไม่ต่อกับระบบเดิมขึ้นมาใช้แทน
ทางด้านมีโรกับวาเลนไทน์สาวเดินทางโดยใช้ยานของเจนไปเสาะหาดาวที่เหมาะสมต่อการขยายพันธุ์ของมนุษย์ พวกแมง และเพเกนิโน เมื่อได้ดาวมากพอแล้วก็ให้เจนขนย้ายพวกชาวบ้านออกจากลูซิตาเนียไป แต่พวกเขายังมีภารกิจแอบแฝงอีกอย่างคือหาดาวต้นกำเนิดของไวรัสเดสโคลาด้าให้เจอ(ตอนแรกเราคิดว่าเดสโคลาด้ามาจากสมัยที่ปีเตอร์ปกครองโลก ก่อตั้งสภาดาราจักรแล้วสร้างไวรัสวายร้าย แอบปล่อยไปปรับสภาพโลกอื่นให้อยู่ได้ แต่อ้าว ไม่ใช่ ไม่เกี่ยวกันเลย)เพื่อจะติดต่อสื่อสารพูดคุยว่าตกลงแล้วมีเจตนาอะไรกันแน่ รู้หรือเปล่าวว่าไวรัสที่ปล่อยไปมันร้ายกาจมาก แม้จะหาพบในที่สุด แต่ยานก็ยังลอยลำอยู่ในระดับวงโคจรเพราะยังหาทางสื่อสารไม่ได้เพราะดูเหมือนภาษาของพวกเขาจะเป็นโครงสร้างโมเลกุล ที่เข้าใจยาก มีโรกับวาลสาวจึงพาอีลากับควาร่าไปช่วยศึกษาด้วย
พอสภาสั่งบู๊ตส์ระบบแอนซิเบิลใหม่ทั่วจักรวาล ส่วนหนึ่งของเจนยังอยู่ในระบบแบ็คอัพ ส่วนข้อมูลเครือข่ายที่เหลือก็ย้ายตัวลงไปอยู่ในต้นไม้มารดาของพวกเพเกนิโนที่กระจัดกระจายไปตามดาวต่างๆ(อย่าถามว่าทำยังไงนะ เอาง่ายๆประมาณว่าในเซลล์พืช ต้นพืชต่างดาวมันคงจะสามารถเก็บข้อมูลดิจิตอลได้ล่ะมั้ง) ทางด้านเอนเดอร์เมื่อเขาหมดความสนใจในสิ่งต่างๆเพราะกำลังห่อเหี่ยวเพราะโนวินยาหนีไปจากเขา ร่างของปีเตอร์กับวาลสาวก็ค่อยๆเสื่อมลง เอนเดอร์จึงต้องแบ่งภาคไปอยู่ในสองร่างเพื่อทำงานสำคัญ นั่นทำให้ร่างชายวัยกลางคนของเอนเดอร์อ่อนแรงลงจนตายในที่สุด
เมื่อตายลง วิญญาณของเอนเดอร์ไปเข้าร่างปีเตอร์ ทำให้เขาเป็นคนเต็มคนมากขึ้น โดยมีหวางหมู่เป็นคู่รัก ส่วนจิตใจของเจนส่วนที่เป็นตัวเธอไปเข้าร่างของวาเลนไทน์สาว ทำให้มีโรดีใจมาก เพราะเขาหลงรักเจนที่เป็นระบบเครือข่ายมานานแล้ว ทางด้านสภาดาราจักรยอมยับยั้งคำสั่งทำลายดาว แต่คราวนี้คนรับคำสั่งที่ยานไม่ยอมฟัง จึงส่งระเบิดแยกสลายโมเลกุลไป เจนแสดงอิทธิฤทธิ์ย้ายระเบิดกลับมาที่ยานแม่ วาร์ปพาตัวปีเตอร์กับหวางหมู่ไปมา จนสามารถส่งระเบิดกลับเข้ากล่อง ใส่เซฟตี้อีกครั้งได้ ปีเตอร์บอกกับผู้การยานว่าทางลูซิตาเนียสามารถกำจัดไวรัสเดสโคลาด้าได้แล้ว ไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครแพร่เชื้อ ส่วนพวกตนตอนนี้ครอบครองเทคโนโลยีการย้ายที่แบบฉับพลัน ถ้าสภาอยากได้ก็ต้องคืนระบบคอมพิวเตอร์เครือข่ายระบบใหม่ให้เจนเข้าถึงได้อย่างทั่วถึง และให้ลูซิตาเนียอยู่เป็นอิสระ
ส่วนเรื่องดาวต้นตอไวรัสเดสโคลาด้าจบแบบปลายเปิด ด้วยการที่ทางฝั่งเอนเดอร์ยังไม่สามารถเรียนรู้วิธีสื่อสารกับชาวดาวแห่งนี้ได้ เพราะฉะนั้นจึงไม่ควรด่วนตัดสินใจใช้ความรุนแรงทำลายดาวไปก่อน เนื่องจากยังมีเวลาให้ศึกษาอีกเยอะ เพราะถ้ายังมีเจนการเดินทางไปไหนมากไหนก็ทำได้ในเสี้ยววินาที (รู้สึกกึ่งๆนะว่าท่อนนี้คนเขียนจบไม่ลง หรือตั้งใจจะปล่อยไว้แบบนี้ เพื่อเน้นย้ำประเด็นสำคัญคือเราควรจะหาทางคุยกัน ถ้าอีกฝ่ายยังไม่พัฒนา ยังใช้ความรุนแรง ก็ควรจะพยายามสอนเขาดีๆมากกว่าจะเริ่มการโจมตี )
สำหรับตอนจบมาจบที่งานศพของเอนเดอร์ เมื่อพลิกต์อดีตลูกศิษย์คนนึงมาพููดเป็นวาทกะแด่ผู้ล่วงลับให้เอนเดอร์ บทรำลึกพูดได้ดีมากทีเดียว ประมาณว่าเอนเดอร์เป็นคนที่พยายามจะค้นหาความจริง โดยไม่เชื่ออะไรแง่ายๆตามที่เล่าต่อๆกัน แต่พยายามคิดหาเหตุผล ทดลอง พิสูจน์ และยอมรับว่ามีอะไรใหม่ๆให้เรียนรู้อยู่เสมอ ส่วนตัวคิดว่าเหมือนคนเขียนอยากให้เอนเดอร์ได้ชีวิตใหม่วัยหนุ่มในร่างปีเตอร์ จะได้พ้นจากข้อหาผู้ล้างเผ่าพันธุ์ พ้นจากความรู้สึกผิดและการสำนึกผิดเสียที เพราะพวกแมงก็ไม่ถูกล้างพันธุ์ พวกเพเกนิโนก็ยังสืบพันธุ์ต่อได้ด้วยไวรัสตัวใหม่ ดังนั้นในมุมมองของวาเลนไทน์ เธอจึงดีใจมากที่เอนเดอร์ไม่ต้องรับภาระหนักอึ้งในการกู้โลกทั้งใบให้พ้นจากหายนะอีกแล้ว Changing the world is good for those who want their names in books. But being happy,that is for those who write their name in the lives of others,and hold the hearts of others as the treasure most dear.ส่วนคู่ของปีเตอร์กับหวางหมู่ มีโรกับเจนก็ประกอบพิธีแต่งงานกัน ก่อนที่ทั้งสี่จะหายตัวไป
ในด้านตัวละครลักษณะโดดเด่นประจำเล่มนี้ ขอเสนอ โนวินยาภรรยาของเอนเดอร์ ความจริงเธอมีบทบาทพอสมควรในเล่มที่ผ่านๆมา เรียกได้ว่าเป็นตัวเริ่มต้นปัญหาเลยก็ว่าได้ เธอเป็นตัวละครชีวิตอาภัพ พ่อแม่พี่น้องตายหมด หัวหน้างานที่เปรียบเสมือนพ่อบุญธรรมตาย ชู้ตาย สามีคนแรกตาย ลูกชายตาย สามีคนที่สองตาย แต่เชื่อไหมว่าผู้อ่านจำนวนมากอ่านแล้วไม่สงสารเธอเลย กลับรู้สึกรำคาญหรือเกลียดเธอแทน ไม่งั้นเต็มที่ก็ให้ได้แค่ความเห็นใจ ต่อให้คนเขียนอธิบายความซับซ้อนสุดหยั่งคาดในจิตใจของเธอ อธิบายเหตุผลต่างนานาประกอบก็ไม่เป็นผล
ถามว่าเพราะอะไร คนเขียนเขียนไม่ดีหรือเปล่า กลับกัน ตัวละครโนวินยาเขียนออกมาได้สมจริงสมจังไม่แพ้ตัวละครอื่นๆ เราอาจจะพบส่วนหนึ่งของเธออยู่ในชีวิตจริงก็ได้ ถ้าโดยรวมๆก็ต้องบอกว่านั่นเป็นผลจากพฤติกรรมของเธอเองเหมือนที่โอลยาโดลูกชายคนหนึ่งของเธอเคยให้ความเห็นว่า เธอเห็นความเจ็บปวดของตัวเองเหนือกว่าคนอื่น เอาตัวเองเป็นหลัก เอาความรักของเธอเป็นตัวบังคับคนอื่นรอบกาย เธอรักลูกแต่ไม่ได้ให้ความอบอุ่นกับลูกเท่าที่ควร คิดเองเออเองจนทำร้ายคนหลายๆคน
เข้าใจว่าโนวินยารักลีโบแต่แต่งงานไม่ได้เพราะกลัวเรื่องสิทธิ์การเข้าถึงข้อมูลจะทำให้ลีโบต้องตาย แม้เขาและเธอจะแต่งงานแล้ว ก็ยังแอบคบกันจนมีลูกมาตั้งหกคน(แต่ลูกคนแรกของเธอเกิดก่อนลูกของเมียหลวง) เอาจริงๆนะน่าสงสารเมียหลวงของลีโบมากที่เพิ่งมารู้ทีหลัง ส่วนแฟนของโนวินยาเหมือนจะตกลงกับเธอตั้งแต่แรกแล้วเรื่องนี้ ขนาดปล่อยให้มีโรผู้เป็นลูกเป็นแฟนกับอวนดา ก็ไม่ห้าม นี่ถ้ามีโรไม่ยับยั้งชั่งใจไว้ ก็เกือบจะได้มีอะไรกับน้องต่างแม่แล้วนะเนี่ย แต่ชีวิตเธอยังดีที่ได้เอนเดอร์เป็นอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยไว้
แต่แม้จะอยู่กินกันหลายสิบปี แก่ตัวลง เธอก็ยังหึงเจนที่เป็นระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์ ไม่มีแม้ร่างกาย พอรู้สึกผิดก็หนีไปอยู่อารามนักบวช บอกแกมบังคับให้เอนเดอร์ละกิเลสตามเข้าไปอยู่ด้วยกัน ตอนที่เอนเดอร์ใกล้ตายยังห่วงโนวินยา เธอก็ไม่ยอมให้เขาจากไปดีๆ สุดท้ายวกเข้าเรื่องเดิม หึงเจนไม่ดูเวล่ำเวลา พร่ำบอกว่าถ้าเอนเดอร์ตายไป ตัวเองก็คงทนไม่ได้อีกแล้ว จะต้องตายตามแน่ๆ ร้อนถึงวาเลนไทน์ พี่สาวเอนเดอร์ต้องมาเทศน์เรื่องที่ว่า โนวินยาจะทำตัวเป็นคุณย่าที่ดีๆบ้างได้ไหม เก็บความทรงจำดีๆของคนที่เรารักเอาไว้ในใจ อยากให้เอนเดอร์เป็นตำนานก็ไปเล่าเรื่องนี้ให้ลูกลานฟังด้วยตัวเองสิ คือเหนื่อยใจกับโนวินยาจริงๆกว่าจะคิดได้
ประเด็นหนึ่งที่น่าสนใจ เรื่องนี้ไม่มีตัวร้ายที่ร้ายจัดๆเลยนะ เหมือนเป็นการสื่อสารกันไม่เข้าใจมากกว่า เล่มแรกในมุมคนของรัฐบาลที่บีบบังคับเอนเดอร์ก็มีเหตุผลที่เข้าใจได้ในการกระทำ การสู้กับเดสโคลาด้าก็เหมือนกับการเอาตัวรอดจากธรรมชาติ แม้เอนเดอร์จะยืนยันว่าถ้าเหตุการณ์เลวร้ายถึงที่สุด เขาก็จะเลือกมนุษย์มาก่อนตามสโลแกน "เล่นทีเดียว แล้วเอาให้หนัก" จึงนับว่าเป็นความเหี้ยมโหดเท่าที่จำเป็น แต่ในเมื่อเหตุการณ์ยังไม่คับขันขนาดนั้น เอนเดอร์เลยพูดหล่อๆเรื่องการรักสันติได้ ในเมื่อมีเจนที่แทบจะเทพสุดๆเป็นตัวแก้ปัญหาเลยก็ว่าได้ ความจริงก็อยากจะเห็นเนื้อเรื่องไปเจอต่างดาวที่ไม่ดีๆบ้างน่ะนะ เพราะถ้าเป็นสงครามจริงไม่ว่าตัดสินใจอะไรไป มันมีผู้ได้รับผลกระทบทั้งนั้น การเอาตัวรอด ความยากลำบากในจิตใจเมื่อรู้ความจริง การรับผิดชอบผลลัพธ์ที่ตามมานั่นเป็นเสน่ห์เฉพาะตัวของ Ender's game เลย
นอกจากนี้อีกอย่างที่ชอบในซีรีย์เอนเดอร์คือ เขาผสมๆอะไรหลายๆอย่างให้เข้ากันได้อย่างลงตัว ไม่ว่าจะเป็นวิทยาศาสตร์ด้าน ชีววิทยา พันธุศาสตร์ คอมพิวเตอร์และเทคโนโลยี ฟิสิกส์อวกาศ มนุษยวิทยา ด้านปรัชญา การปกครอง ศาสนา ความสัมพันธ์และจิตใจอันซับซ้อนของแต่ละคน โดยเฉพาะรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ อย่างที่มีโรบอกเจนในร่างวาเลนไทน์สาวที่เป็นมนุษย์ครั้งแรกว่า you want to make a friend, you have to be one. ถ้าอยากจะได้เพื่อนสักคนล่ะก็ ต้องทำตัวเป็น "เพื่อน" เขาก่อน การเป็นมนุษย์ต้องมีอารมณ์รัก โลภ โกรธ หลง เป็นธรรมดา แต่สิ่งสำคัญคือต้องรู้จักมีสติ ระมัดระวังทั้งคำพูดและการกระทำ ไม่งั้นถ้าทำตัวไม่ดีก็ไม่มีใครคบ อย่างควาร่าที่เข้าใจว่าเธอมีปมเรื่องครอบครัวมาก่อน แต่พฤติกรรมตะบี้ตะบันขวางโลกทุกเรื่อง ชอบพูดจาเชือดเฉือนประชดประชัน นั่นก็ทำให้เธออยู่ตัวคนเดียว แม้แต่พี่น้องก็ยังไม่อยากจะพูดคุยด้วย
อีกอย่างหนึ่งที่เราชอบมากๆคือการที่คนตัวเล็กๆ ก็ทำตัวเป็นฮีโร่ได้ ด้วยการเสียสละ คิดถึงส่วนรวมก่อนส่วนตัว ถึงเล่มต่อๆมาเอนเดอร์จะไม่ได้เป็นตัวเด่น มีโรจะเเทนเขาไม่ได้ แต่บทของมีโร ปีโป้ ลีโบ ก็แสดงให้เห็นถึงมนุษย์ที่แม้จะไม่ได้สมบูรณ์แบบ แต่ก็มีจิตใจที่เอื้อเฟื้อต่อเผ่าพันธุ์อื่นอย่างมาก เจนที่ไม่ได้เป็นมนุษย์ด้วยซ้ำแต่ก็ยอมชิงเจ้า ทั้งๆที่จะปิดกั้นโลกแห่งวิถีทั้งใบก็ได้เพื่อรักษาเครือข่ายของเธอไว้ แล้วในเล่มสุดท้ายก็มีนักปรัชญาชาวญี่ปุ่นและชาวเกาะอีกหลายคนที่เสี่ยงชีวิต หน้าที่การงาน เพื่อจะช่วยเจน ซึ่งจะช่วยผู้คนบนดาวห่างไกลที่พวกเขาไม่รู้จักอีกที นอกจากนี้ก็ยังมีอีลา โนวินยา ควาร่า เกรโก ส่วนงานด้านวิทยาศาสตร์ ที่ถ้าไม่มีคนเหล่านี้ก็คงจะไม่มีทางหายาแก้ไวรัสได้แน่ คนพวกนี้นี่แหละที่ทำให้โลกน่าอยู่ขึ้น
| Create Date : 02 กรกฎาคม 2560 |
|
0 comments |
| Last Update : 2 กรกฎาคม 2560 0:44:53 น. |
| Counter : 2354 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [